Communicatio (a communicando[2]), si in notionem variarum artium huius aetatis accipitur, est comprehensio universalis omnium eorum quae ad nuntios omnium generum inter homines, animalia, machinasque conferendos pertinent. Quod cum ita sit, ad communicationem referuntur actus quibus nuntii, cogitationes, animi affectus omniave alia quae in animo percipitur vel habentur vel finguntur aut memoria tenentur sive per auditum, visum, signa, scripturam, habitum gestumque inter bina vel plura animalia, homines ac machinas commutantur.
Simplex communicationis exemplar[1]: emissor (laeva) nuntium ad receptorem transmittit.
Notio a verbo Latinocommunis, communicare orta est.
Utilis definitio communicationis quae inter homines intercedit est haec:
quicumque actus quo homines alter cum altero ea quibus egent sive ea quae desiderent, percipiant vel sciant sive quo animo affecti sint conferunt. Communicatio potest sua sponte aut ab inscio fieri, per signa usitata aut inusitata agi, formas linguisticas aut non linguisticas sumere, et per modos voce loquendi aliosve modos haberi.[3][4]
Communicatio emissorem, nuntium et receptorem requirit, quamquam receptor abesse potest eumque eo tempore quo communicatio editur non oportet sentire emissorem communicationem sequi; itaque communicatio per vastam temporum regionumque longinquitatem transilire potest. Communicatio non contingit nisi partes quae inter se communicant communem communicativam regionem possident. Communicatio consummatur cum primum receptor nuntium emissoris intellexit.
Anglice: "any act by which one person gives to or receives from another person information about that person's needs, desires, perceptions, knowledge, or affective states. Communication may be intentional or unintentional, may involve conventional or unconventional signals, may take linguistic or non-linguistic forms, and may occur through spoken or other modes."
Jahraus, Oliver, et Nina Ort. Bewußtsein, Kommunikation, Zeichen.ISBN 3484350822.
Lewinski, Manfred von. 2006: Wie einsam bleibt der Mensch?—Grundlagen, Eigenarten und Grenzen menschlicher Kommunikation. Berolini: Pro Business Verlag. ISBN 3-939000-70-1.
Maigret, Éric. 2003. Sociologie de la Communication et des Médias. Armand Colin.
Marc, Edmond, et Dominique Picard. 2000. Relations et communications interpersonnelles. Dunod (Les Topos).
Meggle, Georg. 1997. Grundbegriffe der Kommunikation. Ed. sedunda. Berolini et Novi Eboraci.
Miller, K. 2005. Communication Theories: Perspectives, Processes, and Contexts. Ed. secunda. Novi Eboraci: McGraw-Hill.
Musso, Pierre. 1998. Télécommunications et philosophie des réseaux.
Nekourouh, Michel. 2009. Les Lettres perçantes. Ed. Katamaran. 2009.
Sfez, Lucien, ed. 1993. Dictionnaire critique de la communication. 2 vol.
Ungeheuer, Gerold. 1983. Einführung in die Kommunikationstheorie. Hagen: Fernuniversität.
Ungeheuer, Gerold. 1987. Kommunikationstheoretische Schriften: Sprechen, Mitteilen, Verstehen, ed. Johann G. Juchem. Postscriptum Hans-Georg Soeffner et Thomae Luckmann. Aachener Studien zur Semiotik und Kommunikationsforschung, 14. Aachen: Alano, Rader Verlag. ISBN 3893990623, ISBN 3893990631.
Watzlawick, Paul. Wie wirklich ist die Wirklichkeit: Wahn, Täuschung, Verstehen.ISBN 9783492243193.
Yousef, Hamid Reza, ed. 2006. Wege zur Kommunikation: Theorie und Praxis interkultureller Toleranz. Nordhausen.
