3 Dywizja Strzelców Polskich została sformowana jesienią 1917 roku w Jelni, w składzie I Korpusu Polskiego w Rosji[1]. 18 sierpnia 1917 roku do Dowództwa 2 Kaukaskiej Dywizji Grenadierów we wsi Łowcowicze przybył generał Józef Leśniewski wraz z kilkuosobową grupą oficerów celem przejęcia majątku dywizji[2]. 11 lutego 1918 roku dywizja wyruszyła z Jelni i 2 marca przybyła do Żłobina. W czasie przemarszu dywizja poniosła trudne do oszacowania straty[3].
W nawiasach podano nazwy repolonizowanych oddziałów armii rosyjskiej.
Dowództwo 3 Dywizji Strzelców Polskich (2 Kaukaska Dywizja Grenadierów, ros. 2-я Кавказская гренадерская дивизия)
1 lazaret 3 Dywizji Strzelców Polskich (2 Lazaret 11 Syberyjskiej Dywizji Strzelców, ros. 2-й лазарет 11-й Сибирской стрелковой дивизии)
oddział opatrunkowy 3 Dywizji Strzelców Polskich (rozformowany z końcem marca 1918 roku)
1 czołówka 14 Oddziału Czołowego (rozformowana 28 grudnia 1917 roku)
42 oddział epidemiczny WZZ - dr Kazimierz Parnowski
szpital polowy PKPS (rozformowany 8 kwietnia 1918 roku)
72 oddział czołowy PKPS (rozformowany 8 kwietnia 1918 roku)
72 czołówka sanitarna PKPS
W grudniu 1917 dywizja etatowo liczyła: 320 oficerów, 29 lekarzy, 44 urzędników, 14771 żołnierzy frontowych, 2002 żołnierzy niefrontowych, około 2350 koni. Stan faktyczny wynosił odpowiednio: 329, 10, 22, 2264, 1151, ok. 1590[4]
Płk dr Michał Niedźwiecki został przez dowódcę I Korpusu Polskiego usunięty ze stanowiska naczelnego lekarza dywizji za to, że w czasie marszu z Jelni do Żłobina, wbrew rozkazowi dowódcy dywizji, pojechał do Moskwy zamiast do Mińska. → Adrian Konopka, Służba zdrowia ..., s. 60.
Adrian Konopka, Służba zdrowia 3 Dywizji Strzelców Polskich I Korpusu Polskiego (sierpień 1917 - maj 1918), Zeszyt Naukowy Muzeum Wojska w Białymstoku nr 12, Ośrodek Badań Historii Wojskowej Muzeum Wojska w Białymstoku, Białystok 1998, ISSN 1230-9338.
