Bill Russell

Bill Russell, właśc. William Felton Russell (ur. 12 lutego 1934 w Monroe, zm. 31 lipca 2022 w Mercer Island^[1]) – amerykański koszykarz i pierwszy czarnoskóry trener w NBA, jedenastokrotny mistrz z drużyną Boston Celtics (w tym dwukrotnie jako grający trener). Mistrz olimpijski w koszykówce mężczyzn z Melbourne w 1956.

Bill Russell

Bill Russell (2011)
#6
środkowy
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1934 Monroe
Data i miejsce śmierci	31 lipca 2022 Mercer Island
Wzrost	208 cm
Masa ciała	100 kg
Kariera
Aktywność	1956–1969
Szkoła średnia	McClymonds (Oakland, Kalifornia)
College	San Francisco (1953–1956)
Draft	1956, numer: 2 St. Louis Hawks
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1956–1969 Boston Celtics 963
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1956  Stany Zjednoczone
Kariera trenerska Lata Drużyna 1966–1969 Boston Celtics 1973–1977 Seattle SuperSonics 1987–1988 Sacramento Kings
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie złoto Melbourne 1956 koszykówka

Ukończył University of San Francisco, gdzie dwukrotnie zdobył mistrzostwo NCAA. W 1956 został wybrany w drafcie przez St. Louis Hawks, ale grał od początku w Celtics, zdobywając z tą drużyną jedenastokrotnie tytuł Mistrza NBA, w latach 1957, 1959–1966, 1968–1969. Pięciokrotnie został ogłoszony MVP sezonu, w latach 1958, 1961, 1962, 1963, 1965. Dwunastokrotnie grał w Meczu Gwiazd.

Przede wszystkim znakomity obrońca, pierwszy koszykarz NBA, który przekroczył średnią liczbę 20 zbiórek w sezonie. Jego rekord wynosi 51 (drugi wynik w historii), a średnia z całej kariery 22,5. Podstawowy gracz słynnej bostońskiej dynastii Reda Auerbacha.

W sezonach 1958/1959 i 1959/1960 zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP fazy zasadniczej^[2][3].

Wyznaczony przez Auerbacha w 1966 na swego następcę, został pierwszym w historii amerykańskich lig zawodowych czarnoskórym trenerem. Potem trenował drużyny Seattle SuperSonics (w latach 1973–1977) i Sacramento Kings (1987–1988), ale nie odniósł już tak wielkich sukcesów.

Jest jednym z ponad 40 zawodników w historii, którzy zdobyli zarówno mistrzostwo NCAA, jak i NBA w trakcie swojej kariery sportowej^[4].

W 1975 uhonorowany członkostwem w Basketball Hall of Fame. Wybierany do wszystkich ogłoszonych Anniversary Teams: drużyny 25-lecia, drużyny 35-lecia, 50. najwybitniejszych graczy wszech czasów oraz drużyny 75-lecia.

Pracował także jako komentator telewizyjny i pisał książki. Warto wiedzieć, że Bill Russell napisał m.in. książkę „Red and me. My coach, My lifelong friend". Legendarny koszykarz pisze w swojej książce o relacjach, które łączyły go z jednym z najbardziej utytułowanych szkolenowców w historii NBA, Redem Auerbachem.

Warto wiedzieć, że Bill Russell napisał m.in. książkę „Red and me. My coach, My lifelong friend". Legendarny koszykarz pisze w swojej książce o relacjach, które łączyły go z jednym z najbardziej utytułowanych szkolenowców w historii NBA, Redem Auerbachem. Przyjaźń pomiędzy Billem Russellem i Redem Auerbachem zaczęła się od pierwszego spotkania Billa w barwach Boston Celtics. Zawodnik wyskoczył i zablokował blok rywala, po czym sędzia zagwizdał błąd piłki opadającej. W tamtej chwili Auerbach gwałtownie zaczął protestować przeciwko decyzji sędziego, Russell zauważył, że coach jest gotowy za niego walczyć. To połączyło zawodnika i szkoleniowca.

Od 2009 roku jego imieniem nazywana jest nagroda MVP Finałów NBA.

Bill Russell jest uznawany za jednego z najbardziej inteligentnych zawodników w historii ligi NBA. John Havlicek, kolega Russella, z którym reprezentował wspólnie barwy Boston Celtics, że Russell zapytany „dlaczego zawsze mówisz, że nie jesteś koszykarzem?' odpowiedział "John, koszykarz to mój zawód, a nie to, kim jestem". ^[5]

Osiągnięcia

W barwach San Francisco Dons (1954-1956).

Russell pod koniec lat 50.

Z Redem Auerbachem po zdobyciu mistrzostwa NBA w 1966.

NCAA

• dwukrotny mistrz NCAA (1955–56)^[6]
• Zawodnik roku:
  • NCAA według:
    • Helms Foundation (1955–1956)^[7]
    • United Press Iinernational (1956)^[8]
  • konferencji West Coast (1956)^[9]
• Most Outstanding Player (MOP=MVP) turnieju NCAA (1955 - odpowiednik MVP finałów NBA)^[10]
• Wybrany do:
  • I składu:
    • All-American (1955–1956)^[11]
    • turnieju NCAA (1955, 1956)^[12]
  • Akademickiej Galerii Sław Koszykówki (2006)^[13]

NBA

• 11-krotny mistrz NBA (1957, 1959–66, 1968–69)^[14]
• Wicemistrz NBA (1958)
• MVP:
  • sezonu regularnego NBA (1958, 1961–63, 1965)^[15]
  • meczu gwiazd NBA (1963)^[16]
• 12-krotny uczestnik meczu gwiazd NBA (1958–69)^[17]
• Wybrany do:
  • I składu:
    • I składu NBA (1959, 1963, 1965)^[18]
    • defensywnego NBA (1969)^[19]
  • II składu NBA (1958, 1960–62, 1964, 1966–68)^[18]
• Lider:
  • sezonu regularnego w zbiórkach (1958–59, 1964–65)^[20]
  • play-off w średniej zbiórek (1957–1961, 1963, 1964)^[21]
• Klub Boston Celtics zastrzegł należący do niego numer 6^[22]
• 4-krotnie zaliczany do grona najlepszych zawodników w historii NBA przy okazji obchodów rocznicowych:
  • 25-lecia istnienia - NBA 25th Anniversary Team
  • 35-lecia istnienia - NBA 35th Anniversary Team^[23]
  • 50-lecia istnienia - NBA’s 50th Anniversary All-Time Team^[24]
  • 75-lecia istnienia - NBA 75th Anniversary Team (2021)^[25]

Rekordy NBA

(Stan na 8 marca 2018, na podstawie^[26][27][28], o ile nie zaznaczono inaczej.)

• najwięcej:
  • zbiórek w jednej połowie spotkania – 32 – przeciw Philadelphia Warriors 16 listopada 1957
  • sezonów:
    • z rzędu, ze średnią ponad 20 zbiórek na mecz – 10, wspódzielony z Wiltem Chamberlainem
    • ze średnią ponad 20 zbiórek na mecz – 10, wspódzielony z Wiltem Chamberlainem
  • minut spędzonych na parkiecie podczas spotkania All-Star – 42 – 1964, współdzielony z Oscarem Robertsonem (1964), Jerrym Westem (1964), Natem Thurmondem (1967)

Inne

• Wybrany do Koszykarskiej Galerii Sław:
  • im. Jamesa Naismitha (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame - 1975)^[29]
  • FIBA (2007)^[30]

Reprezentacja

• Mistrz olimpijski (1956)^[31]

Trenerskie

• dwukrotny mistrz NBA (1968–1969)^[14]
• Trener drużyny Wschodu podczas meczu gwiazd Legend NBA (1986)^[32]