Loading AI tools
amerykański trener koszykarski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Phil Jackson, właściwie Philip Douglas Jackson (ur. 17 września 1945 w Deer Lodge) – amerykański trener koszykarski oraz koszykarz. Rekordzista w liczbie zdobytych tytułów mistrza NBA (jako trener lub zawodnik). W prowadzonych przez niego zespołach grali tacy zawodnicy jak: Michael Jordan, Kobe Bryant, Shaquille O’Neal, Scottie Pippen, Dennis Rodman czy Karl Malone.
 Phil Jackson | |||||||||||||||||||||||
| #18 (jako zawodnik Knicks), 17 (jako zawodnik Nets), 34 (w drużynie akademickiej) | |||||||||||||||||||||||
| silny skrzydłowy[1] | |||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Philip Douglas Jackson | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
„Zen Master”, „The Lord of The Rings”[2], „Jax”[3][4] (jako trener); „Head’n’Shoulders”, „Action Jackson”[5][6], The Mop[7] (jako zawodnik); „Bones” (w szkole średniej) | ||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
203 cm | ||||||||||||||||||||||
| Masa ciała |
100 kg | ||||||||||||||||||||||
| Kariera | |||||||||||||||||||||||
| Aktywność |
1962–1980 | ||||||||||||||||||||||
| Szkoła średnia |
Williston High School, | ||||||||||||||||||||||
| College | |||||||||||||||||||||||
| Draft |
1967, numer: 17 | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Karierę zawodowego koszykarza rozpoczynał w New York Knicks, z którymi w 1970 i 1973 zdobył jedyne w historii drużyny tytuły mistrza NBA. Pod koniec lat 70 trafił do New Jersey Nets, gdzie zakończył karierę. W 1987 został asystentem, a w 1989 głównym trenerem Chicago Bulls, którzy w trakcie dziewięciu kolejnych sezonów zdobyli sześć tytułów mistrzowskich. Z Bulls odszedł w 1998, co zbiegło się z zakończeniem kariery przez Michaela Jordana. Po roku przerwy został trenerem Los Angeles Lakers. Drużyna ta pod jego wodzą zdobyła łącznie pięć tytułów mistrza NBA. Karierę trenerską zakończył w 2011. W latach 2014–2017 był prezydentem New York Knicks.
Jackson jest uznawany za najlepszego trenera w historii NBA. Zdobył łącznie 13 tytułów mistrzowskich – 11 jako trener (6 z Chicago Bulls, 5 z Los Angeles Lakers) i 2 jako zawodnik (z New York Knicks). Jest liderem wszech czasów w stosunku zwycięstw do rozegranych pod jego wodzą meczów (70,4 procent). W 1996 wybrano go do drużyny 50-lecia NBA jako jednego z dziesięciu najlepszych trenerów w historii. W 2007 został włączony do koszykarskiej galerii sław.
W trakcie kariery trenerskiej był znany ze stosowania tzw. ofensywy trójkątów oraz z wykorzystywania zen podczas treningów (stąd pseudonim „Zen Master”). Jest autorem wielu książek, m.in. Sacred Hoops: Spiritual Lessons of a Hardwood Warrior i The Last Season: A Team in Search of Its Soul, która znalazła się na liście bestsellerów The New York Times.
W młodości grał w koszykówkę, futbol amerykański, baseball oraz rzucał dyskiem[8]. Uczęszczając do szkoły średniej w Williston w Dakocie Północnej był członkiem szkolnej drużyny koszykarskiej[9]. Nosił wówczas pseudonim „Bones”[10].
Ze szkolną drużyną dwukrotnie wygrywał mistrzostwo stanu[11]. W 1963, w decydującym o tytule meczu, zanotował 35 punktów, ustanawiając przy tym rekord turnieju w liczbie łącznie zdobytych punktów (96)[12]. Został wówczas zauważony przez Billa Fitcha – trenera drużyny koszykarskiej Uniwersytetu Dakoty Północnej, który starał się przekonać Jacksona, aby ten do nich dołączył[13].
Do drużyny prowadzonej przez Fitcha dołączył ostatecznie w 1963, lecz ówczesne przepisy NCAA nie zezwalały na grę w rozgrywkach akademickich studentom pierwszego roku[13]. W pierwszym sezonie gry Jacksona Fighitng Sioux zajęli trzecie miejsce w drugiej dywizji NCAA[14], a on sam zdobywał średnio 11,8 punktu oraz 11,6 zbiórki na mecz[1].
W rozgrywkach 1965/1966 Jackson osiągał średnio o 10 punktów i ponad jedną zbiórkę więcej na mecz (21,8 i 12,9)[1], lecz i tym razem jego drużynie nie udało się awansować do finału, kończąc ostatecznie sezon na 4 miejscu[14]. Jak i sezon wcześniej bowiem, Fighitng Sioux przegrali z drużyną koszykarską Uniwersytetu Południowego Illinois[15].
W ostatnim roku studiów i zarazem występów w barwach Fighitng Sioux Jackson zdobywał średnio 27,4 punktu i 14,4 zbiórki na mecz[1], jednak drużynie nie udało się choćby powtórzyć wyniku z poprzedniego sezonu[14].
W każdym z sezonów gry był wybierany do najlepszych składów rozgrywek, przy czym dwukrotnie (w 1966 i 1967) otrzymywał tytuł najbardziej wartościowego zawodnika Konferencji Południowo-Centralnej[16][17]. W barwach Fighitng Sioux Jackson zdobył łącznie 1708 punktów (piąte miejsce na liście wszech czasów drużyny) oraz 1109 zbiórek (trzecie)[17].
Jackson, który w trakcie studiów urósł o dwa cale[13] i po ich ukończeniu mierzył już 207 cm wzrostu[12][18], zgłosił się do draftu NBA 1967 roku, w którym to został wybrany z 17 numerem przez New York Knicks[19].
Przeprowadzka do Nowego Jorku przyniosła znaczne zmiany w życiu Jacksona[20]. Rozwiódł się z żoną, zaczął eksperymentować z marihuaną i LSD[15][21]. Po latach stwierdził jednak, że próbowanie narkotyków było ważnym momentem w jego życiu, gdyż wiedział już, czego miał się wystrzegać[22]. Wówczas też, inspirując się książką pt. Zen i sztuka oporządzania motocykla, starł się znaleźć drogę do perfekcji[20].
Już jako debiutant potrafił walczyć o swoje zdanie w szatni, nieraz ścierając się z zawodnikami o dużo dłuższym stażu gry, którzy nazywali go „Head’n’Shoulders”[23]. Z uwagi na małą liczbę rozgrywanych minut, w drużynie Knicks Jackson nie mógł być jednak strzelcem jak wcześniej, przez co zmuszony był skupiać się na obronie[20].
W pierwszym sezonie gry w NBA wystąpił w 74 meczach sezonu regularnego i 6 meczach fazy playoffs[24], przy czym w fazie zasadniczej zdobywał średnio 6,2 punktu i 4,2 zbiórki na mecz[1]. Statystyki te pozwoliły mu wówczas na znalezienie się razem z kolegą z zespołu – Waltem Frazierem – w najlepszej piątce debiutantów sezonu[25].
W sezonie 1968/1969 Jackson wystąpił tylko w 47 meczach sezonu regularnego[26], zdobywając średnio 7,1 punktu oraz 5,2 asysty na mecz[1]. Doznał bowiem kontuzji kręgosłupa, która wyeliminowała go z gry w całym kolejnym sezonie[1]. W trakcie rekonwalescencji został nieoficjalnym asystentem ówczesnego trenera Knicks – Williama Holzmana, ucząc się prowadzenia zespołu[20]. Był to sezon, w którym Knicks wygrali pierwsze w historii drużyny mistrzostwo NBA[27].
Po ponad sezonie przerwy Jackson wrócił do gry w barwach Knicks, zdobywając w całym sezonie średnio 4,7 punktu i 3,4 zbiórki na mecz. Wystąpił wówczas w 71 meczach sezonu regularnego i 5 fazy playoffs, podczas których trzykrotnie nie udało mu się zdobyć choćby punktu[28].
W następnych dwóch rozgrywkach Jackson zanotował progres statystyczny[1]. W sezonie 1971/1972 zdobywał 7,2 punktu i 4,1 zbiórki na mecz, a w kolejnym już 8,1 punktu oraz 4,3 zbiórki[1], będąc jednym z kluczowych rezerwowych Knicks, którzy po pokonaniu 4-1 Los Angeles Lakers po raz drugi wygrali mistrzostwo NBA[29]. Tym razem jednak Jackson zagrał w każdym z meczów finałowej serii, notując średnio 8,4 punktu i 5,6 zbiórki na mecz[30].
W sezonie 1973/1974 Jackson po raz jedyny w karierze wystąpił we wszystkich 82 meczach sezonu regularnego, zdobywając średnio 11,1 punktu i 5,8 zbiórki na mecz, spędzając na boisku średnio 25 z 48 możliwych minut[1]. Znajdował się wówczas także na 13 miejscu w statystyce najlepszych obrońców ligi (według liczby punktów zdobytych przez przeciwników na 100 posiadań piłki) oraz, z wynikiem 1,8 procent, na 15 wśród zawodników z najlepszym procentem zablokowanych rzutów[31]. W meczu z Cleveland Cavaliers rozgrywanym 1 grudnia 1973 roku zdobył zaś 30 punktów (przy 43 minutach na boisku)[32], co stanowi rekord jego kariery[1].
W fazie playoffs Jackson wystąpił w 12 meczach[33]. W półfinałach konferencji Knicks pokonali Capitol Bullets 4-3[34], jednak odpadli już w kolejnej rundzie, przegrywając z Boston Celtics 4-1[35]. W ostatnim meczu serii Jackson zdobył 27 punktów (najwięcej wśród zawodników Knicks)[36], czym ustanowił rekord swojej kariery w playoffs[1].
Rozgrywki 1974/1975 były dla niego statystycznie bardzo podobne do poprzednich[1]. Rozegrał bowiem 78 spotkań sezonu regularnego, dwukrotnie zdobywając powyżej 20 punktów[37]. Przebywał wówczas na boisku przeciętnie 29,3 minuty (najwięcej w karierze), notując średnio 10,8 punktu oraz 7,7 zbiórki na mecz[1]. Był także najczęściej faulującym zawodnikiem sezonu regularnego (razem z Bobem Dandridgem), z liczbą 330 fauli osobistych[38]. W fazie playoffs Knicks odpadli tym razem w pierwszej rundzie, po tym, jak przegrali z Houston Rockets 2-1[39]. Najlepsze pod względem statystycznym było dla Jacksona drugie, wygrane przez Knicks starcie, w którym zdobył 12 punktów i zanotował 10 zbiórek (najwięcej w drużynie)[40].
W kolejnych latach rola Jacksona w Knicks stopniowo malała[1]. Choć w sezonie 1975/1976 rozegrał 80 meczów, to spędzał na boisku przeciętnie tylko 18,3 minuty na mecz, notując średnio 6 punktów oraz 4,3 zbiórki[1] (jedenastokrotnie zdobywał powyżej 10 punktów)[41]. Knicks zaś nie zakwalifikowali się do fazy playoffs, kończąc sezon na ostatnim, czwartym miejscu w Dywizji Atlantyckiej, z bilansem 38 wygranych i 44 porażek[42].
W sezonie 1976/1977 Jackson spędzał na boisku średnio już tylko 13,6 minuty na mecz (przy 76 rozegranych spotkaniach), zdobywając średnio 3,4 punktu oraz 3 zbiórki[1]. Tylko 6-krotnie zanotował więcej niż 10 punktów[43], a Knicks ponownie nie zakwalifikowali się do fazy playoffs (bilans 40-42)[44].
Ostatni sezon w Knicks był dla Jacksona pod względem statystycznym najgorszy w całej karierze[1]. Zagrał tylko w 63 meczach, notując średnio 2,4 punktu na mecz i 1,3 zbiórki[1], przebywając na boisku średnio 10,4 minuty[45]. Knicks awansowali jednak do playoffs[46]. W pierwszej rundzie pokonali oni Cleveland Cavaliers 2-0[47], lecz następnie ulegli w półfinałach konferencji Philadelphii 76ers 4-0[48]. Jackson zagrał zaś we wszystkich rozgrywanych przez nowojorczyków meczach[49].
8 czerwca 1978 Jackson został wymieniony wraz z wyborem w pierwszej rundzie draftu 1978 do New Jersey Nets w zamian za wybory pierwszej rundy draftów 1978 i 1979 roku[50]. Tym samym opuścił Knicks po jedenastu rozegranych sezonach[1].
W pierwszym sezonie w barwach Nets Jackson wystąpił w 59 spotkaniach, notując średnio 6,3 punktu oraz 3 zbiórki na mecz, spędzając przy tym na boisku przeciętnie 18,3 minuty[51]. Nets zakończyli zaś sezon na trzecim miejscu w Dywizji Atlantyckiej i awansowali do playoffs z bilansem 37-45[52]. Odpadli jednak już w pierwszej rundzie, po tym, jak przegrali 2-0 z Philadelphią 76ers[53]. Jackson zagrał w obu spotkaniach, rozgrywając łącznie 20 minut, notując 4 punkty i 3 zbiórki[54].
Sezon 1979/1980 był ostatnim i jednocześnie najkrótszym sezonem w karierze Jacksona[55]. Rozegrał on bowiem tylko 16 spotkań, w których zdobywał średnio 4,1 punktu i 1,5 zbiórki na mecz[1].
Wielki wpływ na pracę trenerską Jacksona miała filozofia rodowitych mieszkańców Ameryki Północnej oraz filozofie wschodnie[18]. W ramach treningów stosował medytację[56] oraz praktyki związane z zen (stąd pseudonim „Zen Master”)[57]. Starał się inspirować graczy, zamiast nimi kierować[58]. Uważał, że każdy z zawodników stanowi ważny element całości, jakim jest zespół[58]. Bazował na psychologii, indywidualnym podejściu do graczy, starając się wydobyć z każdego z nich prawdziwą naturę pozbawioną lęków i nadmiernego ego[58]. W ten sposób przekonywał zawodników do poświęceń na rzecz sukcesów drużyny[58].
Uważał, że nie należy skupiać się na zwycięstwie, tylko na stworzeniu najlepszej możliwej sytuacji do zwycięstwa. Walkę o zwycięstwo nazywał „grą przegranych”[58].
Wyraz stylowi pracy Jacksona dawała stosowana przez niego taktyka ofensywy trójkątów, nazywana najbardziej dominującą w historii[59][60]. W okresie 20 lat prowadzone przez niego zespoły Chicago Bulls i Los Angeles Lakers grając w ten sposób zdobyły 11 tytułów mistrza NBA[59].
Po zakończeniu kariery koszykarskiej, został asystentem trenera w New Jersey Nets[61], jego ostatnim zespole w karierze zawodniczej. Potem pracował w niższej lidze CBA i portorykańskiej BSN[62]. Obejmując w 1982 roku Albany Patroons, chciał stworzyć zespół idealny, w którym każdy koszykarz jest nie tylko tak samo istotny dla drużyny, ale ma nawet taką samą pensję. Dzielił drużynę na piątki, które grały po równo, i dopiero na ostatnie minuty wprowadzał na boisko graczy, którzy wcześniej spisywali się najlepiej[20]. Wówczas nauczył się jak radzić sobie z zawodnikami grającymi tylko dla wyników indywidualnych i przemieniać ich w graczy poświęcających się dla drużyny. Tych, którzy nie chcieli słuchać, wyrzucał z zespołu. Przykładem jest Michael Graham, który był jednym z lepszych zawodników Patroons, ale nie chciał przyjąć filozofii Jacksona[61][63]. Ostatecznie w sezonie 1983/1984 doprowadził zespół do mistrzostwa CBA, dzięki czemu zdobył tytuł trenera roku tejże ligi[64]. Następnie jednak zrezygnował z prowadzenia zespołu, ponieważ uważał, że zepsuł karierę Grahamowi[63]. Podczas pracy w Portoryko z zespołami Piratas de Quebradillas i Gallitos de Isabela nauczył się panować nad emocjami, gdyż nie raz dochodziło tam do bójek pomiędzy zawodnikami i kibicami[20].
Gdy skończył pracę w CBA, próbował zostać asystentem trenera w New York Knicks, ale jego były klub nie wyraził zainteresowania[65]. Wtedy zaczął rozważać zmianę branży na prawniczą[20]. Gdy zarejestrował się jako bezrobotny, zadzwonił do niego Jerry Krause z propozycją dołączenia do sztabu szkoleniowego Chicago Bulls[65].
Ostatecznie do Bulls trafił w 1987 roku, gdzie pełnił funkcję asystenta Douga Collinsa[66]. Spotkał wtedy Texa Wintera, od którego nauczył się taktyki ofensywnych trójkątów[67]. W zespole znajdowali się wówczas tacy zawodnicy, jak Michael Jordan czy Scottie Pippen[68], a mimo to Bulls przedwcześnie kończyli sezon. Winą obarczono głównego trenera, który ostatecznie stracił swoje stanowisko[69]. Po zwolnieniu Collinsa w 1989 roku, to właśnie Jackson przejął funkcję głównego trenera Bulls[70]. Od razu zaczął korzystać z systemu ofensywnych trójkątów.
Już w pierwszym sezonie prowadzony przez niego zespół dotarł do finału konferencji wschodniej[71], gdzie jednak przegrał po siedmiu meczach z późniejszymi mistrzami NBA Detroit Pistons[72]. W kolejnych trzech latach Bulls pod jego dowodzeniem byli już nie do pokonania i trzykrotnie wywalczyli mistrzowski tytuł[73][74].
W następnych dwóch sezonach zespół, osłabiony brakiem najlepszego koszykarza w historii, Michaela Jordana[75], który zaczął grać w baseball[76], docierał tylko do drugiej rundy playoffs[77][78], ale mimo wszystko Jackson pozostawał na swoim stanowisku.
W sezonie 1995-1996 Jordan postanowił skończyć z baseballem i znów wrócił na parkiet[79]. Od jego powrotu szanse Bulls na kolejne mistrzostwa odżyły[80]. Okazali się fenomenem ligi, a Jackson po raz pierwszy i jedyny w karierze zdobył nagrodę dla trenera roku[81][82]. Dotarli do finału, gdzie pokonali, prowadzonych przez Gary Paytona i Shawna Kempa, Seattle SuperSonics[83]. W tym też roku wybrano go do NBA’s 50th Anniversary All-Time Team, jako jednego z dziesięciu najlepszych trenerów w historii[84]. W dwóch kolejnych sezonach Bulls grali w finale z Utah Jazz[85], oba wygrali i tym samym po raz drugi zdobyli trzy tytuły mistrzowskie z rzędu[86][87].
Mimo sukcesów zespołu iskrzyło na linii pomiędzy Jacksonem a generalnym managerem Bulls Jerrym Krause[88]. Niektórzy wierzyli, że Krause był zazdrosny o to, że media Jacksonowi przypisywały całkowity sukces drużyny z Chicago[15]. Po negocjacjach przedłużono jednak kontrakt z Jacksonem tylko na sezon 1997-1998[88]. Na konferencji prasowej Krause ogłosił przedłużenie kontraktu, ale również poinformował, że po jego zakończeniu Jackson rozstanie się z drużyną, nawet jeśli Bulls zdobędą tytuł[88]. Po sezonie karierę zakończył Michael Jordan, a solidaryzujący się z Jacksonem kolejni zawodnicy tacy, jak Scottie Pippen czy Dennis Rodman, na własne życzenie opuścili Chicago[89].
Po roku przerwy od trenowania, Jackson podpisał pięcioletnią umowę z Los Angeles Lakers opiewającą na sumę 30 milionów dolarów[90]. Na wyniki nie trzeba było długo czekać, bowiem już w pierwszym sezonie dotarli do finałów NBA[91], gdzie ostatecznie pokonali Indianę Pacers[92]. Po tym zwycięstwie Lakers wrócili na mistrzowski tron po jedenastu latach przerwy[93].
Rok później Lakers, z Jacksonem jako trenerem, również dotarli do finałów NBA, nie przegrywając wcześniej w playoffs ani jednego meczu[94]. Pierwsza porażka przyszła w finale z Philadelphią 76ers[95], ale wygrali kolejne cztery spotkania i po raz drugi z rzędu zdobyli mistrzowski tytuł[96], mając w rozgrywkach posezonowych bilans 15-1[97]. W playoffs 2002 Sacramento Kings postawili drużynie Jacksona duży opór, lecz ci mimo wszystko wygrali serię po siedmiu meczach[98]. W finale NBA Lakers zagrali z New Jersey Nets, których pokonali w czterech meczach i po raz trzeci z rzędu zdobyli mistrzowskie pierścienie[99]. Był to trzeci przypadek w karierze Jacksona, gdy prowadzony przez niego zespół trzykrotnie na przestrzeni trzech lat zdobywał mistrzostwo NBA[100].
W zespole coraz częściej dochodziło do spięć pomiędzy Kobem Bryantem i Shaquille O’Nealem[101][102]. W końcu atmosfera udzieliła się też Jacksonowi, który nie mógł znaleźć z Bryantem wspólnego języka[103], gdyż ten krytykował jego taktykę ofensywnych trójkątów[104]. Zła atmosfera w drużynie spowodowała porażkę Lakers w półfinale konferencji zachodniej 2003 z San Antonio Spurs[105].
Po sezonie do składu Lakers dołączyli weterani, Gary Payton i Karl Malone[106][107], przez co zespół z Los Angeles stał się kandydatem do mistrzostwa[108][109]. Przez cały sezon towarzyszyły im jednak co chwile nowe scysje. Wszystko zaczęło się, gdy Kobe Bryant został oskarżony o molestowanie seksualne i został postawiony przed sądem, przez co musiał co jakiś czas latać do Kolorado[110]. Trwające przez cały sezon publiczne złośliwe docinki pomiędzy Bryantem i Shaquille O’Nealem pogarszały tylko sytuacje w zespole[102]. Mimo tylu przeszkód Jacksonowi udało się wyciągnąć z zespołu resztkę sił i zakończyć sezon zasadniczy z 56 zwycięstwami na koncie[111]. Przegrali jednak w finale NBA z Detroit Pistons[112]. Niedługo po zakończeniu finałów Jackson ustąpił ze stanowiska[113][114].
Podczas jednorocznej przerwy od NBA, jesienią 2004 roku wydał książkę The Last Season: A Team in Search of Its Soul, w której szczegółowo opisał zdarzenia z sezonu 2003-2004[115]. Najwięcej krytyki spadło na Bryanta, którego Jackson nazwał „niemożliwym do wytrenowania”[116][117].
Jackson wrócił do Lakers w sezonie 2005-2006[118]. Pogodził się z Bryantem i, podpisując 3 letnią umowę opiewającą się na kwotę 30 milionów dolarów, stał się najlepiej zarabiającym trenerem w NBA[119]. Miał przed sobą duże wyzwanie, bowiem raptem rok wcześniej Lakers po raz pierwszy od ośmiu lat nie awansowali do playoffs[120]. W sezonie zasadniczym udało im się wygrać 45 spotkań, co było 11 procentowym progresem w porównaniu z poprzednim sezonem[121]. W rozgrywkach posezonowych Lakers sobie nie poradzili i już w pierwszej rundzie odpadli po siedmiu meczach z Phoenix Suns[122]. Dla Jacksona była to pierwsza porażka w pierwszej rundzie w całej karierze[123].
7 stycznia 2007 roku Jackson wygrał swój dziewięćsetny mecz w sezonie regularnym, osiągając to przy najmniejszej liczbie rozegranych spotkań w historii[124][125]. W sezonie 2006-2007 Lakers spisywali się jeszcze gorzej niż przed rokiem i zakończyli sezon z bilansem 42-40[126], co było najgorszym osiągnięciem w karierze Jacksona[127]. W playoffs znów przegrali w pierwszej rundzie z Phoenix Suns[128], lecz mimo to przedłużono z Jacksonem kontrakt na kolejne dwa lata[129].
Odkąd 2 lutego 2008 Lakers sprowadzili z Memphis Grizzlies Pau Gasola[130], wygrali w sezonie zasadniczym 2007-2008 27 spotkań, przegrywając 10[131]. Już w tym samym sezonie Lakers po czteroletniej przerwie awansowali do finałów NBA[132], gdzie grali z Boston Celtics[133], którzy ostatecznie zdobyli tytuł mistrza NBA[134]. Tym samym zapobiegli wyprzedzeniu przez Jacksona ich legendarnego trenera Reda Auerbacha, w liczbie zdobytych mistrzowskich pierścieni, jako trener[135].
25 grudnia 2008 roku Jackson stał się najszybszym zwycięzcą 1000 meczów w NBA[136], a prowadzeni przez niego Lakers po raz drugi z rzędu dostali się do finałów NBA[137]. Pokonali w nich 4-1 Orlando Magic[138], dając tym samym Jacksonowi 10 tytuł mistrzowski w karierze[139]. Po sezonie 2008-2009 Jackson z powodu problemów zdrowotnych planował przejść na emeryturę[140], jednak ostatecznie powrócił do trenowania Lakers w następnym roku[141], zarabiając rekordowe 12 milionów dolarów za sezon[142]. 3 lutego 2010, wyprzedzając Pata Rileya, stał się najbardziej zwycięskim trenerem w historii Lakers[143]. W tym też sezonie po raz kolejny zespół z Los Angeles dostał się do finałów NBA[144], gdzie znów czekali na nich Boston Celtics[145]. Tym razem jednak pokonali Celtics po siedmiu meczach[146]. Dla Jacksona był to 11 tytuł mistrzowski w karierze[147].
Po zdobyciu mistrzostwa w 2010 roku, Jackson znów rozważał przejście na emeryturę[148]. 1 lipca 2010 roku ogłosił, że jednak powróci na stanowisko trenera Lakers w kolejnym sezonie[149]. W sierpniu podpisał roczny kontrakt[150], oświadczając, że jest to jego ostatni sezon w karierze[150]. Prowadzeni przez niego Lakers zajęli w sezonie zasadniczym drugie miejsce w konferencji zachodniej[151], będąc jednymi z faworytów do mistrzowskiego tytułu[152]. W drugiej rundzie playoffs przegrali jednak 4-0 z późniejszymi mistrzami NBA Dallas Mavericks[153], co było pierwszą porażką w czterech meczach w jego karierze[154]. Po sezonie Jackson, tak jak zapowiadał, nie przedłużył kontraktu i zakończył karierę trenerską[155]
Jackson jest uznawany za najlepszego trenera w historii NBA[13][156][157][158]. W trakcie kariery zdobył łącznie 13 tytułów mistrzowskich, 11 jako trener (6 z Chicago Bulls, 5 z Los Angeles Lakers) i 2 jako zawodnik z New York Knicks[159]. Jest najlepszym trenerem wszech czasów w stosunku zwycięstw do rozegranych meczów, z wynikiem 70,4 procent[160], a także rekordzistą w liczbie zdobytych tytułów mistrza NBA (jako trener lub zawodnik)[161].
W 1981 został włączony do sportowej galerii sław swojej alma mater – Uniwersytetu Dakoty Północnej[17], a w 2007 do Koszykarskiej Galerii Sław im. Naismitha[18].
Latem 2008 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Dakoty Północnej[162].
Przez wiele miesięcy New York Knicks prowadzili z Jacksonem negocjacje na temat jego dołączenia do organizacji[163]. Zakończyły się one 18 marca 2014 roku, kiedy to na konferencji prasowej został oficjalnie przedstawiony jako prezydent klubu[164]. Funkcję tę miał, zgodnie z kontraktem, sprawować przez pięć lat[165], jednak zwolniono go już w 2017 roku, po konflikcie z ówczesną główną gwiazdą drużyny – Carmelo Anthonym[166].
Jest synem pastora – Charlesa oraz kaznodziejki – Elisabeth Funk Jackson[167][168]. Początkowo wraz z rodzicami był członkiem wspólnoty Zgromadzenia Bożego[15]. Gdy po drafcie przeprowadził się do Nowego Jorku, zmienił swoje podejście do życia i zetknął się z buddyzmem zen[20]. Rozstał się wówczas z żoną June Jackson, z którą miał czworo dzieci[15]. Oprócz gry w koszykówkę uprawiał także futbol amerykański i baseball oraz startował w zawodach lekkoatletycznych. Pomysłem Phila Jacksona na motywowanie graczy było wykorzystywanie filmów – przed prestiżowym starciem w playoffach z Sacramento Kings odtwarzał zawodnikom fragmenty kontrowersyjnego filmu Więzień nienawiści[169]. W 2008 roku otrzymał doktorat honoris causa na Uniwersytecie Dakoty Północnej[167]. Jest związany z Jeanie Buss, córką właściciela Los Angeles Lakers Jerry’ego Bussa, z którą ma córkę Elizabeth[170]. Ma siedmioro wnuków[170]. Mieszka w dzielnicy Playa del Rey w Los Angeles[171].
Książkę tę napisał po zdobyciu wraz z zespołem Chicago Bulls tytułów mistrza NBA w latach 1991–1993. Jej współautorem jest Hugh Delehanty[172]. Opowiada o tym jak zmotywować zawodników do kolektywnego myślenia i porzucenia indywidualnych ambicji na rzecz zespołu, czyniąc z niego koszykarską drużynę mistrzów[173].
Stan na 11 lipca 2012 roku
Źródło[1].
| Legenda | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| M | Mecze | S5 | Pierwsza piątka | MPG | Minuty na mecz |
| FG% | Celność rzutów z pola | 3P% | Celność rzutów „za 3” | FT% | Celność rzutów wolnych |
| RPG | Zbiórki na mecz | APG | Asysty na mecz | SPG | Przechwyty na mecz |
| BPG | Bloki na mecz | PPG | Punkty na mecz | ||
| Sezon | Drużyna | M | S5 | MPG | FG% | 3P% | FT% | RPG | APG | SPG | BPG | PPG |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1967/1968 | New York Knicks | 75 | nie liczono | 14,6 | 40,0% | – | 58,9% | 4,5 | 0,7 | nie liczono | nie liczono | 6,2 |
| 1968/1969 | New York Knicks | 47 | nie liczono | 19,7 | 42,9% | – | 67,2% | 5,2 | 0,9 | nie liczono | nie liczono | 7,1 |
| 1970/1971 | New York Knicks | 71 | nie liczono | 10,9 | 44,9% | – | 71,4% | 3,4 | 0,4 | nie liczono | nie liczono | 4,7 |
| 1971/1972 | New York Knicks | 80 | nie liczono | 15,9 | 44,0% | – | 73,2% | 4,1 | 0,9 | nie liczono | nie liczono | 7,1 |
| 1972/1973 | New York Knicks | 80 | nie liczono | 17,4 | 44,3% | – | 79,0% | 4,3 | 1,2 | nie liczono | nie liczono | 8,1 |
| 1973/1974 | New York Knicks | 82 | nie liczono | 25,0 | 47,7% | – | 77,6% | 5,8 | 1,6 | 0,5 | 0,8 | 11,1 |
| 1974/1975 | New York Knicks | 78 | nie liczono | 29,3 | 45,5% | – | 76,3% | 7,7 | 1,7 | 1,1 | 0,7 | 10,8 |
| 1975/1976 | New York Knicks | 80 | nie liczono | 18,3 | 47,8% | – | 73,3% | 4,3 | 1,3 | 0,5 | 0,3 | 6,0 |
| 1976/1977 | New York Knicks | 76 | nie liczono | 13,6 | 44,0% | – | 76,8% | 3,0 | 1,1 | 0,4 | 0,2 | 3,4 |
| 1977/1978 | New York Knicks | 63 | nie liczono | 10,4 | 47,8% | – | 76,8% | 1,7 | 0,7 | 0,5 | 0,2 | 2,4 |
| 1978/1979 | New Jersey Nets | 59 | nie liczono | 18,1 | 47,5% | – | 81,9% | 3,0 | 1,4 | 0,8 | 0,4 | 6,3 |
| 1979/1980 | New Jersey Nets | 16 | nie liczono | 12,1 | 63,0% | 0,0% | 70,0% | 1,5 | 0,8 | 0,3 | 0,3 | 4,1 |
| Kariera | 807 | 17,6 | 45,3% | 0,0% | 73,6% | 4,3 | 1,1 | 0,6 | 0,4 | 6,7 |
Źródło[174].
| Legenda | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Sezon regularny | M | Mecze | Z | Zwycięstwa | P | Porażki | Z–P % | Procent zwycięstw do porażek | |
| Playoffs | MP | Mecze w PO | ZP | Zwycięstwa w PO | PP | Porażki w PO | PZ–P % | Procent zwycięstw do porażek w PO | |
| Zespół | Sezon | M | Z | P | Z-P% | Miejsce | MP | ZP | PP | PZ-P% | Wynik |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bulls | 1989/90 | 82 | 55 | 27 | 67,1 | 2 w dywizji Centralnej | 16 | 10 | 6 | 62,5 | Porażka w finale konferencji |
| Bulls | 1990/91 | 82 | 61 | 21 | 74,4 | 1 w dywizji Centralnej | 17 | 15 | 2 | 88,2 | Mistrzostwo NBA |
| Bulls | 1991/92 | 82 | 67 | 15 | 81,7 | 1 w dywizji Centralnej | 22 | 15 | 7 | 68,2 | Mistrzostwo NBA |
| Bulls | 1992/93 | 82 | 57 | 25 | 69,5 | 1 w dywizji Centralnej | 19 | 15 | 4 | 78,9 | Mistrzostwo NBA |
| Bulls | 1993/94 | 82 | 55 | 27 | 67,1 | 2 w dywizji Centralnej | 10 | 6 | 4 | 60,0 | Porażka w półfinale konferencji |
| Bulls | 1994/95 | 82 | 47 | 35 | 57,3 | 3 w dywizji Centralnej | 10 | 5 | 5 | 50,0 | Porażka w półfinale konferencji |
| Bulls | 1995/96 | 82 | 72 | 10 | 87,8 | 1 w dywizji Centralnej | 18 | 15 | 3 | 83,3 | Mistrzostwo NBA |
| Bulls | 1996/97 | 82 | 69 | 13 | 84,1 | 1 w dywizji Centralnej | 19 | 15 | 4 | 78,9 | Mistrzostwo NBA |
| Bulls | 1997/98 | 82 | 62 | 20 | 75,6 | 1 w dywizji Centralnej | 21 | 15 | 6 | 71,4 | Mistrzostwo NBA |
| Lakers | 1999/00 | 82 | 67 | 15 | 81,7 | 1 w dywizji Pacyfiku | 23 | 15 | 8 | 65,2 | Mistrzostwo NBA |
| Lakers | 2000/01 | 82 | 56 | 26 | 68,3 | 1 w dywizji Pacyfiku | 16 | 15 | 1 | 93,8 | Mistrzostwo NBA |
| Lakers | 2001/02 | 82 | 58 | 24 | 70,7 | 2 w dywizji Pacyfiku | 19 | 15 | 4 | 78,9 | Mistrzostwo NBA |
| Lakers | 2002/03 | 82 | 50 | 32 | 61,0 | 2 w dywizji Pacyfiku | 12 | 6 | 6 | 50,0 | Porażka w półfinale konferencji |
| Lakers | 2003/04 | 82 | 56 | 26 | 68,3 | 1 w dywizji Pacyfiku | 22 | 13 | 9 | 59,1 | Porażka w finale NBA |
| Lakers | 2005/06 | 82 | 45 | 37 | 54,9 | 3 w dywizji Pacyfiku | 7 | 3 | 4 | 42,9 | Porażka w pierwszej rundzie |
| Lakers | 2006/07 | 82 | 42 | 40 | 51,2 | 2 w dywizji Pacyfiku | 5 | 1 | 4 | 20,0 | Porażka w pierwszej rundzie |
| Lakers | 2007/08 | 82 | 57 | 25 | 69,5 | 1 w dywizji Pacyfiku | 21 | 14 | 7 | 66,7 | Porażka w finale NBA |
| Lakers | 2008/09 | 82 | 65 | 17 | 79,3 | 1 w dywizji Pacyfiku | 23 | 16 | 7 | 69,6 | Mistrzostwo NBA |
| Lakers | 2009/10 | 82 | 57 | 25 | 69,5 | 1 w dywizji Pacyfiku | 23 | 16 | 7 | 69,6 | Mistrzostwo NBA |
| Lakers | 2010/11 | 82 | 57 | 25 | 69,5 | 1 w dywizji Pacyfiku | 10 | 4 | 6 | 40,0 | Porażka w półfinale konferencji |
| Kariera | 1640 | 1155 | 485 | 70,4 | 333 | 229 | 104 | 68,8 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
