2 Szwadron Samochodów Pancernych

2 Szwadron Samochodów Pancernych^[a] (2 szw. sam. panc.^[2]) – pododdział kawalerii Wojska Polskiego II RP.

2 Szwadron Samochodów Pancernych

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1925
Rozformowanie	1930
Tradycje
Kontynuacja	1 Dywizjon Samochodów Pancernych
Dowódcy
Pierwszy	rtm. Antoni II Szymański
Ostatni	rtm. Władysław Bielobradek
Działania zbrojne
przewrót majowy
Organizacja
Dyslokacja	garnizon Warszawa (Okręg Korpusu Nr I)
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	kawaleria
Podległość	2 DK (1924–1929)

2 Szwadron Samochodów Pancernych podczas defilady z okazji Święta Żołnierza w 1928

Historia szwadronu

Szwadron został sformowany w październiku 1925, w garnizonie Warszawa, na bazie Kolumny Szkolnej Samochodów Pancernych 1 Dywizjonu Samochodowego. Pod względem wyszkolenia pododdział podlegał dowódcy 2 Dywizji Kawalerii, pod względem technicznym – dowódcy 1 Dywizjonu Samochodowego, a pod względem administracyjnym dowódcy 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego^[3]. Szwadron stacjonował w koszarach przy ul. Bema 69^[1].

W maju 1926, w czasie zamachu stanu, poszczególne plutony działały samodzielnie, na różnych odcinkach i po obu stronach konfliktu^[1]. 12 maja 1926, w czasie bratobójczej walki poległa załoga dowódcy szwadronu w składzie: rotmistrz Antoni II Szymański, wachmistrz Władysław Woźniak i szwoleżer Władysław Offenberg. Rannych zostało 6 szwoleżerów oraz 4 członków załóg samochodów pancernych spoza szwadronu (st. sierż. Popławski, sierż. Boruta, szer. NN i kierowca cywilny Szrojt)^[4].

W 1928 szwadron został usamodzielniony pod względem administracyjnym i podporządkowany bezpośrednio dowódcy 2 DK^[5].

W połowie maja 1930 szwadron przestał być samodzielnym pododdziałem i został włączony w skład nowo powstałego 1 Dywizjonu Samochodów Pancernych^[6][7]. Na początku czerwca 1930 szwadron wyjechał na trzymiesięczne ćwiczenia letnie do Obozu Ćwiczebnego Leśna koło Baranowicz^[6][8].

Po zakończeniu poligonu szwadron powrócił do Warszawy, a w drugiej połowie września 1930 został dyslokowany do garnizonu Brześć i zakwaterowany w koszarach im. gen. Józefa Hallera^[7].

Kadra szwadronu

Dowódcy szwadronu:

• rtm. Antoni II Szymański (X 1925 † 12 V 1926^[9])
• rtm. Józef Trepto (V – VI 1926^[10])
• por. kaw. Edward Karkoz (p.o. do 15 VIII 1926^[11])
• mjr kaw. Józef Taube (VIII 1926^[12] – XI 1928^[13][14] → kwatermistrz 1 pszwol)
• rtm. Władysław Bielobradek (XI 1928^[15][16] – 20 VI 1930^[17] → 1 d.sam. panc.)

Oficerowie młodsi szwadronu:

• por. kaw. Edward Karkoz (od X 1925 i od VIII 1926^[12], był w 1928^[13])
• por. kaw. Ludwik Kocięcki (X 1925^[13][16] – 1930^[18] → 1 d.sam. panc.)
• por. kaw. Leonard Żyrkiewicz (X 1925^[13][16] – 1930^[19] → Dtwo Br. Panc. MSWojsk.)
• por. kaw. Stanisław Gliński (1928^[13])
• por. kaw. Marian Żebrowski (VI^[19] – IX 1930^[18] → 1 d.sam. panc.)

Samochody pancerne szwadronu

• Peerless nr rej. 545 (1925-1928)
• Erhardt M 1917 nr rej. 825 (XI 1925-1928?)
• sześć Peugeotów nr rej. 817, 819, 823, 829, 1114, 1120 (1925-1930)
• Iżorski-Fiat nr rej. 4433 (X 1925-1930)
• Austin Kegresse nr rej. 4993 (1926-1928)
• Ford FT-B nr rej. 5021 (1925-1930?)
• wz. 1928 nr rej. ? (1929-1930)

Barwy

Osobny artykuł: Barwy broni i służb Wojska Polskiego II RP.

4 sierpnia 1927 generał dywizji Daniel Konarzewski, w zastępstwie ministra spraw wojskowych ustalił, że oficerowie liniowi i szeregowi szwadronów samochodów pancernych będą nosić na kołnierzach kurtek i płaszczy proporczyk czarno-pomarańczowy, a na naramiennikach „numer porządkowy”^[20].

24 lutego 1928 minister spraw wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił, że oficerowie i szeregowi szwadronów samochodów pancernych będą nosić na czapkach czarne otoki^[21].

Uwagi

1. Dowódca szwadronu w 1926 posługiwał się pieczęcią nagłówkową o treści „2-gi Szwadron SAMOCHODÓW PANCERNYCH L. dz. ___ ul. Bema 69. Telefon 162-01.”^[1].