Powiat Bielitz
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Powiat Bielitz (niem. Landkreis Bielitz, pol. powiat bielski) – były powiat niemiecki, istniejący w latach 1939–1945. Powstał w efekcie włączenia we wrześniu 1939 powiatów bielskiego, bialskiego i wadowickiego do III Rzeszy. Jego powierzchnia wynosiła 1447,5 km² i według stanu z 1939 liczył 302 tysiące mieszkańców[1].
Siedzibą landratu było Bielsko (Bielitz) po raz pierwszy połączone z Białą jak również innymi gminami bielskiej wyspy językowej w jedno miasto, liczące ok. 54 tysiące mieszkańców. Drugim miastem powiatu był Oświęcim (Auschwitz, 35 tys.), z pozostałych miast ważnym dla okupantów ośrodkiem był Strumień (Schwarzwasser), częściowo jeszcze zamieszkały przez mniejszość niemiecką. Pozostałe miasta zostały zredukowane do poziomu gmin[2].
18 stycznia 1941 rozwiązano prowincję Śląsk, wskutek czego powiat Bielitz wszedł w skład nowej prowincji Górny Śląsk (Provinz Oberschlesien), utworzonej z rejencji katowickiej i opolskiej.
Już 3 września wojska niemieckie zajęły Bielsko. 8 września Adolf Hitler zakomunikował chęć włączenia podbitych terenów z Bielskiem i sąsiednią Białą Krakowską do III Rzeszy. Kwestia ustalenia nowej granicy i administracyjnej przynależności regionu pozostawała jednak przez cały wrzesień w zasadzie otwarta. Ostateczna decyzja o włączeniu powiatów Cieszyn-Frysztat i Bielsko-Biała pod zarząd w Katowicach zapadła 6 października[1]. Połączone zostały powiaty bielski i bialski oraz część wadowickiego w jeden powiat ziemski (Landkreis) sięgający od Wisły i Strumienia po Skawę z Zatorem i Wadowicami, jak też leżącymi za Skawą Miejscem, Spytkowicacmi, Bachowicami i Woźnikami. Przesunięcie granicy do Skawy było echem pojawiających się już wcześniej żądań miejscowych środowisk niemieckich o włączenie do Śląska zachodnich terenów Galicji, przede wszystkim z pozostałymi gminami bielskiej wyspy językowej. Ostatnim razem takie starania miały miejsce w latach 1915 do 1917, kiedy zażądano przyłączenia terenów najpierw do Soły, później również powiaty oświęcimski i żywiecki[3]. Nasiliły się one po wydaniu aktu 5 listopada 1916, kiedy pojawiła się groźba odłączenia Galicji od Austrii i na początku 1917 po wydaniu książki Gerharda Seeligera pt. Das Deutschtum in den Westbeskiden und die Herzogtumer Auschwitz und Zator, która starała się udowodnić tezę, że tereny te rzekomo zachowały niemiecki charakter pomimo przynależności do Polski w wiekach XVI do XVIII[4]. Tęzę tę umocnił Kurt Lück w latach 30. XX wieku.
W przeprowadzonym w dniach 23–27 grudnia 1939 policyjnym spisie ludności z grudnia 1939 r. 148 273 mieszkańców powiatu zadeklarowało narodowość polską, niemiecką 44 320, śląską – 30 451, żydowską 7854, ukraińską 191 a czeską 94[5], jednak w późniejszym okresie, wskutek podpisywania Niemieckiej Listy Narodowej liczba Niemców znacząco się zwiększyła. W 1943 poszczególne kategorie Volkslisty liczyły: 9557 folksdojczów (DVL I), 20 669 osób pochodzenia niemieckiego (DVL II), 42 781 trójkarzy (DVL III) i 1253 osób IV kategorii[6]. W tym roku z Niemców 15,6 tysięcy pochodziło z Rzeszy, 13,9 tysięcy było osadnikami niemieckimi, 85,4 tysiące osób było na Volksliscie, ponadto było 202,7 tysiące Polaków i 875 Czechów[1].
W listopadzie nowym starostą powiatu został Siegfried Schmidt, pochodzący z rodziny ewangelickiej z Olsztyna. Był sprowadzony tu przez Gauleitera Wagnera, choć nie był zagorzałym nazistą to miał opinię fachowego urzędnika. Nie ufał miejscowym Niemcom, dopuszczał ich wyłącznie do niższych stanowisk. Pod koniec 1942 zastąpił go wpierw Friedrich Lohmann, od 1943 do końca wojny Bernhard Nienaber, osoba bez wykształcenia urzędniczego i karierowicz w partii nazistowskiej[7].
Wśród najbardziej znanych projektów władz okupacyjnych znajduje się niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny Auschwitz-Birkenau. W ramach jego budowy prowadzono wysiedlenia Polaków z Oświęcimia. W Międzybrodziu powstał ośrodek wypoczynkowy Solahütte.
Stopniowo od 30 stycznia 1940 najważniejszym gminom nadawano uprawnienia samorządowe według prawa niemieckiego z 1933 Deutsche Gemeindeordnung (DGO). Do końca wojny otrzymały je[8]:
1. Altbielitz
2. Alzen
3. Auschwitz
4. Bielitz
Pozostałe miejscowości podzielono administracyjne na tzw. okręgi urzędowe (Amtsbezirk). 1 stycznia 1945 powiat obejmował 118 gminy. Przywrócono wiele nazw niemieckich z czasów austriackich (np. Matzdorf dla Mazańcowic, Wolfsdorf dla Wilkowic) lub nawet średniowiecznych. Jeśli takowych nie było wymyślano je. W okresie 1939–1945 proponowana była germanizacja niektórych słowiańsko-brzmiących niemieckich nazw geograficznych na terenie powiatu[8]:
Zrealizowane:
Niezrealizowane:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
