ავტოსატრანსპორტო საშუალება From Wikipedia, the free encyclopedia
ავტობუსი (ფრანგ. [auto]mobile — „მანქანა“ და ლათ. omni[bus] — „ყველასთვის“) — დიდი ოდენობის მგზავრთა გადასაყვანი ურელსო სატრანსპორტო საშუალება. მსოფლიოში, ჩვეულებრივ, გავრცელებულია ერთსართულიანი შეუსახსრებელი ავტობუსები, თუმცა ტევადობის გასაზრდელად ხშირად იყენებენ ორსართულიან ან შესახსრებულ სახეობებსაც. ყველაზე დიდი მოცულობის, ორმაგად შესახსრებული ავტობუსი, იტევს სამასამდე მგზავრს. მომცრო ზომის, ექვს მეტრამდე სიგრძისა და 35 კაცამდე ტევადობის სატრანსპორტო საშუალებები კი განეკუთვნება მიკროავტობუსის კატეგორიას.[1]
ავტობუსებს იყენებენ მრავალი დანიშნულებით, პირველ რიგში კი საზოგადოებრივი ტრანსპორტის სახით. აგრეთვე საქალაქთაშორისო გადაყვანებისთვის, ზოგჯერ ქვეყნებს შორისაც. მისით სარგებლობენ ტურისტული კომპანიები, სპორტული კლუბები, სკოლები, აეროპორტები და აგრეთვე კერძო დაწესებულებები ან პირები.
ავტობუსების მოძრაობისთვის თავდაპირველად ცხენის ძალას იყენებდნენ, რომელიც 1830-იანი წლებიდან ჩანაცვლდა ორთქლის ძრავათი. 1882 წლიდან კი დაიწყეს ელექტროენერგიის გამოყენებაც, რის შედეგადაც წარმოიშვა კიდევ ერთი სახესხვაობის ტრანსპორტი — ტროლეიბუსი. ხოლო 1895 წლიდან დაიწყო შიდაწვის ძრავას აქტიური გამოყენება.[2] დღესდღეობით კი გარემოზე ზემოქმედების შემცირების მიზნით თანდათან ვითარდება ელექტრობუსები ჰიბრიდული ძრავათი, წყალბადის ძრავათი, აგრეთვე შეკუმშულ ბუნებრივ აირსა და ბიოდიზელზე მომუშავე ავტობუსები.
დასახელება „ავტობუსი“ არის კომბინაცია ტერმინებისა „ავტო“ — მომდინარე სიტყვისგან „ავტომობილი“ და „ბუსი“ — მომდინარე სიტყვისგან „ომნიბუსი“, რომელსაც უწოდებდნენ ცხენებშებმულ მრავალადგილიან ეტლს. ტერმინი „ომნიბუსი“ პირველად მასობრივი გადაყვანის სატრანსპორტო საშუალების სახელწოდებად გამოიყენეს საფრანგეთის ქალაქ ნანტიში, სადაც ადგილობრივმა ფრანგმა მეწარმემ, სტანისლავ ბოდრიმ (ფრანგ.), წამოიწყო სატრანსპორტო მომსახურება 1823 წლიდან. მას გააჩნდა სიმინდის საწარმო, რომლის შუალედურ პროდუქტსაც წარმოადგენდა ცხელი წყალი, ამის გამო, მან გადაწყვიტა იქვე დაეარსებინა აბანო, ხალხის მოსაზიდად კი იყენებდა ცხენებშებმულ საზიდარს, რომელიც მოძრაობდა ქალაქის ცენტრიდან მის დაწესებულებამდე. ამ სატრანსპორტო საშუალებას გაჩერება ჰქონდა მექუდის, გვარად ვინმე „ომნეს“ სახელოსნოს წინ, რომლის აბრაზეც ეწერა Omnes Omnibus. ვინაიდან მფლობელის გვარი წარმოშობილი იყო ლათინური სიტყვისგან Omnis (ქართ. „ყველა“), სიტყვათა თამაშის მიზნით გადაწყვიტა საკუთარი სახელოსნოს აბრაზე გვართან ერთად მიეწერა Omnibus, რომელიც Omnis-ის ნათესაობითი ბრუნვის ფორმაა და ნიშნავს „ყველასთვის“.[3] ეს სამარშრუტო ხაზი მეტად წარმატებული გამოდგა და ნანტის მცხოვრებლებმა ტრანსპორტს შეარქვეს „ომნიბუსი“.[4] ბოდრისთვის მოულოდნელად აღმოჩნდა, რომ მგზავრების დიდი ნაწილი სულაც არ სტუმრობდა მის აბანოს. შედეგად, მან გადაწყვიტა, აღნიშნული სატრანსპორტო მომსახურება ექცია თავის ძირითად, მომგებიან საქმიანობად, საწარმო და აბანო კი დახურა,[5] ხოლო მოგვიანებით მისი წარმატებული იდეა გადაიტანა პარიზში, სადაც ომნიბუსის პირველი მომსახურება გაუშვა 1828 წლის აპრილში.[4] მსგავსი მომსახურება აგრეთვე გაეშვა ლონდონში 1829 წელს.[6][7]
.jpg)
პირველად ავტობუსი, ანუ ძრავათი აღჭურვილი ხალხის გადასაყვანი სატრანსპორტო საშუალება ააგო ბრიტანელმა გამომგონებელმა რიჩარდ ტრევიტიკმა (ინგ.) 1801 წელს და იგი მოძრაობისთვის იყენებდა ორთქლის ენერგიას. ავტობუსებით კი ხალხის გადაყვანა მსოფლიოში პირველად შესრულდა 1831 წელს ჩელტნემში, ხოლო რეგულარული მოძრაობა დაიწყო ლონდონში 1833 წლიდან. თავდაპირველი ვერსიები იყო 14-ადგილიანი და გადაადგილდებოდა დაახლოებით 30 კმ/სთ სიჩქარით. ორსართულიანი ავტობუსი აგრეთვე ლონდონში გამოჩნდა პირველად 1847 წელს, ხოლო საქალაქთაშორისო საავტობუსო ხაზი პირველად შეიქმნა 1898 წელს ლონდონსა და კლაკტონს შორის.[8]
განვითარების მომდევნო ეტაპს წარმოადგენდა ელექტროენერგიაზე გადასვლა და შესაბამისად ტრანსპორტის ახალი სახეობის, ტროლეიბუსის, შემოღება. პირველად იგი ვილჰელმ ფონ სიმენსმა (ინგ.) აღწერა 1880 წელს ინგლისურ ჟურნალში Royal Society of Arts, ხოლო 1882 წელს ხორცი შეასხა მისმა ძმამ, ვერნერ ფონ სიმენსმა (ინგ.), ბერლინში.[9][10][11]
1895 წლიდან კი გამოჩნდა შიდაწვის ძრავის მქონე ავტობუსი, რომელიც ბენზინისძრავიანი პირველი ავტომობილის შემქმნელის, ბენცის, კომპანიის გამოშვებულ მანქანაზე იყო დაფუძნებული[2] და იმავე წელს დაიწყო რეგულარული მოძრაობა გერმანულ ქალაქებს, ზიგენსა და ნეტფენს შორის.
გარდა ამისა, კომპანია „დაიმლერიც“ აწარმოებდა ადრეული სახის ავტობუსებს 1898 წლიდან, მათ შორის ორსართულიანსებსაც, რომლებიც პირველად გაუშვეს ლონდონის ქუჩებში 1898 წლის აპრილში. მას გააჩნდა მცირე ზომის ბორბლები, მძღოლი იჯდა წინ გამოყოფილ ადგილას, მის ქვეშ კი განთავსებული იყო 12 ცხენის ძალის მქონე ძრავა, რომელიც ავითარებდა მაქსიმუმ 18 კმ/სთ სიჩქარეს. მგზავრების სივრცე იტევდა 20-მდე კაცს, მეორე სართული კი წარმოდგენილი იყო ღია პლატფორმის სახით. ამ მოდელის ავტობუსები მეტად პოპულარული გახდა, რის შედეგადაც „დაიმლერმა“ გააფართოვა მისი წარმოება ლონდონისთვის და აგრეთვე დაიწყო მიწოდება გერმანიის ქალაქ შპაიერისა და შვედეთის დედაქალაქ სტოკჰოლმისთვისაც. 1902 წელს მან ხელშეკრულება გააფორმა ბრიტანულ კომპანია Milnes-სთან, რომელთან ერთადაც რამდენიმე წელიწადში ამგვარი ავტობუსების უდიდესი მიმწოდებელი გახდა. მათი პარტნიორობა პირველი მსოფლიო ომის შედეგად შეწყდა.[12][13]
_-_Coach_Design_bodied_Mercedes_Benz_O500RF-3_13-5m.jpg)
ტიპების მიხედვით შეიძლება დაიყოს ერთსართულიან ან ორსართულიანებად (რომლებიც ჩვეულებრივ შეუსახსრებელია) და შესახსრებულ ავტობუსებად. ასევე არსებობს კიდევ უფრო გაზრდილი ტევადობის ავტობუსებიც მეტი სექციებითა და ჩასაბმელებით, რომელთაც იყენებენ შესაბამისი საჭიროების არსებობისას.[14] დღესასწაულებისა და სხვადასხვა ღონისძიებებისთვის პოპულარულია გადახდილი სახურავის მქონე ავტობუსებიც. ტურისტული მიზნებისთვის, კერძო დაწესებულებებისთვის, სპორტული კლუბებისთვისა და საქალაქთაშორისო გადაყვანებისთვის კი ჩვეულებრივ იყენებენ შორეული სვლის ავტობუსებს, რომლებსაც უფრო მეტი კომფორტი გააჩნია დიდ მანძილებზე მგზავრობისთვის. კიდევ არსებობს მიმართვადი ავტობუსებიც, მოძრავი საგანგებოდ გამოყოფილ ლიანდაგზე, რომელიც უზრუნველყოფს სწრაფ გადაადგილებას ნაკლები ფართობის გამოყენებით, მსგავსად სარკინიგზო სისტემებისა, ვიდრე ეს ხერხდება ცალკე გამოყოფილი ავტობუსის ზოლით,[15] მაგრამ განსხვავებით თუნდაც რეზინის ბორბლებიანი ტრამვაისა, შეუძლია როგორც თავის ტრასაზე, აგრეთვე ჩვეულებრივ გზებზე გადაადგილებაც.[16][17][18]
.jpg)
გამომდინარე იქიდან, რომ განვითარებულ ქვეყნებში მუდმივად მიმდინარეობს მომსახურების ხარისხის სრულყოფა და ასევე სპეციალური საჭიროების მქონე ადამიანებისთვის ცხოვრების პირობების გაუმჯობესებისთვის ზრუნვა, ბოლო ათეულ წლებში უკვე სტანდარტად იქცა საზოგადოებრივი ტრანსპორტის და მათ შორის ავტობუსების კიდევ ერთი სახეობა — დაბალიატაკიანი მოდელები. ამგვარ ავტობუსებში ძრავა, სავალი ნაწილი და კონდიცირების სისტემა განთავსებულია უკანა მხარეს ან სახურავზე იმგვარად, რომ მოიხსნას საფეხურების დამატების საჭიროება ასასვლელებში. ამ ყველაფერს აქვს უარყოფითი მხარეებიც, პირველ რიგში კი ამგვარი აგებულების ძვირადღირებულობა, აგრეთვე მეტი დანახარჯები მომსახურებაში და ნაკლები მედეგობა დაზიანებული გზების მიმართ, მაგრამ ზოგიერთ ქვეყანაში უკვე კანონითაც კი მოითხოვება საზოგადოებრივ ტრანსპორტად დაბალიატაკიანი ავტობუსების გამოყენება მომსახურების დონის, ეფექტიანობისა და ხელმისაწვდომობისთვის ასამაღლებლად.[19]
თავისმხრივ დაბალიატაკიანი ვერსია სხვადასხვა ხარისხითაც შეიძლება იყოს წარმოდგენილი: ნაწილობრივად (35%-მდე), ნახევრად (70%-მდე) და სრულად (100%-იანი). განსხვავება ისაა, თუ იატაკის რა ნაწილია დადაბლებული, მხოლოდ ღერძის განაპირა განაკიდი, ღერძებს შორის მდებარე სივრცე თუ სრულად მთელი იატაკი. რასაკვირველია, 100%-ით დაბალიატაკიანი მოდელები ყველაზე რთული კონსტრუქციისაა და შედარებით ნაკლები სივრცე გააჩნია სკამების განსალაგებლად, თუმცა ყველაზე მეტად ასწრაფებს და ამარტივებს ავტობუსში მგზავრთა ჩასხდომას და დაცლას.[19] ამასთანავე, დაბალიატაკიან ავტობუსებს, უმეტესად გააჩნია პნევმატიკური დაკიდების სისტემა, რომლის მეშვეობითაც, მგზავრთა ჩასხდომისას შეიძლება კიდევ უფრო მეტად დაიწიოს იატაკის დონე, დაახლოებით 10 სანტიმეტრით და გასახსნელი პანდუსის მეშვეობით გაადვილდეს ბავშვების ან შესაბამისი საჭიროების პირთა ეტლით გადაადგილება. ბევრ განვითარებულ ქვეყანაში კი ინფრასტრუქტურაც შესაბამისადაა მოწყობილი, გაჩერებების სიმაღლეც სათანადოდაა შერჩეული და მძღოლებსაც სპეციალური გადამზადება აქვთ გავლილი, რომ ისე შეძლონ ავტობუსის გაჩერება, საერთოდ არ გახდეს საჭირო პანდუსის გამოყენება. შორეული სვლის ავტობუსებში კი, ვინაიდან ვერ ხერხდება იატაკის დადაბლება საბარგო და სხვა სათავსოებისთვის გამოყოფილი სივრცის გამო, დამონტაჟებულია ხოლმე სპეციალური ლიფტი ეტლით მოსიარულეთათვის.[19]
.jpg)
თანამედროვე ავტობუსები იერსახის, ტევადობისა და აგებულების მიხედვით მრავალგვარია, თუმცა არსებობს გარკვეული სტანდარტები, რომლის მიხედვითაც შეიძლება მათი დაჯგუფება და კლასიფიკაცია. ჩვეულებრივ, ავტობუსად მიიჩნევენ სამგზავრო სატრანსპორტო საშუალებას, რომელიც არის 8 მეტრზე მეტი სიგრძის და იტევს 35-ზე მეტ კაცს.
უფრო მცირე ზომისა და ტევადობის სამგზავრო ავტომობილები კი მიეკუთვნება მიკროავტობუსის (ინგლ. minibus) კლასს. ეს კატეგორია არ განიხილება საზოგადოებრივ ტრანსპორტად, ვინაიდან არ შეუძლია დიდი ოდენობის მგზავრთა გადაყვანა დროის ერთეულში შეზღუდული ტევადობის გამო. გამოსადეგია მხოლოდ კერძო გადაყვანებისთვის, სადგურებიდან ან სასტუმროებიდან ხალხის აეროპორტში მისაყვანად და ა. შ. თუმცა 90-იან წლებში პოსტსაბჭოთა სივრცეში მეტად პოპულარული გახდა, ვინაიდან იმ დროს არსებული მძიმე ეკონომიკური და პოლიტიკური მდგომარეობის გამო სახელმწიფო სისტემები სათანადოდ ვერ მუშაობდა, მათ შორის ვერც საზოგადოებრივი სატრანსპორტო სისტემაც და მისი ფუნქციები კერძო ბიზნესმა აიღო საკუთარ თავზე ხელმისაწვდომი ღირებულების მიკროავტობუსების გამოყენებით. მსგავსი მდგომარეობაა დღემდე განვითარებადი ქვეყნების უმეტესობაში, სადაც მუნიციპალური ტრანსპორტი სათანადოდ ვერ აკმაყოფილებს გადაადგილების მსურველთა მოთხოვნას.[19][20]
ავტობუსებს, რომელთა სიგრძეც მერყეობს 8-იდან 10 მეტრამდე, უწოდებენ საშუალო ზომის ავტობუსებს (ინგლ. midibus), ამგვარ ავტობუსებში ეტევა 45-60 კაცამდე, 20-30 დასაჯდომი ადგილით. საშუალო ზომის ავტობუსები გამოიყენება მცირე მგზავრბრუნვის მიმართულებებზე, მცირე ქალაქებში ან უბნების შიდა ქუჩებსა და ისეთ ადგილებში, სადაც დიდი ზომის ავტობუსების მანევრირება ძნელია.[19][21][20]
სტანდარტული ზომის ავტობუსებს მიეკუთვნება მოდელები 10-12 მეტრის სიგრძით, რომლებიც იტევს 60-90 მგზავრს, 30-40 დასაჯდომი ადგილით. თანამედროვე ავტობუსებში დასაჯდომი ადგილები მეტად შემცირებულია, ვინაიდან უმეტესობა მათგანი არის დაბალიატაკიანი და ეტლით მოსიარულეებზე გათვლილი, რაც მოითხოვს ისეთ კონსტრუქციულ ცვლილებებს, როგორიცაა ძრავას სათავსოს და კონდიცირების სისტემების გადატანა ავტობუსის უკანა ნაწილში, ხშირად ვერტიკალური კარადის სახით, აგრეთვე ადგილის გამოთავისუფლებას კარებთან, ეტლის გადაადგილებისა და დამაგრებისთვის. ამ ტიპის ავტობუსები ყველაზე მეტადაა გავრცელებული, ვინაიდან ყველაზე მეტად აბალანსებს ღირებულებასა და სარგებლიანობას.[19][21][20]
უწოდებენ ძირითადად შესახსრებულ მოდელებს ან ორსართულიან ვარიანტებს.
შესახსრებული ავტობუსების სიგრძე მერყეობს 16-18 მეტრის ფარგლებში, რომლებიც იტევს 150-160 მგზავრს, 40-50 დასაჯდომი ადგილით. გარდა ამისა, არსებობს ორმაგად შესახსრებულიც, ანუ სამ სექციანი ავტობუსები 22-24 მეტრის სიგრძითა და 200 კაცზე მეტი ტევადობით, მაგრამ ამგვარი ავტობუსები მანევრირებისთვის საგანგებოდ გამოყოფილ ტრასებს ან ზოლებს საჭიროებს და, ჩვეულებრივ, ჩქაროსნული ავტობუსის (BRT) სისტემებში გამოიყენება.[19][21][20]
ავტობუსების სიგანე სახეობის განურჩევლად სტანდარტულია, ევროპაში დაახლოებით 2,5 მეტრი, ხოლო ჩრდილო-ამერიკაში მერყეობს 2,4 – 2,6 მეტრის შუალედში. სიმაღლე მცირე ავტობუსების შემთხვევაში 2,5 მეტრს შეადგენს, საშუალოსა და ჩვეულებრივის — 3 მეტრს. შორეული სვლის ავტობუსების სიმაღლე 4 მეტრს აღწევს, ხოლო ორსართულიანი ავტობუსი 5 მეტრამდეც შეიძლება იყოს.[19][21][20]
ორსართულიანი ავტობუსები ძირითადად დიდ ბრიტანეთშია გავრცელებული და ლონდონის ერთგვარ სიმბოლოსაც კი წარმოადგენს. ვინაიდან სწორედ აქ გახდა იგი ყველაზე მეტად პოპულარული ძველი უბნების ვიწრო ქუჩებიდან გამომდინარე. ორსართულიანი ავტობუსები სიგრძით ჩვეულებრივი ავტობუსის ზომისაა და შედგება ორი სართულისგან, რომლებიც ერთმანეთთან დაკავშირებულია შიდა კიბით, შედარებით გრძელ ვარიანტებში ორი კიბე შეიძლება იყოს გამოყენებული. ზედა სართულზე კი დაბალი ჭერია და მხოლოდ დასაჯდომებია განთავსებული (გაბარიტებიდან მეტად რომ არ გამოვიდეს). ამგვარი ავტობუსების ტევადობა მერყეობს 65-100 მგზავრს შორის,[19] ანუ ოდნავ მეტია, ვიდრე ჩვეულებრივი ზომის ავტობუსის შემთხვევაში, თუმცა დასაჯდომი ადგილების წილია გაზრდილი. ამ სახის ავტობუსები სხვა ქვეყნებში ვერ გავრცელდა, ვინაიდან ორსართულიანი ავტობუსების სიმაღლე უმეტესი ქალაქების ინფრასტრუქტურაში არაა გათვალისწინებული. ძნელია მისი მანევრირება და სიმაღლის გამო დიდია გადაბრუნების საფრთხეც. ამასთან ერთად, დაბალი აქვს მგზავრთა ჩასხდომა/დაცლის სისწრაფე და ეფექტიანობა, რაც განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია დატვირთულ მარშრუტებზე, მისი ღირებულება და მოვლა-შენახვის ხარჯებიც შედარებით ძვირია და რადგან არც ტევადობაში იძლევა განსაკუთრებულ უპირატესობას, უმეტესად შესახსრებულ ვარიანტებს ამჯობინებენ ხოლმე. 2005 წლიდან ლონდონშიც კი გადაწყვიტეს შესახსრებული ავტობუსების დამატება და მართალია ორსართულიანთან შედარებით ნაკლები დასაჯდომი ადგილი აქვს და არც ლამაზი ხედები იშლება ზემოდან, სამაგიეროდ გაცილებით მეტი მგზავრი გადაადგილდება მისით და კიბეზე ასვლა/ჩამოსვლის საჭიროებაც მოხსნილია, რაც საგრძნობლად ამცირებს მგზავრობისას შეყოვნებას.[19][22]
მიუხედავად ამისა, ლონდონში ორსართულიანი ავტობუსები უკვე ტრადიციის ნაწილია და უცხოელთათვის იგი იმდენად მიმზიდველია, რომ ზოგ ქვეყანაში ლონდონის მეორეულ ავტობუსებს ტურისტების მოსაზიდადაც კი ყიდულობენ.[19]
ავტობუსებს უმთავრესად საზოგადოებრივ ტრანსპორტად იყენებენ, გამომდინარე დიდი ტევადობისა და სარკინიგზო ტრანსპორტთან შედარებით სიიაფისა, ვინაიდან არ საჭიროებს დამატებით ინფრასტრუქტურას და მარტივია მარშრუტების დამატება ან შეცვლა. ტევადობის გაზრდასთან ერთად, მაგალითად ორსართულიანი ან ორსექციანი ვარიანტების შემთხვევაში, რთულდება სწრაფი მართვა, მეტად მოუქნელი ხდება მოსახვევებში და მეტ ფართობს საჭიროებს გზებზე, ამიტომ უფრო მეტად პოპულარული და გავრცელებულია ჩვეულებრივი და საშუალო ზომის ავტობუსები, რომელთაც სარკინიგზო ტრანსპორტთან შედარებით ნაკლები მგზავრბრუნვის მიმართულებებზე იყენებენ. გარდა ამისა, არსებობს ჩქაროსნული ავტობუსისა (BRT) და მიმართვადი ავტობუსების სისტემებიც, რომლებიც მეტნაკლებად წყვეტს სწრაფი გადაადგილებისა და ფართობის გამოყენების პრობლემებს, მაგრამ დამატებით სათანადო ინფრასტრუქტურასაც საჭიროებს.[18][19][23]
ასევე ხშირად გამოიყენება ავტობუსები შორ მანძილებზე გადაყვანისთვის, როგორც ქალაქებს შორის, აგრეთვე ქვეყნებს შორისაც კი. ამისთვის უმეტესად შორეული სვლის ავტობუსებია განკუთვნილი, რომლებსაც გააჩნია შესაბამისი გარემო და აღჭურვილობა მოსახერხებელი მგზავრობისთვის: ინდივიდუალური სავარძლები მაღალი საზურგეებით, ეკრანები ვიდეოს საყურებლად, საპირფარეშო და დიდი საბარგო სივრცე.[19]
ავტობუსები აგრეთვე პოპულარულია ტურების მოსაწყობად, ექსკურსიებისთვის, ბანაკებისთვის და ა. შ. ქალაქების დასათვალიერებლად ხშირად გამოიყენება ღია სახურავის მქონე მოდელები, ქალაქგარეთ გადასაადგილებლად კი უპირატესობა ენიჭება ჩვეულებრივ და შორეული სვლის ავტობუსებს. ტუროპერატორი შეიძლება თავად ფლობდეს ამგვარ ტრანსპორტს, ან იქირაოს სხვა კომპანიებისგან. ავტობუსების ქირაობა კერძოდაცაა შესაძლებელი ადამიანთა ცალკეული ჯგუფების მიერ, რომელთაც სურთ ღირსშესანიშნავი ადგილების დამოუკიდებლად მონახულება.[19]
ბევრი ორგანიზაცია იყენებს ავტობუსებს ხალხის ჯგუფების გადასაყვანად და თავიანთი საჭიროებისამებრ, ვინაიდან იგი არის მეტად ეფექტიანი და ეკონომიური, როგორც მოვლა-შენახვის ხარჯების მხრივ, ასევე პრაქტიული გამოყენებისთვის. ავტობუსებით სარგებლობს პოლიცია, სასწავლებლები, არამომგებიანი ორგანიზაციები, საფეხბურთო კლუბები, სასტუმროები.[19]
ზოგიერთ ქვეყანაში, უმეტესად ჩრდილოეთ ამერიკაში, სკოლებისთვის განკუთვნილ ავტობუსებს გამორჩეული ფერი და იერსახე გააჩნია, სხვა ქვეყნებში კი უბრალოდ აბრა ან ნიშანი ახლავს თან. აგრეთვე მიღებულია საგანგებო კანონები, რომლებიც განსაზღვრავს სკოლის ავტობუსის უპირატესობას ბავშვების ჩასხდომისას და გადაყვანისას საგზაო მოძრაობის მონაწილე სხვა სუბიექტებთან მიმართებით. ამ კანონების დარღვევა კი დიდი ჯარიმებითა და ზოგ შემთხვევაში პატიმრობითაც შეიძლება დასრულდეს.[23]
აგრეთვე ავტობუსებს იყენებს აეროპორტების უმეტესობა და საგანგებოდ ასაფრენი ბილიკისთვის განკუთვნილი მოდელებიც კი არსებობს შემუშავებული, რომლებითაც გადაჰყავთ მგზავრები აეროპორტის შენობიდან უშუალოდ თვითმფრინავამდე ან პირიქით.
ხარჯების შემცირების მიზნით ხშირად ახალი ავტობუსების შეძენის ნაცვლად ყიდულობენ უკვე ნახმარ ავტობუსებს და შესაბამისი აღჭურვილობის დამატების გზით იყენებენ საჭიროებისამებრ. იმ შემთხვევებში კი, როცა შედარებით ნაკლები ოდენობის ხალხის გადაყვანაა საჭირო, ავტობუსებს ჩვეულებრივ ანაცვლებენ ხოლმე მიკროავტობუსებით.[19]
საქართველოში ავტობუსის წინამორბედი, ცხენებშებმული ომნიბუსები, გამოჩნდა XIX საუკუნეში. ისინი გამოიყენებოდა თბილისის გარეუბნებთან დასაკავშირებლად. ომნიბუსი იყო ოცადგილიანი, დადიოდა განსაზღვრულ დროსა და განსაზღვრული მარშრუტით, მგზავრობის საფასურს კი იღებდა გამყოლი.[9][24][25][26]
ავტობუსს, ანუ ძრავიან სატრანსპორტო საშუალებას, მეცხრამეტე საუკუნის საქართველოში არ უვლია, სანაცვლოდ თბილისში ევროპის კვალდაკვალ ვითარდებოდა სარკინიგზო სატრანსპორტო სისტემა. 1883 წლის 26 თებერვალს ამუშავდა ვიწროლიანდაგიანი ცხენებშებმული ტრამვაი, ე. წ. „კონკა“, დაახლოებით ოცი წლის შემდეგ, რაც იგი გაიყვანეს პარიზსა და პეტერბურგში, ხოლო 1904 წლის 21 ნოემბრიდან ჩაანაცვლა ელექტროტრამვაიმ, რომელიც ასევე ოცი წლით ადრე წარმოადგინა ვერნერ ფონ სიმენსმა 1879 წელს ბერლინის სამრეწველო გამოფენაზე, ჯერ კიდევ ტროლეიბუსის შემუშავებამდე, რუსეთის იმპერიაში კი გამოჩნდა თორმეტი წლით ადრე, 1892 წელს. პარალელურად, 1905 წლის 27 მარტს, გაიხსნა ფუნიკულიორიც, შესაბამისად, იმ დროისთვის ქალაქის მოსახლეობა თანამედროვე ტრანსპორტით საკმარისად უზრუნველყოფილი იყო.[9][24][25][26]
ავტობუსის საჭიროება დედაქალაქში დადგა უკვე საბჭოთა პერიოდში, ურბანიზაციის მაღალი ტემპებიდან და მიმდებარე ტერიტორიების შემოერთებიდან გამომდინარე. პირველი რეგულარული საავტობუსო მარშრუტი გაიხსნა თბილისში 1934 წელს. თავდაპირველად ხაზზე მხოლოდ 5 ავტობუსი მოძრაობდა, მარშრუტის სიგრძე კი 10 კილომეტრი იყო. მიუხედავად ამისა, პირველივე წელს გადაყვანილ მგზავრთა რაოდენობამ 1 200 000-ს მიაღწია. 1960-იანი წლებისთვის დედაქალაქის საზოგადოებრივი ტრანსპორტის სისტემაში მთავარი ადგილი ელექტროტრანსპორტს ეკავა, მათ შორის ტრამვაის, ტროლეიბუსსა და ახლად აშენებულ მეტროპოლიტენს. ვინაიდან კვლავ გრძელდებოდა ახალი უბნების შემოერთება და განაშენიანება, გაზრდილი მოთხოვნის სწრაფი დაკმაყოფილებისთვის სწორედ ავტობუსი იყო ყველაზე მოსახერხებელი, რადგან არ საჭიროებდა დამატებითი ინფრასტრუქტურის მოწყობას ელექტროტრანსპორტის მსგავსად. შესაბამისად, ავტობუსის დაფარვის ქსელი და მგზავრთა რაოდენობა თანდათან იმატებდა. 1970 წელს კი გადააჭარბა 125 მილიონს, ხოლო შემდგომ ათწლეულში კიდევ თითქმის 100 მილიონით გაიზარდა.[9][24][26]
თავდაპირველად მეტად გავრცელებული იყო საბჭოთა რუსული წარმოების ავტობუსები, მათ შორის 50-იანი წლების ЗИС-155, ვაგონის ტიპის საშუალო ზომის ავტობუსი, მომდევნო წლებში კი უფრო პოპულარული გახდა უკრაინული ЛАЗ-695, რომლის სხვადასხვა მოდიფიკაციები საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგაც აქტიურად გამოიყენებოდა. საქართველოში აგრეთვე მოძრაობდა ბევრი მცირე ზომის ПАЗ-652 და მისი გაუმჯობესებული ვარიანტი, ПАЗ-672, ასევე იყო ЛиАЗ-677 ტიპის ავტობუსებიც. 1973 წლიდან კი მასობრივად გავრცელდა უნგრული „იკარუსის“ წარმოების ავტობუსები, როგორც საქალაქო, ასევე საქალაქთაშორისო მარშრუტებზე. თბილისში აგრეთვე მოძრაობდა მისი შესახსრებული ვარიანტებიც.[9][27]
საბჭოთა კავშირში გამოჩნდა პირველად მიკროავტობუსიც თბილისში 1968 წელს სამარშრუტო ტაქსების სახით, რომლებიც რეალურად წარმოადგენდა შუალედურ რგოლს საზოგადოებრივ ტრანსპორტსა და ჩვეულებრივ ტაქსის შორის. 1990 წლამდე ამ ტრანსპორტით მომსახურებულ მგზავრთა ოდენობა ექვსჯერ გაიზარდა, ხოლო სატრანსპორტო საშუალების რაოდენობამ სამასს გადააჭარბა, მიუხედავად ამისა, მისი წილი მგზავრთა საერთო გადაყვანებში დიდი არ ყოფილა, ვინაიდან საზოგადოებრივ ტრანსპორტთან შედარებით ძვირი, ხოლო კერძო ტაქსისთან შედარებით ნაკლებად კომფორტული იყო. სამარშრუტო ტაქსების პარკი მთლიანად სახელმწიფოს ხელში იყო და შედგებოდა ლატვიაში წარმოებული „რაფის“ მარკის სამგზავრო მიკროავტობუსებისგან.[9][26]
სატრანსპორტო სისტემისთვის დიდი დარტყმა აღმოჩნდა საბჭოთა კავშირის დანგრევით გამოწვეული არასტაბილურობა და საბაზრო ეკონომიკაზე გადასვლა. 90-იან წლებში აღარცერთი სახელმწიფო სტრუქტურა არ მუშაობდა გამართულად, ამასთან ერთად მძვინვარებდა ფინანსური კრიზისი და ვერ ხერხდებოდა მუნიციპალიტეტის მფლობელობაში არსებული სატრანსპორტო საშუალებების სათანადო მოვლა-პატრონობა, განსაკუთრებით კი ელექტროტრანსპორტისა და მისი ინფრასტრუქტურისა, რის შედეგადაც XX საუკუნის მიწურულს ტრამვაისა და ტროლეიბუსის სისტემები სავალალო მდგომარეობაში აღმოჩნდა. ერთადერთი სისტემა, რომელიც მეტნაკლებად გადაურჩა ამ მძიმე მდგომარეობას, იყო თბილისის მეტროპოლიტენი. აგრეთვე მკვეთრად შემცირდა ავტობუსებისა და მათი მარშრუტების რაოდენობაც. მართალია, ზემოთ აღნიშნული ყველა სისტემა მაინც განაგრძობდა მუშაობას, მაგრამ საზოგადოებრივი ტრანსპორტის ფუნქციას მეტროს გარდა სათანადოდ ვერცერთი ვეღარ ასრულებდა, რაც თავის თავზე აიღო კერძო ბიზნესმა მიკროავტობუსების მეშვეობით, რომელთა რაოდენობაც 2005 წლისთვის დედაქალაქში 5000-ს აღწევდა და 1995 წლიდან მათი წილი მიწისზედა სატრანსპორტო გადაზიდვებში 90%-მდე იყო. თავდაპირველად ავტოპარკის დიდ ნაწილს შეადგენდა რიგაში წარმოებული საბჭოთა „რაფ-2203“ მოდელის მიკროავტობუსები, თანდათანობით კი მათ ანაცვლებდა „ფორდისა“ და „მერსედესის“ სამგზავროდ გადაკეთებული (უმეტეს შემთხვევაში არაქარხნულად) ფურგონები.[9][26][28]
2004 წელს, ხელისუფლების რევოლუციური ცვლილების შემდგომ, დაიგეგმა საზოგადოებრივი ტრანსპორტის რეფორმა. გადაწყდა ავტობუსის სისტემის განახლება, ვინაიდან ყველაზე სწრაფად და იაფად შეიძლება შეძენა და ხაზების დამატება. ელექტროტრანსპორტის სისტემები — ტრამვაი და ტროლეიბუსი კი დიდ ინვესტიციას საჭიროებდა და ვინაიდან უკვე ამორტიზებული იყო, გადაწყდა მათი გაუქმება. შედეგად, 2006 წლის 4 დეკემბერს თბილისსა და შესაბამისად საქართველოში, დასრულდა ტრამვაის 102-წლიანი ისტორია. ასევე 2006 წელს გაუქმდა ტროლეიბუსი თბილისში, ხოლო 2009 წლამდე დანარჩენ ქალაქებშიც. ტროლეიბუსის ერთადერთი მოქმედი სისტემა შემორჩა ქალაქ სოხუმში, რომელიც არაა საქართველოს ხელისუფლების იურისდიქციის ქვეშ.[9][26]
იმ დრომდე თბილისში მოძრაობდა უნგრული „იკარუსის“ 260.51 მოდელის 11-მეტრიანი ავტობუსები (სამკარიანი 260.50, აგრეთვე შემცირებული ზომის 211 და საქალაქთაშორისო 250) რომლებიც პირველად 1973 წელს გავრცელდა საქართველოში და აღმოსავლეთ ევროპაში. ამასთან ერთად, პერიფერიულ უბნებში გამოიყენებოდა რამდენიმე ათეული მცირე ზომის საბჭოთა „პაზ-672“ და მისი შედარებით ახალი მოდელი „პაზ-3205“, ასევე ერთი ერთეული „პაზ-4230“. გარდა ამისა, დედაქალაქის სამგზავრო გადაყვანებში მონაწილეობდა თურქული Otoyol, იტალიური „ივეკოს“ ძარაზე, შემორჩენილი იყო დიდი ზომის უკრაინული „ლაზის“ ტიპის ავტობუსებიც და აეროპორტის გზაზე მოძრაობდა ამერიკული Blue Bird Body Company-ს 1990 წლის მოდელები. მცირე ხნით 80-იან წლებში გამოშვებული, ორი ერთეული ორსართულიანი MAN SD200 D77 ავტობუსიც დადიოდა საქალაქო ხაზებზე, თუმცა განსაკუთრებული ეფექტიანობით არ გამოირჩეოდა.[27][29]
სისტემის მოდერნიზაციის მიზნით ყველა აღნიშნული ავტობუსი ჩამოიწერა და სრულად ჩანაცვლდა ნიდერლანდური „დენ-აუდსტენის“ (ინგ. Den Oudsten) 1988–1992 წლებში გამოშვებული მეორეული გამოყენების 12-მეტრიანი B88 მოდელებით, რომლებიც დაფუძნებული იყო ასევე ნიდერლანდური „დაფის“ (ინგ. DAF) MB230, SB220 და სხვა შასებზე. მათი უმეტესობა საქალაქთაშორისო გადაყვანებისთვის იყო მაღალი იატაკით, თუმცა SB220-ს გააჩნდა დახრის შესაძლებლობა ჩასხდომისას, ოდნავ დაბლა მდგარი წინა სავარძლები და იატაკიდან უკან გადატანილი ძრავა. გარდა ამისა იყო რამდენიმე სახესხვაობაც, ზოგი თითო-თითო (B86, ძველებური MB200), ზოგიც მეტად მაღალი ძირით (B89, B91), აგრეთვე „ვოლვოს“ B10MA-55 შასით და 18-მეტრიანი შესახსრებული ვარიანტებიც. „დენ-აუდსტენი“ 2001 წელს გაკოტრდა და ევროპული მოთხოვნების შეუსაბამო ავტობუსები (მაღალი ძირითა და ეკოლოგიური პრობლემებით), იაფად გაიყიდა საქართველოში, პოლონეთში, ნიგერიაში, ვიეტნამში და ა. შ. თავდაპირველად 107 ერთეული შემოვიდა, მომდევნო წლებში კი 200-ით გაიზარდა.[30] თითოეულის ფასი დაახლოებით 10-12 ათასი ევრო იყო და საერთაშორისო ორგანიზაციების სახსრებით დაფინანსდა. ხაზებზე პირველად გაეშვა ივნისის დასაწყისში დედაქალაქში, ხოლო შემდეგ საქართველოს დანარჩენ ქალაქებშიც, მათ შორის შეიძინეს სოხუმშიც (ქართული მხარის გვერდის ავლით).[9][28][31][32]
2005–2006 წლებში მერიამ შეისყიდა ასამდე ერთეული უკრაინული „ბოგდანის“ A092 მოდელის 8-მეტრამდე მცირე ზომის ავტობუსიც, თითოეული დაახლოებით 28 ათას დოლარად, იაპონური isuzu-ს შასით. 2007–2008 წლებში დაემატა კიდევ 360 ერთეული და 40 ცალი A-092 H მოდიფიკაციით ეტლით მოსიარულეთათვის.[33][34] ეს ავტობუსები გადანაწილდა უბნების შიდა ქუჩებსა და იმ მიმართულებებზე, სადაც ნაკლები მგზავრბრუნვა იყო. 2008 წელს აგრეთვე შემოვიდა იმავე ფირმის 85 ათასამდე დოლარის ღირებულების 150 საშუალო ზომის 10-მეტრიანი А144.5 მოდელებიც. საბოლოო ჯამში, 2008 წლისთვის დედაქალაქს გააჩნდა 956 ავტობუსი, მათ შორის 260 „დენ-აუდსტენი“, 504 ერთეული A-092, 40 ერთეული A-092 H, 150 ერთეული A-144,[35] 2 ერთეული „პაზი“, ხაზებზე კი მოძრაობდა 700-ზე მეტი. მოცემულ პერიოდში ასევე აქტიურად მიმდინარეობდა არსებული მარშრუტების დაგრძელება და ახლების დამატება, რომელთა რაოდენობამაც 117-ს მიაღწია. პარალელურად შეიზღუდა სამარშრუტო ტაქსების მოძრაობა ცენტრალურ ქუჩებზე.[36]
2009 წელს, 1966 წლიდან მოქმედ ყოფილ შპს „თბილისის_მეტროს“ შეერწყა შპს „თბილისის ავტობუსი“ და გადაეცა მუნიციპალური ავტობუსები თავისი სამი ავტოპარკით, (2012 წელს თბილისის საბაგიროების აქტივებიც) და ეწოდა „თბილისის სატრანსპორტო კომპანია“, რომლის 100% წილის მფლობელიც დედაქალაქის მერიაა.
„ბოგდანის“ 20 ავტობუსი 2004 წლიდან აგრეთვე მოძრაობდა ბათუმშიც,[37] ხოლო 2010 წლიდან აქტიურად დაიწყო სამარშრუტო ტაქსების ჩანაცვლება ჩინური „ზონდას“ (Zonda) ფირმის 101 ახალი ავტობუსით.[34][38]
ქუთაისში 2007 წლიდან მუნიციპალიტეტის ნაცვლად ავტობუსების 10 და მიკროავტობუსების 34 ხაზს ემსახურებოდა 18 სხვადასხვა კომპანია,[39] შესაბამისად, მოდელების შეცვლა და განახლება არასისტემური იყო და ქალაქს მეტად მრავალფეროვანი საავტობუსო პარკი გააჩნდა, თუმცა უმრავლესი მათგანი მეორეული გამოყენების ძველ გამოშვებებს წარმოადგენდა „დენ-აუდსტენის“, „მერსედესის“, „ნეოპლანის“, „მანის“, „ივეკოსა“ და სხვა მწარმოებლებისა.[40][41]
რეფორმების მიუხედავად, ავტობუსებით გადაყვანას დედაქალაქში მზარდი პრობლემები ახლდა თან. მოძველებულ ნიდერლანდურ ავტობუსებს, გარდა მაღალი იატაკისა და გარემოზე მეტად უარყოფითი ზემოქმედებისა, არ გააჩნდა გამართული კონდიცირების სისტემა ადგილობრივი კლიმატისთვის მორგებული და მგზავრთა უკმაყოფილების გამო ჩამოყვანიდან მალევე დასჭირდა ფანჯრების არაქარხნული გადაკეთება. ვინაიდან უმეტესი მათგანი საგარეუბნო ტიპის იყო დასადგომი ადგილების მცირე წილით, ზრდიდა შეყოვნებას ქალაქის დატვირთულ უბნებში. 2008 წლისთვის, „ბოგდანის“ მარკის ავტობუსების ბოლო პარტიის შემოყვანამდე, 2004–05 წლებში შემოსული ავტობუსების მდგომარეობა უკვე სავალალო იყო არასათანადო მოვლა-შენახვის პირობებიდან გამომდინარე. განსხვავებით მცირე ზომის სახეობებისა, უკრაინულ საშუალო ზომის ავტობუსებს ახლდა კონდიცირების სისტემა, მაგრამ მაინც გაუმართავად მუშაობდა და არცერთი მოდელი არ იყო წარმოდგენილი გამონაბოლქვის დაბალი (Euro 2-ზე უკეთესი) დონით.
2007 წლის შიდა-პოლიტიკური კრიზისისა და 2008 წლის რუსეთთან ომის დროს დაზიანდა და ჩამოიწერა არაერთი ავტობუსი. იმავე წელს დაწყებული გლობალური ფინანსური კრიზისის ფონზე კი მკვეთრად გაიზარდა საწვავის ფასი, გაძვირდა მგზავრობის ტარიფი და თითქმის გაუთანაბრდა სამარშრუტო ტაქსისას.[42] ვინაიდან ავტობუსების ახალი ხაზები ინიშნებოდა წინასწარი მოკვლევის გარეშე, ბევრი მარშრუტი არაეფექტიანი აღმოჩნდა და ემთხვეოდა მიკროავტობუსების ხაზებს, რომელთაც იმავე ფასად მეტად მოსახერხებელი სერვისი გააჩნდა. ამას გარდა, ვერც გაბილეთიანების სათანადო კონტროლი ვერ ხერხდებოდა და[43] შედეგად, ავტობუსების სისტემის ყოველწლიური ზარალის ზრდამ ათეული მილიონობით ლარს მიაღწია. ხარჯების შესამცირებლად კი 2010 წლის ზაფხულიდან დაიწყო მარშრუტების მკვეთრი შეკვეცა ან სრულად გაუქმება, ხოლო 1 ნოემბრიდან „დენ-აუდსტენის“ ავტობუსები თბილისში 6-წლიანი მუშაობის შემდგომ სრულად მოიხსნა ხაზებიდან და ჩამოიწერა. ექსპლუატაციისთვის ვარგისი ერთეულები გადაეცა თავდაცვის სამინისტროს.[44]
2010 წლის 1 ნოემბრიდან, საბოლოო ჯამში, მოძრავი ავტობუსების რაოდენობა შვიდასზე მეტი ერთეულიდან შემცირდა 477-მდე, ხოლო ხაზების რაოდენობა 125-დან ჩამოვიდა 92-მდე. წლის ბოლოს კი პარლამენტმა დაჩქარებულად განიხილა და დაამტკიცა თვითმმართველობების მიერ საქალაქო სამგზავრო გადაყვანებისთვის ნებართვების გაცემის წესი, რაც მიზნად ისახავდა დაურეგულირებელი მიკროავტობუსების სისტემის დაქვემდებარებასა და სამარშრუტო ტაქსებით ავტობუსის ხაზების შემცირებით გამოწვეული დეფიციტის აღმოფხვრას.[45][46][47]
2011 წლის იანვარში ჩატარდა ტენდერი,[48] რომლის მიხედვითაც კერძო სუბიექტს 2031 წლამდე გადაეცა დედაქალაქში სამარშრუტო ტაქსებით მომსახურების უფლება.[49][50] ხელშეკრულებით კომპანიას მომდევნო წლის 15 იანვრამდე ეტაპობრივად უნდა შემოეყვანა ახალი 3068 ერთეული ქარხნულად სამგზავროდ გამზადებული 16-ადგილიანი ფურგონის ტიპის ავტომობილი. ყვითელი ფერის თურქეთში წარმოებული „ფორდ-ტრანზიტის“ მარკის მიკროავტობუსები, თითოეული 40 ათას დოლარამდე ღირებულებით, თბილისში გამოჩნდა 15 ივლისიდან და დაიწყო მოძრავი ერთეულების ჩანაცვლება, რაც დასრულდა ერთი წლის შემდეგ, განსაზღვრულ თარიღზე 7 თვის ვადაგადაცილებით.[51][52] ამასთანავე, 2012 წლის მაისიდან სამარშრუტო ტაქსების ხაზები კვლავ დაბრუნდა ქალაქის ცენტრალურ ქუჩებსა და მაგისტრალებზე.[53][54][55]
რეგულაცია მოიცავდა კონდიცირების სისტემით უზრუნველყოფას, დასაშვებზე მეტი (ფეხზე მდგომი) მგზავრების გადაყვანის აკრძალვასა და ნებისმიერ ადგილას მოთხოვნით გაჩერების შეზღუდვას. ხელმისაწვდომობის შესანარჩუნებლად მიმდინარეობდა ტარიფზე მოლაპარაკებაც, მაგრამ დედაქალაქისთვის მიკროავტობუსების ტევადობა და რაოდენობა არასაკმარისი აღმოჩნდა, თითო მგზავრის გადაყვანის ხარჯიც მაღალი იყო და ზემოთ აღნიშნული ვერცერთი მიზანი ვერ შესრულდა. ინვესტიციის ასანაზღაურებლად კერძო კომპანიას მაინც მოუწია ტარიფის ზრდა, კონდიცირების სისტემაც ვერ გამართა სათანადოდ[56] და მგზავრობის მაღალი მოთხოვნის გამო გაგრძელდა ქაოსურად გაჩერება და ხალხის ფეხზე დაყენება.[57] ხარჯების შემცირების მიზნით კომპანიას მანქანების გაზზე გადაყვანის მცდელობაც ჰქონდა, მაგრამ საზოგადოების პროტესტისა და მერიის მიერ გამოვლენილი უსაფრთხოების ხარვეზების გამო სასამართლო გადაწყვეტილებით აღიკვეთა.[58][59] 2014 წელს „ფორდ-ტრანზიტის“ მარკის სამგზავრო ფურგონებით განახლდა ავტოპარკი თბილისი-რუსთავის საქალაქთაშორიო ხაზებზეც.[60][61]
დედაქალაქში გაუარესებული სატრანსპორტო მომსახურებისა და დამძიმებული ეკოლოგიური მდგომარეობის გამო, ჯერ კიდევ 2010 წლიდან არასამთავრობო ორგანიზაციების ძალისხმევით დაიწყო ჩქაროსნული ტრამვაის სისტემის დანერგვაზე ფიქრი, რომელიც მსხვილი მგზავრბრუნვის არტერია უნდა გამხდარიყო ავტობუსების და მიკროავტობუსების ქსელისთვის და ნაწილობრივ მეტროს ფუნქცია შეეთავსებინა უბნებში, რომელთაც ვერ ფარავს თბილისის მეტროპოლიტენი. მერიამ 2011 წელს საფრანგეთისგან მიღებული 1 მილიონი ევროს გრანტით კვლევაც დაუკვეთა ფრანგულ საკონსულტაციო ჯგუფ „სისტრას“ (ინგ. SYSTRA), რომლის შედეგებითაც პროექტი 500 მილიონ ევრომდე ჯდებოდა და მის განსახორციელებლად თანხის მოძიება სამომავლოდ გადაიდო.[62][63]
2013 წლის 4 ნოემბერს გამოცხადდა ტენდერი ავტობუსების განსაახლებლად და ევროპულ ბრენდებთან შედარებით დაბალი ფასი (30 მილიონი ლარი) ჩინურმა კომპანიამ დააფიქსირა,[64] მაგრამ ხარისხის ევროპული სერტიფიკატის არქონის გამო ტენდერიდან მოიხსნა. გადაწყვეტილების გაასაჩივრების შედეგად ტენდერი შეჩერდა,[65] ერთი თვის შემდეგ კი ბიუჯეტის დაუმტკიცებლობის საბაბით მერიამ შეწყვიტა.[66][67][68] გარდა ამისა, გადაიდო ახალი ავტოპარკის მშენებლობაც და არც 2014 წელს არ განახლებულა საჭირო თანხების მოუძიებლობის გამო.[69] დედაქალაქის ახალმა ხელმძღვანელობამ კი „სისტრას“ შემოთავაზებულ ძვირადღირებულ რეფორმაზე უარი თქვა და პრიორიტეტი კვლავ ავტობუსების ქსელის განვითარებას მიანიჭა.[63]
2013 წელს ბათუმის ავტობუსებს მილიონ ლარად შეემატა 21 ერთეული „ფავის“ (FAW) მარკის 80 მგზავრზე გათვლილი მოდელები, აღჭურვილი ეტლით მოსიარულეთა პანდუსებითა და კონდიცირების სისტემით.[38][70] იმავე წლის ზაფხულში კი თბილისის მერიამაც განაცხადა, რომ იგეგმებოდა 100 თანამედროვე, ბუნებრივ აირზე მომუშავე (მცირე გამონაბოლქვით, სუნისა და კვამლის არმოქნე) ტევადი 12-მეტრიანი ავტობუსების შესყიდვა.[64][71]
2015 წელს ავტოპარკის ახალი ერთეულებით შევსება იგეგმებოდა ოლიმპიური ფესტივალის დაწყებამდე[72][73][74][75] და იმავე წლის მარტში იაპონიის მთავრობასთანაც შედგა შეთანხმება თბილისში ჰიბრიდული ელექტროავტობუსების შემოსაყვანად,[76][77] მაგრამ არცერთი პროექტი არ განხორციელებულა.[78] წლის ბოლოს კი ევროპის რეკონსტრუქციისა და განვითარების ბანკმა (EBRD) ქალაქის ხელმძღვანელობას გამოუყო 27 მილიონი ევროს შეღავათიანი კრედიტი და ევროკავშირის ფონდიდან 7 მილიონიანი გრანტი ავტობუსების შესაძენად.[79][80][81] ასევე გაგრძელდა მუშაობა დამატებით 19 მილიონი ლარის მოსაძიებლად ახალი მუნიციპალური ავტობუსების ბაზის მშენებლობისთვის.[82]
2016 წლის იანვარში ევრობანკის დახმარებით შედგა ტენდერი 175-მდე ავტობუსის შესაძენად[83] და ექვს თვეში გამარჯვებულად გამოცხადდა კომპანია Man Truck & Bus AG, რომლის წარმომადგენელიც საქართველოში „თეგეტა-მოტორსია“,[84][85] სექტემბრის ბოლოდან კი ეტაპობრივად დაიწყო 235 ათასი ევროს ღირებულების 143 ერთეული MAN-ის მარკის Lion city-ის სერიის ლურჯი ავტობუსების შემოყვანა და ხაზებზე გაშვება,[86][87] რაც აპრილში დასრულდა.[88]
2016 წლის 26 მაისს, სტამბულის მერიამ თბილისს საჩუქრად გადასცა 5 ცალი მეორეული გამოყენების 1997 წლის „მერსედეს-კონექტოს“ მარკის O345 ავტობუსი,[89] რომლებიც გამოიყენებოდა აეროპორტის მარშრუტის ღამის რეისსა და წრიულ ხაზებზე[90] მაგრამ ტექდათვალიერების შედეგად გამოვლენილი ხარვეზების გამო,[91] დაახლოებით ერთი წლის შემდეგ, მოიხსნა და ახალი ერთეულებით ჩანაცვლდა.[92]
2017 წლის ივლისში, პირველად 1963 წლის შემდეგ, გაიხსნა ახალი მუნიციპალური ავტობაზა თანამედროვე ავტობუსების სათანადო მომსახურებისთვის 377 ადგილით.[93] შესაბამისად, იმავე თვეში დარჩენილი ახალი ავტობუსებიც, ჯამში 143[94] (კომპანიაში ირიცხება 144[95]) სრულად გაეშვა 12 ხაზზე.[96][97][98] თბილისის ავტობუსებს, დამატებით კიდევ ორი ბაზა ემსახურება: სამგორის რაიონში N1 და გლდანში N3, სარაჯიშვილის მეტროს მიმდებარედ. 2017 წლამდე N2 მდებარეობდა აგრეთვე გლდანში, ახმეტელის მეტროსთან,[99] ახალი ბაზის აშენების შემდეგ კი გაუქმდა.[100] ასევე, ავტობაზის ფუნქციას ითავსებს მომსახურებისა და კაპიტალური შეკეთებისთვის განკუთვნილი ავჭალის ავტოსერვისცენტრის ტერიტორია.[101][102] იგეგმება მეოთხე ავტობაზის მშენებლობა აეროპორტთან.
2018 წელს დედაქალაქის ახალმა ხელმძღვანელობამ შეიმუშავა სატრანსპორტო პოლიტიკის სამოქმედო გეგმა, რომელიც ითვალისწინებდა მომდევნო ოთხი წლის განმავლობაში 511 ერთეული ამორტიზებული ყვითელი (უკრაინული) ავტობუსის სრულად ჩანაცვლებას და 2020 წლისთვის ავტოპარკის 655-იდან 900 ერთეულამდე გაზრდას.[103][104] იმავე წელსვე შესწორებული ბიუჯეტით გამოიყო 50 მილიონი ლარი ასამდე ავტობუსის შესაძენად და[105] გამოცხადებული ტენდერის რამდენჯერმე ჩაშლის შემდგომ, მესამე ჯერზე, 5 ივლისს გაიმარჯვა „თეგეტამ“, რომელსაც 9 თვეში უნდა შემოეყვანა 45 მილიონი ლარის ღირებულების 90 ერთეული დიზელზე მომუშავე 10-მეტრიანი MAN Lion's City M ტიპის A47 მოდელი 82 მგზავრის ტევადობით. პირველი 50 ერთეული მომდევნო წლის აპრილში გამოჩნდა, ხოლო დარჩენილი 40 ერთეული კომპანიამ ვადაგადაცილებით შემოიყვანა. ნოემბერშივე გამოცხადდა კიდევ ერთი ტენდერი 65 მილიონი ლარის ღირებულების 220 ერთეული მცირე ზომის, 8-მეტრიანი, ავტობუსების შემოსაყვანად,[106][107] რომელიც ოთხთვიანი დავის შემდეგ, 2019 წლის აპრილში, დასრულდა „ჯითი ჯგუფის“ გამარჯვებით და სექტემბრიდან წლის ბოლომდე უნდა მოეწოდებინა თურქულ-იაპონური მწარმოებლის, „ანადოლუ-ისუზუს“ (Anadolu Isuzu) მიერ გამოშვებული 53-ადგილიანი ავტობუსი Novo City Life. სექტემბერში ევრობანკის 65-მილიონიანი სესხით გამოცხადდა ტენდერი 12-მეტრიანი ბუნებრივ აირზე მომუშავე ავტობუსების შესაძენადაც და კვლავ გაიმარჯვა კომპანია „თეგეტამ“ თურქული მწარმოებლის, „ბიემსის“ (BMC OTOMOTIV SANAYI VE TICARET AS) 90 მგზავრზე გათვლილი მოდელით PROCITY.[106][107] საბოლოოდ, 2020 წლის თებერვალში დასრულდა მცირე და საშუალო ზომის (ISUZU, MAN) ავტობუსების შემოყვანა და ოქტომბერში შემოვიდა სრული ზომის 126 ერთეული „ბიემსიც“, რის შემდეგაც „ბოგდანის“ ათმეტრიანი ავტობუსების გამოყენება შეწყდა.[106][107]
2021 წელს მხარეთა შეთანხმებით კიდევ 100 ერთეული „ბიემსი“ დაემატა ავტოპარკს და ახალი ავტობუსების რაოდენობამ 680 შეადგინა, ასევე გაიმართა ტენდერი 21 მილიონ ევროდ 180 ერთეული რვამეტრიანი „ისუზუს“ შესყიდვაზე[108] და წლის ბოლოს უკვე 35 ერთეული შემოვიდა. შედეგად, „ბოგდანის“ ტიპის მცირეზომიანი ავტობუსები დედაქალაში 15-წლიანი გამოყენების შემდეგ საბოლოოდ მოიხსნა ხაზებიდან და ყვითელი ავტობუსების ჩანაცვლების პროგრამა დასრულებულად გამოცხადდა. საბოლოო ჯამში, 2022 წლისთვის სატრანსპორტო კომპანიაში ირიცხებოდა 860 ავტობუსი, ხაზებზე სამოძრაოდ შვიდასამდე, ხოლო დანარჩენი — სარეზერვოდ.[106][107] 2021 წელს დაიგეგმა ორასი 18-მეტრიანი ავტობუსის შეძენა „ევრობანკის“ სესხით, მაგრამ საბოლოოდ გადაწყდა საბიუჯეტო სახსრების გამოყენება და 2023 წლის ივნისში„თეგეტა-მოტორსთან“ ხელშეკრულებით მერიამ შეიძინა 160 ერთეული 162-ადგილიანი (43 დასაჯდომით) შესახსრებული ავტობუსი 259 მილიონ ლარად (თითო 1,6 მილიონად). პირველი 50 ერთეული მოწოდებული იქნა 2024 წლის იანვრისთვის და ამუშავდებიან №301, №302, №308 და №314 მარშრუტებზე,[109] დანარჩენი მოწოდებული იქნება წლის მეორე ნახევრისთვის. წლის ბოლომდე უნდა დასრულდეს აღნიშნული ავტობუსებისთვის საჭირო ახალი ავტობაზის მშენებლობაც თბილისის აეროპორტთან.[110][111][112]
2018-2019 წლებში დედაქალაქის ახალი ხელმძღვანელობა კერძო კომპანიისგან მოძველებული ყვითელი მიკროავტობუსებისა შეცვლასა და მომსახურების ხარისხის მოწესრიგებას მოითხოვდა, საპასუხოდ კი კომპანია უსახსრობას ასახელებდა და ტარიფის ზრდას ითხოვდა. საბოლოოდ, საკონსულტაციო კომპანია „სისტრას“ შედგენილი მოდელით მერიასა და კერძო მმართველს შორის შედგა შეთანხმება, რომ 2031 წლამდე, ანუ სანებართვო ვადის ბოლომდე, დედაქალაქის მერია თავად უზრუნველყოფდა მარშრუტების დაგეგმვასა და შემოსავლების ფორმირებას, კომპანიას კი, როგორც დამკვეთი, გადაუხდიდა ანაზღაურებას და მძღოლებსაც აღარ მოუწევდათ ხარჯების დაზოგვა უხარისხო საწვავით, კონდიციონერის გათიშვით ან მგზავრების ფეხზე დაყენებით. ამასთანავე, მერიის ფინანსური მხარდაჭერით, 2020-2023 წლებში სრულად ჩანაცვლდა ძველი ყვითელი მანქანები 33 ათასი ევროს ღირებულების Ford Transit-ის მარკის ლურჯი მიკროავტობუსებით. ხაზების უმეტესობამ ცენტრალური ქუჩებიდან გადაინაცვლა შიდა საუბნო დონეზე, რის შედეგადაც 1500 ერთეულიდან შემცირდა 1000-მდე და ტარიფიც ინტეგრირდა ავტობუსების სისტემაში მის შემავსებლად. მიუხედავად ამისა, 2022 წელს ერთჯერადი მგზავრობის ტარიფი მაინც გაიზარდა, გრძელ მარშრუტებზე კი მცირე ტევადობის გამო კვლავ ვერ აკმაყოფილებს მოსახლეობის მოთხოვნას, დიდია მოცდის დრო და გრძელდება ფეხზე მდგომი მგზავრების გადაყვანა.[113][114]
2018 წლიდან დაიწყო ავტობუსების განახლება ბათუმშიც. ევრობანკის 5.5 მილიონიანი ევროს სესხითა და გარემოსდაცვითი (E5P) ფონდის 1,5 მილიონიანი გრანტით 2017 წლის ივლისში ქალაქის მერიამ უკრაინული „ჩერკასკი ავტობუსისგან“ შეისყიდა „ევრო-5“ სტანდარტის 40 ერთეული „ისუზუ-ატამანის“ (Isuzu-Ataman) მარკის ავტობუსი 60 მგზავრის ტევადობით. 2019 წლის სექტემბერში კი ბელარუსულ „ბელკომუნამაშთან“ გაფორმდა 3-მილიონიანი ხელშეკრულება 8 ერთეული 385 ათასი ევროს ღირებულების 10-მეტრიანი ელექტროავტობუსების შესაძენად და ქალაქში (საქართველოში პირველად) დაიწყო მოძრაობა 2020 წლის ოქტომბერში მარშრუტ #13-ზე.[115][116][117] 2021 წელს ავტოპარკს შეემატა თურქეთში 5 მილიონ ევროდ შეძენელი 44 ერთეული (4 ქობულეთს გადაეცა) „ისუზუს“ მარკის ავტობუსი, რომელთაგან 20 ერთეულია 63-მგზავრის ტევადობის 10-მეტრიანი Citibus, ხოლო 24 მათგანი 58 მგზავრის ტევადობის 8-მეტრიანი Novociti Life. მომდევნო წელს კი გამოცხადდა ტენდერი დამატებით კიდევ 65 ერთეული (5 მათგანი ქობულეთისთვის) იმავე მოდელის 10-მეტრიანი ავტობუსების შესაძენად 35 მილიონ ლარად, რის შედეგადაც სრულად ჩანაცვლდა ძველი ყვითელი (Zonda) ავტობუსები. 2023 წლისთვის ბათუმის ავტოპარკი საერთო ჯამში 148 ავტობუსით განახლდა.[118][119]
2019 წელს რეგიონული განვითარების ფონდმა ევრობანკის 18-მილიონიანი ევროს სესხით გამოაცხადა ტენდერი 175 ავტობუსის შესაძენად 6 ქალაქისთვის და მომდევნო წელს 117 ერთეული 8-მეტრიანი და 58 ერთეული 10-მეტრიანი თურქული „ოტოკარის“ ავტობუსები შესაბამისად გადაეცა თელავსა და ფოთს 10-10, ზუგდიდს – 25, გორს – 30, რუსთავს – 40 და ქუთაისს – 60.[120]
2020 წელს ქუთაისში დაარსდა „ქუთაისის სატრანპორტო კომპანია“, რომელმაც კერძო მმართველებისგან გადაიბარა მგზავრთა მომსახურება და 14 წლის შემდეგ, 10 სამარშრუტო ხაზზე მოძრავი 66 ძველი ავტობუსის 60 ახალი ერთეულით (6 ცალი 83 მგზავრზე გათვლილი) ჩანაცვლებით, კვლავ აღდგა მუნიციპალური ტრანსპორტი, ხოლო კერძო კომპანიების ხელში დარჩა 41 სამარშრუტო ხაზი 158 მიკროავტობუსით.[121][122]
2023 წელს ცენტრალური მთავრობის გადაწყვეტილებით გამოიყო 53 მილიონი ლარი 154 ერთეული 47 მგზავრზე გათვლილი 8-მეტრიანი ავტობუსის შესაძენად 38 მუნიციპალიტეტში შიდა და საქალაქთაშორისო გადაყვანებისთვის. ტენდერში გაიმარჯვა „ჯითი-ჯგუფმა“ „ევრო-5“ სტანდარტის „ისუზუს“ მოდელის ავტობუსებით, რომლებიც ადაპტირებულია ეტლით მოსიარულეთათვის. ამავე პროექტის ფარგლებში და იაპონიის საელჩოს ფინანსური მხარდაჭერით მესტიის მუნიციპალიტეტს გადაეცა სამი ავტობუსი და პირველად იმოძრავებს მესტიაში საზოგადოებრივი ტრანსპორტი.[123][124]
2014 წელს საქართველოს მუნიციპალური განვითარების ფონდმა აზიის განვითარების ბანკის დაფინანსებით მოამზადა თბილისი მდგრადი ურბანული ტრანსპორტის სტრატეგია, რომელიც 15-წლიან სამოქმედო გეგმას მოიცავდა.[125] შემუშავდა მოკლე-, საშუალო- და გრძელვადიანი განვითარებისთვის რეკომენდაციები, რომელთა მიხედვითაც საჭირო იყო საზტრანსპორტის იერარქიის შემოღება. ცენტრალური ადგილი უნდა დაეკავებინა მეტროს სისტემას, ხოლო შემდეგი რგოლი იქნებოდა მიწისზედა ჩქაროსნული ტრანზიტი, რომელსაც შეავსებდა ავტობუსების ქსელი. მიკროავტობუსები კი, ვინაიდან ვერ აკმაყოფილებს მგზავრთა მოთხოვნას მცირე ტევადობის გამო და თან იწვევს გადატვირთულობას ცენტრალურ გზებზე, უნდა გადანაწილებულიყო შიდა უბნებში და საავტობუსე ქსელის გაფართოების ფუნქცია შეეძინა.
მიწისზედა სწრაფი ტრანზიტის დერეფნისთვის განხილული იყო 2011 წლის „სისტრას“ კვლევა, რომლის საფუძველზეც მოკლევადიან პერიოდში შეიძლებოდა ჩქაროსნული ავტობუსების (BRT) ზოლების გამოყოფა, გრძელვადიან პერიოდში კი სათანადო სახსრების მოძიების შემთხვევაში ჩქაროსნული ტრამვაის (LRT) ქსელით მოსაწყობადაც გამოდგებოდა.[126][127]
2015 წელს მერიამ გამოაცხადა კონკურსი დედაქალაქის განვითარების გენერალური გეგმის შემუშავებისთვისაც. პროექტი 2017 წელს დასრულდა, ექსპერტიზის ჩატარების, შენიშვნების გასწორებისა და ცვლილებების შემდეგ კი საბოლოოდ 2018 წელს მიიღეს. მასში აგრეთვე იყო ყურადღება გამახვილებული მაღალგამტარიანი მსხვილი გადაზიდვის სატრანსპორტო ქსელის (BRT ან LRT) მოწყობის აუცილებლობასა და სატრანსპორტო განვითარების გეგმის შედგენის საჭიროებაზე.[128] აზიის განვითარების ბანკის ფინანსური მხარდაჭერით 2019 წელს დაიწყო საგანგებოდ ტრანსპორტის გენერალურ გეგმაზეც მუშაობა, რომელიც მოიცავს მთლიან ინფრასტრუქტურასა და ყველა სატრანსპორტო საშუალებას თბილისის აგლომერაციის, მცხეთისა და რუსთავის მასშტაბით. ტენდერში გამარჯვებულმა დანიურმა კომპანია „რამბოლმა“ სამწლიანი მუშაობის შედეგად 2023 წელს წარმოადგინა განვითარების 20-წლიანი გეგმა.[129][130]
2018 წელს „იბიარდის“ მხარდაჭერით მერიამ კომპანია „სისტრასთან“ 800 ათასი ევროს ღირებულების (500 ათასის გრანტით) ხელშეკრულება გააფორმა, რის საფუძველზეც ავტობუსების ქსელის გადანაწილების დაწვრილებითი გეგმა შედგა. განისაზღვრა 10 მაგისტრალური სატრანზიტო TBT (Tbilisi Bus Transit) ხაზი, რომელთაც ექნება ცალკე გამოყოფილი საავტობუსე ზოლი, უპირატესობა შუქნიშანზე, მუდმივად შენარჩუნებული მოკლე ინტერვალი და მოემსახურება ტევადი, 12- ან 18-მეტრიანი შესახსრებული ავტობუსები. მის მოსამარაგებლად და ახლომდებარე რაიონების ერთმანეთთან ან მოშორებული სოფლების ცენტრთან დასაკავშირებლად მოეწყობა „საქალაქო ხაზები“ (City Lines), რომლებზეც სხვადასხვა ზომის ავტობუსი იმოძრავებს მოთხოვნის შესაბამისად, ხოლო ბოლო შემადგენელი იქნება „ადგილობრივი ხაზები“ (Local Lines) შიდა უბნების ვიწრო ქუჩებზე გადასაადგილებლად მცირე ზომის ავტობუსით ან მიკროავტობუსებით.[131][132]
| ავტობუსი ვიქსიკონში |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
