Loading AI tools
klub NBA Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Los Angeles Lakers – amerykański klub koszykarski, mający siedzibę w Los Angeles, w stanie Kalifornia. Występują w Dywizji Pacyficznej, Konferencji Zachodniej w National Basketball Association (NBA). Domowe spotkania Lakers rozgrywają w Crypto.com Arena, którą dzielą z lokalnym rywalem z NBA, Los Angeles Clippers, z Los Angeles Kings z ligi NHL i drużyną Los Angeles Sparks występującą w WNBA[1]. Lakers są jedną z najbardziej utytułowanych drużyn w historii NBA. Mają na swoim koncie 17 tytułów mistrzowskich, a ostatnie z nich zdobyli w 2020 roku. W 2012 roku Lakers zostali wybrani przez magazyn Forbes najdroższą drużyną NBA, a ich wartość wyszacowano na 900 milionów dolarów[2]. Rok później magazyn Forbes oszacował ich wartość na miliard dolarów, jednakże kwota ta dała im dopiero drugie miejsce za New York Knicks[3][4]. W 2018 dziennikarze magazynu Forbes wycenili wartość klubu na 3,3 mld dolarów[5].
 | |||
| Pełna nazwa |
Detroit Gems 1946–1947 | ||
|---|---|---|---|
| Przydomek |
Jeziorowcy | ||
| Barwy |
purpurowe, złote, czarne | ||
| Data założenia |
1947 (do NBA dołączyli w 1948) | ||
| Liga | |||
| Państwo | |||
| Adres | |||
| Hala sportowa |
Crypto.com Arena | ||
| Właściciel |
rodzina Buss, | ||
| Prezes |
Jeanie Buss | ||
| Menedżer generalny |
Rob Pelinka | ||
| Trener | |||
| Asystent trenera |
J. D. DuBois | ||
| |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Początki zespołu sięgają 1947 roku, gdy zakupiono rozwiązany klub Detroit Gems. Nowa drużyna miała swoją siedzibę w Minneapolis, w stanie Minnesota, i przyjęła nazwę „Lakers” („Jeziorowcy”), na cześć przydomku stanu, w którym grali – „Kraina 10 000 Jezior”[6]. W Minneapolis Lakers zdobyli pięć tytułów mistrzowskich, mając w swoim składzie centra George’a Mikana, który przez NBA został nazwany jej „pierwszą supergwiazdą”[7]. Wkrótce po zakończeniu kariery przez Mikana, przed sezonem 1960/61 drużyna przeniosła swoją siedzibę do Los Angeles.
Prowadzeni przez członków Koszykarskiej Galerii Sław, Elgina Baylora i Jerry Westa, Los Angeles sześć razy w latach 60. awansowali do finałów NBA, ale za każdym razem przegrywali z Boston Celtics, rozpoczynając długą i legendarną już rywalizację między obydwoma klubami. W 1968 roku Lakers pozyskali czterokrotnego MVP rozgrywek Wilta Chamberlaina, który grał na pozycji centra. Po kolejnych porażkach w finałach 1969 i 1970 roku prowadzeni przez nowego trenera Billa Sharmana Lakers wygrali sześć kolejnych tytułów mistrzowskich. Po zakończeniu kariery przez Westa i Chamberlaina, drużyna sprowadziła innego centra, Kareema Abdula-Jabbara, który wygrał wcześniej kilka tytułów MVP ligi, ale pod koniec lat 70. nie był w stanie awansować ze swoją poprzednią drużyną do finałów NBA. Lata 80. w wykonaniu Lakers zostały okrzyknięte mianem „Showtime’u”, głównie dzięki duetowi Magic Johnson i Abdul-Jabbar, którzy prowadzali w Lakers szybką ofensywną grę i wygrali w przeciągu dziewięciu lat pięć tytułów mistrzowskich, w tym pokonując w 1985 roku po raz pierwszy w finale Celtics. Drużynę prowadził Pat Riley, a oprócz Johnsona i Abdul-Jabbara w zespole czołową rolę odgrywał James Worthy – wszyscy zostali później członkami Koszykarskiej Galerii Sław. Po zakończeniu kariery przez Abdul-Jabbara i Magica zespół przez wiele lat borykał się z problemami, do czasu, gdy w 1996 roku do drużyny trafili Shaquille O’Neal i Kobe Bryant. Prowadzeni przez innego członka Galerii Sław, trenera Phila Jacksona, Lakers wygrali trzy kolejne tytuły mistrzowskie w latach 2000–2002, zdobywając po raz drugi w historii zespołu tzw. „three-peat”. Po porażkach w latach 2004–2008 Lakers wrócili na tron w latach 2009 i 2010, pokonując w finałach kolejno Orlando Magic i, po raz kolejny, Boston Celtics.
Lakers są posiadaczami rekordu w liczbie zwycięstw z rzędu (33), który ustanowili w sezonie 1971/72, co jest również najdłuższą zwycięską passą w historii amerykańskiego zawodowego sportu[8][9]. Zawodnikami Lakers było szesnastu obecnych członków Galerii Sław, jak również czterech trenerów. Czterech koszykarzy Lakers: Kareem Abdul-Jabbar, Magic Johnson, Shaquille O’Neal i Kobe Bryant zdobywało nagrodę dla najbardziej wartościowego koszykarza NBA, dając wspólnie drużynie osiem takich tytułów[10].
Zespół powstał w 1946 w Detroit pod nazwą Detroit Gems. Występował przez jeden sezon w lidze NBL (National Basketball League) i osiągnął fatalny bilans 4-40. W 1947 klub został sprzedany, a nowi właściciele przenieśli go do Minneapolis. Tam otrzymał nową nazwę – Lakers od nazwy stanu Minnesota – „Krainy 10 000 jezior”. Jako najgorszy w lidze, klub miał pierwsze miejsce w drafcie 1947 i skorzystał z tego, wybierając centra George’a Mikana. Mikan i nowy trener John Kundla poprowadzili zespół do mistrzostwa już w pierwszym roku po przenosinach. W następnym sezonie drużyna przeniosła się do ligi BAA, gdzie także zdobyła mistrzostwo. Liga BAA rok później przekształciła się w NBA, więc mistrzostwo z 1949 liczy się jako pierwsze w historii Lakers.
W nowej lidze zespół, prowadzony przez Mikana, Verna Mikkelsena i Jima Pollarda, zdobył cztery następne tytuły: w latach 1950 oraz 1952/1954. 22 listopada 1950 mecz Lakers z Fort Wayne Pistons zakończył się najniższym wynikiem w historii ligi: 19 – 18. Nowe przepisy (24-sekundowy czas na rzut, limit 6 fauli) oraz zakończenie kariery przez Mikana ograniczyły dominację Lakers, w sezonie 1956/1957 zespół zajął nawet ostatnie miejsce w lidze. Efektem był jednak pierwsze miejsce w drafcie i znów bardzo trafny wybór skrzydłowego Elgina Baylora. Nowy zawodnik, wraz z Mikkelsenem, ożywił zespół, który znów wystąpił w finałach. Tam przegrał z, wchodzącymi na mistrzowską ścieżkę, Boston Celtics, rozpoczynając wieloletnią rywalizację obu zespołów.
W 1960, aby uratować finanse, poważnie nadwątlone po odejściu George’a Mikana, drużyna przeniosła się do Los Angeles. Jednocześnie przybył następny wielki gracz – obrońca Jerry West. Lakers wciąż osiągali sukcesy, ale przez całą dekadę nie mogli zdobyć mistrzostwa, powstrzymywani przez niepokonanych Celtów. W 1965 do zespołu dołączył Gail Goodrich, a w 1968 Wilt Chamberlain, który miał powstrzymać Billa Russella. Bez powodzenia – Lakers grali w latach 60. w siedmiu z dziewięciu kolejnych finałów, ale wszystkie przegrali. W finałach 1969 MVP został Jerry West – jedyny raz w historii, kiedy tytuł trafił do rąk zawodnika przegranej drużyny.
W 1971 na emeryturę odszedł filar zespołu Elgin Baylor, a nowym trenerem został Bill Sharman. Pod jego kierownictwem zespół osiągnął historyczny wynik – na przełomie lat 1971–1972 odniósł kolejne 33 zwycięstwa – do dziś najwięcej w historii wszystkich amerykańskich lig zawodowych. Sezon skończył się również rekordowym bilansem 69-13, a rok uwieńczyło upragnione mistrzostwo, pierwsze od 18 lat. Po następnym finale, przegranym z New York Knicks, zespół opuścił następny wielki gracz – Wilt Chamberlain. Dwa lata później znalazł się jego następca – trzykrotny MVP ligi, Kareem Abdul-Jabbar. W nowej drużynie Jabbar zdobędzie następne trzy tytuły najwartościowszego gracza ligi.
W 1979 właścicielem Lakers został Jerry Buss, a do zespołu trafiła następna wielka gwiazda, Magic Johnson. Już w pierwszym roku Magic poprowadził Lakersów do tytułu mistrza NBA, pierwszego, ale nie ostatniego w latach 80., a sam zdobył swój pierwszy tytuł MVP finałów. W 1982 trenerem został niedawny gracz, Pat Riley, który doprowadził zespół do mistrzowskiego tytułu w pierwszym roku swojej pracy. Był to zarazem pierwszy z czterech występów w finałach ligi z rzędu, kolejny tytuł Lakers zdobyli w 1985 Po roku przerwy w występach finałowych Jeziorowcy wrócili w 1987, silniejsi niż kiedykolwiek, zdobywając dwa tytuły z rzędu. Drużynę tę ocenia się jako jeden z najsilniejszych teamów wszech czasów, w składzie którego występowali: Magic Johnson, James Worthy, Kareem Abdul-Jabbar, Michael Cooper, Byron Scott, A.C. Green, Mychal Thompson i Kurt Rambis. Lansowany przez nich „Showtime” do dziś pozostaje wzorem radosnej, ofensywnej i efektownej, a zarazem skutecznej gry dla wielu zespołów NBA. W tym czasie Magic trzykrotnie został wybrany MVP ligi oraz trzykrotnie MVP finałów.
Następny rok, szumnie zapowiadany jako „Three-peat” (skrót od three repeat), przyniósł jednak porażkę w finałach z Detroit Pistons i koniec kariery Abdul-Jabbara. Po następnej klęsce, w play-offach 1990 z Phoenix Suns, Riley zrezygnował z prowadzenia zespołu. Paradoksalnie, otrzymał wtedy swój pierwszy tytuł trenera roku. Nowym centrem został Serb – Vlade Divac, a trenerem Mike Dunleavy. W 1991 Magic Johnson zaszokował świat, oznajmiając o swoim zakażeniu wirusem HIV i przedwczesnym zakończeniu kariery sportowej. Zespół nie mógł podnieść się po odejściu swych frontmanów przez połowę dekady. Nie pomagały nawet desperacki kroki, jak zatrudnienie Magica na stanowisku trenera. Jasne punkty w tym okresie to sezon 1994/1995, kiedy pod wodzą Dela Harrisa zespół dotarł do finału konferencji, przynosząc swemu trenerowi tytuł coacha roku, a menedżerowi Jerry’emu Westowi tytuł menedżera roku.
Właśnie Jerry West w następnym roku wykonał dwa ruchy, które przywróciły wielkość zespołowi: zatrudnił perspektywicznego centra Shaquille’a O’Neala, oraz wymienił Divaca za 18-letniego rzucającego obrońcę Kobego Bryanta. Jako jedyna drużyna w lidze Lakers nie mieli wtedy gracza powyżej 30 roku życia. Młody zespół, mający w składzie m.in. Roberta Horry’ego, Dereka Fishera i Ricka Foksa, odnosił umiarkowane sukcesy w play-offach. W 1999 do drużyny dołączyli Glen Rice i, na krótko, charyzmatyczny Dennis Rodman, ale decydująca zmiana przyszła rok później, z zatrudnieniem na stanowisku trenera Phila Jacksona. W nowej hali Staples Center Lakers zdominowali ligę w nowym millenium. Zdobyli kolejne trzy tytuły mistrzowskie z rzędu, w latach 2000–2002, a O’Neal trzykrotnie otrzymał tytuł MVP finałów, w 2000 dokładając tytuł MVP ligi i MVP Meczu Gwiazd. Phil Jackson zdobywając dziewiąty tytuł mistrza w ciągu dwunastu lat, dogonił legendarnego Reda Auerbacha. Oprócz wymienionych w mistrzowskiej drużynie prym wiedli Ron Harper i Brian Shaw (koszykarz), a po jednym sezonie zaliczyli weterani: John Salley, A.C. Green, Horace Grant i Mitch Richmond.
Następne lata to schyłek potęgi Lakersów, spowodowany w dużej mierze gwiazdorskimi kaprysami liderów. Mimo pozyskania takich gwiazd jak Karl Malone czy Gary Payton, zespół nie osiągnął niczego ponad mistrzostwo konferencji i przegrany finał w 2004. Po tym sezonie zespół opuścili Phil Jackson i Shaquille O’Neal, a efektem było niezakwalifikowanie się do fazy play-off. Kolejne sezony, mimo powrotu Phila Jacksona, to właściwie tylko indywidualne popisy Kobego Bryanta, które jednak nie dawały niczego zespołowi.
Dopiero sezon 2007/08 przyniósł pozytywne zmiany. Pozyskano młodego centra z Hiszpanii Pau Gasola, a Kobe Bryant stał się prawdziwym liderem zespołu. Swoją grą zasłużył na pierwszy w karierze tytuł MVP NBA, ale drużyna przegrała w finałach ze znakomitymi Boston Celtics. W sezonie 2008/09 Lakers skończyli sezon zasadniczy z bilansem 65-17 i tym samym zajęli pierwsze miejsce w Konferencji Zachodniej. Po zwycięstwie nad Utah Jazz w pierwszej rundzie playoffów 4-1, drużyna z Los Angeles potrzebowała aż siedmiu meczów żeby zwyciężyć z Houston Rockets i sześciu aby pokonać Denver Nuggets w finale Konferencji Zachodniej. W finałach NBA drużyna wygrała w pięciu meczach z Orlando Magic i tym samym zdobyła mistrzostwo NBA piętnasty raz w swojej historii. Kobe Bryant zdobył tytuł MVP finałów. W sezonie 2009/10 Lakers w finałach ponownie zmierzyli się z Celtics – w siedmiomeczowej serii Lakers ostatecznie zwyciężyli 4:3, zdobywając swoje 16. mistrzostwo NBA. Tytuł MVP finałów ponownie zdobył Kobe Bryant. Dla coacha Phila Jacksona były to kolejne, dziesiąty i jedenasty, pierścienie mistrzowskie, co uczyniło go najbardziej utytułowanym trenerem w historii NBA.
W kolejnym sezonie Lakers zakończyli sezon na drugim miejscu w konferencji. W pierwszej rundzie play-offów, Lakers spotkali się z New Orleans Hornets i pokonali ich 4-2[11]. Jednak ich droga po kolejne mistrzostwo została przerwana w kolejnej rundzie przez przyszłych mistrzów, Dallas Mavericks, którzy pokonali ich 4-0[12]. W przerwie międzysezonowej ze stanowiska trenera odszedł Phil Jackson, a na jego miejscu pojawił się młody coach, Mike Brown[13]. W związku z zablokowaną przez komisarza NBA, Davida Sterna wymianą Chrisa Paula do Lakers[14], z zespołu odszedł też najlepszy rezerwowy poprzedniego sezonu, Lamar Odom[15]. Lakers, po zakończeniu sezonu na trzecim miejscu, natrafili w pierwszej rundzie na Denver Nuggets. Po czterech meczach, prowadząc 3-1[16], Lakers przegrali kolejne dwa, wyrównując stan serii 3-3[17]. Zdołali jednak wygrać mecz nr 7 i awansowali do półfinałów Konferencji Zachodniej[18], gdzie czekali na nich Oklahoma City Thunder. Mimo bardzo dobrej postawy Bryanta, który w tej serii zdobywał średnio 31,2 punktu na mecz, Lakers udało się ostatecznie wygrać tylko jedno spotkanie, odpadając ponownie w drugiej rundzie play-offów[19].
Po zakończeniu kolejnego nieudanego sezonu nic w obozie Lakers nie wskazywało na poważne zmiany kadrowe. Brak środków potrzebnych do zaangażowania najlepszych wolnych agentów na rynku oraz zawodników, którzy mogliby być atrakcyjni w wymianie z innym zespołem wskazywało na to, że Lakers przystąpią do sezonu 2012/2013 z jedynie kosmetycznymi zmianami w składzie. Wbrew tym oczekiwaniom, już 11 czerwca 2012 roku, Lakers pozyskali na zasadzie sign-and-trade 38-letniego wybitnego rozgrywającego Phoenix Suns, Steve’a Nasha[20]. W zamian do klubu z Arizony powędrowały przyszłe wybory w drafcie należące do Lakers. W dniu 10 sierpnia, w wymianie obejmującej również Denver Nuggets oraz Philadelphia 76ers, do Lakers trafił również gwiazdor Orlando Magic – Dwight Howard[21]. Uzupełnienie składu podpisanymi jako wolni agenci Jodie Meeksem[22] oraz Antawnem Jamisonem[23] sprawiło, że Lakers zostali okrzyknięci głównym, obok broniących tytułu Miami Heat, faworytem do zdobycia mistrzostwa w 2013 roku. Trenerem początkowo był Mike Brown, ale wkrótce zastąpił go Mike D’Antoni. Sezon okazał się jednak dość przeciętny, drużyna zakończyła go bilansem 45-37. Lakers startując z 7. miejsca w play-offach zostali zdecydowanie pokonani przez San Antonio Spurs w pierwszej rundzie. 18 lutego 2013 zmarł w wieku 80 lat właściciel Lakers Jerry Buss.
Przez kolejne 6 sezonów drużyna nie zdołała awansować nawet do fazy play-off. Z Los Angeles do Houston odszedł Dwight Howard, zaś Kobe Bryant przez serię kontuzji rozegrał tylko 6 meczów w sezonie. W kwietniu 2014 po sezonie zakończonym bilansem 27-55 ze stanowiska głównego trenera zrezygnował Mike D’Antoni. W lipcu nowym trenerem został były zawodnik Lakersów, Byron Scott.
Przed kolejnym sezonem z drużyny odeszli Pau Gasol do Chicago i Jodie Meeks do Detroit. W drafcie 2014 roku, Lakers wybrali z siódmym numerem Juliusa Randle’a, który szybko odniósł poważną kontuzję i nie mógł wspomóc drużyny w trakcie sezonu. Po kolejnej pladze kontuzji (w tym Bryanta) i zakończeniu kariery przez Steve’a Nasha, Lakersi zakończyli sezon bijąc niechlubny rekord nieskuteczności: 21-61 i zajmując ostatnie miejsce w swojej dywizji.
W sezonie 2015–2016 do drużyny dołączyli Lou Williams, Larry Nance Jr. i, wybrany w drafcie z nr 2., rozgrywający Ohio State D’Angelo Russell[24]. Zespół opuścił play-offy trzeci rok z rzędu. 13 kwietnia 2016 roku po 20 latach karierę zakończył Kobe Bryant. W swoim ostatnim meczu w karierze zdobył 60 punktów i poprowadził Los Angeles Lakers do zwycięstwa nad Utah Jazz 101:96[25]. Niestety, w przekroju całego sezonu drużyna osiągnęła najgorszy wynik w swojej historii, kończąc sezon z bilansem 17-65 i zajmując ostatnie miejsce w całej konferencji.
24 kwietnia 2016 władze Lakers rozstały się z trenerem Byronem Scottem po najgorszym w historii klubu sezonie – z 82 meczów wygrali zaledwie 17[26]. Stanowisko pierwszego trenera objął były zawodnik Lakersów, Luke Walton[27]. Zmiany dotknęły także pion zarządzający – z zespołem pożegnali się prezes ds. koszykarskich, Jim Buss i generalny menedżer, Mitch Kupchak. Zastąpili ich legenda drużyny, Magic Johnson i Rob Pelinka. W tym samym sezonie ogłoszono, że głównym właścicielem drużyny została córka byłego właściciela Jerry’ego Bussa, Jeanie Buss[28]. Lakers w drafcie 2016 wybrali z 2. numerem skrzydłowego Duke – Brandona Ingrama oraz z 32. sięgnęli po Chorwata, Ivicę Zubaca[29]. Oprócz dwójki zawodników wybranych w drafcie do zespołu dołączyła dwójka wolnych agentów, Timofiej Mozgow oraz Luol Deng. Zespół rozpoczął sezon od bilansu 10-10, niestety dalsza część sezonu nie wyglądała już tak dobrze – w wyniku urazów z gry wypadali kolejni zawodnicy. 23 lutego 2017 oddano do Houston Rockets Lou Williamsa i Marcelinho Huertas w zamian za Coreya Brewera i Tylera Ennisa oraz wybór w pierwszej rundzie draftu 2017. W trakcie sezonu odsunięto od gry nowe nabytki, Mozgova i Denga, stawiając na młodych zawodników i ostatecznie Lakers skończyli sezon jako trzecia najgorsza drużyna w lidze z bilansem 26-56.
Nowi włodarze klubu latem wysłali D’Angelo Russella i Timofieja Mozgowa do Brooklyn Nets w zamian za Brooka Lopeza i 27. wybór w pierwszej rundzie draftu Kyle’a Kuzmę[30] oraz związali się roczną umową z utalentowanym 24-latkiem, Kentaviousem Caldwellem-Pope. W drafcie Jeziorowcy wybrali Lonzo Balla, Josha Harta oraz Thomasa Bryanta[31]. W przedsezonowych zmaganiach Los Angeles Lakers wygrali turniej Ligi Letniej NBA w Las Vegas, w finale pokonując Portland Trail Blazers 110:98. Statuetkę dla MVP Ligi w Vegas otrzymał Lonzo Ball[32]. Niemniej w sezonie 2017/18 po raz piąty z rzędu Lakers nie zakwalifikowali się do play-off, kończąc z bilansem 35-47.
9 lipca 2018 Lakers podpisali kontrakt z trzykrotnym mistrzem NBA, LeBronem Jamesem[33][34] w nadziei, że zagrają po raz pierwszy od 2013 w fazie play-off. Do zespołu dołączyli także Rajon Rondo i Tyson Chandler. Do świąt Bożego Narodzenia drużyna legitymowała się z przyzwoitym bilansem 20 wygranych i 14 porażek. W ciągu sezonu doszło do kilku kontuzji, w tym Jamesa[35], Rajona Rondo[36], Lonzo Balla[37], Brandona Ingrama[38], a Lakers tuż przed przerwą na Weekend Gwiazd, mieli 28 wygranych i 29 porażek. W marcu zostali ostatecznie wyeliminowani z rywalizacji o fazę play-off.
10 kwietnia, po zakończeniu sezonu, Magic Johnson zrezygnował z funkcji prezesa[39], zaś trzy dni później z drużyną rozstał się trener Luke Walton[40]. W maju 2019 nowym szkoleniowcem został Frank Vogel, a jego asystentem były znakomity rozgrywający, Jason Kidd[41]. 6 lipca Jeziorowcy dokonali wymiany z New Orleans Pelicans, na mocy której do Kalifornii powędrował Anthony Davis w zamian za Lonzo Balla, Brandona Ingrama oraz Josha Harta[42]. Sezon 2019–2020 Lakers zakończyli rekordem 52-19, wchodząc do playoffów po raz pierwszy od 2013 i jako pierwszy rozstawiony zespół po raz pierwszy od 2010 roku. W fazie play-off pokonali kolejno: Portland Trail Blazers, Houston Rockets i Denver Nuggets w finale konferencji – wszystkie pojednynki w pięciu meczach, i awansowali do finałów NBA po raz pierwszy od 2010. W finale pokonali Miami Heat 4-2, zdobywając swoje 17. mistrzostwo w historii, wyrównując rekord Boston Celtics jako najbardziej utytułowanej drużyny wszech czasów. LeBron James został MVP finałów po raz czwarty w swojej karierze.
Rywalizacja pomiędzy Los Angeles Lakers a Boston Celtics obejmuje dwa najbardziej utytułowane zespoły w historii National Basketball Association. Została ona wymieniona w rankingu najlepszych rywalizacji NBA[43]. Obie drużyny spotykały się rekordową liczbę razy (12) w Finałach NBA, poczynając od pierwszego spotkania, które odbyło się w 1959 roku. Lakers z Celtics zdominowali ligę w latach 60. i 80. XX wieku, stając naprzeciw siebie sześć razy w latach 60. i trzy razy w latach 80.
Ich rywalizacja osłabła na początku lat 90., po odejściu na emeryturę Magica Johnsona i Larry’ego Birda, ale w 2008 roku została odbudowana, gdyż Lakers i Celtics spotkali się w finałach NBA, po raz pierwszy od 1987 roku[44]. Celtics wygrali tę serię 4-2, zostając mistrzami NBA. Ich kolejne spotkanie w Finałach NBA miało miejsce w 2010 roku, wtedy jednak Lakers wygrali w siedmiu meczach. Oba zespoły zdobyły największą liczbę mistrzostw, spośród wszystkich drużyn – po 17. Razem zdobyli 34 tytuły, co daję blisko połowę wszystkich możliwych do zdobycia mistrzostw (74).
Rywalizacja pomiędzy Los Angeles Lakers a Los Angeles Clippers jest wyjątkowa, ponieważ są to dwie jedyne drużyny w NBA, które korzystają z tej samej hali – Staples Center. Jest również jednym z dwóch pojedynków, w którym biorą udział dwie drużyny z tego samego miasta, obok New York Knicks i Brooklyn Nets.
Fani z Los Angeles historycznie kibicowali Lakers[45][46]. Niektórzy twierdzą ze termin „rywalizacja” jest nieodpowiedni, gdyż Clippers od lat prezentowali niższy poziom[47], jednakże, po dołączeniu do drużyny Chrisa Paula i Blake’a Griffina, stali się oni pretendentami do playoffs, a ich wspólna rywalizacja przybrała znacznie wyższej skali ważności. Ich pojedynek z 2012, transmitowany przez stację ESPN osiągnął najwyższą oglądalność transmisji w historii obu drużyn w sezonie zasadniczym[48].
San Antonio Spurs i Los Angeles Lakers to dwie drużyny Konferencji Zachodniej, które grały ze sobą od lat 70. Pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku ich rywalizacja nabrała rozmachu. Od 1999 roku obie drużyny spotykały się w playoffs pięć razy, wymieniając się w siedmiu kolejnych występach w finałach NBA od 1999 do 2005 roku. Dodatkowo oba zespoły podzieliły pomiędzy siebie wszystkie mistrzostwa NBA od 1999 do 2003 roku. Spurs zdobywali tytuł w 1999, 2003, 2005 i 2007 roku, zaś Lakers w 2000, 2001, 2002, 2009 i 2010. Od 1999 do 2004 roku rywalizacja obu zespołów była uznawana za czołowe pojedynki NBA, i z każdym razem stawali oni naprzeciw siebie w finałach konferencji[49]. Rywalizacja zagasła w latach 2005–2007, gdy Lakers nie awansowali do playoffs w 2005 roku i w dwóch kolejnych latach ulegali w pierwszej rundzie Phoenix Suns. Ich rywalizacja odnowiła się w 2008 roku, gdy mierzyli się ze sobą w Finale Konferencji Zachodniej.
.JPG)
Los Angeles Lakers to najpopularniejsza drużyna koszykarska w Stanach Zjednoczonych[50]. Dzięki niedalekiemu położeniu od hali Hollywood, fanami Lakers są liczne gwiazdy, do których zaliczają się przedstawiciele baraży filmowej (Dyan Cannon[51], Andy García[51], Denzel Washington[51][52][53], Penny Marshall[51], Leonardo DiCaprio[51][53], Arsenio Hall[51], Doris Day[51], Chris Rock[54], Tobey Maguire[54], Jessica Alba[54], Matthew Perry[54], Michael Clarke Duncan[54], Cuba Gooding Jr.[54], Harrison Ford, Adam Sandler[54], Edward Norton[54], Demi Moore[54], Charlize Theron[54], Antonio Banderas[54], Jim Carrey[54], Jaden Smith[54], Will Ferrell[54], Jonah Hill[54] czy Cameron Diaz[54]), muzycznej (Ice Cube[55]), Kanye West[56], Anthony Kiedis[51] czy Snoop Dogg[57], jak i również celebryci (jak siostry Kholé i Kim Kardashian[56]). Do fanów Lakers zaliczają się również sportowcy uprawiający inne dyscypliny: David Beckham[53] czy Robbie Keane[58]. Za najsłynniejszego kibica Lakers uznaje się Jacka Nicholsona[59][60], który jest posiadaczem sezonowego karnetu od lat 70. XX wieku[51].
.jpg)
Nazwa
Po przeniesieniu zespołu do Minneapolis postanowiono, że klub otrzyma nową nazwę. Max Winter menedżer zespołu i zarazem udziałowiec klubu miał skandynawskie korzenie, więc chciał, aby zespół nazywał się Minneapolis Vikings. Posunął się nawet do tego, że zamówił materiały z zaprojektowanym przez siebie logo Vikings. Nie zdołał jednak przekonać do swojego pomysłu pozostałych udziałowców, więc postanowiono, że to kibice wybiorą nazwę. W lokalnej stacji radiowej KSTP urządzono oficjalny konkurs. Nagrodą był karnet na inauguracyjny sezon albo obligacje oszczędnościowe o wartości 100$. Wśród wielu pomysłów były tak zaskakujące nazwy, jak Aquacagers i Millcitians. Ben Frank właściciel lokalnej firmy zadzwonił i zasugerował Lakers. I wygrał. Nowa nazwa odzwierciedlała stan Minnesota, który znany jest jako „Kraina 10 000 jezior”[6]. Lakers to potoczna nazwa statków, które przewoziły rudę żelaza, wapień i inny ładunek z Minnesoty do portów wokół Wielkich Jezior. Zwycięski wpis został ogłoszony w Minneapolis Times 2 października 1947 roku[61].
Logo
Pierwsza wersja została stworzona w 1948 roku, kiedy zespół miał siedzibę w Minneapolis i nosił nazwę Minneapolis Lakers. Najstarsze logo Lakersów zawierało białą mapę stanu Minnesota, na tle złotej piłki do koszykówki. Na mapie stanu została umieszczona żółta gwiazda w pobliżu miejsca, gdzie znajduje się Minneapolis. Nad piłką znajdował się napis „MPLS.” z gwiazdą na początku i na końcu.
W 1960 roku, kiedy zespół przeprowadził się z Minneapolis do Los Angeles, pojawiło się zapotrzebowanie na nowe logo. W następnym roku powstało całkowicie nowe godło. Zawierał on słowa „Lakers” i „Los Angeles” napisane czerwoną purpurą na złotej piłce do koszykówki. Po raz pierwszy pojawiły się charakterystyczne smugi na logo.
W sezonie 1976/1977 symbol Lakers został odświeżony. Piłka została obrócona i uzyskała czarny zarys, dzięki czemu projekt był wyraźniejszy. Ponadto odcienie zostały nieznacznie zmodyfikowane. Złoty kolor piłki zbliżył się do żółtego, a purpurowy napis został zastąpiony jasnofioletowym bzem.
W sezonie 2001/2002 ponownie logo zostało odświeżone. Napis „Los Angeles Lakers” został rozciągnięty i zastąpiony ciemny fioletem. W porównaniu z poprzednią wersją kolory są mocniejsze, dzięki czemu emblemat się wyróżnia. Jednak kształt napisu i piłki jest dokładnie taki sam.
Stroje
Kolorami drużyny są purpura, złoto i biel[62]. Purpurowe stroje są używane w meczach wyjazdowych, a złote w meczach u siebie. Drużyna posiada także białe stroje, które zawodnicy przywdziewają podczas spotkań odbywających się w niedzielę i święta[63]. Od sezonu 2013/14 do sezonu 2016/17 Lakers występowali również w czarnych strojach w których grali wybranych meczach tzw. „Hollywódzkich wieczorach” był to hołd dla gwiazd filmów, które od wielu lat wspierają drużynę.
Stan na 3 marca 2024[64]
| Nr | Poz. | Nar. | Nazwisko i imię | Data urodzenia | Wzrost | Masa ciała |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 14 | C |  |
Castleton, Colin | 2000-05-25 | 208 cm | 113 kg |
| 10 | G | |
Christie, Max | 2003-02-10 | 196 cm | 86 kg |
| 3 | C/F | |
Davis, Anthony | 1993-03-11 | 208 cm | 115 kg |
| 26 | G | |
Dinwiddie, Spencer | 1993-04-06 | 196 cm | 98 kg |
| 20 | C/F | |
Giles, Harry | 1998-04-22 | 211 cm | 109 kg |
| 28 | F |  |
Hachimura, Rui | 1998-02-08 | 203 cm | 104 kg |
| 11 | C/F | |
Hayes, Jaxson | 2000-05-23 | 213 cm | 100 kg |
| 0 | G | |
Hood-Schifino, Jalen | 2003-06-19 | 196 cm | 98 kg |
| 23 | F | |
James, LeBron | 1984-12-30 | 206 cm | 113 kg |
| 21 | F | |
Lewis, Maxwell | 2002-07-27 | 201 cm | 88 kg |
| 4 | G | |
Mays, Skylar | 1997-09-05 | 191 cm | 93 kg |
| 12 | F | |
Prince, Taurean | 1994-03-22 | 198 cm | 99 kg |
| 15 | G | |
Reaves, Austin | 1998-05-29 | 196 cm | 89 kg |
| 5 | G/F | |
Reddish, Cameron | 1999-09-01 | 201 cm | 98 kg |
| 1 | G | |
Russell, D’Angelo | 1996-02-23 | 191 cm | 88 kg |
| 2 | F | |
Vanderbilt, Jarred | 1999-04-03 | 203 cm | 97 kg |
| 7 | G |  |
Vincent, Gabe | 1996-07-14 | 188 cm | 91 kg |
| 35 | C/F | |
Wood, Christian | 1995-09-27 | 203 cm | 97 kg |
Trener: Darvin Ham
Asystenci: DeMarre Carroll • J. D. DuBois • Phil Handy • Chris Jent • Jordan Ott • Zach Peterson • Schuyler Rimmer
| Legenda | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| S | Liczba sezonów | M | Liczba meczów | Z | Liczba zwycięstw | P | Liczba porażek | |||
Stan na koniec sezonu 2023/24
| Imię i nazwisko | od | do | Sezon zasadniczy | Play-off | Mistrz | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| S | M | Z | P | S | M | Z | P | Div | Conf | NBA | |||
| John Kundla | 1949 | 1959 | 11 | 725 | 423 | 302 | 10 | 95 | 60 | 35 | 6 |  5 | |
| George Mikan | 1958 | 1958 | 1 | 39 | 9 | 30 | |||||||
| John Castellani | 1960 | 1960 | 1 | 36 | 11 | 25 | |||||||
| Jim Pollard | 1960 | 1960 | 1 | 39 | 14 | 25 | 1 | 9 | 5 | 4 | |||
| Fred Schaus | 1961 | 1967 | 7 | 560 | 315 | 245 | 7 | 71 | 33 | 38 | 4 | ||
| Butch Van Breda Kolff | 1968 | 1969 | 2 | 164 | 107 | 57 | 2 | 33 | 21 | 12 | 2 | ||
| Joe Mullaney | 1970 | 1971 | 2 | 164 | 94 | 70 | 2 | 30 | 16 | 14 | 1 | 1 | |
| Bill Sharman | 1972 | 1976 | 5 | 410 | 246 | 164 | 3 | 37 | 22 | 15 | 3 | 2 | 1 |
| Jerry West | 1977 | 1979 | 3 | 246 | 145 | 101 | 3 | 22 | 8 | 14 | 1 | ||
| Jack McKinney | 1980 | 1980 | 1 | 14 | 10 | 4 | |||||||
| Paul Westhead | 1980 | 1982 | 3 | 161 | 111 | 50 | 2 | 19 | 13 | 6 | 1 | 1 | 1 |
| Pat Riley | 1982 | 1990 | 9 | 727 | 533 | 194 | 9 | 149 | 102 | 47 | 9 | 7 | 4 |
| Mike Dunleavy | 1991 | 1992 | 2 | 164 | 101 | 63 | 2 | 23 | 13 | 10 | 1 | ||
| Randy Pfund | 1993 | 1994 | 2 | 146 | 66 | 80 | 1 | 5 | 2 | 3 | |||
| Bill Bertka | 1994 | 1999 | 2 | 3 | 2 | 1 | |||||||
| Magic Johnson | 1994 | 1994 | 1 | 16 | 5 | 11 | |||||||
| Del Harris | 1995 | 1999 | 5 | 340 | 224 | 116 | 4 | 36 | 17 | 19 | |||
| Kurt Rambis | 1999 | 1999 | 1 | 37 | 24 | 13 | 1 | 8 | 3 | 5 | |||
| Rudy Tomjanovich | 2005 | 2005 | 1 | 43 | 24 | 19 | |||||||
| Frank Hamblen | 2005 | 2005 | 1 | 39 | 10 | 29 | |||||||
| Phil Jackson | 2000 | 2011 | 11 | 902 | 610 | 292 | 11 | 181 | 118 | 63 | 7 | 7 | 5 |
| Mike Brown | 2011 | 2012 | 2 | 71 | 42 | 29 | 1 | 12 | 5 | 7 | 1 | ||
| Bernie Bickerstaff | 2012 | 2012 | 1 | 5 | 4 | 1 | |||||||
| Mike D’Antoni | 2012 | 2014 | 2 | 154 | 67 | 87 | 1 | 4 | 0 | 4 | |||
| Byron Scott | 2014 | 2016 | 2 | 164 | 38 | 126 | |||||||
| Luke Walton | 2016 | 2019 | 3 | 246 | 98 | 148 | |||||||
| Frank Vogel | 2019 | 2022 | 3 | 225 | 127 | 98 | 2 | 27 | 18 | 9 | 1 | 1 | 1 |
| Darvin Ham | 2022 | 2024 | 2 | 164 | 90 | 74 | 2 | 21 | 9 | 12 | |||
.jpg)
| Los Angeles Lakers zastrzeżone numery | ||||
| Nr | Imię i nazwisko | Pozycja | Lata gry | Data ceremonii |
|---|---|---|---|---|
| 8 | Kobe Bryant | SG | 1996–2016 | 18 grudnia 2017[68] |
| 13 | Wilt Chamberlain | C | 1968–1973 | 9 listopada 1983 |
| 16 | Pau Gasol | PF | 2008–2014 | 8 marca 2023[69] |
| 22 | Elgin Baylor | F | 1958–1971 | 9 listopada 1983 |
| 24 | Kobe Bryant | SG | 1996–2016 | 18 grudnia 2017[68] |
| 25 | Gail Goodrich | PG | 1965–1968, 1970–1976 | 20 listopada 1996 |
| 32 | Magic Johnson | PG | 1979–1991, 1996 | 16 lutego 1992 |
| 33 | Kareem Abdul-Jabbar | C | 1975–1989 | 20 marca 1989 |
| 34 | Shaquille O’Neal | C | 1996–2004 | 2 kwietnia 2013[70] |
| 42 | James Worthy | SF | 1982–1994 | 10 grudnia 1995 |
| 44 | Jerry West | SG | 1960–1974 | 19 listopada 1983 |
| 52 | Jamaal Wilkes | SF | 1977–1985 | 28 grudnia 2012 |
| 99 | George Mikan | C | 1948–1954, 1956 | 30 października 2022[71] |
 | Chick Hearn | Spiker | 1961–2002 | 2 grudnia 2002 |
Ponadto kilku zawodników i trenerów, którzy przyczynili się do sukcesu, podczas gdy drużyna miała swoją siedzibę w Minneapolis została uhonorowana banerem, lecz ich numery nie zostały zastrzeżone. Ceremonia odbyła się w przerwie meczu z Minnesotą 11 kwietnia 2002 roku[72].
41 osób związanych z Lakers zostało włączonych do Basketball Hall of Fame[73] (6+23 graczy[a], 1+8 trenerów[b][74]).
| Los Angeles Lakers: Galeria Sław | |||||||||
| Zawodnicy | |||||||||
| Numer | Imię i nazwisko | Pozycja[potrzebny przypis] | Lata gry | Rok włączenia | Numer | Imię i nazwisko | Pozycja[potrzebny przypis] | Lata gry | Rok włączenia |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 4[75] | Adrian Dantley | SF | 1977–1979[75] | 2008 | 8 24[76] | Kobe Bryant | SG | 1996–2016[76] | 2020 |
| 10[77] | Steve Nash | PG | 2012–2015[77] | 2018 | 25[78] | Gail Goodrich | SG/PG | 1965–1968 1970–1976[76] | 1996 |
| 11[79] | Bob McAdoo | PF/C | 1981–1985[79] | 2000 | 31[80] | Spencer Haywood | PF | 1979–1980[80] | 2015 |
| 11[81] | Karl Malone | PF | 2003–2004[81] | 2010 | 31[82] | Zelmo Beaty | C | 1974–1975[82] | 2016 |
| 11[83] | Charlie Scott | SG | 1977–1978[83] | 2018 | 32[84] | Magic Johnson | PG | 1979–1991 1996[84] | 2002 |
| 12[85] | Vlade Divac | C | 1989–1996 2004–2005[85] | 2019 | 33[86] | Kareem Abdul-Jabbar | C | 1975–1989[86] | 1995 |
| 13[87] | Wilt Chamberlain | C | 1968–1973[87] | 1979 | 34[88] | Clyde Lovellette | PF/C | 1953–1957[88] | 1988 |
| 16[89] | Pau Gasol | PF/C | 2008-2014[89] | 2023 | 34[90] | Shaquille O’Neal | C | 1996–2004[90] | 2016 |
| 17[91] | Jim Pollard | SF | 1948–1955[92] | 1978 | 42[93] | Connie Hawkins | PF/SF | 1973–1975[93] | 1992 |
| 19[94] | Vern Mikkelsen | PF | 1949–1959[94] | 1995 | 42[95] | James Worthy | SF/PF | 1982–1994[95] | 2003 |
| 20[96] | Gary Payton | PG | 2003–2004[96] | 2013 | 44[97] | Jerry West | SG/PG | 1960–1974[97] | 1980 |
| 22[98] | Elgin Baylor | SF | 1958–1971[98] | 1977 | 52[99] | Jamaal Wilkes | SF/PF | 1977–1985[99] | 2012 |
| 22[100] | Slater Martin | PG | 1949–1956[100] | 1982 | 73[101] | Dennis Rodman | SF/PF | 1999[101] | 2011 |
| 23[102] | Mitch Richmond | SG | 2001–2002[102] | 2014 | 99[103] | George Mikan | C | 1948–1954 1955–1956[103] | 1959 |
| 23[104] | Lou Hudson | SG/SF | 1977–1979[104] | 2022 | |||||
| Trenerzy | |||||||||
| – | Imię i nazwisko | Stanowisko | Lata pracy | Rok włączenia | – | Imię i nazwisko | Stanowisko | Lata pracy | Rok włączenia |
| – | John Kundla | Trener | 1948–1957 1958–1959[105] | 1995 | – | Phil Jackson | Trener | 1999–2004 2005–2011[105] | 2007 |
| Bill Sharman | Trener | 1971–1976[105] | 2004 | Tex Winter | Asystent trenera | 1999–2008[106] | 2011 | ||
| Pat Riley | Asystent trenera/Trener | 1979–1981 (Asystent) 1981–1990 (Trener)[105] | 2008 | Rudy Tomjanovich | Trener | 2004–2005[105] | 2020 | ||
| Del Harris | Trener | 1994–1999[105] | 2022 | K.C. Jones | Asystent trenera | 1971–1972[107] | 1989 | ||
| Jason Kidd | Asystent trenera | 2019–2021[108] | 2018 | ||||||
| Pozostali[75] | |||||||||
| – | Imię i nazwisko | Stanowisko | Lata pracy[potrzebny przypis] | Rok włączenia | – | Imię i nazwisko | Stanowisko | Lata pracy[potrzebny przypis] | Rok włączenia |
| – | Jerry Buss | Właściciel | 1979–2013 | 2010 | | Chick Hearn | Spiker | 1961–2002 | 2003 |
| Pete Newell | Dyrektor generalny | 1972–1976[109] | 1979 | ||||||
| Los Angeles Lakers: Galeria Sław | |||||||||
| Zawodnicy | |||||||||
| Numer | Imię i nazwisko | Pozycja | Lata gry | Rok włączenia | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 12 | Vlade Divac | C | 1989–1996 2004–2005 | 2010 | |||||
| 34 | Shaquille O’Neal | C | 1996–2004 | 2017 | |||||
| 10 | Steve Nash | PG | 2012–2015 | 2020 | |||||
Zwycięzcy konkursu wsadów[123]
Powołani do All-Star Game[124] [Co ma przedstawiać?] [Różni się od artykułu listy]
Uczestnicy Rookie Challenge[125]
Liderzy w zbiórkach[127]
Liderzy w asystach[128]
Liderzy w przechwytach[129]
Liderzy w blokach[130]
Liderzy w skuteczności rzutów z gry[131]
Liderzy w skuteczności rzutów wolnych[132]
Liderzy w skuteczności rzutów za 3 punkty[133]
| Tytuł | Liczba | Rok |
|---|---|---|
| Mistrz NBA |
17 | 1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1972, 1980, 1982, 1985, 1987, 1988, 2000, 2001, 2002, 2009, 2010, 2020 |
| Mistrz Konferencji | 32 | 1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1959, 1962, 1963, 1965, 1966, 1968, 1969, 1970, 1972, 1973, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1987, 1988, 1989, 1991, 2000, 2001, 2002, 2004, 2008, 2009, 2010, 2020 |
| Mistrz dywizji | 24 | 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 2000, 2001, 2004, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2020 |
| Występy w play-off |
63 | 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2020, 2021, 2023 |
| Występy w play-in |
2 | 2021, 2023 |
| Mistrz NBA In-Season Tournament | 1 | 2023 |
Na podstawie[134]:. Stan na koniec sezonu 2022/23
| Sezon | Liga | Konferencja | Poz. w konf. |
Dywizja | Poz. w dyw. |
Sezon regularny | Występy w playoff | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wyg. | Por. | |||||||
| Minneapolis Lakers | ||||||||
| 1948/49 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 44 | 16 | Wygrana w pół. Konf. z Chicago Stags (2-0) Wygrana w finale Konf. z Rochester Royals (2-0) Wygrana w finale NBA z Washington Capitols (4-2) |
| 1949/50 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 51 | 17 | Wygrana w pół. Konf. z Chicago Stags (2-0) Wygrana w finale Konf. z Fort Wayne Pistons (2-0) Wygrana w półfinale NBA z Anderson Packers (2-0) Wygrana w finale NBA z Syracuse Nationals (4-2) |
| 1950/51 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 44 | 24 | Wygrana w pół. Konf. z Indianapolis Olympians (2-1) Porażka w finale Konf. z Rochester Royals (1-3) |
| 1951/52 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 40 | 26 | Wygrana w pół. Konf. z Indianapolis Olympians (2-0) Wygrana w finale Konf. z Rochester Royals (3-1) Wygrana w finale NBA z New York Knicks (4-3) |
| 1952/53 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 48 | 22 | Wygrana w pół. Konf. z Indianapolis Olympians (2-0) Wygrana w finale Konf. z Fort Wayne Pistons (3-2) Wygrana w finale NBA z New York Knicks (4-1) |
| 1953/54 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 46 | 26 | Wygrana w finale Konf. z Rochester Royals (2-1) Wygrana w finale NBA z Syracuse Nationals (4-3) |
| 1954/55 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 40 | 32 | Wygrana w pół. Konf. z Rochester Royals (2-1) Porażka w finale Konf. z Fort Wayne Pistons (1-3) |
| 1955/56 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 33 | 39 | Porażka w pół. Konf. z Saint Louis Hawks (1-2) |
| 1956/57 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 34 | 48 | Wygrana w pół. Konf. z Fort Wayne Pistons (2-0) Porażka w finale Konf. z Saint Louis Hawks (0-3) |
| 1957/58 | NBA | Zachodnia | 4 | – | – | 19 | 53 | |
| 1958/59 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 33 | 39 | Wygrana w pół. Konf. z Detroit Pistons (2-1) Wygrana w finale Konf. z Saint Louis Hawks (4-2) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (0-4) |
| 1959/60 | NBA | Zachodnia | 3 | – | – | 25 | 50 | Wygrana w pół. Konf. z Detroit Pistons (2-0) Porażka w finale Konf. z Saint Louis Hawks (3-4) |
| Los Angeles Lakers | ||||||||
| 1960/61 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 36 | 43 | Wygrana w pół. Konf. z Detroit Pistons (3-2) Porażka w finale Konf. z Saint Louis Hawks (3-4) |
| 1961/62 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 54 | 26 | Wygrana w finale Konf. z Detroit Pistons (4-2) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (3-4) |
| 1962/63 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 53 | 27 | Wygrana w finale Konf. z Saint Louis Hawks (4-3) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (2-4) |
| 1963/64 | NBA | Zachodnia | 3 | – | – | 42 | 38 | Porażka w pół. Konf. z Saint Louis Hawks (2-3) |
| 1964/65 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 49 | 31 | Wygrana w finale Konf. z Baltimore Bullets (4-2) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (1-4) |
| 1965/66 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 53 | 27 | Wygrana w finale Konf. z Saint Louis Hawks (4-3) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (3-4) |
| 1966/67 | NBA | Zachodnia | 3 | – | – | 36 | 45 | Porażka w pół. Konf. z San Francisco Warriors (0-3) |
| 1967/68 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 52 | 30 | Wygrana w pół. Konf. z Chicago Bulls (4-1) Wygrana w finale Konf. z San Francisco Warriors (4-0) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (2-4) |
| 1968/69 | NBA | Zachodnia | 1 | – | – | 55 | 27 | Wygrana w pół. Konf. z San Francisco Warriors (4-2) Wygrana w finale Konf. z Atlanta Hawks (4-1) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (3-4) |
| 1969/70 | NBA | Zachodnia | 2 | – | – | 46 | 36 | Wygrana w pół. Konf. z Phoenix Suns (4-3) Wygrana w finale Konf. z Atlanta Hawks (4-0) Porażka w finale NBA z New York Knicks (3-4) |
| 1970/71 | NBA | Zachodnia | 2 | Pacific | 1 | 48 | 34 | Wygrana w pół. Konf. z Chicago Bulls (4-3) Porażka w finale Konf. z Milwaukee Bucks (1-4) |
| 1971/72 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 69 | 13 | Wygrana w pół. Konf. z Chicago Bulls (4-0) Wygrana w finale Konf. z Milwaukee Bucks (4-2) Wygrana w finale NBA z New York Knicks (4-1) |
| 1972/73 | NBA | Zachodnia | 2 | Pacific | 1 | 60 | 22 | Wygrana w pół. Konf. z Chicago Bulls (4-3) Wygrana w finale Konf. z Golden State Warriors (4-1) Porażka w finale NBA z New York Knicks (1-4) |
| 1973/74 | NBA | Zachodnia | 2 | Pacific | 1 | 47 | 35 | Porażka w pół. Konf. z Milwaukee Bucks (1-4) |
| 1974/75 | NBA | Zachodnia | 9 | Pacific | 5 | 30 | 52 | |
| 1975/76 | NBA | Zachodnia | 6 | Pacific | 4 | 40 | 42 | |
| 1976/77 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 53 | 29 | Wygrana w pół. Konf. z Golden State Warriors (4-3) Porażka w finale Konf. z Portland Trail Blazers (0-4) |
| 1977/78 | NBA | Zachodnia | 5 | Pacific | 4 | 45 | 37 | Porażka w 1. rundzie z Seattle SuperSonics (1-2) |
| 1978/79 | NBA | Zachodnia | 5 | Pacific | 3 | 47 | 35 | Wygrana w 1. rundzie z Denver Nuggets (2-1) Porażka w pół. Konf. z Seattle SuperSonics (1-4) |
| 1979/80 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 60 | 22 | Wygrana w pół. Konf. z Phoenix Suns (4-1) Wygrana w finale Konf. z Seattle SuperSonics (4-1) Wygrana w finale NBA z Philadelphia 76ers (4-2) |
| 1980/81 | NBA | Zachodnia | 3 | Pacific | 2 | 54 | 28 | Porażka w 1. rundzie z Houston Rockets (1-2) |
| 1981/82 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 57 | 25 | Wygrana w pół. Konf. z Phoenix Suns (4-0) Wygrana w finale Konf. z San Antonio Spurs (4-0) Wygrana w finale NBA z Philadelphia 76ers (4-2) |
| 1982/83 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 58 | 24 | Wygrana w pół. Konf. z Portland Trail Blazers (4-1) Wygrana w finale Konf. z San Antonio Spurs (4-2) Porażka w finale NBA z Philadelphia 76ers (0-4) |
| 1983/84 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 54 | 28 | Wygrana w 1. rundzie z Kansas City Kings (3-0) Wygrana w pół. Konf. z Dallas Mavericks (4-1) Wygrana w finale Konf. z Phoenix Suns (4-2) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (3-4) |
| 1984/85 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 62 | 20 | Wygrana w 1. rundzie z Phoenix Suns (3-0) Wygrana w pół. Konf. z Portland Trail Blazers (4-1) Wygrana w finale Konf. z Denver Nuggets (4-1) Wygrana w finale NBA z Boston Celtics (4-2) |
| 1985/86 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 62 | 20 | Wygrana w 1. rundzie z San Antonio Spurs (3-0) Wygrana w pół. Konf. z Utah Jazz (4-3) Porażka w finale Konf. z Houston Rockets (1-4) |
| 1986/87 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 65 | 17 | Wygrana w 1. rundzie z Denver Nuggets (3-0) Wygrana w pół. Konf. z Golden State Warriors (4-1) Wygrana w finale Konf. z Seattle SuperSonics (4-0) Wygrana w finale NBA z Boston Celtics (4-2) |
| 1987/88 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 62 | 20 | Wygrana w 1. rundzie z San Antonio Spurs (3-0) Wygrana w pół. Konf. z Utah Jazz (4-3) Wygrana w finale Konf. z Dallas Mavericks (4-3) Wygrana w finale NBA z Detroit Pistons (4-3) |
| 1988/89 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 57 | 25 | Wygrana w 1. rundzie z Portland Trail Blazers (3-0) Wygrana w pół. Konf. z Seattle SuperSonics (4-0) Wygrana w finale Konf. z Phoenix Suns (4-0) Porażka w finale NBA z Detroit Pistons (0-4) |
| 1989/90 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 63 | 19 | Wygrana w 1. rundzie z Houston Rockets (3-1) Porażka w pół. Konf. z Phoenix Suns (1-4) |
| 1990/91 | NBA | Zachodnia | 3 | Pacific | 2 | 58 | 24 | Wygrana w 1. rundzie z Houston Rockets (3-0) Wygrana w pół. Konf. z Golden State Warriors (4-1) Wygrana w finale Konf. z Portland Trail Blazers (4-2) Porażka w finale NBA z Chicago Bulls (1-4) |
| 1991/92 | NBA | Zachodnia | 8 | Pacific | 6 | 43 | 39 | Porażka w 1. rundzie z Portland Trail Blazers (1-3) |
| 1992/93 | NBA | Zachodnia | 8 | Pacific | 5 | 39 | 43 | Porażka w 1. rundzie z Phoenix Suns (2-3) |
| 1993/94 | NBA | Zachodnia | 9 | Pacific | 5 | 33 | 49 | |
| 1994/95 | NBA | Zachodnia | 5 | Pacific | 3 | 48 | 34 | Wygrana w 1. rundzie z Seattle SuperSonics (3-1) Porażka w pół. Konf. z San Antonio Spurs (2-4) |
| 1995/96 | NBA | Zachodnia | 4 | Pacific | 2 | 53 | 29 | Porażka w 1. rundzie z Houston Rockets (1-3) |
| 1996/97 | NBA | Zachodnia | 4 | Pacific | 2 | 56 | 26 | Wygrana w 1. rundzie z Portland Trail Blazers (3-1) Porażka w pół. Konf. z Utah Jazz (1-4) |
| 1997/98 | NBA | Zachodnia | 3 | Pacific | 2 | 61 | 21 | Wygrana w 1. rundzie z Portland Trail Blazers (3-1) Wygrana w pół. Konf. z Seattle SuperSonics (4-1) Porażka w finale Konf. z Utah Jazz (0-4) |
| 1998/99 | NBA | Zachodnia | 4 | Pacific | 2 | 31 | 19 | Wygrana w 1. rundzie z Houston Rockets (3-1) Porażka w pół. Konf. z San Antonio Spurs (0-4) |
| 1999/00 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 67 | 15 | Wygrana w 1. rundzie z Sacramento Kings (3-2) Wygrana w pół. Konf. z Phoenix Suns (4-1) Wygrana w finale Konf. z Portland Trail Blazers (4-3) Wygrana w finale NBA z Indiana Pacers (4-2) |
| 2000/01 | NBA | Zachodnia | 2 | Pacific | 1 | 56 | 26 | Wygrana w 1. rundzie z Portland Trail Blazers (3-0) Wygrana w pół. Konf. z Sacramento Kings (4-0) Wygrana w finale Konf. z San Antonio Spurs (4-0) Wygrana w finale NBA z Philadelphia 76ers (4-1) |
| 2001/02 | NBA | Zachodnia | 3 | Pacific | 2 | 58 | 24 | Wygrana w 1. rundzie z Portland Trail Blazers (3-0) Wygrana w pół. Konf. z San Antonio Spurs (4-1) Wygrana w finale Konf. z Sacramento Kings (4-3) Wygrana w finale NBA z New Jersey Nets (4-0) |
| 2002/03 | NBA | Zachodnia | 5 | Pacific | 2 | 50 | 32 | Wygrana w 1. rundzie z Minnesota Timberwolves (4-2) Porażka w pół. Konf. z San Antonio Spurs (2-4) |
| 2003/04 | NBA | Zachodnia | 2 | Pacific | 1 | 56 | 26 | Wygrana w 1. rundzie z Houston Rockets (4-1) Wygrana w pół. Konf. z San Antonio Spurs (4-2) Wygrana w finale Konf. z Minnesota Timberwolves (4-2) Porażka w finale NBA z Detroit Pistons (1-4) |
| 2004/05 | NBA | Zachodnia | 11 | Pacific | 4 | 34 | 48 | |
| 2005/06 | NBA | Zachodnia | 7 | Pacific | 3 | 45 | 37 | Porażka w 1. rundzie z Phoenix Suns (3-4) |
| 2006/07 | NBA | Zachodnia | 7 | Pacific | 2 | 42 | 40 | Porażka w 1. rundzie z Phoenix Suns (1-4) |
| 2007/08 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 57 | 25 | Wygrana w 1. rundzie z Denver Nuggets (4-0) Wygrana w pół. Konf. z Utah Jazz (4-2) Wygrana w finale Konf. z San Antonio Spurs (4-1) Porażka w finale NBA z Boston Celtics (2-4) |
| 2008/09 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 65 | 17 | Wygrana w 1. rundzie z Utah Jazz (4-1) Wygrana w pół. Konf. z Houston Rockets (4-3) Wygrana w finale Konf. z Denver Nuggets (4-2) Wygrana w finale NBA z Orlando Magic (4-1) |
| 2009/10 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 57 | 25 | Wygrana w 1. rundzie z Oklahoma City Thunder (4-2) Wygrana w pół. Konf. z Utah Jazz (4-0) Wygrana w finale Konf. z Phoenix Suns (4-2) Wygrana w finale NBA z Boston Celtics (4-3) |
| 2010/11 | NBA | Zachodnia | 2 | Pacific | 1 | 57 | 25 | Wygrana w 1. rundzie z New Orleans Hornets (4-2) Porażka w pół. Konf. z Dallas Mavericks (0-4) |
| 2011/12 | NBA | Zachodnia | 3 | Pacific | 1 | 41 | 25 | Wygrana w 1. rundzie z Denver Nuggets (4-3) Porażka w pół. Konf. z Oklahoma City Thunder (1-4) |
| 2012/13 | NBA | Zachodnia | 7 | Pacific | 3 | 45 | 37 | Porażka w 1. rundzie z San Antonio Spurs (0-4) |
| 2013/14 | NBA | Zachodnia | 14 | Pacific | 5 | 27 | 55 | |
| 2014/15 | NBA | Zachodnia | 14 | Pacific | 5 | 21 | 61 | |
| 2015/16 | NBA | Zachodnia | 15 | Pacific | 5 | 17 | 65 | |
| 2016/17 | NBA | Zachodnia | 15 | Pacific | 4 | 26 | 56 | |
| 2017/18 | NBA | Zachodnia | 10 | Pacific | 3 | 35 | 47 | |
| 2018/19 | NBA | Zachodnia | 10 | Pacific | 4 | 37 | 45 | |
| 2019/20 | NBA | Zachodnia | 1 | Pacific | 1 | 52 | 19 | Wygrana w 1. rundzie z Portland Trail Blazers (4-1) Wygrana w pół. Konf. z Houston Rockets (4-1) Wygrana w finale Konf. z Denver Nuggets (4-1) Wygrana w finale NBA z Miami Heat (4-2) |
| 2020/21[135] | NBA | Zachodnia | 7 / 7 | Pacific | 3 | 42 | 30 | Porażka w 1. rundzie z Phoenix Suns (2-4) |
| 2021/22 | NBA | Zachodnia | 11 | Pacific | 4 | 33 | 49 | |
| 2022/23 | NBA | Zachodnia | 7 / 7 | Pacific | 5 | 43 | 39 | Wygrana w 1. rundzie z Memphis Grizzlies (4-2) Wygrana w pół. Konf. z Golden State Warriors (4-2) Porażka w finale Konf. z Denver Nuggets (0-4) |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
