Komenda Rejonu Uzupełnień Ostrowiec
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Komenda Rejonu Uzupełnień Ostrowiec (KRU Ostrowiec) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
PKU 24 pp Opatów |
| Komendanci | |
| Pierwszy |
ppłk Stanisław Nowakowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Podległość | |
| Skład |
PKU typ I |
Historia komendy
Podsumowanie
Perspektywa
We wrześniu 1919 roku, na podstawie rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych z 7 lipca 1919 roku, w Okręgu Generalnym „Kielce” przeprowadzono reorganizację służby poborowej polegającą na likwidacji Okręgowej Komendy Uzupełnień w Kielcach oraz utworzeniu ośmiu pułkowych komend uzupełnień w miejsce dotychczasowych czterech. Jedną z nowo powstałych komend była Powiatowa Komenda Uzupełnień 24 pp w Opatowie, która obejmowała swoją właściwością powiaty: opatowski i sandomierski, wyłączone z dotychczasowej PKU Radom. W sierpniu 1920 roku PKU 24 pp została przeniesiona z Opatowa do Ostrowca[2]. Od tego czasu nazwa jednostki brzmiała „PKU 24 pp Opatów w Ostrowcu”[3].
Z dniem 15 listopada 1921 roku, po wprowadzeniu podziału kraju na dziesięć okręgów korpusów oraz wprowadzeniu pokojowej organizacji służby poborowej, PKU 24 pp została przemianowana na Powiatową Komendę Uzupełnień Ostrowiec i podporządkowana Dowództwu Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Okręg poborowy PKU Ostrowiec nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: opatowski i sandomierski. W siedzibie każdego powiatu miał rezydować oficer ewidencyjny. W 1923 roku stanowiska te nie były obsadzone[4][5][6][7][8].
18 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 maja 1924 roku o powszechnym obowiązku służby wojskowej[9], a 15 kwietnia 1925 roku rozporządzenie wykonawcze ministra spraw wojskowych do tejże ustawy, wydane 21 marca tego roku wspólnie z ministrami: spraw wewnętrznych, zagranicznych, sprawiedliwości, skarbu, kolei, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, rolnictwa i dóbr państwowych oraz przemysłu i handlu[8]. Wydanie obu aktów prawnych wiązało się z przejęciem przez władze cywilne (administracji I instancji) większości zadań związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem poboru[10][11]. Przekazanie większości zadań władzom cywilnym umożliwiło organom służby poborowej zajęcie się wyłącznie racjonalnym rozdziałem rekruta oraz ewidencją i administracją rezerw. Do tych zadań dostosowana została organizacja wewnętrzna powiatowych komend uzupełnień i ich składy osobowe. Poszczególne komendy różniły się między sobą składem osobowym w zależności od wielkości administrowanego terenu[12].
Zadania i nowa organizacja PKU określone zostały w wydanej 27 maja 1925 roku instrukcji organizacyjnej służby poborowej na stopie pokojowej[10]. W skład PKU Ostrowiec wchodziły dwa referaty: I) referat administracji rezerw i II) referat poborowy[10]. Nowa organizacja i obsada służby poborowej na stopie pokojowej według stanów osobowych L. O. I. Szt. Gen. 3477/Org. 25 została ogłoszona 4 lutego 1926 roku. Z tą chwilą zniesione zostały stanowiska oficerów ewidencyjnych[13][14][15].
12 marca 1926 roku została ogłoszona obsada personalna Przysposobienia Wojskowego, zatwierdzona rozkazem Dep. I L. 6000/26 przez pełniącego obowiązki szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Edmunda Kesslera, w imieniu ministra spraw wojskowych. Zgodnie z nową organizacją pokojową Przysposobienia Wojskowego zostały zlikwidowane stanowiska oficerów instrukcyjnych przy PKU, a w ich miejsce utworzone rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 7600/Org. 25 stanowiska oficerów przysposobienia wojskowego w pułkach piechoty[16].
Od 1926 roku, obok ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność PKU Ostrowiec normowała „Tymczasowa instrukcja służbowa dla PKU”, wprowadzona do użytku rozkazem MSWojsk. Dep. Piech. L. 100/26 Pob.[17]
W marcu 1930 roku PKU Ostrowiec nadal podlegała DOK X i administrowała powiatami: opatowskim i sandomierskim[18]. W grudniu tego roku PKU Ostrowiec posiadała skład osobowy typu I[17].
11 listopada 1931 roku ogłoszono nadanie Krzyża Niepodległości st. sierż. Władysławowi Duli[a] z PKU Ostrowiec[20][21].
1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Ostrowiec została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Ostrowiec przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[22], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[23]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Ostrowiec normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[24].
Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr X, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: opatowski i sandomierski[1].
Obsada personalna
Podsumowanie
Perspektywa
Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Ostrowiec, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.
- Komendanci
- ppłk Stanisław Nowakowski (do 12 IX 1919 → komendant PKU 26 pp[25][26])
- ppłk Dominik Tarasiewicz (12 IX 1919[27] – 12 XII 1920[28])
- płk Antoni Towiański (p.o. do 1 XII 1920 → dyspozycja Sekcji Poboru i Uzupełnień Oddziału I Sztabu MSWojsk[29].)
- mjr Feliks Dobrowolski (od 12 XII 1920[30])
- płk Jan Nowakowski (do 16 VI 1921 → komendant PKU Szamotuły[31])
- ppłk Wacław Wałda (16 VI 1921[31] – 1 IX 1922 → komendant PKU Miechów[32])
- ppłk piech. Antoni Kamiński (1 IX 1922[32] – 1 VII 1923 → komendant PKU Toruń[33])
- mjr piech. Gustaw Płaskowicki (1 VII 1923[33] – do II 1924 → dowódca baonu sztabowego 57 pp[34])
- ppłk piech. Eugeniusz Skulski (II 1924[34] – II 1927 → stan spoczynku z dniem 30 IV 1927[35])
- mjr piech. Edward Pieczonka (od II 1927[36])
- ppłk piech. Konrad Witold Sieciński[b] (XI 1927[45] – 20 III 1928[46] → dyspozycja dowódcy OK X)
- ppłk piech. Ludwik Okniński (VII 1928[47] – IX 1930[48] → komendant PKU Wieluń)
- mjr piech. mgr Józef Bronisław Hendrich[c] (od IX 1930[48], był w VI 1935 → stan spoczynku z dniem 31 III 1939[51])
- mjr piech. Stanisław Michał Tondos (1939[52])
- I referent – kpt. piech. Eustachy Ewaryst Kenig (1923 – 1924)
- II referent
- urzędnik wojsk. XI rangi / kpt. kanc. Kazimierz Piziak (do X 1924 → I referent PKU Piotrków[54])
- por. kanc. Stanisław Maciaszek (XII 1924[55] – II 1926 → referent)
- oficer instrukcyjny – por. piech. Ludwik Maria Emanuel Szul (V[56] – 15 VIII 1923[57] → odkomenderowany do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia)
- oficer ewidencyjny Opatów – urzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Józef Głogowski
- oficer ewidencyjny Sandomierz
- urzędnik wojsk. XI rangi Jan Jursa (do 1 XII 1922[58] → OE Jasło PKU Jasło w Sanoku)
- urzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Stanisław Maciaszek (1 VI 1923[59] – XII 1924 → II referent)
- por. piech. Jan I Zych (II 1925[60] – II 1926[61] → 28 pp)
- p.o. kierownika I referatu administracji rezerw i zastępca komendanta
- kpt. san. / kanc. Konstanty Łotocki (II 1926 – 1 XI 1932[65] → praktyka u płatnika 25 puł)
- kpt. piech. Andrzej Sitek (1932[66] – VI 1938 → kierownik I referatu KRU)
- kierownik II referatu poborowego
- referent
Uwagi
- St. sierż. Władysław Dula ur. 22 grudnia 1897 roku w Jeleśni, w rodzinie Józefa i Rozalii. Ukończył 4 klasy szkoły handlowej i 2 klasy Szkoły Przemysłowej w Tarnowie. 8 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 16. kompanii 2 pułku piechoty. Następnie służył jako łącznik konny dowódcy IV baonu. W 1915 roku został ranny pod Mołotkowem i wzięty do niewoli. W marcu 1917 roku powrócił z niewoli i wcielony został do 3. kompanii 2 pp, a potem przydzielony do dowódcy pułku jako konny łącznik. Służył do przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15–16 lutego 1918 roku)[19].
- Konrad Witold Sieciński (ur. 9 listopada 1885 w Warszawie, zm. 26 września 1944 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego. Urodził się w rodzinie Jana i Walerii. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Tego samego dnia minister spraw wojskowych zezwolił mu korzyć tytularnie ze stopnia podpułkownika. Był wówczas dowódcą III samodzielnego dywizjonu Strzelców Granicznych[37]. W czerwcu 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Pomorze, a jego oddziałem macierzystym był 71 pp. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 71 pp. 10 lipca został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy 78 pp w Baranowiczach z równoczesnym przeniesieniem z 64 pp[38]. Z dniem 15 listopada tego roku został przeniesiony do 28 pp w Łodzi na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[39]. Z dniem 15 kwietnia 1925 roku został odkomenderowany z 28 pp na III trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych w Grupie. W październiku 1926 roku został przeniesiony do 39 pp w Jarosławiu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[40]. 31 marca 1927 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym przeniesieniem służbowym do PKU Jarosław, w celu odbycia praktyki poborowej[41]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do PKU Ostrowiec na stanowisko komendanta. Z dniem 20 marca 1928 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X. Z dniem 30 września 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[42]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[43]. W czasie powstania warszawskiego pełnił służbę w Komendzie Placu Mokotów. Zaginął lub poległ w kanałach 26 września 1944 roku. Po wojnie bezskutecznie poszukiwany za pośrednictwem PCK przez żonę Marię. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Wawrzyszewskim[44].
- Mjr piech. mgr Józef Bronisław Hendrich (ur. 4 maja 1892) do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgier. Uzyskał dyplom magistra praw na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie[49]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[50].
- Piotr Paweł Popławski (ur. 11 lipca 1893[69]). Kapitan ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Medalem Niepodległości[70]. W styczniu 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie z 85 pp w Nowej Wilejce do PKU Ostrowiec[71]. W marcu 1934 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy OK X[72], a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[73].
- Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939 roku, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939 roku[77].
- Marek Hajdasz ur. 25 kwietnia 1894 roku w Tarnowicy Polnej, w rodzinie Antoniego i Łucji. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3 Pułku Piechoty Legionów Polskich. W latach 30. XX wieku pełnił służbę w KOP na stanowisku dowódcy kompanii granicznej „Pieszczaniki” i dowódcy kompanii szkolnej baonu KOP „Sienkiewicze”. W czerwcu 1934 został przeniesiony do PKU Ostrowiec[78]. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych[79][80].
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.