Kazimierz Kik
polski politolog, nauczyciel akademicki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
polski politolog, nauczyciel akademicki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Kik (ur. 5 lutego 1947 w Gorzowie Śląskim) – polski politolog, nauczyciel akademicki i publicysta, profesor nauk społecznych, specjalizujący się w integracji Europy, politologii, współczesnych aspektach politycznych Europy[1], profesor Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.
 Kazimierz Kik w Kielcach (26 września 2019) | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1947 |
| Profesor nauk społecznych | |
| Specjalność: integracja Europy, politologia, współczesne aspekty polityczne Europy | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1978 |
| Habilitacja |
1988 |
| Profesura |
29 stycznia 2018 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
  | |
Najstarszy z piątki dzieci. W młodości często przeprowadzał się wraz z rodziną, zamieszkując takie miejscowości jak Stare Łysogórki, Karlino i różne osiedla Szczecina (Podjuchy, Stołczyn i Skolwin); gdy miał osiem lat, jego rodzina osiadła w Katowicach. Z uwagi na sytuację rodzinną w wieku 9 lat trafił do domu dziecka. W 1961 postanowił wraz kolegami zaciągnąć się do Legii Cudzoziemskiej. W trakcie ucieczki zawrócił w Czechosłowacji, został zatrzymany i skierowany do zakładu poprawczego. Po uzyskaniu zwolnienia pracował w kopalni KWK „Wujek”, zaczął nadrabiać zaległości w edukacji, zapisał się do liceum wieczorowego. Wstąpił także do klubu bokserskiego[2].
Pracował następnie w śląskich hutach (Ferrum i Baildon)[3]. W trakcie marca 1968 podjął nieplanowaną próbę zorganizowania manifestacji w jednym z katowickich liceów ogólnokształcących, za co był czasowo aresztowany[2]. W związku z tą aktywnością i z uwagi na późniejsze negatywne wypowiedzi odnoszące się do sytuacji społeczno-politycznej w PRL oraz do interwencji w Czechosłowacji do 1973 był inwigilowany przez organy bezpieczeństwa PRL[4].
Jak sam wspominał, żeby mieć większe szanse w dostaniu się na studia, kupił legitymację Związku Młodzieży Socjalistycznej i został działaczem tej organizacji[2]. Wstąpił też do Zrzeszenia Studentów Polskich. W tym czasie porzucił boks, zaczął trenować lekkoatletykę i założył grupę literacką „Wprost”. W 1970 wstąpił do PZPR. W grudniu tego samego roku został zatrzymany jako organizator nielegalnego zgromadzenia pod pomnikiem Adama Mickiewicza w Krakowie; w związku z tym trafił przed sąd partyjny, który ostatecznie nie usunął go z partii[2].
W 1973 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim[1], był doktorantem Instytutu Historii PAN u profesora Włodzimierza Kowalskiego[2] (1974–1977). Stopień naukowy doktora uzyskał w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego (1978). W 1988 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Komunistyczna Partia Hiszpanii. Ewolucja programu i polityki w latach 1939–1985 uzyskał w Akademii Nauk Społecznych w Warszawie stopień naukowy doktora habilitowanego. Rozprawa ta uzyskała nagrodę ministerialną. W latach 1988–1989 był docentem i wicedyrektorem Instytutu Historii Ruchu Robotniczego ANS. W tym okresie był publicystą „Polityki”, prowadził też program telewizyjny Lewica na Zachodzie w TVP1, a także został lektorem KC na Śląsk. W 1981 był lektorem KC PZPR[3]. Namawiał wówczas do zapisywania się do NSZZ „Solidarność”, w efekcie w stanie wojennym został zawieszony. W lipcu 1989 w ramach PZPR współtworzył Ruch 8 Lipca[2], tzw. reformatorską grupę w partii.
29 stycznia 2018 prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk społecznych[5][6][1].
Jako nauczyciel akademicki zawodowo związany z Uniwersytetem Jana Kochanowskiego w Kielcach, pracę na tej uczelni podjął jeszcze w okresie, gdy była Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Kielcach. Pełnił funkcję prorektora uczelni (działającej wówczas jako Akademia Świętokrzyska im. Jana Kochanowskiego). Objął na tej uczelni stanowisko profesora. Pełnił również funkcję dyrektora Instytutu Nauk Politycznych na Wydziale Prawa, Administracji i Zarządzania UJK w Kielcach[1]. Został też profesorem w Wyższej Szkole Ekonomii i Prawa im. prof. Edwarda Lipińskiego. Powołano go na wiceprzewodniczącego Komitetu Nauk Politycznych PAN, reelekcję na to stanowisko uzyskał w 2011. W tym samym roku został też ekspertem Polskiej Komisji Akredytacyjnej.
Należał do współzałożycieli Polskiej Unii Socjaldemokratycznej, której był wiceprzewodniczącym. Partię tę opuścił wkrótce w proteście przeciw udzieleniu przez Tadeusza Fiszbacha poparcia dla kandydatury Lecha Wałęsy na stanowisko prezydenta RP[7]. Następnie współtworzył Unię Pracy[3]. W 1997 ubiegał się o mandat senatora z ramienia regionalnego komitetu[8]. W 2001 wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W 2004 wybrany został w skład konwentu programowego SLD. Wkrótce potem opuścił partię. W 2007 był w regionalnym komitecie honorowym Platformy Obywatelskiej[9]. W 2009 kandydował bez powodzenia do Parlamentu Europejskiego z listy Porozumienia dla Przyszłości[10], a w 2011 również bezskutecznie z ramienia SLD do Senatu[11]. W 2014 kandydował w wyborach do Sejmiku Województwa Mazowieckiego z listy Mazowieckiej Wspólnoty Samorządowej[12], która nie uzyskała mandatów. W 2019 także bez powodzenia startował do Senatu z ramienia Koalicji Bezpartyjni i Samorządowcy[13].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
