Edmund Kessler

Edmund (Edward)^[1] Kessler (ur. 9 lutego 1880 w Suwałkach, zm. 7 maja 1930 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Ten artykuł dotyczy polskiego generała. Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku.

Edmund Kessler

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	9 lutego 1880 Suwałki, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	7 maja 1930 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1899–1928
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Armia, 3 Armia, 3 Dywizja Strzelców Polskich, 1 Dywizja Litewsko-Białoruska, Front Galicyjsko-Wołyński, Front Podolski, 6 Armia, Okręg Generalny „Warszawa”, 20 Dywizja Piechoty, Sztab Generalny, Wyższa Szkoła Wojenna
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska: Bitwa o Lwów (1918–1919), wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Sztab 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej: gen. Wacław Iwaszkiewicz-Rudoszański 4. z lewej, płk Edmund Kessler 2. z lewej

Życiorys

Syn Jana i Elżbiety ze Szmidtów. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Wejwerach, rozpoczął służbę wojskową w armii rosyjskiej w 1899. W styczniu 1905 na własną prośbę zostaje odkomenderowany na wojnę rosyjsko-japońską; w sierpniu 1914 wyrusza na I wojnę światową, jako dowódca szwadronu pogranicznej straży. Kolejno pełni służbę w sztabach 2. i 3. Armii Rosyjskiej. W 1917 kończy Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Sankt Petersburgu.

10 grudnia 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i mianowany został starszym adiutantem, a następnie szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców dowodzonej przez gen. Wacława Iwaszkiewicza; bierze udział w pochodzie dywizji z Jelni do Bobrujska. Uczestniczy w bitwach pod Bołtutinem, Horodcem i Pobołowem^[1].

9 grudnia 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem sztabu Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 19 marca 1919 wyznaczony na szefa sztabu Wojsk Małopolski Wschodniej, a 1 czerwca tego roku szefa sztabu Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego^[2], gdzie odegrał istotną rolę podczas obrony Lwowa, (od 23 lipca – Front Galicyjski, a od 2 stycznia 1920 – Front Podolski). Od kwietnia do sierpnia 1920 kierował sztabem 6 Armii utworzonej z oddziałów Frontu Podolskiego. 14 października tego roku, w stopniu pułkownika mianowany został szefem Sztabu Okręgu Generalnego „Warszawa”^[3]. W styczniu 1921 został równocześnie członkiem Nadzwyczajnego Sądu Wojskowego. W 1921 awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.

1 września 1921 mianowany dowódcą 20 Dywizji Piechoty. 2 czerwca 1924 został I zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP, Stanisława Hallera. Od 16 grudnia 1925^[4] do maja 1926 czasowo pełnił obowiązki szefa SG WP. 20 września 1926 powołany na stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.

30 września 1928 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie. Zmarł 7 maja 1930 w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, w następstwie zapalenia opłucnej^[5]. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim, a po kilku miesiącach na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera II, miejsce 57)^[6].

Był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona z domu Korsaków, druga Zenaida z domu Strachow.

Opinia

• „Pod każdym względem wybitny oficer. Nadzwyczaj sumienny, niestrudzenie pracowity, zdolny, dokładny, taktowny. Czysty charakter. Wywiera na podwładnych zbawienny wpływ; utrzymuje w sztabie cenną harmonię i chęć do pracy. Idealny szef sztabu”. 1918 r. /-/ gen. dyw. Wacław Iwaszkiewicz

Awanse służbowe

• podpułkownik – 1917
• pułkownik – 1920
• generał brygady – 1921

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5220^[7] (1922)^[8]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 grudnia 1924)^[9]
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Amarantowa wstęga I Korpusu Polskiego na Wschodzie
• Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1927)^[10]
• Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia)^[11]
• Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)^[11]
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, do 1921)^[12]
• Krzyż Wolności I kategorii II klasy (Estonia, 1925)^[13]
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)^[11]

Przypisy

1. "Placówka Ilustracja Polska nr. 2 z luty 1934
2. Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 172.
3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 41 z 27.10.1920 r.
4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 139 z 30.12.1925 r., s. 758.
5. Zgon gen. Kesslera. „Polska Zbrojna”. 125, s. 4, 1930-05-09. Warszawa.
6. Groby dowódców i działaczy. W: W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 28.
7. Polak (red.) 1991 ↓, s. 64.
8. Dekret Naczelnika Państwa L. 11314 V.M. Adj. Gen. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 6, s. 225)
9. M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „w uznaniu zasług, położonych przy orgamizacji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
10. Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 49. ISBN 978-83-64178-88-7.
11. widoczny na zdjęciu portretowym w infoboksie
12. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
13. Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-15]. (est.).

Bibliografia

• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 109.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa 1994, s. 164–165, ISBN 83-11-08262-6.
• H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 1998.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 192151778247018130000
• PLWABN: 9810656306405606

Encyklopedie internetowe:

• PWN: 3921844