Kazimierz Stec

Kazimierz Stec (ur. 23 marca 1925 w Tarnopolu, zm. 23 lutego 1999 we Wrocławiu) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Kazimierz Stec

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1925 Tarnopol
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1999 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	1944–1948 1951–1990
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	4 Dywizji Piechoty 14 Dywizja Piechoty 43 Pułk Piechoty 82 Pułk Zmechanizowany 12 Dywizja Zmechanizowana 8 Dywizja Zmechanizowana
Stanowiska	dowódca kompanii 14 DP szef sztabu 43 PP dowódca 82 PZ zastępca dowódcy 12 DZ dowódca 8 DZ komendant WSzOWZ
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Przełamanie Wału Pomorskiego Bitwa o Kołobrzeg Forsowanie Odry
Odznaczenia

Wizyta delegacji WSOWZmech z gen. bryg. Kazimierzem Stecem na czele w moskiewskiej Wyższej Szkole Dowódców Ogólnowojskowych im. Rady Najwyższej RFSRR, 1973 r.

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Tarnopolu, od 1939 pracował w parowozowni. W maju 1944 wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR w Żytomierzu, jesienią 1944 skończył Oficerską Szkołę Piechoty przy 1 Armii WP w Łucku, po czym dowodził plutonem zwiadu w 4 Dywizji Piechoty im. J. Kilińskiego. Walczył m.in. nad Wisłą w grudniu 1944, na Wale Pomorskim i pod Kołobrzegiem w marcu 1945 oraz przy forsowaniu Odry; trzykrotnie ranny w walkach.

Od maja 1945 w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego, do 1948 walczył z podziemiem niepodległościowym i z UPA w pięciu województwach: warszawskim, białostockim, lubelskim, łódzkim i krakowskim. W latach 1947–1948 był dowódcą batalionu, na początku 1948 został zwolniony z WP i przeniesiony do rezerwy, pracował w organizacji „Służba Polsce” w fabrykach na Górnym Śląsku.

Od czerwca 1951 został ponownie powołany do czynnej służby, skończył kurs w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 3 w Elblągu, po czym został dowódcą kompanii piechoty w 14 Dywizji Piechoty w Wałczu. Po kursie w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie w sierpniu 1953 został szefem sztabu 43 Pułku Piechoty w Stargardzie Szczecińskim. Od listopada 1954 pełnił służbę w sztabie Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. Od 20 października 1959 był dowódcą 82 Pułku Zmechanizowanego w Kołobrzegu. 1962-1965 studiował w Akademii sztabu Generalnego w Warszawie, po czym został szefem sztabu i zastępcą dowódcy 12 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinie. Od 16 kwietnia 1967 był dowódcą 8 Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie.

W październiku 1969 został mianowany generałem brygady. 30 września 1970 został komendantem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu, a od 10 lipca 1974 pełnił służbę jako szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego we Wrocławiu. Od lipca 1981 do lipca 1986 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. W grudniu 1985 został członkiem Zespołu do rozpatrzenia i przygotowania propozycji dotyczących uzupełnień i zmian w "Statucie PZPR" przed X Zjazdem PZPR, który odbył się w lipcu 1986^[1].

W okresie stanu wojennego w Polsce (1981-1983) był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju - komisarzem wojskowym na województwo wrocławskie^[2].

W latach 1989–1990 szef Misji Polskiej - minister pełnomocny w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei. Przez kilka kadencji członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego ZBoWiD (od maja 1985 członek Prezydium Zarządu Głównego^[3]) oraz prezes Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD we Wrocławiu. W marcu 1990 przeniesiony do dyspozycji MON, w październiku 1990 pożegnany przez ministra obrony narodowej wiceadmirała Piotra Kołodziejczyka i w grudniu 1990 przeniesiony w stan spoczynku.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[4]:

• chorąży - 1944
• podporucznik – 1945
• porucznik – 1946
• kapitan – 1952
• major – 1956
• podpułkownik – 1960
• pułkownik – 1966
• generał brygady – 10 października 1969

Odznaczenia i wyróżnienia

• Order Virtuti Militari V klasy (1968)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1971)^[5].
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1967)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie, 1944 i 1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1958)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1967)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal Za udział w walkach w obronie władzy ludowej (1984)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1977)^[6]
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR) (1968)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1946)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR) (1946)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1985)
• Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1985)
• Wpis do Księgi Zasłużonych dla Śląskiego Okręgu Wojskowego (1985)

Przypisy

1. Skład Komisji Zjazdowej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 300, 27 grudnia 1985, s. 2
2. Beata Maciejewska, Wrocław walczy o Wolność, Wydawnictwo Profil 2005, str. 106
3. Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację - wierni Polsce Ludowej /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 104, 6 maja 1985, s. 1-2
4. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: A–H, Toruń 2010, s. 516-519.
5. Lista odznaczonych. „Nowiny”, s. 2, Nr 123 z 6 maja 1971.
6. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 5.

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 516-519.