Stefan Kirtiklis
major WP, uczestnik walk o niepodległość Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
major WP, uczestnik walk o niepodległość Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Kirtiklis[1] ps. Sewer (ur. 8 stycznia 1890 w Kolnie, zm. 24 czerwca 1951 w Magdalence) – uczestnik walk o niepodległość, major żandarmerii Wojska Polskiego, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, polityk związany z obozem piłsudczyków, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 czerwca 1951 |
| Wojewoda wileński | |
| Okres |
od 20 grudnia 1930 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| wicewojewoda łódzki | |
| Okres |
od 21 lipca 1931 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Wojewoda pomorski | |
| Okres |
od 21 listopada 1931 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Wojewoda białostocki | |
| Okres |
od 17 lipca 1936 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 major | |
| Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 czerwca 1951 |
| Siły zbrojne | |
| Odznaczenia | |
     | |
Urodził się w rodzinie Andrzeja (nauczyciela) i Agnieszki z Prusińskich[2]. W latach 1904–1905 jako uczeń szkoły realnej brał czynny udział w życiu politycznym. Od 1905 związany z niepodległościowym ruchem socjalistycznym (PPS i jej Organizacją Bojową oraz PPS-Frakcją Rewolucyjną). Za czynny udział w strajkach szkolnych został aresztowany przez władze carskie i osadzony w więzieniu śledczym. Po zwolnieniu z więzienia (ze względu na młody wiek) i ukończeniu szkoły realnej zmuszony był wyjechać jako emigrant polityczny za granicę do Brukseli, gdzie w latach 1909–1913 studiował na wydziale nauk ekonomicznych uniwersytetu brukselskiego[2]. W latach 1914–1917 pracował w Polskiej Organizacji Wojskowej początkowo w Warszawie, następnie w okręgach Łomża, Zagłębie Górnicze, Piotrków oraz w Okręgu VI tej organizacji w Kielcach (od 1 maja do 19 października 1916), od 1918 w Wojsku Polskim. W grudniu 1918 obejmuje stanowisko inspektora Milicji Ludowej, następnie pełni funkcję oficera łącznikowego przy Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich w Wilnie. W początkach 1919 brał czynny udział w marszu na Wilno i w walkach pod Wilnem, a po zajęciu Wilna organizował i dowodził batalionem milicji w tym mieście. Następnie zajmował szereg stanowisk kierowniczych w żandarmerii polowej w Wilnie, Mińsku oraz w innych miastach wschodniej Polski. Po zajęciu Wilna przez wojska gen. Lucjana Żeligowskiego w 1920 otrzymuje nominację na szefa służby bezpieczeństwa Litwy Środkowej, a w kwietniu 1921 nominację na dowódcę 1 dyonu żandarmerii polowej. Po ukończeniu wyższego kursu oficerskiego w Grudziądzu, w 1924 został powołany na stanowisko dowódcy 3 dyonu żandarmerii w Grodnie, które pełni do stycznia 1927. Następnie pełnił służbę w Korpusie Ochrony Pogranicza oraz był naczelnikiem Wydziału Bezpieczeństwa Urzędu Wojewódzkiego w Wilnie. Pełniąc służbę na tym stanowisku pozostawał w dyspozycji ministra spraw wewnętrznych oraz na ewidencji Kadry Oficerów Żandarmerii.
15 listopada 1928 awansował w Urzędzie Wojewódzkim w Wilnie z prowizorycznego naczelnika wydziału w VI stopniu służbowym na naczelnika wydziału w V stopniu służbowym z powierzeniem funkcji wicewojewody wileńskiego[3]. Od 20 grudnia 1930 do 20 czerwca 1931 był wojewodą wileńskim, następnie od lipca do listopada 1931 wicewojewodą łódzkim[4], od 21 listopada 1931 do 14 lipca 1936 wojewodą pomorskim[5], wreszcie od 17 lipca 1936 do 9 września 1937 wojewodą białostockim. 11 września 1937 przeszedł w stan nieczynny, w połowie 1938 na emeryturę, zamieszkał w Wilnie. Związał się z grupą Walerego Sławka. Na terenie wileńskim był ponadto przewodniczącym Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, prezesem Związku Legionistów Polskich i Związku Peowiaków[5].
Po okupacji Wilna przez Armię Czerwoną i aneksji Litwy przez ZSRR, został w październiku 1940 aresztowany przez NKWD i wywieziony do łagru nad Peczorą w Rep. Komi, gdzie przebywał do marca 1942. Uwolniony po układzie Sikorski-Majski, wraz z Armią Andersa latem 1942 opuścił ZSRR jako uchodźca cywilny. Osiadł w Palestynie. Od 1943 był członkiem zarządu Związku Patriotów Polskich w Palestynie na Bliskim Wschodzie (od marca do maja 1944 współredagował organ prasowy ZPP „Biuletyn Wolnej Polski”). Starał się o wyjazd do Moskwy, gdzie został wezwany pod koniec 1944, po czym 30 kwietnia 1945 przybył do Warszawy i objął stanowisko wicedyrektora departamentu w Ministerstwie Aprowizacji i Handlu, później pracował w Ministerstwie Ziem Odzyskanych jako dyrektor departamentu.
11 listopada 1934 Rada Miasta Kościerzyny nadała Stefanowi Kirtiklisowi tytuł Honorowego Obywatela Kościerzyny[6].
Po zwolnieniu z pracy w administracji zamieszkał w 1950 w Magdalence pod Warszawą, gdzie zmarł. Został pochowany na gdańskim Cmentarzu Srebrzysko (rejon X)[7].
W 1918 wziął ślub z poznaną w czasach działalności w PPS Janiną z Szymańskich (1897–1987), późniejszą posłanką na Sejm II RP 3 kadencji z ramienia BBWR i członkinią władz Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet. Mieli dwie córki: Annę Barbarę i Marię Magdalenę[8].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
