Loading AI tools
amerykański koszykarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kobe Bean Bryant (ur. 23 sierpnia 1978 w Filadelfii, zm. 26 stycznia 2020 w Calabasas) – amerykański koszykarz, grający na pozycji rzucającego obrońcy.
 Kobe Bryant (2012) | |||||||||||||||||||
| #8, 24 | |||||||||||||||||||
| rzucający obrońca | |||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Kobe Bean Bryant | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Black Mamba, KB24, Vino | ||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
23 sierpnia 1978 | ||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | |||||||||||||||||||
| Wzrost |
198 cm | ||||||||||||||||||
| Masa ciała |
96 kg | ||||||||||||||||||
| Kariera | |||||||||||||||||||
| Aktywność |
1996–2016 | ||||||||||||||||||
| Szkoła średnia |
Lower Merion HS | ||||||||||||||||||
| Draft |
1996, numer: 13 | ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||
Od początku zawodowej kariery zawodnik Los Angeles Lakers. Do National Basketball Association trafił po skończeniu szkoły średniej Lower Merion High School, ponieważ nie zdecydował się na wybór uczelni i zadeklarował udział w drafcie. Został w nim wybrany z numerem 13 przez Charlotte Hornets, jednak niecały tydzień później w wyniku wymiany trafił do Los Angeles Lakers za Vlade Divaca. Razem z Shaquille’em O’Nealem poprowadził zespół do trzech mistrzostw z rzędu w latach 2000–2002. Po odejściu z Lakers O’Neala po przegranych Finałach 2004 Bryant został główną postacią klubu. W sezonach 2005/06 i 2006/07 był królem strzelców ligi. W 2006, w meczu przeciwko Toronto Raptors zdobył 81 punktów, co jest drugim najwyższym osiągnięciem w historii ligi. Został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem sezonu 2007/08. Po przegranych finałach w 2008 poprowadził Lakers do dwóch kolejnych tytułów mistrzowskich w 2009 i 2010, będąc wybieranym najlepszym zawodnikiem obu finałów.
Gra Bryanta była wielokrotnie nagradzana. Osiemnastokrotnie był wybierany do meczu gwiazd NBA i czterokrotnie zostawał najlepszym graczem tych spotkań. Piętnastokrotnie dostawał się do All-NBA Team, w tym jedenaście razy do pierwszej piątki. Dwanaście razy był wybierany do najlepszych piątek defensorów NBA. Ponadto w 1997 wygrał konkurs wsadów podczas weekendu gwiazd NBA.
Bryant był członkiem kadry narodowej i olimpijskiej Stanów Zjednoczonych, z którą w 2007 wygrał mistrzostwa Ameryki organizowane przez FIBA oraz dwukrotnie zdobył z nią złoty medal na igrzyskach olimpijskich w Pekinie i Londynie.
Na 90. ceremonii wręczenia Oscarów Bryant wraz z Glenem Keanem otrzymał statuetkę w kategorii „najlepszy krótkometrażowy film animowany” za film Droga koszykówko (2017)[2].
Bryant zginął w wieku 41 lat w katastrofie helikoptera w kalifornijskim Calabasas. Podczas lotu śmigłowiec niespodziewanie runął na ziemię, nikt z osób będących na pokładzie nie przeżył. Wśród ofiar była również 13-letnia córka koszykarza, Gianna[3].
Kobe Bean Bryant urodził się w Filadelfii w stanie Pensylwania, był jedynym synem i najmłodszym z trójki dzieci byłego gracza NBA Joe Bryanta i jego żony Pameli Bryant[4]. Jego imię pochodzi od nazwy japońskiej wołowiny „Kobe”, którą to Joe Bryant lubił jeść w jednej z japońskich restauracji na przedmieściach Filadelfii[5]. Jego ojciec, były zawodowy koszykarz, w późnych latach 70. XX wieku występował w NBA w barwach Philadelphia 76ers, San Diego Clippers i Houston Rockets[6], jednak w 1984 roku opuścił NBA i razem z rodziną przeniósł się do Włoch, gdzie występował w zespołach z tamtejszej ligi[7]. Podczas pobytu w Europie Bryant przyzwyczaił się do nowego stylu życia i nauczył się mówić biegle po włosku i hiszpańsku[8]. Podczas wakacji jego ojciec przyjeżdżał z Włoch do Stanów Zjednoczonych grać w lidze letniej NBA[5]. W wieku trzech lat Kobe zaczynał grać w koszykówkę[5], a w nieco późniejszym wieku uczył się grać w piłkę nożną. Był kibicem klubu piłkarskiego A.C. Milan[9]. Po przejściu ojca na sportową emeryturę Bryant w 1992 wraz z rodziną wrócili ponownie do USA[5].
Po powrocie do Stanów Zjednoczonych Bryant kontynuował naukę w szkole średniej Lower Merion High School, gdzie zyskał krajowy rozgłos[5]. Podczas campu Adidas ABCD w 1995 zdobył nagrodę MVP, grając razem z przyszłym kolegą z drużyny w NBA Lamarem Odomem[10]. Podczas pobytu w szkole średniej, ówczesny trener 76ers, John Lucas, zaprosił Bryanta do treningów razem z drużyną, gdzie zagrał jeden na jeden z Jerrym Stackhousem[11]. Na trzecim roku nauki jego średnie wynosiły 31,1 punktów, 10,4 zbiórki, 5,2 asysty, 3,8 bloku i 2,3 przechwytu[12]. Podczas czwartego sezonu w Lower Merion poprowadził Aces (szkolna drużyna koszykarska) do pierwszego mistrzostwa stanowego[13]. W tamtym sezonie zdobywał 30,8 punktów, 12 zbiórek, 6,5 asyst, 4 przechwyty i 3,8 bloków na mecz z bilansem meczów 31-3[14]. Szkolną karierę zakończył jako lider wszech czasów pod względem zdobytych punktów w południowo-wschodniej Pensylwanii, przewyższając Wilta Chamberlaina i Lionela Simmonsa[15]. Za swój czwarty sezon w szkole średniej otrzymał wiele nagród i wyróżnień, w tym m.in.: Naismith High School Player of the Year[16], gracz roku według Gatorade[17], był także uczestnikiem McDonald’s All-American Game[18] oraz został wybrany do pierwszej piątki All-USA przez dziennik USA Today[19]. Jego szkolny trener, Gregg Downer, powiedział o Bryancie, że jest to „kompletny zawodnik, który dominuje”[14]. Mimo że uzyskał 1080 punktów w teście SAT[20], które mogły zapewnić mu miejsca w wielu college’ach, to zdecydował się wziąć udział w drafcie do NBA. Później powiedział, że jeśli postanowiłby pójść po szkole średniej do college’u to wybrałby Duke University[21].
Bryant został wybrany z 13 numerem w drafcie w 1996 przez Charlotte Hornets[22]. Jednak ówczesny agent Bryanta, Arn Tellem, powiedział, że jego gra w tym zespole jest niemożliwa[23]. Poza tym, Hornets wybrali Bryanta widząc, że jest możliwość wymiany zawodników między nimi a Los Angeles Lakers[23]. Jeszcze przed draftem Bryant był na treningach w Los Angeles, gdzie trenował z byłymi graczami Lakers Larrym Drew i Michaelem Cooperem. 1 lipca 1996 roku został wymieniony do Lakers w zamian za centra Vlade Divaca[24]. Rodzice podpisali pierwszy kontrakt Bryanta, ponieważ w trakcie zawierania go miał on zaledwie 17 lat[25].
Podczas pierwszego sezonu w NBA zazwyczaj był zmiennikiem podstawowych obrońców Lakers, Eddiego Jonesa i Nicka Van Exela. Został najmłodszym zawodnikiem, który kiedykolwiek zagrał w NBA[26] (rekord pobity przez Andrew Bynuma) oraz najmłodszym, który pojawił się w pierwszej piątce swojego zespołu[27]. Na początku sezonu grał po kilka minut, ale z występu na występ wartość ta rosła – na przestrzeni całych rozgrywek występował średnio 15,5 minuty na mecz. Podczas Weekendu Gwiazd NBA w 1997 Bryant wygrał konkurs wsadów[28]. Wziął też udział w Rookie Challenge, w którym zdobył 31 punktów i 8 zbiórek[29]. Po sezonie został wybrany do drugiej piątki pierwszoroczniaków razem z ówczesnym kolegą z drużyny Travisem Knightem[30]. W play-offach 1997 Lakers w pierwszej rundzie pokonali Portland Trail Blazers 3-1 i trafili na Utah Jazz[31]. W kluczowych momentach decydującego, piątego meczu Bryant rzucił 3 air balle[14]: nie trafił pierwszego rzutu do wygrania meczu w czwartej kwarcie i dwóch, które doprowadziłyby do remisu już w dogrywce, sprawiając tym samym, że Lakers odpadli z play-offów[32].
W swoim drugim sezonie młody obrońca Jeziorowców dostawał więcej minut, przebywając średnio na parkiecie 26 minut. W rezultacie jego zdobycze punktowe powiększyły się ponad dwukrotnie, z 7,6 punktów w poprzednim sezonie do 15,6 w sezonie 1998/99[33]. Bryant zazwyczaj występował dłużej, kiedy Lakers decydowali się na niską piątkę. Grał wtedy na pozycji niskiego skrzydłowego[34]. Jego najlepszym wynikiem było 33 punktów zdobyte w meczu przeciwko Chicago Bulls[35][36]. Po sezonie Bryant zajął drugie miejsce w głosowaniu na najlepszego rezerwowego[37][38]. Został też wybrany do pierwszej piątki Konferencji Zachodniej na mecz gwiazd NBA i stał się jednocześnie najmłodszym graczem, który osiągnął to wyróżnienie[39]. Oprócz niego na ten mecz zostało wybranych jego trzech kolegów z drużyny: Shaquille O’Neal, Nick Van Exel i Eddie Jones[40]. Tym samym, pierwszy raz od roku 1983 czterech zawodników z jednej drużyny wzięło udział w Meczu Gwiazd[41]. Młody zawodnik zakończył ten mecz z 18 punktami, więcej od niego zdobył jedynie Michael Jordan, który otrzymał tytuł MVP Meczu Gwiazd[42]. Razem z Lisą Leslie wziął udział w sobotnim konkursie Nestlé Crunch All-Star 2ball podczas Weekendu Gwiazd[43]. Bryant zakończył ten sezon ze średnią punktową 15,4, najwyższą spośród wszystkich rezerwowych ligi[44]. W play-offach, Lakers po początkowych zwycięstwach 3-1 z Portland[45] i 4-1 Seattle[46], przegrali w finale Konferencji Zachodniej 4-0 przeciwko Utah Jazz[47].
Po sezonie 1997/98 wyjściowy obrońca Lakers, Nick Van Exel, został wymieniony do Denver Nuggets[48], przez co Bryant startował w każdym meczu, skróconego przez lokaut, sezonu 1998/99. W trakcie sezonu podpisał przedłużenie kontraktu na 6 lat warte 70 milionów dolarów[44]. Umowa ta zatrzymywała go w zespole Jeziorowców aż do końca sezonu 2003/04. Już wtedy zaczął być porównywany przez dziennikarzy do Michaela Jordana czy Magica Johnsona[49][50]. W sezonie zdobywał 19,9 punktu i 3,8 asysty na mecz, grając średnio przez 37,9 minuty. Został wybrany do trzeciej piątki ligi[51]. W play-offach, Lakers zostali pokonani w półfinale konferencji przez San Antonio Spurs[52].
Po sezonie 1998/99 trenerem Jeziorowców został Phil Jackson, sześciokrotny mistrz NBA z Chicago Bulls[53][54]. W przedsezonowym spotkaniu przeciwko Washington Wizards Bryant nabawił się kontuzji ręki, przez którą musiał opuścić pierwsze sześć tygodni rozgrywek[55]. Po powrocie do składu, zaczynał wszystkie mecze w pierwszej piątce i poprawił swoje wyniki w każdej kategorii statystycznej. Przewodził w zespole pod względem asyst i przechwytów na mecz. Jego najlepszym wynikiem tamtego sezonu było 40 punktów, 10 zbiórek i 8 asyst zdobyte w spotkaniu przeciwko Sacramento Kings[56]. Duet O’Neal-Bryant poprowadził Lakers do 67 wygranych w sezonie zasadniczym, wyrównując tym samym piąty najlepszy wynik w historii NBA[57]. To spowodowało, że O’Neal został wybrany MVP rozgrywek[58], a Bryant dostał się do drugiej piątki ligi i pierwszej piątki najlepiej broniących[59], zostając tym samym najmłodszym zawodnikiem, który zdobył to wyróżnienie[60]. Podczas Meczu Gwiazd, do którego Bryanta wybrano drugi raz z rzędu (brak meczu w 1999), zdobył 15 punktów i miał 3 asysty[61]. Mimo grania drugich skrzypiec za swoim centrem w play-offach, obrońca Lakers miał kilka udanych występów, w tym 25 punktów, 11 zbiórek, 7 asyst i 4 bloki zdobyte w meczu nr 7 w Finałach Konferencji Zachodniej przeciwko Portland Trail Blazers[62]. W drugiej kwarcie meczu nr 2 Finałów NBA przeciwko Indiana Pacers Bryant doznał kontuzji kostki, która wykluczyła go z meczu nr 3 serii[63]. W tym pierwszym po kontuzji spotkaniu rzucający obrońca Lakers, zdobywając 8 punktów w dogrywce poprowadził swoją drużynę do zwycięstwa 120-118[63][64]. Ostatecznie Lakers pokonali rywali 4-2, a Bryant zdobył swój pierwszy mistrzowski tytuł[65].
W sezonie 2000/01 Bryant rzutowo ponownie się poprawił, zdobywając średnio 28,5 punktu na mecz, o około 6 więcej niż w poprzednim sezonie. Po raz kolejny przewodził drużynie w asystach (5 na mecz). Był to pierwszy sezon, w którym zaczęły się nieporozumienia na linii Kobe-Shaq. Jednakże drużyna zakończyła rozgrywki z bilansem 56-26, o 11 mniej zwycięstw niż przed rokiem, i zajęła drugie miejsce w Konferencji Zachodniej[66]. Mimo to, podczas play-offów Lakers pierwszej porażki doznali dopiero w pierwszym meczu finałów z Philadelphia 76ers po dogrywce[67], po wcześniejszym pokonaniu Trail Blazers, Kings i Spurs. Cztery kolejne spotkania przeciw 76ers zostały jednak wygrane przez zespół z Los Angeles, który zdobył drugie mistrzostwo z rzędu[68]. Bryant został wybrany do drugiej piątki NBA oraz do drugiej piątki defensorów[69]. Został też wybrany do pierwszej piątki podczas Meczu Gwiazd, w którym zdobył 19 punktów, 7 asyst i 4 zbiórki[70].
W sezonie 2001/02 zagrał w 80 spotkaniach sezonu zasadniczego, przebywając na parkiecie przez 38,3 minuty i osiągając statystyki zbliżone do poprzedniego roku: 25,2 punktów, 5,5 zbiórki, 5,5 asysty oraz 1,5 przechwytu na mecz. Jego celność rzutów z pola wynosiła 46,9%; jest to największy wskaźnik celności rzutów w karierze. Bryant po raz kolejny brał udział w Meczu Gwiazd, i został wybrany jego najlepszym zawodnikiem[71] po zdobyciu 31 punktów, 5 zbiórek i 5 asyst[72]. Dostał się do pierwszej piątki broniących oraz, po raz pierwszy w karierze, do pierwszej piątki NBA. Lakers zwyciężyli w tym sezonie 58 meczów i uplasowali się na drugim miejscu w Pacific Division, za rywalami z Sacramento Kings. Po pokonaniu 3-0 Portland Trail Blazers oraz 4-1 San Antonio Spurs[73], w finale konferencji Lakers zmierzyli się z Kings, po których stronie stała przewaga własnego parkietu. Pojedynek z drużyną z Sacramento przeciągnął się do 7 meczów; Lakers ostatecznie zwyciężyli w siódmym meczu po dogrywce 112 – 106[74] i awansowali do Finałów. Tam, w starciach z New Jersey Nets, pokonanych w czterech meczach, średnie Bryanta wynosiły 26,8 punktów, 51,4% celności z pola, 5,8 zbiórki i 5,3 asysty[75]. W wieku 23 lat Bryant został najmłodszym zdobywcą trzech tytułów mistrzowskich[75]. Gra obrońcy Lakers w czwartych kwartach była często dostrzegana i chwalona, zwłaszcza w dwóch ostatnich rundach play-offów[75][76].
W sezonie 2002/03 Bryant zdobywał średnio 30 punktów na mecz. W dodatku osiągał też statystyki na poziomie 6,9 zbiórki, 5,9 asysty i 2,2 przechwyty. 7 stycznia 2003, w meczu przeciwko Seattle SuperSonics Bryant ustanowił rekord NBA pod względem celnych rzutów trzypunktowych w meczu, rzucając ich dwanaście[77] (rekord pobity później przez Klaya Thompsona). W lutym zaliczył serię dziewięciu kolejnych meczów, w których zdobywał 40 lub więcej punktów[78][79], a jego średnia z tego miesiąca wynosiła 40,6 punktów na mecz. Po raz kolejny został wybrany do pierwszych składów All-NBA i All-Defensive[80], a w głosowaniu na MVP zajął trzecie miejsce, za Timem Duncanem i Kevinem Garnettem[81]. Lakers ukończyli sezon z bilansem 50-32, jednakże po wcześniejszym pokonaniu Minnesoty, zostali wyeliminowani przez późniejszych mistrzów, prowadzonych przez Duncana San Antonio Spurs 4-2[82].
Przed następnym sezonem, 2003/04, Lakers sprowadzili Karla Malone oraz Gary’ego Paytona, aby kolejny raz zdobyć mistrzostwo[83]. Jeszcze przed rozpoczęciem sezonu Bryant został aresztowany za napaść na tle seksualnym[84]. Spowodowało to, że rzucający obrońca Lakers opuścił kilkanaście meczów, aby pojawiać się w sądzie na rozprawach. W ostatnim meczu sezonu zasadniczego, przeciwko Portland Trail Blazers, Bryant rzucił dwa buzzer beatery, które przyczyniły się do wygrania meczu, jak i Dywizji Pacyfiku. W końcówce czwartej kwarty Bryant rzucił „trójkę”, która doprowadziła do remisu i do dogrywki. Po pierwszej dogrywce nie było rozstrzygnięcia, a w drugiej Bryant kolejnym rzutem trzypunktowym, równo z syreną, dał zwycięstwo 105-104[85]. W play-offach Lakers ponownie dotarli do finałów[86], w których zmierzyli się z Detroit Pistons. Zostali przez nich pokonani w pięciu meczach[87]. W tej serii Bryant zdobywał średnio 22,6 punktów i 4,4 asysty ze skutecznością 38,1% z pola[88]. Po tej porażce w Lakers doszło do sporych zmian. Kontrakt Phila Jacksona nie został przedłużony, a jego miejsce zajął Rudy Tomjanovich[89]. Shaquille O’Neal został wymieniony do Miami Heat za Lamara Odoma, Carona Butlera i Briana Granta[90]. Dzień później Bryant odrzucił ofertę Los Angeles Clippers i podpisał nowy, siedmioletni kontrakt z Lakers[91].
W sezonie 2004/05 Bryant był często krytykowany za to co wydarzyło się w poprzednim sezonie. W książce Phila Jacksona, „The Last Season: A Team in Search of Its Soul”, napisanej po sezonie 2003/04 można było znaleźć wiele krytyki skierowanej w stronę obrońcy Lakers. Jackson określił Bryanta jako zawodnika nietrenowalnego („uncoachable”)[92]. W trakcie sezonu z funkcji trenera zrezygnował Rudy Tomjanovich[93]. Ciężar kierowania drużyną do końca sezonu spadł na dotychczasowego asystenta Franka Hamblena. Mimo iż Bryant uzyskał drugą średnią punktową w lidze (27,6), Lakers osiągnęli wynik 34-48 i nie awansowali do play-offów. Bryant, pomimo statystycznie dobrego roku, dostał się jedynie do trzeciej piątki ligi. W trakcie sezonu Bryant wdał się w spory z Rayem Allenem[94] i Karlem Malone[95].
Przed sezonem 2005/06 na ławkę trenerską Lakers powrócił Phil Jackson[96]. Jackson i Bryant dobrze współpracowali, a Lakers powrócili do play-offów. 20 grudnia 2005, w meczu przeciwko Dallas Mavericks w trzy kwarty zdobył 62 punkty[97]. Przed czwartą kwartą jego zdobycz punktowa przewyższała łączną liczbę punktów Mavericks 62-61; Bryant dokonał tego jako jedyny zawodnik od czasu wprowadzenia 24-sekundowego zegara[98]. Kiedy Lakers podejmowali Miami Heat 18 stycznia 2006, Bryant i Shaquille O’Neal uścisnęli swoje dłonie i zakończyli swój spór[99].
22 stycznia 2006 r. Bryant w meczu z Toronto Raptors zdobył 81 punktów i ustanowił swój rekord kariery[100]. Pobił tym samym poprzedni rekord Lakers Elgina Baylora, który zanotował 71 punktów. 81 punktów to także drugi wynik w historii NBA, jedynie za 100-punktowym występem Wilta Chamberlaina[101]. W tym samym miesiącu został pierwszym zawodnikiem od 1964 roku, który zdobywał 45+ punktów w czterech kolejnych spotkaniach; dołączył tym samym do Baylora i Chamberlaina, którzy osiągnęli podobny rezultat[102]. Jego średnia punktowa ze stycznia wyniosła 43,4, była to ósma najwyższa średnia miesięczna w historii i najwyższa dla gracza innego niż Wilt Chamberlain[103]. Przez cały sezon Bryant ustanowił dwa rekordy zespołu: liczba 40+ punktowych meczów (27) i liczba punktów zdobyta w jednym sezonie (2832)[104]. Po raz pierwszy przewodził lidze pod względem punktów (średnia 35,4). W głosowaniu na najlepszego zawodnika rozgrywek Bryant zajął czwarte miejsce, za Steve’em Nashem, LeBronem Jamesem i Dirkiem Nowitzkim[105]. Los Angeles Lakers zanotowali w tym sezonie rezultat 45-37 i awansowali do fazy posezonowej z siódmego miejsca[106].
W pierwszej rundzie play-offów, Lakers grali wystarczająco dobrze, by w serii z Phoenix Suns objąć prowadzenie 3-1. W czwartym meczu tej serii, Bryant najpierw oddał rzut, który doprowadził do dogrywki, a w niej kolejny, który dał zwycięstwo Jeziorowcom[107]. Lakers, którzy byli bliscy pokonania Suns w meczu nr 6, ostatecznie przegrali po dogrywce 126-118, mimo 50 punktów Bryanta[108]. Mimo 27,9 punktów Bryanta w tej serii, Lakers ostatecznie przegrali w siedmiu meczach. Fala krytyki spadła na Bryanta za oddanie zaledwie trzech rzutów w drugiej połowie przegranego 90-121 meczu nr 7[109].
W trakcie sezonu 2005/06, Bryant poinformował, że chce zmienić numer na koszulce z dotychczasowego 8 na 24. Jego pierwszym numerem w szkole średniej było 24, zanim zmienił go na 33. Po skończeniu sezonu przez Lakers, Bryant powiedział w stacji TNT, że chciał nosić 24 już w swoim debiutanckim sezonie, jednak był on niedostępny, tak samo jak numer 33, zastrzeżony przez Lakers dla Kareem Abdul-Jabbara. Bryant, który nosił #143 na campie Adidas ABCD wybrał 8 przez dodanie cyfr[110]. Po sezonie, Bryant przeszedł operację kolana, która uniemożliwiła mu wzięcie udziału w Mistrzostwach Świata 2006[111].
W sezonie 2006/07 Bryant po raz dziewiąty został wybrany do występu w Meczu Gwiazd i 18 lutego, po zanotowaniu 31 punktów, 6 asyst i 6 przechwytów, zdobył drugą w karierze nagrodę dla najlepszego gracza All-Star Game[112]. Podczas Weekendu Gwiazd wziął też udział w Skills Challenge, gdzie zajął drugie miejsce[113]. W trakcie sezonu Bryant miał udział w kilka boiskowych wypadków. 28 stycznia, podczas rzutu mogącego potencjalnie dać zwycięstwo Lakers, opuścił swoją rękę i uderzył łokciem Manu Ginóbiliego w twarz[114]. Po przejrzeniu wypadku przez ligę, Bryant został zawieszony na jeden mecz[115]. Podstawą na wymierzenie kary był „nienaturalny ruch”, który wykonał obrońca Lakers. 6 marca, wykonał podobny ruch, tym razem uderzony został gracz Minnesoty Timberwolves, Marko Jarić[116]. Władze ligi ponownie zawiesiły Bryanta na jeden mecz. W swoim pierwszym meczu po zawieszeniu, 9 marca, uderzył łokciem w twarz Kyle’a Korvera, co zostało zaklasyfikowane jako flagrant faul pierwszego stopnia[117].
16 marca 2007, Bryant zdobył 65 punktów przeciwko Portland Trail Blazers, co pomogło Lakers przerwać serię siedmiu porażek z rzędu. Był to drugi najlepszy wynik w jego 11-letniej karierze[118]. W kolejnym meczu zdobył 50 punktów przeciwko Timberwolves[119], po czym zdobył 60 punktów w wyjazdowym zwycięstwie z Memphis Grizzlies[120]. Został tym samym drugim Jeziorowcem, z trzema 50+ punktowymi występami z rzędu. Ostatni raz w NBA osiągnął to Michael Jordan w 1987 roku. Inny zawodnik Los Angeles Lakers, Elgin Baylor dokonał tego w trzech kolejnych meczach w grudniu 1962. Następnego dnia, w meczu przeciwko New Orleans Hornets, Bryant rzucił 50 punktów[121], stając się drugim zawodnikiem w historii NBA, który zdobył 50+ punktów w czterech kolejnych występach. Innym jest Wilt Chamberlain, który dwukrotnie miał serię siedmiu takich meczów[122]. Bryant w całym sezonie miał 10 występów 50 lub więcej punktowych, zostając jedynym zawodnikiem poza Chamberlainem w latach 1961–1962 i 1962-63, który uczynił to w jednym sezonie[123]. Ze średnią 31,6 został też po raz drugi najlepszym strzelcem ligi[124]. W trakcie sezonu 2006/07 koszulka Bryanta stała się najlepiej sprzedającą w Stanach Zjednoczonych i w Chinach[125]. W play-offach 2007, Lakers zostali ponownie pokonani przez Phoenix Suns 4-1[126].
27 maja 2007 ESPN powiadomiło, że Bryant chce zostać wytransferowany, jeśli Jerry West nie powróci do organizacji[127]. Bryant później potwierdził swoją chęć powrotu Westa do Lakers, jednak zaprzeczył temu, że chce zostać wytransferowany, gdy to nie nastąpi[128]. Wszelako trzy dni później, w programie radiowym Stephena A. Smitha, Bryant wyraził swoją złość na poufnego człowieka organizacji, który twierdził, że to Bryant jest winny odejścia Shaquille’a O’Neala z zespołu, i publicznie ogłosił, że chce być wymieniony[129]. Trzy godziny po tym oświadczeniu, w innym wywiadzie, Bryant powiadomił, że po rozmowie z trenerem Philem Jacksonem, rozważył swoją decyzję i cofnął prośbę o wymianę[130]. Potem obrońca Lakers został ukazany na amatorskim filmie, mówiąc, że Andrew Bynum powinien zostać wymieniony za All-Stara Jasona Kidda[131].
23 grudnia 2007, przeciwko New York Knicks w Madison Square Garden, Bryant został najmłodszym zawodnikiem (29 lat, 122 dni), który zdobył 20 000 punktów w karierze[132]. Mimo kontuzji małego palca rzucającej ręki, której nabawił się w meczu 5 lutego 2008, Bryant rozegrał wszystkie 82 spotkania sezonu regularnego, zamiast poddać się operacji. Odnośnie do swojej kontuzji powiedział: „Chciałbym odroczyć jakiekolwiek operacje, zanim skończy się sezon oraz tegoroczne igrzyska olimpijskie. Ale jest to kontuzja, którą ja i sztab medyczny Lakers będziemy obserwować dzień po dniu”[133]. Z powodu tego urazu, Bryant zagrał zaledwie trzy minuty podczas Meczu Gwiazd 2008, nie zdobywając ani jednego punktu[134]. Kontuzja palca uniemożliwiła mu również wzięcie udziału w konkursie rzutów trzypunktowych podczas Weekendu Gwiazd; jego miejsce zajął Dirk Nowitzki z Dallas Mavericks[135]. We wrześniu 2008 Bryant zdecydował się nie przeprowadzać operacji[136].
1 lutego 2008, do zespołu przeszedł z Memphis Grizzlies Pau Gasol, razem z wyborem w drugiej rundzie draftu 2010, w zamian za Kwame Browna, Javarisa Crittentona, Aarona McKie, prawa do Marca Gasola (młodszego brata Pau) i wybory w draftach 2008 i 2010[137]. 6 maja 2008 Bryant został najbardziej wartościowym zawodnikiem sezonu 2007/08, po raz pierwszy w karierze[138]. Bryant powiedział: „To była długa droga. Jestem dumny, że reprezentuję tę organizację, że reprezentuje to miasto”[139]. Jerry West, który był obecny na wręczaniu statuetki MVP, powiedział: „Kobe zasłużył na to. Miał kolejny znakomity sezon. To w ogóle mnie nie zaskoczyło”[140]. W dodatku, Bryant jako jedyny został jednogłośnie wybrany do All-NBA Team[141]. Była to jego szósta selekcja do pierwszej piątki NBA. Dostał się też do pierwszej piątki defensorów, po raz ósmy w karierze[142].
Lakers z wynikiem 57-25 zakończyli sezon zasadniczy na pierwszym miejscu w konferencji. W pierwszej rundzie łatwo pokonali Denver Nuggets w czterech meczach[143]. W spotkaniu nr 1 Bryant zdobył 18 ze swoich 32 punktów w ostatnich ośmiu minutach i utrzymywał Los Angeles z bezpieczną przewagą[144]. W pierwszym meczu kolejnej serii, z Utah Jazz, Bryant zdobył 38 punktów i pomógł drużynie wygrać z rywalami z Salt Lake City[145]. Lakers wygrali kolejne spotkanie, lecz w meczach 3 i 4 musieli uznać wyższość rywali, nawet mimo Bryanta zdobywającego odpowiednio 34 i 33 punktów[146][147]. Lakers wygrali dwa kolejne spotkania, by w Finale Konferencji Zachodniej spotkać się z San Antonio Spurs[148]. Lakers pokonali Ostrogi w pięciu meczach. W ostatnim meczu tej serii, Bryant 17 z 39 punktów, zdobył w czwartej kwarcie[149]. Tym samym Bryant po raz piąty dotarł do finałów NBA i po raz pierwszy bez pomocy Shaquille’a O’Neala. W Finałach Lakers zostali jednak pokonani w sześciu meczach przez Boston Celtics[150].
Sezonu 2008/09 Lakers rozpoczęli od wygrania pierwszych siedmiu meczów. Bryant poprowadził drużynę do wyrównania najlepszego startu w historii organizacji po tym, jak osiągnęli wynik 17-2[151], a w połowie grudnia bilans ten wynosił 21-3. W grudniu[152] i styczniu[153] został wybrany Graczem Miesiąca swojej konferencji. Po raz jedenasty z rzędu został też wybrany do pierwszej piątki Zachodu w All-Star Game[154]. 2 lutego 2009, przeciwko New York Knicks, Bryant rzucił 61 punktów, ustanawiając tym samym rekord w tym względzie hali Madison Square Garden[155] (rekord pobity przez Carmelo Anthony’ego[156]). Podczas Meczu Gwiazd 2009, Bryant, po uzbieraniu 27 punktów, 4 asyst, 4 zbiórek i 4 przechwytów, został nagrodzony statuetką MVP tego spotkania, razem z Shaquillem O’Nealem[157]. Lakers zakończyli sezon z rezultatem 65-17 i po raz kolejny zostali rozstawieni z numerem 1 na Zachodzie. Bryant zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP sezonu, zaraz za LeBronem Jamesem[158]. Został też wybrany do pierwszych piątek All-NBA Team i All-Defensive.
W play-offach, Lakers po pokonaniu w pięciu grach Utah Jazz, potrzebowali aż siedmiu spotkań, by zwyciężyć Houston Rockets i dostać się do finału Konferencji Zachodniej. Tam czekali na nich Denver Nuggets, z którymi uporali się w sześciu spotkaniach i drugi raz z rzędu awansowali do Finałów NBA. Zmierzyli się tam z mistrzami Konferencji Wschodniej, Orlando Magic i pokonali ich 4-1[159]. Bryant, oprócz zdobycia swojego czwartego pierścienia mistrzowskiego, został nagrodzony poprzez otrzymanie pierwszego w karierze tytułu MVP Finałów[160]. Jego średnie z serii z Orlando wynosiły 32,4 punktu, 7,4 asysty, 5,6 zbiórki, 1,4 przechwytu i 1,4 bloku na mecz[161]. Został pierwszym zawodnikiem od czasów Jerry’ego Westa, który w finale uzyskiwał średnie na poziomie 32,4 punktu i 7,4 asysty[162] oraz pierwszym od Michaela Jordana, który miał średnie 30 punktów, 5 asyst i 5 zbiórek w drużynie która zdobyła mistrzostwo[163]. W całych play-offach 2009, Bryant miał cztery występy z 40+ punktami, w tym 40 punktowy w meczu nr 1 serii z Magic, co jest jego rekordem rzutowym Finałów NBA[164].
W trakcie rozgrywek 2009/10, Bryant oddał sześć game-winnerów[uwaga 1] w tym rzut trzypunktowy z odchylenia, wybijając się z jednej nogi, przeciwko Miami Heat, 4 grudnia 2009[165]. Bryant powiedział, że był to jeden z najszczęśliwszych rzutów, jaki kiedykolwiek trafił[166]. Tydzień później, w spotkaniu z Minnesotą Timberwolves, Bryant nabawił się kontuzji wskazującego palca rzucającej ręki[167]. Mimo to, rzucający obrońca Lakers zdecydował się grać z tym urazem, niż odpuścić kilka spotkań i dać odpocząć ręce. Pięć dni po nabawieniu się kontuzji, oddał kolejny zwycięski rzut, tym razem w dogrywce meczu z Milwaukee Bucks[168]. Bryant dodatkowo został najmłodszym zawodnikiem (31 lat, 151 dni), który zdobył 25 000 punktów, prześcigając Wilta Chamberlaina[169]. Przeciwko Sacramento Kings, 1 stycznia 2010, Bryant oddał kolejny zwycięski rzut trzypunktowy[170], po czym w starciu z Boston Celtics, 31 stycznia, przesądził o zwycięstwie Jeziorowców 90-89[171]. Następnego dnia, prześcignął Jerry’ego Westa i stał się najlepszym strzelcem w historii Los Angeles Lakers[172]. Zmuszony był opuścić 5 meczów z powodu kontuzji kostki[173]. W pierwszym występie po odpoczynku, oddał kolejnego game-winnera, tym razem przeciwko Memphis Grizzlies[174]. Dwa tygodnie później, na sekundy przed końcem spotkania z Toronto Raptors po raz szósty w sezonie zapewnił swojej drużynie zwycięstwo[175].
2 kwietnia 2010 Bryant podpisał przedłużenie kontraktu o kolejne 3 lata, o wartości 87 milionów dolarów[176]. Bryant zakończył sezon opuszczając 4 z ostatnich 5 spotkań, z powodu kontuzji kolana oraz palca ręki rzucającej. Lakers, już z nim w składzie, zaczęli play-offy starciem z rozstawionymi z nr 8 Oklahoma City Thunder[177]. Seria po 6 meczach zakończyła się zwycięstwem Lakers[178], którzy w następnej rundzie ponownie natknęli się na zespół Utah Jazz, pokonując ich 4-0[179]. W finałach Konferencji Zachodu Jeziorowcy stoczyli wygrany, sześciomeczowy bój z Phoenix Suns[180]. W meczu nr 2 tej serii, Bryant ustanowił swój rekord play-offów co do asyst, rozdając ich 13, najwięcej jako gracz Lakers od występu Magica Johnsona w 1996[181]. W Finałach NBA, określanych często jako rewanż za finały 2008, Lakers zmierzyli się ponownie z Boston Celtics[182]. Aby wyłonić zwycięzcę tego starcia, potrzebne było 7 meczów. W ostatnim spotkaniu, Bryant, mimo słabej skuteczności (6 na 24 z pola), poprowadził swój zespół do odrobienia nawet 13 punktowej straty i wygrania meczu; 10 ze swoich 23 punktów zdobył w czwartej kwarcie, ponadto miał 15 zbiórek[183]. Kobe wygrał swoje piąte mistrzostwo oraz zdobył drugą z rzędu nagrodę dla MVP finałów[184]. Po meczu powiedział, że jest to najbardziej satysfakcjonujący z jego wszystkich pięciu tytułów[185].
Lakers zaczęli sezon 2010/11 wygrywając swoich osiem pierwszych meczów[186]. W dziewiątym, przeciwko Denver Nuggets, Bryant został najmłodszym zawodnikiem, który zdobył 26 000 punktów w karierze[187]. 30 stycznia, w meczu z Celtics, zdobył swój 27 000 punkt, pobijając kolejny rekord[188]. Dwa dni później, rozdając 10 asyst w starciu z Rockets, dołączył do grona siedmiu graczy, którzy w karierze osiągali przynajmniej 25 tys. punktów, i po 5000 zbiórek i asyst[189]. Bryant po raz 13 z rzędu został wybrany do pierwszej piątki Zachodu na Mecz Gwiazd, który miał się odbyć w Los Angeles[190]. W samym meczu Bryant zdobył 37 punktów, 14 zbiórek i trzy przechwyty, pomagając Zachodowi wygrać to spotkanie, i po raz czwarty został wybrany MVP All-Star Game[191]. Zrównał się tym samym z Bobem Pettitem, który też miał 4 takie nagrody. W trakcie sezonu, Bryant przesunął się z 12 na 6 miejsce na liście najlepszych strzelców NBA, wyprzedzając Johna Havlicka, Dominique’a Wilkinsa, Oscara Robertsona, Hakeema Olajuwona, Elvina Hayesa oraz Mosesa Malone[192]. Zakończył sezon, oddając średnio mniej niż 20 rzutów na mecz, najmniej od sezonu 2003/04[193].
13 kwietnia 2011, Bryant został ukarany grzywną w wysokości 100 tysięcy dolarów przez NBA, za obrażenie arbitra Beenie Adamsa przez użycie określeń ubliżających społecznościom gejowskim[194][195]. Bryant później przeprosił za swoje zachowanie oraz wyjaśnił, że wypowiedział te słowa pod wpływem frustracji za otrzymanie faulu technicznego[196][197].
Lakers zakończyli sezon na drugim miejscu w konferencji. W pierwszej rundzie play-offów, Lakers spotkali się z New Orleans Hornets i pokonali ich 4-2[198]. Jednak ich droga po kolejne mistrzostwo została przerwana w kolejnej rundzie przez przyszłych mistrzów, Dallas Mavericks, którzy pokonali ich 4-0[199].
.JPG)
W przerwie międzysezonowej, Bryant przeszedł w Niemczech zabiegi na kolano oraz kostkę, które miały mu pomóc odzyskać pełną sprawność[200]. Ze stanowiska trenera odszedł Phil Jackson, a został zastąpiony przez Mike’a Browna[201]. W związku z zablokowaną przez Davida Sterna wymianą Chrisa Paula do Lakers[202], z zespołu odszedł też najlepszy rezerwowy poprzedniego sezonu, Lamar Odom[203]. W meczu przedsezonowym, przeciwko Los Angeles Clippers, Kobe nabawił się kontuzji nadgarstka[204], jednak mimo tego rozpoczął sezon w pierwszej piątce. 10 stycznia 2012, Bryant zdobył 48 punktów przeciwko Suns[205], najwięcej przez jakiegokolwiek zawodnika będącego w swoim 16 sezonie gry[206]. „Całkiem nieźle jak na siódmego najlepszego gracza ligi”, powiedział po spotkaniu, odwołując się do rankingu ESPN[206]. W kolejnych trzech spotkaniach zdobywał odpowiednio po 40, 42 i 42 punkty[207]. Po raz szósty w karierze zdobywał 40+ punktów w czterech kolejnych spotkaniach, ustępując tylko Wiltowi Chamberlainowi, który miał takich serii aż 19[208]. 6 lutego, w meczu przeciwko Philadelphia 76ers, Bryant, zdobywając 28 punktów, prześcignął Shaquille’a O’Neala na liście najlepszych strzelców w historii NBA, zajmując piąte miejsce[209]. Podczas All-Star Game 2012, Bryant zdobywając 27 punktów został najlepszym strzelcem w meczach gwiazd, przeganiając Michaela Jordana[210]. W trzeciej kwarcie Braynt złamał nos na skutek faulu Dwyane’a Wade’a[211], przez co w kilku kolejnych meczach musiał grać ze specjalną ochronną maską. W kwietniu 2012 opuścił siedem meczów w związku z kontuzją podudzia[212]. Bryant zakończył sezon na drugim miejscu pod względem średniej zdobywanych punktów, ustępując Kevinowi Durantowi, który go wyprzedził w końcówce sezonu[213].
Lakers, po zakończeniu sezonu na trzecim miejscu, natrafili w pierwszej rundzie na Denver Nuggets. Po czterech meczach, prowadząc 3-1[214], Lakers przegrali kolejne dwa, wyrównując stan serii 3-3[215]. Zdołali jednak wygrać mecz nr 7 i awansowali do półfinałów Konferencji Zachodniej[216], gdzie czekali na nich Oklahoma City Thunder. Mimo bardzo dobrej postawy Bryanta, który w tej serii zdobywał średnio 31,2 punktu na mecz, Lakers udało się ostatecznie wygrać tylko jedno spotkanie, odpadając ponownie w drugiej rundzie play-offów[217].
Przed sezonem 2012/13 do Lakers, w ramach wymiany, dołączył Dwight Howard[218]. Podpisano też kontrakt z dwukrotnym MVP, rozgrywającym Steve’em Nashem[219]. Po pierwszych pięciu spotkaniach, z których drużyna z Los Angeles wygrała tylko jedno, zwolniony został trener Mike Brown[220], a na jego miejsce wybrano Mike’a D’Antoniego[221]. 2 listopada 2012, przeciwko Los Angeles Clippers, Bryant zdobył 40 punktów i miał 2 przechwyty. Prześcignął tym samym Magica Johnsona i został najlepszym przechwytującym w historii Lakers[222]. 5 grudnia, w spotkaniu z New Orleans Hornets Bryant został najmłodszym zawodnikiem (34 lata i 104 dni), który zdobył 30 000 punktów w karierze[223]. W grudniu 2012 Bryant zaliczył 10 spotkań z rzędu, w których zdobywał 30 i więcej punktów[224]; jest to najdłuższa seria takich meczów dla zawodnika, który ukończył 34 lata[225]. Kolejny rok z rzędu został wybrany do pierwszej piątki na Mecz Gwiazd NBA[226].
Po rozczarowującym starcie z bilansem 17-25[227], Bryant został przesunięty na pozycję rozgrywającego, a Steve Nash odsunął się od piłki i został bardziej strzelcem dystansowym niż rozgrywającym[228][229]. W trzech kolejnych zwycięstwach Bryant notował co najmniej 10 asyst; w każdym z nich był blisko zanotowania triple-double: dwa razy miał dziewięć zbiórek, a raz osiem[230]. 30 marca, w meczu z Sacramento Kings, Bryant prześcignął Wilta Chamberlaina i został czwartym zawodnikiem w historii NBA pod względem liczby zdobytych punktów[231]. Pod koniec sezonu zasadniczego, z Lakers walczącymi o ósme, ostatnie miejsce w play-offach, liczba minut Bryanta znacząco wzrosła. W kwietniu 2013, średnio grał po 45,2 minuty na mecz – jest to najwyższy miesięczny wynik w jego całej karierze[232]. 10 kwietnia, grając przez całe 48 minut, Bryant został pierwszym zawodnikiem w historii ligi, który zdobył 47 punktów, 8 zbiórek, 5 asyst, 4 bloki i 3 przechwyty[233].
12 kwietnia 2013, Bryant, w meczu z Golden State Warriors zerwał ścięgno Achillesa[234]. Dzień później przeszedł operację na kontuzjowaną nogę, a przewidywany czas pełnego powrotu do zdrowia wynosił od 6 do 9 miesięcy[235]. Zakończył sezon ze statystykami na poziomie 27,3 punktu ze skutecznością 46,3% z gry, 5,6 zbiórki i 6,0 asyst na mecz. W trakcie sezonu osiem razy zdobywał 40 lub więcej punktów, a jedenastokrotnie rozdawał 10 lub więcej asyst. Jego wskaźnik asyst na mecz był drugim najwyższym w karierze, a celność rzutów z pola najwyższa od sezonu 2008/09[236]. Lakers ostatecznie awansowali do fazy play-off z siódmego miejsca[237], lecz odpadli już w pierwszej rundzie, przegrywając 4-0 z San Antonio Spurs[238]. Po sezonie, Dwight Howard opuścił drużynę z Los Angeles, podpisując kontrakt jako wolny agent z Houston Rockets[239].
Bryant wznowił treningi w listopadzie 2013, już w trakcie trwania sezonu 2013/14[240]. 25 listopada podpisał dwuletnie przedłużenie kontraktu o wartości 48,5 miliona dolarów, które sprawia, że Bryant zostanie pierwszym zawodnikiem w historii NBA, który spędzi 20 lat z jedną drużyną[241]. Bryant powrócił na parkiet 8 grudnia 2013 w przegranym starciu z Toronto Raptors; w 28 minut zdobył 9 punktów, 8 zbiórek i 4 asysty[242]. W szóstym meczu po powrocie, 19 grudnia, w starciu z Memphis Grizzlies Bryant wyrównał swój najlepszy wynik w sezonie zdobywając 21 punktów[243], ale też nabawił się kolejnej kontuzji – złamana została nasada kości piszczelowej w lewym kolanie[244]. Według wstępnych prognoz, kontuzja miała mu uniemożliwić grę przez sześć tygodni[245]. Mimo bycia poza grą i prośby do kibiców o nie głosowanie na niego[246], Bryant, po raz 16 w karierze, został wybrany do Meczu Gwiazd 2014[247]. Z powodu kontuzji nie wystąpił w nim, a jego miejsce w składzie Zachodu zajął Anthony Davis[248]. 12 marca 2014, Lakers ogłosili, iż Bryant wciąż nie jest zdolny do gry i nie wystąpi już w sezonie 2013/14[249]. Lakers, bez Bryanta w składzie przez większość sezonu, zanotowali jeden z najgorszych sezonów w historii klubu, zajmując ostatecznie 14. miejsce w Konferencji Zachodniej i nie awansując do play-offów[250][251].
Przed sezonem 2014/15 na stanowisku trenera Lakers Mike’a D’Antoniego zastąpił Byron Scott[252]. Bryant, wracając do gry, wyrównał rekord Johna Stocktona pod względem liczby sezonów spędzonych w jednym klubie – 19[253]. 30 listopada 2014, w meczu z Toronto Raptors, uzyskał 20 triple-double w karierze, notując 31 punktów, 10 zbiórek i 10 asyst[254]. Tym samym stał się najstarszym graczem który zdobył przynajmniej 30 punktów, 10 zbiórek i 10 asyst[255]. 14 grudnia został trzecim najlepszym strzelcem w historii NBA (pod względem łącznej sumy punktów), przeganiając Michaela Jordana, który w trakcie kariery zdobył 32 292 punkty. Bryant wystąpił w pierwszych 27 meczach, zdobywając średnio 26,4 punktu w 35,4 minuty na mecz[256], po czym opuścił trzy kolejne mecze[257]. 30 grudnia, w meczu z Denver Nuggets uzyskał drugie w sezonie triple-double (23 punkty, 11 asyst i 11 zbiórek)[258]. 16 stycznia 2015 ustanowił swój rekord kariery pod względem liczby asyst w meczu, rozdając ich 17[259]. 21 stycznia 2015, w meczu z New Orleans Pelicans uszkodził stożek rotatorów w prawym barku podczas wykonywania wsadu[260][261]. Mimo to pozostał w meczu i posługiwał się niemal wyłącznie słabszą, lewą ręką[262]. 22 stycznia 2015 ogłoszono, iż Bryant, po raz siedemnasty, głosami fanów został wybrany do pierwszej piątki Konferencji Zachodniej na NBA All-Star Game[263]. Z powodu kontuzji nie mógł w nim wystąpić i został zastąpiony przez DeMarcusa Cousinsa[264]. 28 stycznia przeszedł pomyślną operację na kontuzjowanym barku[265] i opuścił resztę sezonu 2014/15[266].
Bryant powrócił do gry w sezonie 2015/16. Został przesunięty na pozycję niskiego skrzydłowego, ustępując miejsca dwójce młodych obrońców, Jordanowi Clarksonowi i wybranego z numerem drugim w drafcie 2015 D’Angelo Russellowi[267]. W przedsezonowym spotkaniu z Sacramento Kings, Bryant doznał kontuzji łydki, przez którą opuścił dwa tygodnie rozgrywek przedsezonowych[268]. Powrócił jednak na otwierający sezon regularny mecz z Minnesotą Timberwolves, w którym zdobył 24 punkty. Pobił tym samym rekord Stocktona pod względem liczby sezonów spędzonych w jednym klubie[269]. 29 listopada ogłosił, że po sezonie 2015/16 zakończy karierę sportową[270][271]. W momencie ogłaszania decyzji, Bryant oddawał średnio 16,7 rzutu na mecz, zdobywając 15,7 punktu ze skutecznością 31,5% z gry[271]. Po ogłoszeniu zamiaru zakończenia kariery, Bryant spotykał się wszędzie z gorącym przyjęciem, nawet w halach rywali. Przed meczami emitowane były podziękowania za karierę w formie krótkich filmów, a kibice przyjmowali go owacjami i skandowali jego imię[272][273][274]. 2 lutego 2016 w meczu z Minnesotą Timberwolves Bryant zdobył 38 punktów, 5 zbiórek i 5 asyst[275]. W głosowaniu do składów na Mecz Gwiazd Bryant zdobył ponad 1,9 miliona głosów kibiców, najwięcej spośród wszystkich zawodników[276]. Podczas samego meczu uzyskał 14 punktów, 7 asyst i 6 zbiórek[277].
W swoim ostatnim meczu, 13 kwietnia 2016, przeciwko Utah Jazz, zdobył 60 punktów, trafiając 22 z 50 rzutów z gry, w tym 6 z 21 za trzy punkty, oraz 10 z 12 rzutów wolnych[278].
18 grudnia 2017 w Staples Center Los Angeles Lakers zastrzegli dwa numery 8 i 24, w których grał Kobe podczas swojej kariery[279].
Bryant odmówił gry w reprezentacji Stanów Zjednoczonych na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2000 z powodu ślubu[280]. Odmówił także udziału w Mistrzostwach Świata 2002[281]. Początkowo został wybrany do składu na Mistrzostwa Ameryk 2003, jednak nie zagrał tam z powodu operacji i został zastąpiony przez Vince’a Cartera[282]. W następnym roku musiał opuścić drużynę olimpijską w związku z kłopotami z prawem[283][284]. Razem z LeBronem Jamesem, zostali wybrani jako dwaj pierwsi gracze do wstępnego składu USA na lata 2006–2008 przez Jerry’ego Colangelo[285]. Jednakże po raz kolejny nie mógł zagrać przez operację kolana, i nie wziął udziału w Mistrzostwach Świata 2006[286].
Jego pierwszy udział w reprezentacji zaczął się w 2007, gdzie jako członek drużyny Stanów Zjednoczonych pomógł im wygrać mistrzostwa Ameryk z wynikiem 10-0. Zwycięstwo to zapewniło Amerykanom kwalifikację na turniej olimpijski 2008. W 10 rozegranych meczach Bryant zdobywał średnio 15,3 punktu, 2,0 zbiórki i 2,9 asysty na mecz, ze skutecznością na poziomie 54,8%[287]. 23 czerwca oficjalnie znalazł się w składzie na Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008[288]. W meczu finałowym, Bryant 13 ze swoich 20 punktów zdobył w czwartej kwarcie i pomógł pokonać reprezentację Hiszpanii 118-107[289]. Było to pierwsze zwycięstwo Bryanta na igrzyskach oraz pierwsza wygrana reprezentacji USA na światowym turnieju od igrzysk w Sydney. W ośmiu spotkaniach Bryant zdobywał średnio 15 punktów, 2,8 zbiórki i 2,1 asyst[290].
Bryant wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Londynie[291], gdzie wraz z reprezentacją Stanów Zjednoczonych zdobył złoty medal, pokonując w finale Hiszpanię[292]. W turnieju zdobywał średnio 12,1 punktu, 1,8 zbiórki i 1,2 asysty na mecz[293].
| Legenda | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| M | Mecze | S5 | Pierwsza piątka | MPG | Minuty na mecz |
| FG% | Celność rzutów z pola | 3P% | Celność rzutów „za 3” | FT% | Celność rzutów wolnych |
| RPG | Zbiórki na mecz | APG | Asysty na mecz | SPG | Przechwyty na mecz |
| BPG | Bloki na mecz | PPG | Punkty na mecz | ||
Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)
| Sezon | Drużyna | M | S5 | MPG | FG% | 3P% | FT% | RPG | APG | SPG | BPG | PPG |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1996/97 | L.A. Lakers | 71 | 6 | 15,5 | 41,7% | 37,5% | 81,9% | 1,9 | 1,3 | 0,7 | 0,3 | 7,6 |
| 1997/98 | L.A. Lakers | 79 | 1 | 26,0 | 42,8% | 34,1% | 79,4% | 3,1 | 2,5 | 0,9 | 0,5 | 15,4 |
| 1998/99 | L.A. Lakers | 50 | 50 | 37,9 | 46,5% | 26,7% | 83,9% | 5,3 | 3,8 | 1,4 | 1,0 | 19,9 |
| 1999/00 | L.A. Lakers | 66 | 62 | 38,2 | 46,8% | 31,9% | 82,1% | 6,3 | 4,9 | 1,6 | 0,9 | 22,5 |
| 2000/01 | L.A. Lakers | 68 | 68 | 40,9 | 46,4% | 30,5% | 85,3% | 5,9 | 5,0 | 1,7 | 0,6 | 28,5 |
| 2001/02 | L.A. Lakers | 80 | 80 | 38,3 | 46,9% | 25,0% | 82,9% | 5,5 | 5,5 | 1,5 | 0,4 | 25,2 |
| 2002/03 | L.A. Lakers | 82 | 82 | 41,5 | 45,1% | 38,3% | 84,3% | 6,9 | 5,9 | 2,2 | 0,8 | 30,0 |
| 2003/04 | L.A. Lakers | 65 | 64 | 37,6 | 43,8% | 32,7% | 85,2% | 5,5 | 5,1 | 1,7 | 0,4 | 24,0 |
| 2004/05 | L.A. Lakers | 66 | 66 | 40,7 | 43,3% | 33,9% | 81,6% | 5,9 | 6,0 | 1,3 | 0,8 | 27,6 |
| 2005/06 | L.A. Lakers | 80 | 80 | 41,0 | 45,0% | 34,7% | 85,0% | 5,3 | 4,5 | 1,8 | 0,4 | 35,4 |
| 2006/07 | L.A. Lakers | 77 | 77 | 40,8 | 46,3% | 34,4% | 86,8% | 5,7 | 5,4 | 1,4 | 0,5 | 31,6 |
| 2007/08 | L.A. Lakers | 82 | 82 | 38,9 | 45,9% | 36,1% | 84,0% | 6,3 | 5,4 | 1,8 | 0,5 | 28,3 |
| 2008/09 | L.A. Lakers | 82 | 82 | 36,1 | 46,7% | 35,1% | 85,6% | 5,2 | 4,9 | 1,5 | 0,5 | 26,8 |
| 2009/10 | L.A. Lakers | 73 | 73 | 38,8 | 45,6% | 32,9% | 81,1% | 5,4 | 5,0 | 1,5 | 0,3 | 27,0 |
| 2010/11 | L.A. Lakers | 82 | 82 | 33,9 | 45,1% | 32,3% | 82,8% | 5,1 | 4,7 | 1,2 | 0,1 | 25,3 |
| 2011/12 | L.A. Lakers | 58 | 58 | 38,5 | 43,0% | 30,3% | 84,5% | 5,4 | 4,6 | 1,2 | 0,3 | 27,9 |
| 2012/13 | L.A. Lakers | 78 | 78 | 38,6 | 46,3% | 32,4% | 83,9% | 5,6 | 6,0 | 1,4 | 0,3 | 27,3 |
| 2013/14 | L.A. Lakers | 6 | 6 | 29,5 | 42,5% | 18,8% | 85,7% | 4,3 | 6,3 | 1,2 | 0,2 | 13,8 |
| 2014/15 | L.A. Lakers | 35 | 35 | 34,5 | 37,3% | 29,3% | 81,3% | 5,7 | 5,6 | 1,3 | 0,2 | 22,3 |
| 2015/16 | L.A. Lakers | 66 | 66 | 28,2 | 35,8% | 28,5% | 82,6% | 3,7 | 2,8 | 0,9 | 0,2 | 17,6 |
| Razem | 1346 | 1198 | 36,1 | 44,7% | 32,9% | 83,7% | 5,2 | 4,7 | 1,4 | 0,5 | 25,0 |
| Sezon | Drużyna | M | S5 | MPG | FG% | 3P% | FT% | RPG | APG | SPG | BPG | PPG |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1997 | L.A. Lakers | 9 | 0 | 14,8 | 38,2% | 26,1% | 86,7% | 1,2 | 1,2 | 0,3 | 0,2 | 8,2 |
| 1998 | L.A. Lakers | 11 | 0 | 20,0 | 40,8% | 21,4% | 68,9% | 1,9 | 1,5 | 0,3 | 0,7 | 8,7 |
| 1999 | L.A. Lakers | 8 | 8 | 39,4 | 43,0% | 34,8% | 80,0% | 6,9 | 4,6 | 1,9 | 1,3 | 19,8 |
| 2000 | L.A. Lakers | 22 | 22 | 39,0 | 44,2% | 34,4% | 75,4% | 4,5 | 4,4 | 1,5 | 1,5 | 21,1 |
| 2001 | L.A. Lakers | 16 | 16 | 43,4 | 46,9% | 32,4% | 82,1% | 7,3 | 6,1 | 1,6 | 0,8 | 29,4 |
| 2002 | L.A. Lakers | 19 | 19 | 43,8 | 43,4% | 37,9% | 75,9% | 5,8 | 4,6 | 1,4 | 0,9 | 26,6 |
| 2003 | L.A. Lakers | 12 | 12 | 44,3 | 43,2% | 40,3% | 82,7% | 5,1 | 5,2 | 1,2 | 0,1 | 32,1 |
| 2004 | L.A. Lakers | 22 | 22 | 44,2 | 41,3% | 24,7% | 81,3% | 4,7 | 5,5 | 1,9 | 0,3 | 24,5 |
| 2006 | L.A. Lakers | 7 | 7 | 44,9 | 49,7% | 40,0% | 77,1% | 6,3 | 5,1 | 1,1 | 0,4 | 27,9 |
| 2007 | L.A. Lakers | 5 | 5 | 43,0 | 46,2% | 35,7% | 91,9% | 5,2 | 4,4 | 1,0 | 0,4 | 32,8 |
| 2008 | L.A. Lakers | 21 | 21 | 41,1 | 47,9% | 30,2% | 80,9% | 5,7 | 5,6 | 1,7 | 0,4 | 30,1 |
| 2009 | L.A. Lakers | 23 | 23 | 40,9 | 45,7% | 34,9% | 88,3% | 5,3 | 5,5 | 1,7 | 0,9 | 30,2 |
| 2010 | L.A. Lakers | 23 | 23 | 40,1 | 45,8% | 37,4% | 84,2% | 6,0 | 5,5 | 1,3 | 0,7 | 29,2 |
| 2011 | L.A. Lakers | 10 | 10 | 35,4 | 44,6% | 29,3% | 82,0% | 3,4 | 3,3 | 1,6 | 0,3 | 22,8 |
| 2012 | L.A. Lakers | 12 | 12 | 39,7 | 43,9% | 28,3% | 83,2% | 4,8 | 4,3 | 1,3 | 0,2 | 30,0 |
| Razem | 220 | 200 | 39,3 | 44,8% | 33,1% | 81,6% | 5,1 | 4,7 | 1,4 | 0,7 | 25,6 |
Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)
5-krotny mistrz NBA: 2000, 2001, 2002, 2009, 2010Na podstawie USAB.com (ang.)
| Statystyka | Rekord | Data | Przeciwko |
|---|---|---|---|
| Punkty: | 81 | 22 stycznia 2006 r.[304] | Toronto Raptors |
| Asysty: | 17 | 15 stycznia 2015 r.[305] | Cleveland Cavaliers |
| Zbiórki: | 16 | 24 stycznia 2010 r.[306] | Toronto Raptors |
| Zbiórki w ataku: | 8 | 18 kwietnia 2000 r.[307] | Dallas Mavericks |
| Zbiórki w obronie: | 13 | 2 razy | |
| Bloki: | 5 | 3 razy | |
| Przechwyty: | 7 | 13 lutego 2006 r.[308] | Utah Jazz |
| Minuty: | 54 | 29 grudnia 2006 r.[309] | Charlotte Bobcats |
| Celne rzuty z pola: | 28 | 22 stycznia 2006 | Toronto Raptors |
| Oddane rzuty z pola: | 50 | 13 kwietnia 2016 r.[278] | Utah Jazz |
| Celne rzuty „za 3”: | 12 | 7 stycznia 2003 r.[310] | Seattle SuperSonics |
| Oddane rzuty „za 3”: | 18 | 7 stycznia 2003 | Seattle SuperSonics |
| Celne rzuty wolne: | 23 | 2 razy | |
| Oddane rzuty wolne: | 27 | 2 razy | |
| Na podstawie realgm.com (ang.) | |||
W listopadzie 1999, 21-letni wówczas Bryant poznał 17-letnią Vanessę Laine, która była tancerką w teledysku Tha Eastsidaz „G’d Up”[311]. Bryant pracował tam wtedy nad swoim solowym albumem, który nigdy nie został wydany. Para zaczęła się spotykać i zaręczyli się sześć miesięcy później[311], mimo że Laine wciąż uczęszczała do szkoły średniej. Żeby uniknąć rozgłosu i krytyki medialnej, ukończyła szkołę przez nauczanie indywidualne[312].
Para wzięła ślub 18 kwietnia 2001 w rzymskokatolickim kościele pod wezwaniem św. Edwarda Wyznawcy w Dana Point, w Kalifornii[313]. Na ceremonii nie pojawili się rodzice Bryanta ani jego dwie siostry; nie było też żadnego z kolegów z drużyny Lakers. Rodzice koszykarza byli przeciwni małżeństwu z wielu powodów, jednym z nich był fakt, że ich syn żeni się tak młodo i to z kobietą, która nie jest Afroamerykanką[311]. To spowodowało oziębienie stosunków na dwa lata, które zakończyło się wraz z przyjściem na świat pierwszej córki zawodnika Lakers.
W styczniu 2002 Bryant kupił dom w Newport Coast za 4 miliony dolarów[314]. Pierwsze dziecko Bryanta, córka Natalia Diamante Bryant urodziła się 19 stycznia 2003[315]. Jej narodziny sprawiły, że Bryant pogodził się z rodzicami. Wiosną 2005 Vanessa Bryant poroniła, przyczyną była ciąża pozamaciczna[316]. Druga córka pary, Gianna Maria-Onore Bryant urodziła się 1 maja 2006. Co ciekawe, przyszła na świat 6 minut przed córką byłego kolegi z drużyny Bryanta, Shaquille’a O’Neala[317].
16 grudnia 2011 Vanessa Bryant złożyła pozew o rozwód z powodu „różnic nie do pogodzenia”[318]. Obie strony rozwiązały wszystkie sprawy związane z rozwodem jeszcze przed założeniem pozwu. Zarówno Kobe, jak i Vanessa zażądali wspólnej opieki nad córkami[319]. 11 stycznia 2013 Bryant i Vanessa poinformowali przez media społecznościowe, że odwołali rozwód i zostają razem[320].
W sierpniu 2016 roku na świat przyszła ich trzecia córka, Bianka[321], a w czerwcu 2019 ich czwarta córka Capri Kobe[322].
Był praktykującym katolikiem[323]. W dniu śmierci razem ze swoją córką Gianną uczestniczył jeszcze w porannej mszy niedzielnej i przyjął Komunię Świętą[324].
W lecie 2003, biuro szeryfa z Eagle, Kolorado, aresztowało Bryanta w związku z dochodzeniem w sprawie napaści seksualnej na 19-letnią pracownicę hotelu, Katelyn Faber[325]. Bryant przebywał tam w oczekiwaniu na operację kontuzjowanego kolana. Faber oskarżyła Bryanta o gwałt w pokoju hotelowym dzień przed zabiegiem. Bryant przyznał, że doszło do stosunku, jednak zaprzeczył oskarżeniu o napaść seksualną[326].
Oskarżenie to zszargało reputację Bryanta. Jego kontrakty reklamowe z McDonald’s i Nutellą zostały rozwiązane[327][328]. Sprzedaż koszulek Bryanta drastycznie spadła[329]. We wrześniu 2004 sprawa sądowa została umorzona po tym, jak Faber odmówiła składania zeznań podczas procesu[330]. Po wszystkim Bryant przeprosił Faber, wygłaszając publicznie oświadczenie. Faber później złożyła osobny pozew cywilny przeciwko Bryantowi, który został zawieszony na specjalnych warunkach, niepodanych do wiadomości publicznej[331].
26 stycznia 2020 Bryant z ośmioma innymi osobami, w tym córką Gianną, był na pokładzie helikoptera, który o 9:06 czasu lokalnego wystartował z lotniska im. Johna Wayne’a w hrabstwie Orange[332]. Po około 40 minutach lotu śmigłowiec rozbił się na wzgórzach w Calabasas i zajął się ogniem. O 9:47 o zdarzeniu zostały poinformowane służby lokalne[332]. Żadna z osób znajdujących się na pokładzie nie przeżyła katastrofy[333].
Tragiczna śmierć Bryanta spotkała się z licznymi reakcjami na całym świecie. Koszykarze, ludzie związani z NBA, a także inni sportowcy oraz osobowości medialne, jak i zwykli fani poprzez media społecznościowe masowo wyrażali swój smutek i niedowierzanie[334][335][336][337]. Śmierć koszykarza zbiegła się z 62. ceremonią wręczenia nagród Grammy; w jej trakcie uczczono jego pamięć minutą ciszy[338]. Podczas rozgrywanych tego dnia spotkań ligi NBA, drużyny rozpoczynały je poprzez celowe popełnianie błędów 8 sekund i 24 sekund (w czasie gry w NBA Bryant nosił koszulki z numerami 8 i 24)[339]. 7 lutego 2020 Kobe Bryant wraz z córką spoczął na cmentarzu Pierce Brothert Westwood Village Memorial Park w Los Angeles, Kalifornii, lub w Pacific View Memorial Park w Corona del Mar[340].
24 lutego 2020 w hali Staples Center w Los Angeles odbyły się oficjalne uroczystości pożegnalne Kobego Bryanta oraz jego córki Gianny[341]. Wystąpiły na nich między innymi Christina Aguilera i Beyoncé[342].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
