Drohiczyn (Polska)

Drohiczyn (język podl. Dorohičyn)^[2] – miasto w Polsce, położone w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drohiczyn. Historyczna stolica Podlasia. Leży na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej nad Bugiem.

Szybkie fakty Państwo, Województwo ...

Remove ads

Drohiczyn uzyskał lokację miejską w 1429 roku^[3]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. białostockiego.

Według danych GUS z 1 stycznia 2024 Drohiczyn liczył 1747 mieszkańców^[1]. Miasto położone jest we wschodniej Polsce, w południowej części województwa podlaskiego. Przez miasto przebiega droga krajowa nr 62 (Siemiatycze–Strzelno). Ośrodek usługowy dla rolnictwa; drobne przetwórstwo drzewne i rolno-spożywcze. Jest stolicą diecezji drohiczyńskiej, a przez to najmniejszym miastem w Polsce, będącym siedzibą biskupa. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego^[4] w starostwie drohickim w ziemi drohickiej województwa podlaskiego w 1795 roku^[5]. Miejsce popisów szlachty województwa podlaskiego I Rzeczypospolitej^[6].

Remove ads

Historia

Podsumowanie

Perspektywa

W XI w. gród na pograniczu rusko-polskim z ważną komorą celną nad Bugiem, którym spławiano towary z Rusi Kijowskiej^[7]. Drohiczyn mógł być pierwotnie grodem powiązanym z osadnictwem mazowieckim, zbudowanym około połowy XI stulecia lub wcześniej, który dopiero w późniejszym czasie został przejęty przez władców księstwa turowskiego^[8]. W XII wieku stolica księstwa drohiczyńskiego w kręgu wpływów Kazimierza Sprawiedliwego. W 1237 Konrad I nadał gród z okolicami Pruskim Rycerzom Chrystusowym, planując prowadzenie chrystianizacji Litwinów i Jaćwingów. Zakon został usunięty przez księcia włodzimiersko-halickiego Daniela, który stworzył tu swoją bazę dla wypraw przeciw Jaćwingom (1240)^[9]. Następnie przejściowo należał do Mazowsza. W końcu XIII w. opanowany przez Litwę. Następnie przechodził z rąk do rąk. W XV wieku od książąt mazowieckich gród kupili Jagiellonowie. Prawa miejskie otrzymał Drohiczyn w 1498 z rąk Aleksandra Jagiellończyka, w związku z czym na rynku miejskim miały się pojawić jatki, postrzygalnia sukna, łaźnia, topnia wosku, budynek wagi i ratusz. Od 1520 stolica województwa podlaskiego, Drohiczyn pozostał nią aż do okresu rozbiorów. W 1569 został włączony do Korony. XVI wiek to okres największego rozkwitu miasta.

Na początku XVII w. były w Drohiczynie trzy kościoły, cerkwie unickie i prawosławne oraz cztery klasztory w tym dwa katolickie (franciszkanów i benedyktynek). W mieście istniały także szpital, apteka i szkoła. Okres pomyślnego rozwoju przerwał potop szwedzki i związane z nim zniszczenie miasta w 1657 r. przez wojska siedmiogrodzkie Jerzego II Rakoczego, a następnie moskiewskie w 1660 roku, w trakcie którego Drohiczyn utracił 68% ludności. W XVIII w. wybudowano istniejące do dzisiaj barokowe kościoły i klasztory. Pozbawiony dawnej świetności handlowej Drohiczyn zasłynął w tym okresie ze wspaniałych szkół: szkółki prowadzonej przez franciszkanów i jezuickiej szkoły, która w 1747 roku uzyskała rangę kolegium.

XIX wiek to okres upadku miasta. Dawna stolica województwa, do której zjeżdżano do szkół, na sejmiki i sądy, przekształciła się w prowincjonalne miasteczko bez perspektyw rozwoju, oddalone od nowych szlaków komunikacyjnych. W 1839 zaborcy rosyjscy zlikwidowali kościół unicki, w związku z tym drohiczyńskie świątynie unickie zamieniono w prawosławne cerkwie. W latach 1808–1842 miasto było siedzibą włączonego do Imperium Rosyjskiego powiatu w obwodzie białostockim. Liczba mieszkańców zmniejszyła się z około 2000 w 1775 do 835 w 1857 r. Całkowicie zaniknęła Ruska Strona, lewobrzeżna część Drohiczyna leżąca w Królestwie Polskim.

Na początku XX w. napływ ludności żydowskiej spowodował, że liczba ludności wzrosła ponownie do 2000. Podczas dwóch wojen światowych miasto ponownie zostało zniszczone, a potem odbudowane, jednak pozycji sprzed rozbiorów już nie odzyskało.

W okresie międzywojennym istniały trzy kościoły katolickie, cerkiew prawosławna oraz gimnazjum państwowe. Działało Żydowskie Stowarzyszenie Oświatowe „Tarbutt”, Związek Kupców, Stowarzyszenie Rzemieślników Żydowskich. W 1929 r. burmistrzem był Henryk Moniuszko, komendantem Straży Pożarnej Wilhelm Haszko^[10].

Podczas okupacji hitlerowskiej, wiosną 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 4500 osób. 15 października 1942 roku Niemcy ostatecznie zlikwidowali getto. Żydów zamordowano w rejonie dworca kolejowego oraz w Bronnej Górze^[11].

Współcześnie Drohiczyn pełni funkcje usługowo-handlowe dla okolicznych wsi, a ze względu na malownicze położenie jest też miejscowością letniskową. Tradycje drohiczyńskich szkół podtrzymują: Wyższe Seminarium Duchowne, szkoła podstawowa oraz liceum ogólnokształcące. Od 1991 Drohiczyn jest siedzibą diecezji drohiczyńskiej. Znajdują tu się trzy kościoły katolickie i jedna cerkiew prawosławna. 10 czerwca 1999 odbyło tu się spotkanie ekumeniczne z papieżem Janem Pawłem II. Z Drohiczynem związany jest aktor Daniel Olbrychski, na cześć którego miejscowe kino nazwane zostało Daniel. W Drohiczynie kręcono filmy Panny z Wilka, Sanatorium pod Klepsydrą i Faustyna oraz odcinki seriali Nad Niemnem i Ojciec Mateusz.

Chronologia

VII w. – najstarsze ślady archeologiczne (kurhany)
1018–1022 – południowy brzeg rzeki Bug w rejonie grodu opanowuje Bolesław Chrobry.
1038 – domniemana data założenia grodu
1044–1046 – od księcia Kazimierza Odnowiciela gród przejmuje książę kijowski Jarosław Mądry, w zamian za pomoc w stłumieniu buntu wojewody mazowieckiego Miecława.
1132 – Drohiczyn własnością Iziasława Mścisławowicza
1142 – grodem władał książę kijowski Wsiewołod II Olegowicz^[12]
1145 – Drohiczyn na krótko pod panowaniem brata Wsiewołoda Igora Olegowicza^[12]
1180 – Drohiczyn otrzymał książę Leszek mazowiecki (syn Bolesława Kędzierzawego) w zamian za pomoc zbrojną udzieloną Wasylkowi, księciu brzesko-drohiczyńskiemu w wyprawie przeciw Włodzimierzowi Wołodarowiczowi^[12]
1182 – gród zajęty przez księcia Kazimierza Sprawiedliwego^[12], który osadził w nim zależnego od siebie namiestnika^[13].
1190 – władcą grodu jest prawdopodobnie Polevius
1192 – Kazimierz II Sprawiedliwy w trakcie odwetowej wyprawy przeciwko Jaćwingom pokonał pod Drohiczynem sprzymierzonych z nimi Rusinów i opanował gród^[14]. Od tego czasu Drohiczyn był ponownie przyłączony do Mazowsza^[13].
1209 – 1227 – Drohiczyn posiada książę Leszek Biały^[15]
1230 – Konrad I mazowiecki przejął Drohiczyn
1237 – 8 marca Konrad I mazowiecki nadał Drohiczyn wraz z posiadłościami od Nura do granicy z Rusią zakonowi rycerskiemu braci dobrzyńskich na czele z mistrzem Hermanem^[16]^[17]^[18]
1241
- gród spaliły oddziały rozpoznawcze Bajdara przed I najazdem mongolskim na Polskę
- Drohiczyn zagarnął Erdwiłł (synowiec Mendoga)
1243 – książę Daniel Halicki zdobył Drohiczyn, gdzie pojmał obsadę tamtejszej komandorii templariuszy^[19] Brunona i jego rycerzy^[13]^[20]
1248 – Drohiczyn był atakowany przez Jaćwingów
1253 – 6 sierpnia legat papieski Opizo z Mezzano w obecności księcia Siemowita I mazowieckiego koronuje Daniela Halickiego na jedynego w dziejach Rusi króla. Po kilku latach Daniel na żądanie Tatarów zrywa unię z Rzymem.
1264 – gród odziedziczył Lew Daniłowicz (syn Daniela)
1273 – książę litewski Trojden odebrał Drohiczyn książętom ruskim. Początek okresu panowania Litwinów na ziemi drohickiej^[21]
1342 – namiestnikiem książąt mazowieckich w Drohiczynie jest wojewoda drohiczyński Jan, syn Dobrogosta^[22]
1351 – gród wymieniony jako litewski^[21]
1357 – Olgierd oddał gród Kiejstutowi
1366 – gród wymieniony jako litewski w traktatach Kazimierza Wielkiego z księciem Olgierdem^[21]
1378 – splądrowanie grodu przez komtura Bałgi Teodoryka Elsnera wracającego z wyprawy na Kamieniec Litewski^[21]
1380 – w drodze do Brześcia Krzyżacy złupili Drohiczyn
1382 – Janusz I Starszy mazowiecki zajmuje gród jako wiano swojej żony Anny Danuty^[21]
1383 – zdobycie grodu przez Litwinów po obronie Mazowszan, którymi dowodził marszałek Sasin ze Smardzewa^[21]^[23]
1384 – Jagiełło oddał Drohiczyn, Mielnik i Brześć Witoldowi^[21]
1390 – Jagiełło odebrał gród Witoldowi i oddał z powrotem Januszowi I ziemię drohicką z zamkami oraz powiatami w Drohiczynie, Mielniku, Surażu, bielsku i wszystkimi wsiami w tychże powiatach^[24]^[18]. Rok później Jagiełło potwierdził tę darowiznę na zamku w Łęczycy^[25]
1392 – Jagiełło ufundował (pierwszy w Drohiczynie) drewniany kościół, zastąpiony w 1555 murowanym, spalony przez Szwedów w 1657, odbudowany w 1709 (późniejszy kościół parafialny pw. św. Trójcy)
1394 – Krzyżacy pustoszą okolice Drohiczyna uprowadzając ludzi i bydło^[26]
1405 – Witold ponownie władcą grodu
1408 – książę Janusz I Starszy prawdopodobnie nadał miejskie prawo magdeburskie, ustanawiając dziedzicznym wójtem Stanisława Dziadka^[21]
1409 – włączenie miasta (należącego dotąd do diecezji płockiej) do diecezji włodzimierskiej (od 1425 łuckiej)
1410 – Chorągiew Drohicka pod Grunwaldem
1414 – namiestnikiem w Drohiczynie jest Pretor z Korczewa
1429 – umiera książę Janusz I Starszy, w związku z czym Drohiczyn wraca pod władzę Litwy. Wójtem jest Stanisław Dziadek.
1430 – Witold rozkazał spalić Drohiczyn, przewidując wojnę z Koroną (rozkazu najprawdopodobniej nie wykonano)
1432 – Drohiczyn opowiedział się po stronie buntu Świdrygiełły
1440 – po śmierci wielkiego księcia litewskiego Zygmunta Kiejstutowicza zgodnie z umową gród zajął książę mazowiecki Bolesław IV warszawski
1444
- po oblężeniu grodu Kazimierz IV Jagiellończyk kupił od Bolesława IV ziemię drohicką za 6 tys. kop szerokich groszy praskich
- przywilej Kazimierza Jagiellończyka – Drohiczyn (Drogicin) wpisany w poczet piętnastu znaczniejszych grodów Litwy, usunięcie namiestnika mazowieckiego Jerzego Nasuty i zastąpienie go Gasztołdem (ulubieńcem Kazimierza)
1454 – Drohiczyn otrzymał litewską organizację miejską, nastąpił rozkwit grodu
1458 – wójtem drohickim jest Andrzej, syn Stanisława Dziadka
1492 – Skarga krajczego litewskiego Mikołaja Radziwiłła do Kazimierza Jagiellończyka o to, że Drohiczyn został „najechany przez Polaków i obficie spustoszony”
1494, 23 listopada – Aleksander Jagiellończyk wyposażył aktem cerkiew św. Barbary
1498, 4 października – Aleksander Jagiellończyk wydał kolejny przywilej na miejskie prawo magdeburskie. Wymieniono w nim Drohiczyn Lacki na pn. brzegu i Drohiczyn Ruski na pd. brzegu^[12]
1520 – stolica nowego województwa podlaskiego, początki jego tworzenia to rok 1513.^[12]
1514, około – podskarbi ziemski Michael Józefowicz, brat Abrama, otrzymał przywilej na zbudowanie mostu i pobieranie myta
1569 – na mocy unii lubelskiej wcielenie województwa do Korony^[12]
1570 – wzmianka Karczem piwnych, w których piwo warzą i szynkują 63, Karczem miodowych natenczas 12, ale bywa ich więcej, Karczem gorzałczanych 2^[27]
1580 – miasto liczyło 320 domów i 2 tys. mieszkańców. W tym też roku doszło do tumultów przeciwko franciszkanom gdy mieszczanie protestanci spalili im klasztor i zniszczyli dzwon.
1601 – pożar miasta^[12]
1631 – pożar miasta^[12]
1637 – pożar miasta^[12]
1656, późna jesień – złupienie miasta przez Tatarów krymskich pod dowództwem Subchan Gazi aga
1657, 31 maja – zniszczenie miasta przez siedmiogrodzkie wojska Jerzego II Rakoczego i rzeź mieszkańców^[12]
1660 – zniszczenie miasta przez wojska moskiewskie Iwana Chowańskiego, pozostało w nim 80 z 380 domów^[12]
1660, kwiecień – w mieście zawiązała się konfederacja wojskowa, która obwołała swoim pułkownikiem generalnym Samuela Kmicica, mająca skłonić króla Jana Kazimierza do przywrócenia na stanowisko hetmana Pawła Jana Sapiehę^[28].
1661 – zakon jezuitów zakłada szkołę
1662 – po najazdach Tatarów, Węgrów i Moskwy miasto zamieszkuje zaledwie 680 osób
1678 – w celu wspomożenia rozwoju gospodarczego Sejm zwalnia miasto na kilka lat z podatków
1682 – początek budowy kościoła franciszkanów^[12]
1696 – początek budowy parafialnego kościoła jezuitów oraz konwiktu dla ubogiej szlachty^[12]
1710 – mieszkańców dziesiątkuje epidemia dżumy przywleczona przez wojska w czasie Wielkiej wojny północnej
1729 – rozpoczęcie budowy murowanego klasztoru jezuitów
1734 – początek budowy kościoła benedyktynek^[12]
1737 – początek budowy murowanego klasztoru franciszkanów
1747 – zakończenie budowy nowej szkoły jezuitów, która uzyskała rangę kolegium (Collegium Nobilium)
1759 – fundacja klasztoru bazylianów^[12]
1769, 3 lipca – odbyte w mieście zgromadzenie szlachty podlaskiej pod przewodnictwem marszałka Franciszka Kossowskiego przystępuje do konfederacji barskiej
1774 – przekazanie przez Komisję Edukacji Narodowej pijarom szkoły pojezuickiej, która działała odtąd jako kolegium pijarów
1775 – miasto liczyło 2 tys. mieszkańców
1794 16 kwietnia – podczas insurekcji kościuszkowskiej w mieście sformowano dywizję podlaską pod dowództwem gen. Andrzeja Karwowskiego
1795 – III rozbiór Polski, część prawobrzeżna wcielona do Królestwa Prus, lewobrzeżna do Austrii, utrata statusu stolicy województwa
1797 – franciszkanin Karol Gaudenty Żera napisał w Drohiczynie zbiór anegdot Vorago rerum, czyli Torba Śmiechu, Groch z kapustą, A każdy pies z innej wsi.
1799 – spis ludności wykazał, że w mieście zamieszkiwały 984 osoby, w tym 37 Żydów.
1805, 27 maja – pożar miasta, w którym spłonęło 175 domów, ratusz i kościół bazylianów
1807 – po traktacie w Tylży część prawobrzeżna włączona z Prus do Cesarstwa Rosyjskiego^[12]
1809 – część lewobrzeżna włączona do Księstwa Warszawskiego, a od 1815 do Królestwa Polskiego
1831, 22 lipca – w czasie Powstania listopadowego niewielki oddział pod dowództwem płk. S. Różyckiego wziął do niewoli rosyjski batalion
1832 – po powstaniu listopadowym władze rosyjskie zamknęły kolegium pijarów
1844 – w części lewobrzeżnej jest tylko 30 domów
1845 – zaborcze władze rosyjskie kasują klasztor pijarów
1857 – spadek liczby mieszkańców do 835 osób
1863 – część lewobrzeżna utraciła prawa miejskie i zanikła
1883 – zaborcze władze rosyjskie likwidują szkołę pijarów
1915, sierpień – ucieczka Rosjan na skutek ofensywy wojsk niemieckich podczas I wojny światowej
1918, listopad – powrót do Polski
1920, 19 sierpnia – wojna polsko-bolszewicka, wyparcie bolszewików z miasta przez 8 kompanię 1 Pułku Piechoty Legionów
1939, 27 września – początek okupacji sowieckiej,
1940, wiosna – sowieci wyburzyli zabudowę miejską na szerokości 800 metrów od rzeki Bug, zniszczenie wnętrz kościołów
1941, 22 czerwca – rozpoczęcie okupacji niemieckiej
1944, 1 sierpnia – ponowne zajęcie miasta przez Armię Czerwoną
1950 – przeniesienie do Drohiczyna siedziby Diecezji pińskiej (zwanej „diecezją w Drohiczynie”)
1966 – miasto odwiedził podczas uroczystości milenijnych ks. prymas kardynał Stefan Wyszyński i ówczesny ksiądz arcybiskup Karol Wojtyła
1991 – miasto siedzibą diecezji drohiczyńskiej
1999, 10 czerwca – wizyta ekumeniczna papieża Jana Pawła II

Panorama Drohiczyna – widok od strony południowej

Remove ads

Demografia

1580 rok – 2000 osób (około)
1662 rok – 680 osób
1775 rok – 2000 osób (około)
1799 rok – 984 osób
1857 rok – 835 osób

1921 – 1972 osób
1935 rok – 2454 osób
2008 rok – 2075 osób

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwało 1972 osób, wśród których 950 było wyznania rzymskokatolickiego, 207 prawosławnego, 1 ewangelickiego, a 814 mojżeszowego. Jednocześnie 1165 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 114 białoruską, 687 żydowską, 1 fińską,1 rosyjską, 1 rusińską, a 3 określiło się jako internacjonaliści. Było tu 289 budynków mieszkalnych^[29].

Według danych z 30 czerwca 2012 miasto miało 2129 mieszkańców^[21].

Piramida wieku mieszkańców Drohiczyna w 2014 roku^[30].

Remove ads

Zabytki

Podsumowanie

Perspektywa

zachowane:

Dawne grodzisko Góra Zamkowa – wzniesienie będące dawniej elementem militarnej siły włodarzy drohickiego grodu, gdzie do czasu „potopu szwedzkiego” wznosił się zamek obronny. Na dzisiaj punkt widokowy na malowniczą dolinę rzeki Bug.
Zespół klasztorny jezuitów
- Katedra Trójcy Przenajświętszej z lat 1696–1709 w stylu barokowym. Pierwotny kościół ufundował król Władysław Jagiełło w 1392. W 1555 roku zbudowano murowany kościół renesansowy. Po zniszczeniu kościoła w 1657 przekazano parafię zakonowi jezuitów, którzy w 1709 roku ukończyli budowę istniejącego dziś kościoła. Po kasacie jezuitów parafię przekazano zakonowi pijarów. Kościół zniszczono w czasie I wojny światowej w latach 1914–1918. Odbudowany w 1919. Zdewastowany w latach 1939–1940 (szczególnie wnętrze). Zachował się późnogotycki krucyfiks, barokowa rzeźba Chrystusa Frasobliwego, chrzcielnica późnorenesansowa z pocz. XVII w., rokokowa monstrancja z 1786 r., obraz św. Trójcy z XVII w., tabernakulum z XVIII w. We wnętrzu odrestaurowane freski z XVIII w., w renesansowych podziemiach świątyni spoczywają zasłużeni Kościołowi i Polsce.
- Klasztor jezuitów z lat 1729–1744 w stylu barokowym na planie podkowy pod kierunkiem jezuity Jakuba Ruoffa/Rouffa (obecnie Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie).
- Kolegium jezuitów (budowa: 1746–1751) według projektu Wincentego lub Wojciecha Rachetti i fundacji superiora klasztoru o. Stefana Kuczyńskiego (1704–1773). W XVIII wieku Collegium Nobilium. Spalone w czasie I wojny światowej. Obecnie Kuria Diecezjalna.
Zespół klasztorny franciszkanów
- Kościół pw. Wniebowzięcia NMP (budowa: 1682–1715) z ołtarzem głównym z 1762, według tradycji zbudowany w miejscu drewnianego kościoła z 1400 fundacji wojewody Mikołaja Nasuty. Pierwsza potwierdzona wzmianka w źródłach o kościele pojawiła się w 1470 r. Budowa obecnego barokowego kościoła rozpoczęła się w 1682 r. ze składek miejscowej szlachty. Zakrystia od północy z 1682 r. i skarbczyk od południa wybudowany w 1734 r. jako drohickie archiwum ksiąg ziemskich. We wnętrzu Kaplica Loretańska z 1695 r. z ołtarzem rokokowym z 1774 r. oraz stiukowy rokokowy ołtarz główny z 1762–1764. Ołtarze przy filarach tęczowych z lat 1770–1774. Lewy z obrazem Wizja św. Antoniego z 1775 r., prawy z obrazem św. Franciszka z 1774 r. Na filarze tęczowym od południa ołtarz klasycystyczny z 1780 r. W zamknięciu nawy północnej relikty murowanego ołtarza barokowego z XVIII w. Kościół poważnie zniszczony w czasie II wojny światowej, do kultu przywrócony w 1949.
- dzwonnica z ok. 1770, w stylu późnobarokowym według proj. Kazimierza Kamieńskiego
- klasztor franciszkanów (budowa 1737–1751) zbudowany z funduszy chorążego ziemi bielskiej Marcina Kuczyńskiego (1663–1751). Po kasacie po powstaniu listopadowym w 1832 mieściły się w nim koszary. W 1889 przebudowany na szkołę. Obecnie pozbawiony cech stylowych, mieści Muzeum Diecezjalne, Zgromadzenie Zakonne Sióstr MB Loretańskiej i Dom Księży Emerytów.
- stróżówka z XVIII w.
- oficyna z XVIII w., ob. dom, ul. Kraszewskiego 4
Zespół klasztorny Mniszek Benedyktynek
- Kościół Mniszek Benedyktynek pw. Wszystkich Świętych z lat 1734–1738 w stylu późnobarokowym, projekt: Jakub Fontana, fundacja Wiktoryna Kuczyńskiego (1668–1737) i Marcina Kuczyńskiego. Pierwszy drewniany kościół ufundował w 1623 roku wojewoda Wojciech Niemira. Został zniszczony przez Szwedów w 1657 roku i odbudowany w 1659. Obecny kościół konsekrowano w 1744 roku. W 1854 roku władze rosyjskie zamknęły kościół. Odzyskano go w 1918 roku i od 1930 służył jako kościół szkolny. Podczas okupacji rosyjskiej w latach 1939–1941 służył jako szalet dla wojsk sowieckich. W latach okupacji niemieckiej 1941–1944 funkcjonował jako parafialny. W 1957 roku objęły go benedyktynki wypędzone z Nieświeża. Wewnątrz kościoła znajdują się dwie rzeźby barokowe: Św. Scholastyki i Św. Wojciecha, obraz Św. Benedykta z pocz. XVII w. i krucyfiks z 1 poł. XVIII w. z niezachowanego barokowego ołtarza głównego.
- Klasztor Mniszek Benedyktynek – W drewnianym budynku poprzedzającym obecny w 1709 i 1714 roku funkcjonował szpital dla ofiar zarazy. Murowany klasztor w stylu barokowym wybudowano w latach 1734–1738. W 1856 roku zaborcze władze rosyjskie zamknęły klasztor i wywiozły zakonnice do Wilna. W następnych latach zakonnice wróciły do klasztoru i prowadziły polską szkołę, opiekując się też powstańcami w czasie Powstania styczniowego. Po upadku powstania władze carskie w 1864 roku ponownie zamknęły klasztor przeznaczając zabudowania na koszary, a zakonnice uwięziono w Bielsku Podlaskim. Po 1885 roku Rosjanie nakazali zburzenie klasztoru. Odbudowano go bez cech stylowych w latach 1958–1960 bez skrzydła wschodniego uzupełnionego w 1992. Obecnie bez cech stylowych.
Cerkiew św. Mikołaja z 1792, w stylu klasycystycznym fundacji Konstancji z Kuczyńskich i Jakuba Ciecierskiego. Wzniesiona pierwotnie jako cerkiew klasztorna unickiego zakonu bazylianów. Od 1839 prawosławna, czego efektem była przebudowa w 1848 i dodanie kopułek, usunięcie ołtarzy, ambony i organów. Obecnie świątynia parafialna. Znajduje się przy Placu Tadeusza Kościuszki.
kapliczka barokowa u zbiegu ul. Świętojańskiej i Mieszka I z figurą św. Jana Nepomucena z XVIII w.
dom z 1. poł. XIX wieku, pl. Tadeusza Kościuszki 23
Schrony bojowe z 1940–1941 (Linia Mołotowa)

niezachowane:

Zamek królewski na Górze zamkowej
Klasztor Bazylianów z 1798, znajdujący się koło cerkwi św. Mikołaja Cudotwórcy, skierowany piętrowym frontem do rynku i dłuższym parterowym od ul. Mazowieckiej.
Dworek Sądów Marszałkowskich z XVIII w. pomiędzy ul.Dmochowskiego i Biskupią. Drewniany, kryty czterospadowym dachem pokrytym gontem, z gankiem. Zburzony przez Rosjan prawdopodobnie w 1940.
Port rzeczny w zachodniej części Ruskiej Strony.
Bożnica żydowska z drewna znajdująca się przy ul. Piłsudskiego 9. Spłonęła 22 czerwca 1941.
Drewniana kaplica św. Barbary. Rozebrana przez Rosjan w 1940.

Remove ads

Muzea

Osobny artykuł: Nadbużański Park Historyczno-Kulturowy w Drohiczynie.

Muzeum Diecezjalne w Drohiczynie przy ul. Kraszewskiego 4 (w danym klasztorze franciszkanów). W zbiorach znajdują się dokumenty królów Władysława IV, Jana Kazimierza, Augusta II Mocnego, kielichy, relikwiarze, monstrancje Jabłonowskich, Sapiehów, Radziwiłłów, pasy słuckie, pacyfikały, tace, lichtarze, ornaty, pastorały: biskupa Zygmunta Łozińskiego i papieża Piusa XII, oraz krzesło papieża Jana Pawła II z wizyty ekumenicznej z 1999 roku, naczynia z cyny.
Muzeum Regionalne w Drohiczynie przy ul. Kopernika 9. W zbiorach znajdują się eksponaty pochodzące z wykopalisk archeologicznych, m.in. szklane paciorki, enkolpion z brązu, grzebienie z poroża jeleni i łosiów, gliniana kostka, bransolety z brązu, ołowiane plomby z XII, XIII, XIV w. W zbiorach są także narzędzia rolnicze i przedmioty codziennego użytku z XIX i pocz. XX w. oraz kolekcja rzeźb ludowych. Na ekspozycji wystawa dawnych motocykli.
Muzeum Kajakarstwa w Drohiczynie ul. Kopernika 9, jedyne tego typu w Polsce, gromadzi i eksponuje dawne kajaki, wiosła, osprzęt kajakowy, publikacje związane z historią kajakarstwa.

Remove ads

Pomniki i tablice pamiątkowe

Pomnik ustawiony na rynku w dniu 3 maja 1919 roku na pamiątkę Konstytucji 3-go Maja
Grób Nieznanego Żołnierza
Obelisk z 1928 roku na Górze Zamkowej ustawiony z okazji 10 lecia odzyskania Niepodległości
Pomnik lotników polskich poległych we wrześniu 1939 roku i pochowanych na cmentarzu parafialnym
Tablica pamiątkowa z okazji 90 rocznicy walk stoczonych 19 sierpnia 1920 roku z bolszewikami przez 8 kompanię 1. Pułku Piechoty Legionów.
Pomnik Armii Krajowej
Obelisk upamiętniający 750 rocznicę Zjazdu Drohiczyńskiego

Remove ads

Ośrodki kultury

Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury w Drohiczynie
Kino Daniel

Periodyki lokalne

„Drohiczyński Przegląd Naukowy” – wydawany przez Drohiczyńskie Towarzystwo Naukowe

Filatelistyka

Poczta Polska wyemitowała 28 kwietnia 2022 r. znaczek pocztowy przedstawiający panoramę miasta, o nominale 3,60 zł, w serii Piękno Polski. Wydrukowano 90 000 sztuk, techniką offsetową, na papierze fluorescencyjnym. Autorem projektu znaczka był Jarosław Ochendzan^[31].

Ludzie związani z Drohiczynem‎

Z tym tematem związana jest kategoria: ‎‎Ludzie związani z Drohiczynem (Polska)‎.

Zobacz też

Remove ads

Przypisy

Loading content...

Linki zewnętrzne

Loading content...

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads