polski prawnik, działacz polityczny i publicysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Żenczykowski, ps. „Kania”, „Kowalik”, przybrane nazwisko Tadeusz Zawadzki (ur. 2 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 30 marca 1997 w Londynie) – polski prawnik, działacz polityczny i publicysta. Kapitan Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Orła Białego.
 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Tadeusz Władysław Żenczykowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 stycznia 1907 |
| Data i miejsce śmierci |
30 marca 1997 |
| Poseł V kadencji Sejmu (II RP) | |
| Okres |
od 6 listopada 1938 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
      | |
.jpg)
Syn Tadeusza Franciszka (ur. 1880) i Władysławy Eugenii z d. Schonbrener (ur. 1879). W 1923 będąc w siódmej klasie, przystąpił do Związku Strzeleckiego, w którym działał do 1939. W maju 1924 zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum Kulwiecia w Warszawie. W 1927 ukończył Szkołę Nauk Politycznych w Warszawie, a w 1930 Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości i Ministerstwie Skarbu. Od 1932 był członkiem Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. W 1938 szef VI Oddziału Propagandy Sztabu Obozu Zjednoczenia Narodowego[1]. Od listopada 1938 poseł na Sejm V kadencji z listy OZN.
Podczas kampanii wrześniowej brał udział w obronie Warszawy. Od jesieni 1939 działał w konspiracji. Był jednym z inicjatorów i założycieli Związku Odbudowy Rzeczypospolitej. Od 1940 pracował w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej ZWZ/AK. Kierował Akcją N, a od 1943 był kierownikiem Podwydziału „Antyk”, zajmującego się propagandą antykomunistyczną W październiku 1943 wszedł w skład Społecznego Komitetu Antykomunistycznego, powołanego przez Krajową Reprezentację Polityczną. Brał udział w powstaniu warszawskim, pełniąc funkcję szefa Wydziału Propagandy AK. Po upadku powstania znalazł się w niewoli niemieckiej.
Po uwolnieniu z niewoli w lutym 1945 powrócił do kraju. Został redaktorem konspiracyjnego pisma antykomunistycznego „Głos Wolności”. W listopadzie 1945 wyjechał z Polski. W latach 1954–1975 był redaktorem, następnie zastępcą dyrektora Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Należał do Rady Powierników Polskiej Fundacji Kulturalnej w Londynie, przez wiele lat współpracował z „Dziennikiem Polskim i Dziennikiem Żołnierza”. Był autorem wielu prac historycznych.
Stanisław Cat-Mackiewicz w swej publicystyce Tadeusza Żenczykowskiego nazywał ozonowskim Goebbelsem[2].
Zmarł w Londynie. Został pochowany 15 kwietnia 1997 na Cmentarzu Gunnersbury w zachodnim Londynie.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.