Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Philadelphia 76ers (potocznie nazywany Sixers) – amerykański klub koszykarski uczestniczący w rozgrywkach NBA (Dywizja Atlantycka w Konferencji Wschodniej), trzykrotni mistrzowie ligi (w 1955, 1967 i 1983).
 | |||
| Pełna nazwa |
Syracuse Nationals 1937–1963 | ||
|---|---|---|---|
| Przydomek |
Sixers | ||
| Maskotka |
Franklin | ||
| Barwy |
niebiesko, czerwono, granatowo, srebrno, białe. | ||
| Data założenia |
1937 | ||
| Liga | |||
| Państwo | |||
| Adres | |||
| Hala sportowa |
Wells Fargo Center | ||
| Właściciel |
Joshua Harris | ||
| Prezes |
Scott O’Neil | ||
| Menedżer | |||
| Trener | |||
| Asystent trenera |
Joseph Blair, John Bryant, Ime Udoka, Kevin Young | ||
| |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Klub powstał w 1937 jako Syracuse Nationals i był członkiem ligi NBL aż do 1949, kiedy to dołączył do nowo utworzonej ligi NBA. W 1963 ówcześni właściciele przenieśli siedzibę do Filadelfii oraz zmienili nazwę na 76ers. Pięciu koszykarzy w historii Sixers zdobywało nagrody MVP – Wilt Chamberlain w 1966, 1967 i 1968, Julius Erving w 1981, Moses Malone w 1983, Allen Iverson w 2001 oraz Joel Embiid w 2023.
Sixers rozgrywają mecze domowe w hali Wells Fargo Center.
Klub powstał w 1937[1][2] jako Syracuse Nationals (zwani Nats), grając w lidze NBL. Od roku 1949 siedem drużyn z NBL w połączeniu z ligą BAA stworzyło ligę NBA, w której Nats zadebiutowali 3 listopada 1949 roku, w jej pierwszym sezonie. Początkowo było 17 zespołów. Nats zostali przydzieleni do Eastern Conference.
Pierwszy sezon w NBA Nationals zakończyli z najlepszym bilansem w swojej grupie: 51-13. Awansowali nawet do Finałów NBA, prowadzeni przez znakomitego gracza Dolpha Schayesa, ale ulegli w finale Minneapolis Lakers 2-4. W dwóch kolejnych sezonach Nationals odpadali w finale Konferencji.
Sezon później, w 1954 roku, Nats ponownie awansowali do Finałów, gdzie znów spotkali się z Lakers. Rozegrano bardzo zaciętą, 7-meczowa serię. Żadna drużyna nie zdobyła nigdy więcej niż 90 punktów. Ostatni mecz Nats przegrali 80-87, ocierając się o tytuł.
W składzie z 1955 największą gwiazdą Nationals wciąż był Dolph Schayes, wspierany przez takich zawodników jak Paul Seymour i George King, którzy byli ówczesnymi najlepiej asystującymi. W Finale NBA Nats pokonali Fort Wayne Pistons w stosunku 4-3, wygrywając ostatni mecz 92-91.
W tym samym sezonie, dzięki Nats, została wprowadzona zasada 24 sekund. Właściciel zespołu, Daniel Biasone, wspierany w tym przez Schayesa, wypróbował ten pomysł przed sezonem 1954-1955 podczas jednego z meczów. NBA przyjęła 24-sekundowy zegar i dzięki temu gra stała się szybsza, bardziej widowiskowa i zdobywano więcej punktów w każdym meczu.
Kolejny sezon zakończył się dla Nats w finale Konferencji, gdzie zostali pokonani przez Philadelphia Warriors.
Następny sezon, 1956–1957, to początek 13-letniej dominacji Boston Celtics, którzy zdobyli w tym czasie 11 tytułów mistrzowskich. Nats grali na wysokim poziomie, ale najczęściej trafiali na Lakers w drugiej rundzie play-off i na tym kończyli swój sezon. Nats musieli zacząć rywalizować również z Philadelphia Warriors, gdzie grał już, wtedy jako debiutant, słynny Wilt Chamberlain.
Rok później, podczas kontuzji Schayesa, nowym liderem Nats został Hal Greer, jedyny od czternastu lat zawodnik, który w liczbie zdobywanych punktów dorównywał Schayesowi. W kolejnych latach minęły już najlepsze lata Schayesa, zespół prowadził więc głównie Greer oraz Lee Shaffer i John Kerr.
W 1963 roku Syracuse Nationals przez chwilę przestali istnieć jako zespół. Właściciele klubu Irv Kosloff oraz Ike Richamn postanowił go przenieść do Filadelfii. W Mieście Braterskiej Miłości klub zapełnił lukę po Philadelphia Warriors, którzy przenieśli się do San Francisco rok wcześniej.
Rozpisano konkurs na nową nazwę zespołu z Filadelfii i wygrał Walt Stahlberg z West Collingswood (stan New Jersey), który zaproponował nazwę 76ers. Kilka innych osób również zgłosiło taką samą propozycję, ale uzasadnienie Walta było najlepsze, ze względu na nawiązanie do historii miasta, gdzie 4 lipca 1776 roku podpisano Deklarację Niepodległości Stanów Zjednoczonych.
Oficjalnie nazwa Syracuse Nationals została zmieniona na Philadelphia 76ers 6 sierpnia 1963 roku.
Nowy zespół nie różnił od tego z Syracuse (oczywiście poza nazwą). Swój ostatni sezon rozegrał Schayes. Liderami zostali Hal Greer (23,3 PPG) i młody Chet Walker (17,3 PPG). W pierwszym sezonie w nowych barwach, Sixers zaprezentowali się słabo (bilans 34-46), do czego przyczyniły się kontuzje i zostali szybko wyeliminowani z fazy play-off.
W połowie sezonu 1964-1965 San Francisco Warriors zgodzili się odsprzedać jednego z najlepszych zawodników w historii NBA – Wilta Chamberlaina. Warriors byli zawiedzeni tym, że jego rekordy strzeleckie nie przekładają się na wyniki zespołu, który ciągle odpadał z play-off.
Warriors zgodzili się wytransferować go do Sixers w zamian za obrońcę Paula Neumanna, centra Connie Dierkinga, skrzydłowego Lee Shaffera oraz za gotówkę. Chamberlain szybko dostosował się do stylu gry Sixers, był wspierany przez Hala Greera, Waliego Jonesa i Billy’ego Cunninghama. Podczas swojego pierwszego pełnego sezonu w Sixers (1965-1966), Chamberlain zdobywał 33,5 PPG. Sixers zapewnili sobie bilans 55-25, ale w Finałach Konferencji przegrali z Boston Celtics 1-4.
W sezonie 1966-1967 zespół z Filadelfii uzyskał bilans 68-13 i wtedy też wywalczyli swoje drugie Mistrzostwo NBA, przeciwko San Francisco Warriors (4-2). W tym mistrzowskim składzie grali tak znakomici koszykarze jak: Wilt Chamberlain, Alex Hannum, Billy Cunningham, Chet Walker, Luke Jackson i Hal Greer. W 1980 roku, podczas 35. rocznicy powstania NBA, uznano ten skład za najlepszy w historii koszykówki. Chamberlain, osiągając najniższą w karierze średnią zdobywanych punktów (24,1 PPG), udowodnił, że umie grać zespołowo.
W roku 1969 Sixers osłabili się. Trener Alex Hannum przeszedł do Oakland Oaks z ligi ABA oraz sprzedano Chamberlaina do Lakers za obrońcę Archie Clarka, Darralla Imhoffa i skrzydłowego Jerry’ego Chambersa oraz za gotówkę.
Nowym Sixers przewodził Billy Cunningham, który w sezonie 1968-1969 ze średnią 24,8 PPG doprowadził klub do zdobycia 55 wygranych. W półfinałach Sixers zostali pokonani przez Boston Celtics 4-1. Z roku na rok forma drużyny spadała, aż do sezonu 1972-1973, gdzie Sixers zanotowali 9 zwycięstw i 73 porażki, co do tej pory jest najsłabszym wynikiem w historii NBA. Drużynę opuszczali lepsi zawodnicy, nie było pieniędzy na transfery, a wybory w drafcie były nietrafione.
Od sezonu 1973-1974 zaczęło się poprawiać. W składzie znalazło się wielu solidnych zawodników oprócz Cunninghama: Fred Carter, Doug Collins i Steve Mix. Kolejny okres sławy to lata 1976–1985. Sixers osiągali bardzo dobre wyniki w sezonach zasadniczych, zdobyli też 4 tytuły mistrza Atlantic Division. Czterokrotnie dochodzili do Finałów NBA.
Nowym właściciel zespołu został Fitz Eugene Dixon. Za 6 mln USD w 1976 roku sprowadził on z ligi ABA Juliusa „Dr J” Ervinga, jednego z najlepszych i najbardziej widowiskowo grających zawodników w historii koszykówki. W sezonie 1976-1977 pomógł on osiągnąć Sixers bilans 50-32 i awansować do Finałów, po raz pierwszy od 10 lat. Ale tam Portland Trail Blazers ze swoim liderem Billem Waltonem okazali się lepsi i wygrali 4-2.
W sezonie 1979-1980 udało się ponownie awansować do Finałów z Los Angeles Lakers, prowadzonych przez Magica Johnsona i Kareem Abdul Jabbara. Był to jeden z najciekawszych finałów w historii ligi. W meczu numer 5 kontuzji doznał Kareem Abdul-Jabbar, lecz Lakers dzięki Johnsonowi wygrali ostatecznie ten Finał 4-2. W Finałach 1982 znów zwyciężyli Lakers.
Trzeci w historii tytuł, Sixers zdobyli w 1983 pokonując Los Angeles Lakers 4-0, a w całej fazie play-off przegrali tylko jeden mecz. W mistrzowskiej drużynie grał nowy center Moses Malone, a także Julius Erving, Andrew Toney, Maurice Cheeks i Bobby Jones. Jest to skład dzisiaj uważany za jeden z najlepszych w historii NBA.
W roku 1984 przybył do Sixers Charles Barkley („Sir Charles”). Dzięki niemu Sixers wygrali aż 58 meczów w sezonie, ale wyniki w kolejnych latach, a szczególnie w play-off nie wróżyły nic dobrego. Potem 76ers sprzedali Malone’a co, jak się okazało, było złą decyzją, bo zawodnicy których dostali w zamian szybko doznawali kontuzji. Dodatkowo „Dr J” tracił formę i w 1987 roku zakończył karierę.
Barkley zdobył w 1991 roku MVP All-Star Game, ale w drużynie nie miał wsparcia od kolegów. Jego znakomita indywidualna gra nie przekładała się na wyniki zespołu. Sprzedano go do Phoenix Suns w 1992 roku.
Pozyskiwano najlepszych zawodników z draftu. Byli to Clarence Weatherspoon, Shawn Bradley i Jerry Stackhouse. W skład drużyny wchodzili też: Jim Jackson, Tim Thomas, Jeff Hornacek (pozyskany z wymiany za Barkleya) oraz Derrick Coleman. 76ers jednak, mimo dobrego składu, grali słabo, czasem nie awansując nawet do fazy play-off. Dobrze grał Dana Barros, któremu przyznano nagrodę MIP za sezon 1994-1995. 14 marca Barros zdobył 50 punktów i stał się trzecim zawodnikiem, mierzącym poniżej 180 cm wzrostu, który tego dokonał. Zanotował też triple-double, a podczas ASG zdobył 19 asyst. Drużynie nie dawało to jednak wiele, przez co nie odniosła żadnych znaczących sukcesów.
Nowa saga w dziejach Philadelphia 76ers rozpoczęła się w 1996 roku, kiedy to z numerem pierwszym w drafcie został wybrany Allen „The Answer” Iverson z uczelni w Georgetown. Iverson zawsze chciał grać dla 76ers, tak był wychowany przez Michaela Freemana, który był fanem Sixers.
Iverson, jako jeden z najszybszych i najlepszych graczy w historii, co udowadniał od samego początku, miał zapewnić Sixers zwycięstwa. Jednak pojawił się konflikt między Jerry Stackhousem, a debiutantem Iversonem. Każdy z nich lubił przewodzić drużynie i nie mogli się w tej kwestii porozumieć. Ponadto Iverson i kilku innych graczy domagało się zwolnienia trenera Davisa. Sezon 1996-1997 Sixers zakończyli ze słabym bilansem 22-60.
Władze klubu zatrudniły w 1997 roku Larry’ego Browna, jednego z najlepszych trenerów w historii, co znacząco zmieniło sytuację i wyniki drużyny na lepsze. Pozyskano też Theo Ratliffa i Aarona McKie z Detroit Pistons w zamian za Jerry’ego Stackhouse’a (co było potwierdzeniem, że Sixers wiążą swoją przyszłość z Iversonem), Erica Snowa z Seattle oraz Joe Smitha i Briana Shawa z Golden State Warriors za Jima Jacksona i Clarence’a Weatherspoona.
W sezonie 1998-1999 Brown postanowił przenieść Iversona z pozycji rozgrywającego na pozycje rzucającego obrońcy, dzięki czemu zdobył tytuł Króla Strzelców (26,8 PPG). Na rozegraniu, dobrze spisywał się Eric Snow.
Sixers w 1999 roku po raz pierwszy od ośmiu lat awansowali do play-off. Generalny menedżer Pat Croce ogolił sobie z radości głowę, gdyż ryzyko związane z pozyskaniem niepokornego Allena Iversona opłaciło się. W tych play-off przegrali jednak w drugiej rundzie, ale znów zaczęli się liczyć w lidze.
W nowym sezonie Sixers spisywali się jeszcze lepiej. Poza tym, Iverson został pierwszym graczem Sixers od 1992 roku, który został wybrany do All-Star Game. W play-off znów odpadli w drugiej rundzie przegrywając z Indiana Pacers.
Nadszedł jeden z najbardziej pamiętnych dla kibiców sezon 2000-2001. Sixers wzmocnili skład, pozyskując świetnego centra Dikembe Mutombo. Po świetnym sezonie zasadniczym, z bilansem 56-26, zespół z pierwszego miejsca w Konferencji awansował do play-off. W tym sezonie ponadto Sixers zdobyło naprawdę wiele wyróżnień: Allen Iverson został MVP sezonu, Dikembe Mutombo Najlepszym Obrońcą, Aaron McKie zdobył nagrodę dla Najlepszego Rezerwowego, a trener Larry Brown został Najlepszym Szkoleniowcem Ligi. Ale prawdziwa nagroda przyszła później, którą był awans do Finału NBA. W nim koszykarze musieli ponownie walczyć z Los Angeles Lakers.
Mimo wygranej w pierwszym meczu, który jest jednym z najsłynniejszych występów 76ers, dzięki popisom Iversona, wycieńczeni zawodnicy Sixers (po 7-meczowych seriach we wcześniejszych fazach play-off) nie zdołali zdobyć Mistrzostwa. Ostatecznie przegrali 1-4, chociaż prowadzili bardzo wyrównane pojedynki z Lakers i ich gwiazdami: Shaquille O’Nealem i Kobe Bryantem.
Podczas kolejnych sezonów Sixers nie umieli już powtórzyć sukcesu z 2001 roku, grając na słabszym poziomie, sukcesywnie jednak awansując do play-off. Dręczonym przez kontuzje kluczowym zawodnikom 76ers nie pomogło pozyskanie Keitha Van Horna i Todda MacCullocha. Po dobrej współpracy Iversona i nowego gracza Kenny’ego Thomasa, Sixers wygrali 48 meczów w kolejnym sezonie. Jednak play-off skończyły się po przegranej w drugiej rundzie z Detroit Pistons 2-4. Nie widząc dalszych perspektyw w Sixers, odszedł trener Larry Brown.
Po odejściu Larry’ego Browna, sezon 2003-2004 był jednym z najgorszych od lat i z bilansem 33-49 Sixers nie dostali się do play-off. Zespół wyglądał dobrze, ale tylko w teorii: Allen Iverson, Glenn Robinson, Eric Snow, weteran Derrick Coleman, Marc Jackson i skrzydłowy Kenny Thomas.
Nową nadzieją miał być sezon 2004-2005 z trenerem Jimem O’Brienem. Lecz do play-off awansowali szczęśliwie, po najlepszym sezonie Iversona w karierze, z bilansem 43-39. Jednak w pierwszej rundzie ulegli Detroit Pistons. Ważnym wydarzeniem sezonu miało być sprowadzenie Chrisa Webbera, który miał stworzyć duet z Iversonem oraz gra wielu nowych, młodych zawodników, takich jak Andre Iguodala, wybrany z numerem 9 w drafcie 2004, Kyle Korver, Willie Green i Samuel Dalembert. Wyniki nie były jednak zadowalające, a nękany problemami zdrowotnymi Webber nie pomógł drużynie. Po sezonie zwolniono O’Briena.
Podczas sezonu 2005-2006 Sixers zaczął prowadzić ich były legendarny zawodnik, Maurice Cheeks. W pierwszych sezonach niestety zawodził, co wynikało z kilku błędów, między innymi ustawienie Allena Iversona znów na rozegraniu, czy nie wykorzystywanie zdolności Samuela Dalemberta. Cieszy fakt, że młodzi zawodnicy, głównie Andre Iguodala i Kyle Korver wciąż się doskonalili. Ale jako zespół Sixers nie potrafili wygrywać i grali słabą defensywę.
Do kolejnego sezonu 2006-2007 Sixers przystąpili bez wzmocnień, przez brak działań ówczesnego prezesa Billy’ego Kinga. Sytuacja w klubie i atmosfera zaczęły się pogarszać. Wspaniała od ponad 10 lat gra Iversona nie przynosiła znacznych rezultatów. Przy stanie 5-12, 19 grudnia 2006 roku, oddano Allena Iversona razem z Ivanem McFarlinem do Denver Nuggets, w zamian za Andre Millera, Joe Smitha i dwa wybory w drafcie.
Zmieniło to całkowicie sytuację w Sixers. Sprzedając jeszcze kontrakt Chrisa Webbera, stworzono drużynę pełną młodych zawodników, bez gwiazd, bez weteranów, z solidnymi zawodnikami, którzy w grę wkładają całe serce. W składzie znaleźli się: Samuel Dalembert (przyszłościowy środkowy), Rodney Carney, Kyle Korver (świetny strzelec), Andre Iguodala (waleczny defensor i lider), Lou Williams (młody, efektywny i efektowny zawodnik), Thaddeus Young (świetny nabytek z draftu) i Andre Miller (rozgrywający, dobry również w ofensywie).
Pierwszą, najważniejszą nowością w Filadelfii w nowym sezonie była niewątpliwie oczekiwana zmiana na stanowisku GM’a: Billy’ego Kinga zastąpił w grudniu 2007 roku Ed Stefanski. Kolejna decyzja to dość kontrowersyjne sprzedanie Kyle’a Korvera za szybko później zwolnionego Gordana Giricka. Miało to na celu zwolnienie salary cap i przygotowanie na zatrudnianie wolnych agentów i wymiany w zbliżającym się lecie.
Sixers zanotowali dobry sezon, pod przywództwem Andre Iguodali, który przejął funkcję lidera, skutecznie wspomaganego choćby przez Andre Millera osiągnęli bilans 40-42. Był to wynik zaskakujący, gdyż wcześniej Sixers typowano na jedną z najsłabszych drużyn sezonu. Młodzi zawodnicy pokazali, że mogą walczyć jak równy z równym z gwiazdami ligi. Jeszcze bardziej udowodnili to w play-off. Sixers awansowali tam z siódmego miejsca, trafiając na Detroit Pistons. Wygrywając pierwszy mecz serii zaszokowali całą NBA. Pokazali, że drużyna, która w play-off nie ma prawie żadnego doświadczenia, może wygrać z prawdziwymi weteranami tych rozgrywek. Detroit wyrównali następnie do stanu 1-1. Po rozbiciu Pistons 95-75, to jednak rywale przejęli inicjatywę wygrywając trzy kolejne spotkania i pokonując ostatecznie Sixers 4-2. Duża w tym zasługa Rasheeda Wallace’a, a także Taya Prince’a, który bardzo dobrze pilnował Andre Iguodali.
Lato 2008 było bardzo ważne dla Sixers. Pozyskali z numerem 16 z draftu Marreese Speightsa oraz, co ważniejsze, zatrudnili Eltona Branda, co było najważniejszym transferem tego okresu. Miał odmienić to oblicze drużyny. Przedłużono też kontrakty z Andre Iguodalą i Lou Williamsem oraz zatrudniono Donyella Marshalla (Sixers cierpieli na słabą skuteczność rzutów za trzy punkty) i Theo Ratliffa. Trudno było odgadnąć, jak spiszą się w następnym sezonie nowi gracze, choć trzonem pozostawali Andre Iguodala, Andre Miller i świetnie się rozwijający Thaddeus Young.
Początek sezonu 2008-2009 nie wróżył niczego dobrego. Elton Brand nie pokazywał niczego szczególnego. 13 grudnia 2008 roku zwolniony został trener Maurice Cheeks, jego stanowisko zajął Tony DiLeo. W tym czasie bardzo poważnej kontuzji 17 grudnia nabawił się Elton Brand, który w styczniu przeszedł operację wykluczającą jego udział w tym sezonie. Pozostali gracze dawali jednak z siebie wszystko, Andre Iguodala dalej przewodził drużynie, która osiągnęła bilans 41-41 i w pierwszej rundzie play-off zmierzyła się z Orlando Magic, drużyną Marcina Gortata. Mimo wspaniałych i szczęśliwych, dwupunktowych zwycięstw w pierwszym i trzecim meczu serii, Sixers przegrali rywalizację 2-4, pokazując jednak ducha walki.
Po sezonie z funkcji trenera zrezygnował 11 maja Tony DiLeo, na jego miejsce Ed Stefanski zatrudnił 1 czerwca Eddiego Jordana. Pierwszym ruchem transferowym lata była wymiana Reggie Evansa za Jasona Kapono z Toronto Raptors, wybitnego strzelca za trzy punkty.
Kadra w sezonie 2020/21
Stan na 1 października 2020[3]
| Nr | Poz. | Nar. | Nazwisko i imię | Data urodzenia | Wzrost | Masa ciała |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 45 | SG |  |
Broekhoff, Ryan | 1991–07–23 | 198 cm | 98 kg |
| 20 | SG |  |
Burks, Alec | 1990–08–20 | 198 cm | 97 kg |
| 21 | C |  |
Embiid, Joel | 1994–03–16 | 213 cm | 127 kg |
| 12 | PF | |
Harris, Tobias | 1992–07–15 | 203 cm | 103 kg |
| 42 | C |  |
Horford, Al | 1986–06–03 | 206 cm | 109 kg |
| 30 | SG |  |
Korkmaz, Furkan | 1997–07–24 | 201 cm | 95 kg |
| 18 | SG | |
Milton, Shake | 1996–09–26 | 196 cm | 93 kg |
| 19 | PG |  |
Neto, Raul | 1992–05–19 | 185 cm | 82 kg |
| 9 | C | |
O’Quinn, Kyle | 1990–03–26 | 206 cm | 113 kg |
| 14 | C |  |
Pelle, Norvel | 1993–02–03 | 208 cm | 105 kg |
| 0 | SG | |
Richardson, Josh | 1993–09–15 | 196 cm | 91 kg |
| 40 | SF | |
Robinson, Glenn | 1994–01–08 | 198 cm | 101 kg |
| 1 | PF | |
Scott, Mike | 1988–07–16 | 201 cm | 108 kg |
| 35 | SG |  |
Shayok, Marial | 1995–07–26 | 196 cm | 89 kg |
| 25 | PG | |
Simmons, Ben | 1996–07–20 | 208 cm | 109 kg |
| 5 | SG | |
Smith, Zhaire | 1999–06–04 | 191 cm | 93 kg |
| 22 | SG | |
Thybulle, Matisse | 1997–03–04 | 196 cm | 91 kg |
Trener: Doc Rivers
Asystenci: Joseph Blair • John Bryant • Ime Udoka • Kevin Young
Kadra w sezonie 2021/22
Stan na 5 listopada 2021[4]
| Nr | Poz. | Nar. | Nazwisko i imię | Data urodzenia | Wzrost | Masa ciała |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 23 | C | |
Bassey, Charles | 2000–10–28 | 206 cm | 104 kg |
| 31 | SG | |
Curry, Seth | 1990–08–23 | 188 cm | 84 kg |
| 1 | C | |
Drummond, Andre | 1993–08–10 | 208 cm | 127 kg |
| 21 | C | |
Embiid, Joel | 1994–03–16 | 213 cm | 127 kg |
| 14 | SF | |
Green, Danny | 1987–06–22 | 198 cm | 98 kg |
| 12 | PF | |
Harris, Tobias | 1992–07–15 | 203 cm | 103 kg |
| 50 | SF | |
Henry, Aaron | 1999–08–30 | 196 cm | 95 kg |
| 7 | SG | |
Joe, Isaiah | 1999–07–02 | 193 cm | 75 kg |
| 30 | SG | |
Korkmaz, Furkan | 1997–07–24 | 201 cm | 95 kg |
| 0 | PG | |
Maxey, Tyrese | 2000–11–04 | 188 cm | 91 kg |
| 18 | SG | |
Milton, Shake | 1996–09–26 | 196 cm | 93 kg |
| 20 | SF | |
Niang, Georges | 1993–06–17 | 201 cm | 104 kg |
| 44 | SF | |
Reed, Paul | 1999–06–14 | 206 cm | 95 kg |
| 1 | G/F | |
Riller, Grant | 1997–02–08 | 185 cm | 86 kg |
| 25 | PG | |
Simmons, Ben | 1996–07–20 | 208 cm | 109 kg |
| 11 | SG | |
Springer, Jaden | 2002–09–25 | 193 cm | 92 kg |
| 22 | SG | |
Thybulle, Matisse | 1997–03–04 | 196 cm | 91 kg |
Trener: Doc Rivers
Asystenci: David Joerger • Sam Cassell • Dan Burke • Eric Hughes • Brian Adams • Jamie Young
| Draft | Runda | Wybór | Zawodnik | Poz. | Nar. | Obecny zespół | Adnotacje | Przyp. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2014 | 2 | 52 | Vasilije Micić | PG |  |
Anadolu Efes Stambuł (Turcja) | [5] | |
| 2009 | 2 | 57 | Emir Preldžić | G/F | |
Orlovik Žepče (Bośnia i Hercegowina) | Nabyte od Toronto Raptors | [6] |
|
|
| Philadelphia 76ers zastrzeżone numery | ||||
| Nr | Imię i nazwisko | Pozycja | Lata gry | Data ceremonii |
|---|---|---|---|---|
| 3 | Allen Iverson | SG/PG | 1996–2006 2009–2010 | 1 marca 2014 |
| 4 | Dolph Schayes | PF | 1948–1964 | 12 marca 2016 |
| 6 | Julius Erving | SF | 1976–1987 | 18 kwietnia 1988 |
| 10 | Maurice Cheeks | PG | 1978–1989 | 6 lutego 1995 |
| 13 | Wilt Chamberlain | C | 1965–1968 | 18 marca 1991 |
| 15 | Hal Greer | SG/PG | 1963–1973 | 19 listopada 1976 |
| 24 | Bobby Jones | SF/PF | 1978–1986 | 7 listopada 1986 |
| 32 | Billy Cunningham | SG/SF | 1965–1972 1974–1976 | 17 grudnia 1976 |
| 34 | Charles Barkley | PF | 1984–1992 | 30 marca 2001 |
 | Dave Zinkoff | Spiker | 1963–1985 | 25 marca 1986 |
J. Walter Kennedy Citizenship Award[14]
Nominowani do All-Star Game[22]
Uczestnicy Rookie Challenge[23]
Trenerzy składów All-Star
Liderzy w zbiórkach[25]
Liderzy w asystach[26]
Liderzy w przechwytach[27]
Liderzy w blokach[28]
Liderzy w skuteczności rzutów z gry[29]
Liderzy w skuteczności rzutów wolnych[30]
Pogrubienie – oznacza nadal aktywnego zawodnika występującego w zespole.
Kursywa – oznacza nadal aktywnego zawodnika występującego w innym zespole.
Punkty (sezon regularny – stan na koniec rozgrywek 2014/15)[31]
|
11. Larry Costello (7 957) |
21. Bobby Jones (6 585) |
|
Minuty
|
Zbiórki
|
Asysty
|
|
Przechwyty
|
Bloki
|
| Tytuł | Liczba | Rok |
|---|---|---|
Mistrz NBA  |
3 | 1955, 1967, 1983 |
| Mistrz Konferencji | 9 | 1950, 1954, 1955, 1967, 1977, 1980, 1982, 1983, 2001 |
| Mistrz dywizji | 6 | 1977, 1978, 1983, 1990, 2001, 2021 |
| Występy w play-off |
52 | 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990, 1991, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2008, 2009, 2011, 2012, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022 |
Na podstawie:[32]. Stan na koniec sezonu 2021/22
| Sezon | Liga | Konferencja | Miejsce w konferencji |
Dywizja | Miejsce w dywizji |
Sezon regularny | Playoffs | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wygrane | Porażki | |||||||
| Syracuse Nationals | ||||||||
| 1949/50 | NBA | Wschodnia | 1 | – | – | 51 | 13 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0) Zwycięstwo w finale Konferencji z New York Knicks (2-1) Porażka w finale NBA z Minneapolis Lakers (2-4) |
| 1950/51 | NBA | Wschodnia | 4 | – | – | 32 | 34 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0) Porażka w finale Konferencji z New York Knicks (2-3) |
| 1951/52 | NBA | Wschodnia | 1 | – | – | 40 | 26 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-1) Porażka w finale Konferencji z New York Knicks (1-3) |
| 1952/53 | NBA | Wschodnia | 2 | – | – | 47 | 24 | Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (0-2) |
| 1953/54 | NBA | Wschodnia | 2 | – | – | 42 | 30 | Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (2-0) Porażka w finale NBA z Minneapolis Lakers (3-4) |
| 1954/55 | NBA | Wschodnia | 1 | – | – | 43 | 29 | Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (3-1) Zwycięstwo w finale NBA z Fort Wayne Pistons (4-3) |
| 1955/56 | NBA | Wschodnia | 3 | – | – | 35 | 37 | Zwycięstwo w meczu rozstrzygającym przed play-off z New York Knicks (1-0) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Boston Celtics (2-1) Porażka w finale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-3) |
| 1956/57 | NBA | Wschodnia | 2 | – | – | 38 | 34 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (0-3) |
| 1957/58 | NBA | Wschodnia | 2 | – | – | 41 | 31 | Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (1-2) |
| 1958/59 | NBA | Wschodnia | 3 | – | – | 35 | 37 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (2-0) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4) |
| 1959/60 | NBA | Wschodnia | 3 | – | – | 45 | 30 | Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (1-2) |
| 1960/61 | NBA | Wschodnia | 3 | – | – | 38 | 41 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (3-0) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4) |
| 1961/62 | NBA | Wschodnia | 3 | – | – | 41 | 39 | Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-3) |
| 1962/63 | NBA | Wschodnia | 2 | – | – | 48 | 32 | Porażka w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (2-3) |
| Philadelphia 76ers | ||||||||
| 1963/64 | NBA | Wschodnia | 3 | – | – | 34 | 46 | Porażka w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (2-3) |
| 1964/65 | NBA | Wschodnia | 3 | – | – | 40 | 40 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (3-1) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4) |
| 1965/66 | NBA | Wschodnia | 1 | – | – | 55 | 25 | Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4) |
| 1966/67 | NBA | Wschodnia | 1 | – | – | 68 | 13 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (3-1) Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-1) Zwycięstwo w finale NBA z San Francisco Warriors (4-2) |
| 1967/68 | NBA | Wschodnia | 1 | – | – | 62 | 20 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-2) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4) |
| 1968/69 | NBA | Wschodnia | 2 | – | – | 55 | 27 | Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (1-4) |
| 1969/70 | NBA | Wschodnia | 4 | – | – | 42 | 40 | Porażka w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (1-4) |
| 1970/71 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 47 | 35 | Porażka w półfinale Konferencji z Baltimore Bullets (3-4) |
| 1971/72 | NBA | Wschodnia | 6 | Atlantic | 3 | 30 | 52 | |
| 1972/73 | NBA | Wschodnia | 8 | Atlantic | 4 | 9 | 73 | |
| 1973/74 | NBA | Wschodnia | 8 | Atlantic | 4 | 25 | 57 | |
| 1974/75 | NBA | Wschodnia | 7 | Atlantic | 4 | 34 | 48 | |
| 1975/76 | NBA | Wschodnia | 4 | Atlantic | 2 | 46 | 36 | Porażka w pierwszej rundzie z Buffalo Braves (1-2) |
| 1976/77 | NBA | Wschodnia | 1 | Atlantic | 1 | 50 | 32 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Boston Celtics (4-3) Zwycięstwo w finale Konferencji z Houston Rockets (4-2) Porażka w finale NBA z Portland Trail Blazers (2-4) |
| 1977/78 | NBA | Wschodnia | 1 | Atlantic | 1 | 55 | 27 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-0) Porażka w finale Konferencji z Washington Bullets (2-4) |
| 1978/79 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 47 | 35 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z New Jersey Nets (2-0) Porażka w półfinale Konferencji z San Antonio Spurs (3-4) |
| 1979/80 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 59 | 23 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (2-0) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Atlanta Hawks (4-1) Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-1) Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (2-4) |
| 1980/81 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 62 | 20 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Indiana Pacers (2-0) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-3) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4) |
| 1981/82 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 58 | 24 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Atlanta Hawks (2-0) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-2) Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-3) Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (2-4) |
| 1982/83 | NBA | Wschodnia | 1 | Atlantic | 1 | 65 | 17 | Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-0) Zwycięstwo w finale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-1) Zwycięstwo w finale NBA z Los Angeles Lakers (4-0) |
| 1983/84 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 52 | 30 | Porażka w pierwszej rundzie z New Jersey Nets (2-3) |
| 1984/85 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 58 | 24 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (3-1) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-0) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4) |
| 1985/86 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 54 | 28 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (3-2) Porażka w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (3-4) |
| 1986/87 | NBA | Wschodnia | 5 | Atlantic | 2 | 45 | 37 | Porażka w pierwszej rundzie z Milwaukee Bucks (2-3) |
| 1987/88 | NBA | Wschodnia | 10 | Atlantic | 4 | 36 | 46 | |
| 1988/89 | NBA | Wschodnia | 7 | Atlantic | 2 | 46 | 36 | Porażka w pierwszej rundzie z New York Knicks (0-3) |
| 1989/90 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 1 | 53 | 29 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Cleveland Cavaliers (3-2) Porażka w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (1-4) |
| 1990/91 | NBA | Wschodnia | 5 | Atlantic | 2 | 44 | 38 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Milwaukee Bucks (3-0) Porażka w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (1-4) |
| 1991/92 | NBA | Wschodnia | 10 | Atlantic | 5 | 35 | 47 | |
| 1992/93 | NBA | Wschodnia | 13 | Atlantic | 6 | 26 | 56 | |
| 1993/94 | NBA | Wschodnia | 11 | Atlantic | 6 | 25 | 57 | |
| 1994/95 | NBA | Wschodnia | 13 | Atlantic | 6 | 24 | 58 | |
| 1995/96 | NBA | Wschodnia | 15 | Atlantic | 7 | 18 | 64 | |
| 1996/97 | NBA | Wschodnia | 14 | Atlantic | 6 | 22 | 60 | |
| 1997/98 | NBA | Wschodnia | 14 | Atlantic | 7 | 31 | 51 | |
| 1998/99 | NBA | Wschodnia | 6 | Atlantic | 3 | 28 | 22 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Orlando Magic (3-1) Porażka w półfinale Konferencji z Indiana Pacers (0-4) |
| 1999/00 | NBA | Wschodnia | 5 | Atlantic | 3 | 49 | 33 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Charlotte Hornets (3-1) Porażka w półfinale Konferencji z Indiana Pacers (2-4) |
| 2000/01 | NBA | Wschodnia | 1 | Atlantic | 1 | 56 | 26 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Indiana Pacers (3-1) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Toronto Raptors (4-3) Zwycięstwo w finale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-3) Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (1-4) |
| 2001/02 | NBA | Wschodnia | 6 | Atlantic | 4 | 43 | 39 | Porażka w pierwszej rundzie z Boston Celtics (2-3) |
| 2002/03 | NBA | Wschodnia | 4 | Atlantic | 2 | 48 | 34 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z New Orleans Hornets (4-2) Porażka w półfinale Konferencji z Detroit Pistons (2-4) |
| 2003/04 | NBA | Wschodnia | 11 | Atlantic | 5 | 33 | 49 | |
| 2004/05 | NBA | Wschodnia | 7 | Atlantic | 2 | 43 | 39 | Porażka w pierwszej rundzie z Detroit Pistons (1-4) |
| 2005/06 | NBA | Wschodnia | 9 | Atlantic | 2 | 38 | 44 | |
| 2006/07 | NBA | Wschodnia | 9 | Atlantic | 3 | 35 | 47 | |
| 2007/08 | NBA | Wschodnia | 7 | Atlantic | 3 | 40 | 42 | Porażka w pierwszej rundzie z Detroit Pistons (2-4) |
| 2008/09 | NBA | Wschodnia | 6 | Atlantic | 2 | 41 | 41 | Porażka w pierwszej rundzie z Orlando Magic (2-4) |
| 2009/10 | NBA | Wschodnia | 13 | Atlantic | 4 | 27 | 55 | |
| 2010/11 | NBA | Wschodnia | 7 | Atlantic | 3 | 41 | 41 | Porażka w pierwszej rundzie z Miami Heat (1-4) |
| 2011/12 | NBA | Wschodnia | 8 | Atlantic | 3 | 35 | 31 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Chicago Bulls (4-2) Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (3-4) |
| 2012/13 | NBA | Wschodnia | 9 | Atlantic | 4 | 34 | 48 | |
| 2013/14 | NBA | Wschodnia | 14 | Atlantic | 5 | 19 | 63 | |
| 2014/15 | NBA | Wschodnia | 14 | Atlantic | 4 | 18 | 64 | |
| 2015/16 | NBA | Wschodnia | 15 | Atlantic | 5 | 10 | 72 | |
| 2016/17 | NBA | Wschodnia | 14 | Atlantic | 4 | 28 | 54 | |
| 2017/18 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 3 | 52 | 30 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Miami Heat (4-1) Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (1-4) |
| 2018/19 | NBA | Wschodnia | 3 | Atlantic | 2 | 51 | 31 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Brooklyn Nets (4-1) Porażka w półfinale Konferencji z Toronto Raptors (3-4) |
| 2019/20[33][34] | NBA | Wschodnia | 6 | Atlantic | 3 | 43 | 30 | Porażka w pierwszej rundzie z Boston Celtics (0-4) |
| 2020/21[35] | NBA | Wschodnia | 1 | Atlantic | 1 | 49 | 23 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Wizards (4-1) Porażka w półfinale Konferencji z Atlanta Hawks (3-4) |
| 2021/22 | NBA | Wschodnia | 4 | Atlantic | 2 | 51 | 31 | Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Toronto Raptors (4-2) Porażka w półfinale Konferencji z Miami Heat (2-4) |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
