Loading AI tools
polski hipolog i jeździec Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Iwanowski, również George Iwanowski (ur. 13 marca 1907 w Lebiodce k. Lidy, zm. 28 maja 2008[1]) – polski hipolog i jeździec, major kawalerii Polskich Sił Zbrojnych[2].
major kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1907 |
---|---|
Data śmierci |
28 maja 2008 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1939–1947 |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Syn Tadeusza Iwanowskiego i Marii z d. Wolskiej, pieczętował się herbem Rogala odm.[1] Ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1927)[3] i Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1936, dyplom magistra inżyniera rolnika, specjalizacja hodowla koni)[2][4]. Od 1936 zastępca kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach[2]. W 1939 opublikował w czasopiśmie „Jeździec i Hodowca” artykuł przeglądowy poświęcony stadninie w Bogusławicach i hodowanym w niej koniom[5].
Początkowo podporucznik rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich, 2 maja 1934 przeniesiony do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich[2]. 1 maja 1937 awansowany na stopień porucznika rezerwy kawalerii[2]. W okresie kampanii wrześniowej zmobilizowany do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich jako dowódca II plutonu w szwadronie karabinów maszynowych[2]. Został ranny w czasie walk nad rzeką Mień i trafił do szpitala w Białowieży[4][6]. Po zajęciu miejscowości przez Armię Czerwoną zdołał uciec, po czym przedostał się przez Litwę i Szwecję do Francji[4], gdzie wstąpił do Wojska Polskiego i służył w dywizjonie rozpoznawczym 4 Dywizji Piechoty[2].
W 1940 został ewakuowany do Wielkiej Brytanii i otrzymał przydział do 10 Pułku Strzelców Konnych[2]. Po wejściu 10 Pułku Strzelców Konnych w skład 1 Dywizji Pancernej gen. Maczka jako pułku rozpoznawczego brał udział w walkach na kontynencie europejskim, pełniąc funkcję dowódcy szwadronu dowodzenia, w którego skład wchodziły plutony: czołgów, techniczno-gospodarczy, przeciwlotniczy, łączności oraz rozpoznawczy[7]. Uczestniczył w kampaniach we Francji, Belgii i Holandii[8]. We wrześniu 1944 został awansowany do stopnia rotmistrza[2]. 5 maja 1945 jego pułk zakończył działania bojowe na terenie Niemiec[2].
W maju 1945 Jerzy Iwanowski objął stanowisko komendanta Polish 3 Remount Depot, jednej z trzech stacji zbornych gromadzących rasowe konie wywiezione przez Niemców z Polski; były one odsyłane do polskich stadnin państwowych[8]. Siedzibą Polish 3 Remount Depot była stadnina SS w Lauvenburgu w Nadrenii Północnej-Westfalii w brytyjskiej strefie okupacyjnej[8]. Polish 3 Remount Depot, podlegający tzw. Polish Remounts Service (w nomenklaturze polskiej: Zarząd Stadnin Polskich w Niemczech) kierowanej przez Stefana Adama Zamoyskiego, gromadził konie pełnej krwi angielskiej[8]. Jerzy Iwanowski dowodził Polish 3 Remount Depot w Lauvenburgu przez dwa lata[9]; w tym okresie odzyskano m.in. cenną klacz Effortę[10]. W 1947 został zdemobilizowany w stopniu majora[2].
W maju 1948, po zakończeniu służby wojskowej, wyemigrował wraz z żoną i córką do Republiki Południowej Afryki[4], gdzie założył w Johannesburgu szkołę jazdy na ogierach rasy Lipicaner[11]. Twórca tradycji szkolenia, hodowli i pokazów ujeżdżenia koni lipicańskich w RPA[9]. Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku stworzył zespół jeździecki złożony wyłącznie z kobiet, co było śmiałą decyzją, gdyż w najbardziej znanym europejskim ośrodku szkolenia koni lipicańskich, Hiszpańskiej Szkole Jazdy w Wiedniu, występowali w owym czasie jedynie mężczyźni[12][13]. Od 1963 siedzibą zespołu było centrum jeździeckie w Kyalami w Midrand w pobliżu Johannesburga[13]. Pokazy organizowane przez zespół Jerzego Iwanowskiego cieszyły się w RPA dużą popularnością[9]. W 1968 zespół odbył tournée po Europie[13]. Jerzy Iwanowski z powodzeniem uczestniczył jako zawodnik zarówno w gonitwach z przeszkodami, jak i w konkursach ujeżdżenia, zajmując pierwsze miejsca[2][9].
Ok. 1940 zawarł związek małżeński z Teresą Römer (1914–1980)[14]. Miał z nią córkę Marię[15], prowadzącą w 2007 własną stadninę we Francji[16]. Ostatnie lata życia spędził w Polsce, gdzie wrócił na początku lat 2000[4]. Mieszkał w dworku przy stadninie koni w Łącku w województwie mazowieckim[2]. Opublikował wspomnienia Czasy mojego życia (Warszawa 2000, ISBN 978-83-914428-0-7). W 2007, z okazji stulecia jego urodzin, w Afryce Południowej zorganizowano specjalny pokaz jeździecki na jego cześć z udziałem zespołu South African Lipizzaners[9]. 27 marca 2007 awansowany do stopnia pułkownika WP w st. spoczynku[4]. Został pochowany na cmentarzu Oliwskim w Gdańsku[11] (kwatera 18, rząd E, grób 14)[17].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.