Francja w Konkursie Piosenki Eurowizji

Francja uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od samego początku, czyli od 1956 roku. Od czasu debiutu konkursem w kraju zajmował się francuski nadawca publiczny RTF, który w 1964 roku został zastąpiony kanałem ORTF. Od 1975 do 1982 roku za francuskie przygotowania do imprezy odpowiedzialna była telewizja TF1, od 1983 do 1992 – Antenne 2. W latach 1993–1998 za konkurs w kraju odpowiadał kanał France 2 nadawcy France Télévisions, a w 1999–2014 za konkurs w kraju odpowiadał kanał France 3. Obecnie znów zajmuje się tym France 2^[1].

Francja

w Konkursie Piosenki Eurowizji

5 6 7 18
Informacje ogólne
Rok i miejsce debiutu	1956, Lugano
Liczba udziałów	64 razy
Organizacja konkursu	3 razy w 1959, 1961 oraz 1978
Nadawcy Obecnie FTV 1956–1964 RTF 1965–1974 ORTF 1975–1981 TF1
Historia preselekcji Obecnie Wybór wewnętrzny 1957–1959, 1961, 1970, 1973, 1976–1981, 1983–1987, 1999–2000, 2005–2007, 2014, 2021-2022 Krajowe Eliminacje 1960, 1962–1969, 1971–1972, 1975, 1988–1998, 2001, 2004, 2008–2013, 2015-2017, 2020, 2023–2024 wybór wewnętrzny 2018–2019 Destination Eurovision
Najlepsze rezultaty Finał 1. miejsce w 1958, 1960, 1962, 1969 oraz 1977
Najgorsze rezultaty Finał ostatnie miejsce w 2014
Strona internetowa

Francja pięciokrotnie wygrała finał konkursu: w 1958 (André Claveau z piosenką „Dors, mon amour”), 1960 (Jacqueline Boyer z piosenką „Tom Pillibi”), 1962 (Isabelle Aubret z utworem „Un premier amour”), 1969 (Frida Boccara z „Un jour, un enfant”) i 1977 (Marie Myriam z „L’oiseau et l’enfant”).

Francja dwukrotnie nie wzięła udziału w finale konkursu. W 1974 roku reprezentantem kraju miała zostać Dana z utworem „La vie a vingt-cinq ans”, jednak nadawca zrezygnował z udziału z powodu śmierci prezydenta Francji Georges’a Pompidou cztery dni przed rozegraniem koncertu finałowego^[2]. W 1982 roku kraj nie wystartował w konkursie z powodu decyzji nowego nadawcy, który uznał występ podczas imprezy za nieciekawy dla telewidzów^[3].

Od czasu zmiany regulaminu podczas 44. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1999 roku, Francja jest jednym z krajów tzw. Wielkiej Czwórki (obok Hiszpanii, Niemiec i Wielkiej Brytanii), które mają zapewnione miejsce w finale ze względu na płacenie największych składek na organizację imprezy^[4]. Od 2011 roku, czyli od czasu powrotu Włoch do stawki konkursowej, Wielka Czwórka została przemianowana na tzw. Wielką Piątkę^[5].

Historia Francji w Konkursie Piosenki Eurowizji

André Claveau podczas występu na 3. Konkursie Piosenki Eurowizji w 1958 roku

Guy Mardel w trakcie prezentacji „N’avoue jamais” podczas 10. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1965 roku

Catherine Ferry podczas występu na próbie do finału 21. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1976 roku

Les Fatals Picards w trakcie prezentacji utworu „L’amour a la Française” podczas 52. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2007 roku

Sébastien Tellier podczas finału 53. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2008 roku

Patricia Kaas w trakcie prób do finału 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2009 roku

Amaury Vassili podczas finału 56. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2011 roku

Anggun podczas finału 57. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2012 roku

Amandine Bourgeois w trakcie śpiewania „L’enfer et moi” podczas prób do finału 58. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2013 roku

Lisa Angell podczas prób do występu w 60. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2015 roku

Amir podczas 61. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2016 roku

Alma podczas 62. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2017 roku

Madame Monsieur podczas 63. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2018 roku

Bilal Hassani podczas 64. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2019 roku

La Zarra podczas 67. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2023 roku

Slimane podczas 68. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2024 roku

Uczestnictwo

Francja uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1956. Poniższa tabela uwzględnia wszystkich francuskich reprezentantów, tytuły konkursowych piosenek oraz wyniki w poszczególnych latach.

Rok	Wykonawca	Piosenka	Finał		Półfinał
			Miejsce	Punkty	Miejsce	Punkty
1956[uwaga 1]	Mathé Altéry	„Le temps perdu”	2[uwaga 2]	N/K	Brak rundy półfinałowej
	Dany Dauberson	„Il est là”
1957	Paul Desjardins	„La belle amour”	2	17
1958	André Claveau	„Dors, mon amour”	1	27
1959	Jacques Philippe	„Oui, oui, oui, oui”	3	15
1960	Jacqueline Boyer	„Tom Pillibi”	1	32
1961	Jean-Paul Mauric	„Printemps, avril carillonne”	4	13
1962	Isabelle Aubret	„Un premier amour”	1	26
1963	Alain Barriere	„Elle était si Jolie”	5	25
1964	Rachel	„Le chant de Mallory”	4	14
1965	Guy Mardel	„N’avoue jamais”	3	22
1966	Dominique Walter	„Chez nous”	16	1
1967	Noëlle Cordier	„Il doit faire beau la-bas”	3	20
1968	Isabelle Aubret	„La source”
1969	Frida Boccara	„Un jour, un enfant”	1	18
1970	Guy Bonnet	„Marie-Blanche”	4	8
1971	Serge Lama	„Un jardin sur la terre”	10	82
1972	Betty Mars	„Comé comédie”		81
1973	Martine Clémenceau	„Sans toi”	15	65
1974	Dani	„La vie à vingt-cinq ans”	Rezygnacja
1975	Nicole Rieu	„Et bonjour a toi l’artiste”	4	91
1976	Catherine Ferry	„Un, deux, trois”	2	147
1977	Marie Myriam	„L’oiseau et l’enfant”	1	136
1978	Joël Prévost	„Il y aura toujours des violons”	3	119
1979	Anne-Marie David	„Je suis l’enfant-soleil”		106
1980	Profil	„Hé hé m'sieurs dames”	11	45
1981	Jean Gabilou	„Humanahum”	3	125
1982	Brak reprezentanta
1983	Guy Bonnet	„Vivre”	8	56
1984	Annick Thoumazeau	„Autant d’amoureux que d’étoiles”		61
1985	Roger Bens	„Femme dans ses reves aussi”	10	56
1986	Cocktail Chic	„Européenne”	17	13
1987	Christine Minier	„Les mots d’amour n’ont pas de dimanche”	14	44
1988	Gérard Lenorman	„Chanteur de charme”	10	64
1989	Nathalie Pâque	„J’ai volé la vie”	8	60
1990	Joëlle Ursull	„White and Black Blues”	2	132
1991	Amina	„C’est le dernier qui a parlé a raison”		146
1992	Kali	„Monté la rivie”	8	73
1993	Patrick Fiori	„Mama Corsica”	4	121	Kvalifikacija za Millstreet
1994	Nina Morato	„Je suis un vrai garçon”	7	71	Brak rundy półfinałowej
1995	Nathalia Santamaria	„Il me donne rendez-vous”	4	94
1996	Dan Ar Braz i l’Héritage des Celtes	„Diwanit Bugale”	19	18	11[uwaga 3]	55
1997	Fanny Biascamano	„Sentiments songes”	7	95	Brak rundy półfinałowej
1998	Marie Line	„Où aller”	24	3
1999	Nayah	„Je veux donner ma voix”	19	14
2000	Sofia Mestari	„On aura le ciel”	23	5
2001	Natasha Saint-Pier	„Je n’ai que mon âme”	4	142
2002	Sandrine François	„Il faut du temps”	5	104
2003	Louisa Baileche	„Monts et merveilles”	18	19
2004	Jonatan Cerrada	„A chaque pas”	15	40	Wielka Czwórka[uwaga 4]
2005	Ortal	„Chacun pense a soi”	23	11
2006	Virginie Pouchain	„Il était temps”	22	5
2007	Les Fatals Picards	„L’amour a la française”		19
2008	Sébastien Tellier	„Divine”	19	47
2009	Patricia Kaas	„Et s’il fallait le faire”	8	107
2010	Jessy Matador	„Allez! Ola! Olé!”	12	82
2011	Amaury Vassili	„Sognu”	15		Wielka Piątka[uwaga 5]
2012	Anggun	„Echo (You and I)”	22	21
2013	Amandine Bourgeois	„L’enfer et moi”	23	14
2014	Twin Twin	„Moustache”	26	2
2015	Lisa Angell	„N’oubliez pas”	25	4
2016	Amir	„J’ai cherché”	6	257
2017	Alma	„Requiem”	12	135
2018	Madame Monsieur	„Mercy”	13	173
2019	Bilal Hassani	„Roi”	16	105
2020	Tom Leeb	„Mon alliée (The Best in Me)”	Konkurs odwołany
2021	Barbara Pravi	„Voilà”	2	499
2022	Alvan i Ahez	„Fulenn”	24	17
2023	La Zarra	„Évidemment”	16	104
2024	Slimane	„Mon amour”	4	445
2025

Legenda:

     1. miejsce

Historia głosowania w finale (1956–2023)

Poniższe tabele pokazują, którym krajom Francja przyznaje w finale najwięcej punktów oraz od których państw francuscy reprezentanci otrzymują najwyższe not^[6].

Kraje, którym Francja przyznała najwięcej punktów: Lp. Kraj Punkty 1  Izrael 237 2  Portugalia 221 3  Wielka Brytania 209 4  Włochy 206 5  Hiszpania 194

Kraje, od których Francja otrzymała najwięcej punktów: Lp. Kraj Punkty 1  Szwajcaria 204 2  Belgia 201 3  Holandia 189 4  Norwegia 183 5  Niemcy 181

Legenda:      1. miejsce      2. miejsce      3. miejsce

Konkursy Piosenki Eurowizji we Francji

Francja była gospodarzem konkursu trzy razy: w 1959, 1961 i 1978. W 1963 telewizja RTF zrezygnowała z organizacji konkursu z powodu braku funduszy, a konkurs odbył się w Wielkiej Brytanii. W 1969 Francja była jednym z czterech zwycięzców, ale 15. Konkurs Piosenki Eurowizji odbył się w Holandii.

Rok	Miasto	Miejsce	Prowadzący
1959	Cannes	Palais des Festivals et des Congrès	Jacqueline Joubert
1961
1978	Paryż	Palais des Congrès	Denise Fabre Léon Zitrone

Nagrody im. Marcela Bezençona

Nagrody im. Marcela Bezençona – trofea dla najlepszych konkurencyjnych piosenek w finale, które zostały po raz pierwszy rozdane podczas 47. Konkursu Piosenki Eurowizji zorganizowanego w Tallinnie w Estonii. Pomysłodawcami nagrody byli: Christer Björkman (reprezentant Szwecji w 1992 roku, obecny Szef Delegacji Szwecji) oraz Richard Herrey (członek szwedzkiego zespołu Herreys, który wygrał Konkurs Piosenki Eurowizji 1984). Statuetka nosi nazwisko twórcy Konkursu Piosenki Eurowizji – Marcela Bezençona^[7].

Nagrody przyznawane są w trzech kategoriach^[7]:

• Nagroda Dziennikarzy (zwycięzcę wybierają akredytowani dziennikarze)
• Nagroda Artystyczna (zwycięzcę wybierają komentatorzy konkursu)
• Nagroda Kompozytorska (zwycięzcę wybierają kompozytorzy biorący udział w konkursie)

Spis poniżej uwzględnia francuskich zdobywców Nagrody im. Marcela Bezençona^[7].

Nagroda Dziennikarzy Rok Piosenka Wykonawca 2002 „Il faut du temps” Sandrine François 2018 „Mercy” Madame Monsieur 2021 „Voilà” Barbara Pravi

Nagroda Artystyczna Rok Piosenka Wykonawca 2009 „Et s’il fallait le faire” Patricia Kaas 2021 „Voilà” Barbara Pravi

Nagroda Kompozytorów Rok Piosenka Wykonawca Autor(zy) 2011 „Sognu” Amaury Vassili Daniel Moyne (m), Quentin Bachelet (m), Jean-Pierre Marcellesi (t), Julie Miller (t)

Uwagi

1. Była to jedyna edycja konkursu, kiedy poszczególne kraje wystawiały po dwie propozycje w rywalizacji o Grand Prix.
2. Ze względu na brak szczegółowych wyników pierwszej edycji Konkursu Piosenki Eurowizji (oficjalnie podano tylko zwycięzcę, czyli Lys Assię z utworem „Refrain”), uznaje się, że wszystkie pozostałe propozycje konkursowe zajęły ex aequo 2. miejsce.
3. Podczas imprezy w 1996 roku zorganizowano rundę kwalifikacyjną, mającą na celu zmniejszenie liczby państw biorących udział w finale widowiska. Etap eliminacyjny nie był transmitowany w telewizji ani nagrywany, krajowe komisje jurorskie przesłuchiwały wersje studyjne wszystkich konkursowych propozycji i przyznawały im punkty. Spośród 30 utworów nadesłanych przez publicznych nadawców, do finału zakwalifikowały się 22 propozycje. Jedynym krajem, który nie brał udziału w rundzie kwalifikacyjnej był gospodarz konkursu, czyli Norwegia.
4. „Wielka Czwórka” (od 2011 „Wielka Piątka”) to grupa państw, która wpłaca największe składki członkowskie do Europejskiej Unii Nadawców (EBU), z tego względu ma rokrocznie zagwarantowany udział w finale widowiska. Do grupy tych państw należą: Wielka Brytania, Francja, Hiszpania, Niemcy oraz (od 2011) Włochy.
5. „Wielka Piątka” to grupa państw, która wpłaca największe składki członkowskie do Europejskiej Unii Nadawców (EBU), z tego względu ma rokrocznie zagwarantowany udział w finale widowiska. Do grupy tych państw należą: Wielka Brytania, Francja, Hiszpania, Niemcy oraz Włochy.

Przypisy

1. France in the Eurovision Song Contest. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
2. Eurovision Song Contest 1974. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
3. Eurovision Song Contest 1982. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
4. Eurovision Song Contest 1999. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
5. Sietse Bakker: 43 nations on 2011 participants list!. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv, 2010-12-31. [dostęp 2013-11-10]. (ang.).
6. Points to and from FRANCE. [w:] Eurovision Covers [on-line]. eurovisioncovers.co.uk. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
7. Marcel Bezençon Award – an introduction. [w:] Pop Light [on-line]. poplight.zitiz.se. [dostęp 2013-06-22]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona konkursu