Zezowate szczęście
film / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Zezowate szczęście?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Zezowate szczęście – polska czarno-biała komedia filmowa (komediodramat)[1][2] z 1960 w reżyserii Andrzeja Munka, nakręcona na podstawie scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego[3].
Gatunek | |||
---|---|---|---|
Rok produkcji | |||
Data premiery |
4 kwietnia 1960 | ||
Kraj produkcji | |||
Język | |||
Czas trwania |
107 minut | ||
Reżyseria | |||
Scenariusz | |||
Główne role |
Bogumił Kobiela | ||
Muzyka | |||
Zdjęcia | |||
Scenografia |
Jan Grandys | ||
Kostiumy |
Lidia Gryś | ||
Montaż | |||
Wytwórnia | |||
Kontynuacja |
Obywatel Piszczyk (1988) | ||
|
Bohaterem Zezowatego szczęścia jest Jan Piszczyk (Bogumił Kobiela), konformista próbujący osiągnąć akceptację społeczeństwa w burzliwych realiach ćwierćwiecza historii Polski, od rządów sanacji po czasy stalinizmu.
Dzieło Munka i Stawińskiego, gdy ukazało się na ekranach kin, wywołało poruszenie wśród krytyków. Z jednej strony reżyser i scenarzysta byli atakowani za ośmieszanie historii Polski, z drugiej zaś – recenzenci dostrzegali w Zezowatym szczęściu uniwersalną przypowieść o konieczności zachowania własnej podmiotowości. Mnożyły się interpretacje wskazujące na inspirację Munka – między innymi – stylem filmowym Charliego Chaplina oraz groteską Witolda Gombrowicza.