Red Auerbach
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Arnold Jacob "Red" Auerbach, nado o 20 de setembro de 1917 en Brooklyn, Nova York e finado o 28 de outubro de 2006 en Washington, D.C., foi un prestixioso e influente adestrador de baloncesto dos Washington Capitols, Tri-Cities Blackhawks e Boston Celtics. Tras a súa retirada dos bancos, traballou como presidente e executivo dos Celtics até a súa morte.
  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Biografía | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nacemento | 20 de setembro de 1917 Brooklyn, Estados Unidos de América | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Morte | 28 de outubro de 2006 (89 anos) Washington, D.C., Estados Unidos de América | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Causa da morte | infarto agudo de miocardio | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Lugar de sepultura | Virxinia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Datos persoais | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Residencia | Boston Brooklyn Bethesda | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Relixión | Xudaísmo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Educación | Universidade George Washington Eastern District High School (en)  | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Altura | 178 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Peso | 77 kg | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Actividade | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ocupación | adestrador de baloncesto , baloncestista , adestrador | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Lingua | Lingua inglesa | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nacionalidade deportiva | Estados Unidos de América | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Deporte | baloncesto | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Premios
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
   | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Como adestrador, gañou 938 partidos (marca á súa retirada)[1] e 9 campionatos da NBA, dous menos que Phil Jackson. Como "manager xeral" e presidente dos Celtics, gañou sete títulos máis, para un total de 16 en 29 anos, sendo unha das personalidades máis exitosas na historia do deporte norteamericano profesional.[2]
Máis aló dos títulos, Auerbach é lembrado como un pioneiro do baloncesto moderno, redefinindo este deporte como un deporte dominado polo xogo en equipo e a boa defensa máis que polo traballo individual, ademais de introducir o contraataque como unha potente arma ofensiva.[2] Adestrou a moitos xogadores que posteriormente ingresarían no Basketball Hall of Fame, pero, máis importante, Auerbach foi vital na derriba das barreiras raciais na NBA. Fixo historia ao seleccionar no Draft ao primeiro xogador afroamericano da NBA, Chuck Cooper, en 1950, e 14 anos máis tarde introduciu o primeiro quinteto totalmente negro da historia.[3] Auerbach fixo popular a súa costume de fumarse puros da vitoria cando pensaba que o partido estaba decidido, un hábito que se fixo de culto en Boston.[2]
Polos seus logros, Auerbach recibiu multitude de honras. En 1967, o Adestrador do Ano da NBA, premio que gañou en 1965, foi nomeado como "Trofeo Red Auerbach", e dous anos máis tarde foi incluído no Basketball Hall of Fame. En 1981 foi elixido Executivo do Ano, ademais de ser elixido posteriormente un dos "dez mellores adestradores da historia da NBA" e en 1985 ser retirada a camiseta dos Celtics co dorsal 2 na súa honra.
Arnold Jacob Auerbach naceu en Brooklyn, Nova York. Hyman Auerbach, o seu pai, era un xudeu ruso inmigrante de Minsk, mentres que a súa nai Marie naceu en Estados Unidos. O pequeno Arnold pasou a súa infancia en Williamsburgh, Brooklyn, xogando ao baloncesto. Debido ao seu cabelo rubio e ao seu ardente carácter, Arnold gañouse o alcume de "Red".[2] No medio da Gran Depresión, Auerbach xogou ao baloncesto en PS 122 e no Eastern District High School, pero pola súa escasa altura e a asma que padecía, nunca chegou a ser un exitoso baloncestista. O seu único logro foi ser incluído no segundo mellor equipo de Brooklyn polo World-Telegram no seu ano sénior.[2] Tras graduarse en 1935, Auerbach planeou converterse en adestrador de baloncesto, e tras varios rexeitamentos polos seus baixos resultados académicos, Bill Reinhart do George Washington College (agora Universidade George Washington) aceptou a Auerbach dentro do seu programa de baloncesto en Washington, D.C..[2] Auerbach converteuse nun destacado xogador e graduouse cun mestrado en Artes en 1941.[4] Naqueles anos foi cando comprendeu a importancia do contraataque como potente xogada ofensiva.[2]
En 1941, Auerbach iniciouse como adestrador no St. Albans School e en Roosevelt High School.[4] Dous anos máis tarde, uniuse á Armada dos Estados Unidos para o tres seguintes anos, onde dirixiu o equipo de baloncesto da Armada en Norfolk. Posteriormente adestrou durante dous anos a un equipo de baloncesto formado por xogadores de Washington Redskins de fútbol americano. Este equipo xogaba na Uline Area, un pavillón propiedade do millonario de Washington Mike Uline, e cando este creou o seu propio equipo Auerbach solicitoulle o posto de adestrador para Washington Capitols da recentemente fundada Basketball Association of America (BAA), a liga predecesora da NBA.[2]
Na Tempada 1946-47 da BAA, Auerbach liderou a uns ofensivos Capitols, contando coa estrela Bones McKinney e varios xogadores procedentes da Armada. O equipo logrou un balance de 49 vitorias e 11 derrotas, incluíndo unha racha de 17 partidos consecutivos vencidos, marca da liga até 1969. En playoffs, con todo, caeron eliminados en seis partidos ante Chicago Stags.[4] Ao ano seguinte, os Capitols cultivaron un 28-20,[4] pero foron apeados de novo en playoffs polos Stags.[2] Na tempada 1948-49, os Capitols gañaron os primeiros 15 partidos (marca da liga aínda vixente), finalizando a campaña cun positivo 38-22.[4] O equipo chegou ás Finais, caendo contra uns Minneapolis Lakers liderados polo pivote George Mikan. Na seguinte tempada, as ligas rivais BAA e NBL uníronse para formar a NBA, polo que Auerbach sentía que debía reconstruír o seu equipo. Con todo, o propietario Uline declinou as súas proposicións e Auerbach deixou o equipo.[2]
Red Auerbach recibiu unha estraña oferta para converterse en adestrador asistente en Duke. Aínda que nominalmente o seu posto sería ese, a realidade era que o adestrador principal, Gerry Gerard, estaba enfermo de cancro e sabían que tería que ser substituído repentinamente en breve prazo. Red Auerbach aceptou o posto, pero pronto sentiu moi incómodo xa que practicamente a súa misión consistía en esperar ata que o adestrador titular empeorase da súa enfermidade. Foi entón cando Ben Kerner, propietario de Tri-Cities Blackhawks, interesouse polos seus servizos. Co consentimento do propietario para reconstruír o equipo, Auerbach asinou e nun prazo de seis semanas intercambiou a unha ducia de xogadores, dando unha cara completamente nova ao persoal. A pesar da renovación, os Blackhawks finalizaron a tempada regular cun balance de 28-29, sendo esta a única campaña con balance negativo na carreira de Red. Cando Kerner traspasou a John Mahnken, un anoxado Auerbach dimitiu de novo, xa que Red rexeitara o traspaso e o propietario actuara ás súas costas.[2]
Antes da tempada 1950-51, Auerbach fichou por Boston Celtics. O propietario Walter Brown estaba desesperado debido aos problemas deportivos e financeiros polos que pasaba a franquía, polo que atopou no novo pero á vez experimentado Auerbach a solución aos seus problemas. No Draft de 1950, Red realizou varios movementos. Primeiro, non seleccionou ao base Bob Cousy, futuro Hall of Fame, enfurecendo á afección de Boston. Argumentou que o espectacular base era demasiado "cabeza tola" como para formar parte do seu equipo. Segundo, seleccionou ao afroamericano Chuck Cooper, converténdose no primeiro xogador negro en ser drafteado por un equipo da NBA.[5] Con iso, Red derrubou a barreira racial no baloncesto profesional.[3]
Aquel ano, o estandarte dos Celtics era o pivote Ed Macauley, ademais do vello coñecido McKinney e a inverosímil incorporación de Cousy. O base rexeitou xogar co equipo que lle seleccionou no Draft (ironicamente, o exequipo de Auerbach, os Blackhawks), e debido a que o seu seguinte equipo (os Stags) cortoulle ao pouco tempo de ser fichado, finalmente terminou nos Celtics. Coas tácticas de Auerbach enfocadas no contraataque, os de Boston conseguiron un balance de 39-30, pero caeron nos playoffs ante New York Knicks. Con todo, a relación entre Cousy e o adestrador mellorou cando este viu que o "Houdini of the Hardwood", como cariñosamente era coñecido, converteuse no primeiro gran base da NBA.[2]
Na tempada 1951-52, Auerbach seleccionou a Bill Sharman, futuro Hall of Fame. Co anotador Macauley, o espectacular asistente Cousy e o novo prodixio Sharman, Auerbach formou a base dos míticos Celtics. Outros notables xogadores que se incorporaron este ano foron Frank Ramsey e Jim Loscutoff. Nos seguintes anos até 1956, os Celtics chegaron sempre a playoffs, pero non lograron o título. O balance en postempada dos Celtics dende 1951 até 1956 foi de 10-17. Como Cosuy dixo: "Estamos cansados ao final e non temos o balón".[6] A pesar do gran talento ofensivo do equipo, a falta dunha forte defensa impedía ao equipo optar ao campionato, polo que Auerbach buscou un home alto que puidese rebotear con facilidade, iniciar contraataques e solucionar partidos.[2]
Previo ao Draft de 1956, Red xa puxera os seus ollos sobre o defensivo e á vez reboteador pivote Bill Russell, ao que conseguiu vía traspaso o mesmo día do Draft, enviando a Macauley e ao rookie Cliff Fagan a St. Louis Hawks, equipo que seleccionou a Russell. No devandito día, Auerbach seleccionou a Tom Heinsohn e K.C. Jones, outros dous futuros membros do Hall of Fame. Auerbach fixo fincapé na defensa por encima das accións individuais e o xogo ofensivo, decisión que posteriormente lle daría os seus froitos. Liderados polo incondicional Russell, os Celtics obrigaban aos rivais a forzar lanzamentos polo que as súas porcentaxes sempre eran baixos, recollendo Russell os tiros errados, pasando o balón a Cousy ou iniciando el mesmo o contraataque, proporcionando fáciles balóns aos seus compañeiros para finalizar cun mate ou bandexa.[2] Esta xogada foi repetida en incontables ocasións polos Celtics de Auerbach. Frank Ramsey e John Havlicek tamén achegaban, converténdose este último nun dos mellores sexto home da historia da NBA,[6] un rol co que máis tarde Don Nelson tería semellante éxito. Desde 1956 até 1966, os Celtics gañaron nove campionatos en dez anos, incluíndo oito deles de maneira consecutiva (maior refacho na historia do deporte norteamericano). En seis daquelas Finais derrotaron a Los Angeles Lakers liderados polos membros do Hall of Fame Elgin Baylor e Jerry West.
Debido á énfase que Auerbach facía sobre a defensa e o traballo en equipo, os seus persoais nunca tiveron un anotador puro; na tempada 1960-61 por exemplo, os Celtics tiveron seis xogadores entre os 15 e 21 puntos de media por partido, pero ningún aparecía entre os dez primeiros anotadores da liga.[6] Auerbach tamén derrubou as barreiras raciais en 1964, pondo en liza ao primeiro quinteto formado integramente por xogadores afroamericanos, sendo Russell, Willie Naulls, Tom Sanders, Sam Jones e K. C. Jones. Pero Auerbach chegaría máis lonxe na tempada 1966-67, cando cedeu o posto de adestrador a Russell tras gañar nove aneis en 11 anos. Red tamén fixo famosa o seu costume de fumarse un puro da vitoria cando pensaba que o encontro estaba decidido, un hábito que se fixo de culto en Boston.[6] Ademais, debido ao seu carácter feroz e a súa reputación de competidor, a miúdo entraba en altercados verbais cos árbitros, recibindo máis multas e sendo máis veces expulsado do partido que calquera outro adestrador na historia da liga.[6]
En xeral, Auerbach adestrou a nove cadro campións, dirixindo e facendo de mentor de catro xogadores, Russell, Sharman, Heinsohn e K.C. Jones, que gañarían sete campionatos adicionais como adestradores (dous para Russell, Heinsohn e Jones, todos eles cos Celtics, e un para Sharman cos Lakers). Nove xogadores aos que Auerbach adestrou posteriormente ingresaron no Basketball Hall of Fame; Ramsey, Cousy, Sharman, Heinsohn, Russell, K. C. Jones, Havlicek, Sam Jones e Bailey Howell. A pesar de que Don Nelson só foi adestrado por Red no seu último ano, a súa influencia é profunda; Nelson máis tarde uniríase a Red como un dos "dez mellores adestradores da historia da NBA".[2] Sharman converteuse nunha do tres acodes en ser incluído no Basketball Hall of Fame polos seus logros como xogador e adestrador.
Antes da tempada 1966-67, Auerbach anunciou a súa retirada dos bancos e nomeou a Russell o seu sucesor. Russell traballou como adestrador-xogador e converteuse no primeiro afroamericano en dirixir un equipo da NBA.[2] Mentres o seu pupilo lideraba aos Celtics a dous aneis en 1968 e 1969, Auerbach estaba ocupado en rexuvenecer o persoal con astutas eleccións de draft, entre as que destacaron Dave Cowens (futuro Hall of Fame), Jo Jo White, Paul Westphal e Don Chaney. Co seu ex xogador Tom Heinsohn adestrando aos Celtics e liderado polo antigo sexto home John Havlicek, Boston gañou a División Atlántico desde 1972 até 1975 e o campionato da NBA en 1974 e 1976. Outras adquisicións notables por parte de Red foron o veterano pivote Paul Silas e a ex-estrela da ABA Charlie Scott.[4]
Con todo, Auerbach non puido evitar a entrada en crise dos Celtics a finais dos 70. Cando Havlicek se retirou en 1978, os Celtics asinaron un balance de 61-103 en dúas tempadas.[4] Mais en 1979, a fortuna cambiou cando Auerbach puxo os seus ollos no talentoso Larry Bird. A pesar de saber que a Bird aínda lle restaba aínda un ano na universidade, seleccionouno Draft de 1978 e esperou un ano ata que o futuro Hall of Fame incorporouse ao equipo. Auerbach enseguida sentiu que Bird se convertería na pedra angular da nova xeración dos Celtics.[2]
En 1980, Red fixo outro gran movemento. Convenceu a Golden State Warriors a traspasarlle a súa terceira elección de draft e ao pivote Robert Parish a cambio do número un do draft, Joe Barry Carroll, quen non tería unha carreira demasiado notable. Na terceira posición, Auerbach seleccionou ao xogador máis talentoso do draft, Kevin McHale, outro futuro Hall of Fame. O trío formado por Parish-McHale-Bird converteuse nun dos máis exitosos da historia da liga. Outros xogadores valiosos aínda que de rol máis secundario eran M.L. Carr, o veterano base Nate Archibald, Gerald Henderson, e máis tarde Dennis Johnson e Danny Ainge, quen xunto co trío formaron o famoso quinteto dos Celtics dos 80. O adestrador Bill Fitch liderou aos renovados Celtics ao título en 1981, e foi outro pupilo de Auerbach, K.C. Jones, quen continuou co legado e levou ao equipo a outro campionato en 1984.[4]
En 1984, Auerbach deixou de traballar como "general manager" e converteuse no presidente e posteriormente en vicepresidente da franquía.[4] O anel gañado polos Celtics en 1986 significaba o décimo sexto na carreira de Auerbach, un feito a día de hoxe inigualable na NBA. Con todo, nos próximos anos, a traxedia chegou aos Celtics. Sentindo que Bird necesitaba sangue novo, Red traspasou a Henderson pola elección número 2 do Draft de 1986, escollendo con ela á estrela universitaria Len Bias. Pero xustamente dous días despois, Bias morreu por mor dunha sobredose de cocaína. Varios anos despois, en 1993, o aleiro dos Celtics Reggie Lewis faleceu de súpeto mentres adestraba. A súa camiseta co dorsal 35 foi retirada na súa honra.
Nunha entrevista, Auerbach confesou que a principios dos 90 perdeu o interese en dirixir un equipo a alto nivel, polo que prefería quedar nun segundo plano e centrarse nos seus pasatempos favoritos, o raquetbol e fumar os seus puros. Con todo, continuaría como presidente dos Celtics até 1997, cando se converteu no vicepresidente da franquía até 2001, ano no que regresaría á presidencia até o día da súa morte,[6] aínda que nos seus últimos anos a súa fraxilidade e debilidade fosen visibles.[7]
Auerbach era fillo de Marie Auerbach e Hyman Auerbach, inmigrante ruso xudeu. Nativo de Brooklyn, tiña catro irmáns, un deles Zang Auerbach (catro anos menor que Red), un respectado debuxante e retratista do xornal Washington Star. Auerbach casou con Dorothy Lewis na primavera de 1941, coa que tivo dúas fillas, Nancy e Rancy.[6] Auerbach foi popular polo seu amor aos puros. Cando pensaba que o partido estaba decidido, prendía o chamado "cigarro da vitoria", chegando a denegar algúns restaurantes de Boston o fumar "puros ou pipa excepto para Red Auerbach".[6] Tamén era un gran apaixonado da comida chinesa. Nunha entrevista pouco antes da súa morte, Auerbach explicaba que a chinesa era a comida máis nutritiva dende os anos 50, xa que os equipos da NBA estaban constantemente viaxando e tiñan un calendario moi apertado, polo que encher o estómago de comida non chinesa significaba perder tempo e arriscarse a sufrir mareos na viaxe. Co paso dos anos, o seu amor por este tipo de cociña fíxolle ser copropietario dun restaurante chinés en Boston.
A pesar do seu forte carácter, Auerbach foi moi popular entre os seus xogadores. Lembrou que no seu setenta e cinco aniversarios, 45 dos seus ex xogadores felicitáronlle,[6] mentres que cando cumpriu os 80, Wilt Chamberlain, perenne vítima da dinastía dos Celtics dos 60, acordouse del, algo que Auerbach soubo apreciar. Nunha entrevista a ESPN, Auerbach dixo que o mellor equipo de todos os tempos na súa opinión estaría formado por Bill Russell (quen para el era o mellor xogador da historia dos Celtics), Bob Pettit, Elgin Baylor, Oscar Robertson e Jerry West, con John Havlicek como sexto home. Con respecto aos mellores baloncestistas da historia, Auerbach citou a Russell, Larry Bird, Magic Johnson, Kareem Abdul-Jabbar, Michael Jordan e Robertson.[6]
O 28 de outubro de 2006, Red Auerbach morreu dun ataque ao corazón. O comisionado da liga David Stern dixo, tras coñecer a súa morte, que "o seu baleiro nunca se encherá", e ex xogadores como Bill Russell, K.C. Jones, John Havlicek e Larry Bird, así como contemporáneos como Jerry West, Pat Riley e Wayne Embry, proclamaron de maneira universal a Red como unha das mellores personalidades da historia da NBA.[7] Auerbach deixou dúas fillas, Nancy e Randy, e foi enterrado no King David Memorial Gardens/National Memorial Park en Falls Church, Virxinia, o 31 de outubro de 2006.
Durante a tempada 2006-07, Red apareceu postumamente nunha serie de anuncios da NBA. O equipo da MLB Boston Red Sox homenaxeou a Auerbach nun partido o 20 de abril de 2007 ante New York Yankees, vestindo camisetas verdes e colgando réplicas de pancartas de campionatos dos Celtics no Fenway Park. Boston gañou 7-6. Antes do partido ante Washington Wizards que abría a tempada 2006-07, a súa firma foi oficialmente gravada na pista, preto do banco local, sendo nomeada a cancha como "Red Auerbach Parquet Floor". Á cerimonia acudiu a súa filla Randy e algunhas das lendas dos Celtics.
Algúns dos logros cultivados por Auerbach durante a súa carreira de 20 anos como adestrador foron once títulos de División Leste (incluídos nove consecutivos desde 1957 até 1965), once aparicións nas Finais (incluídas dez consecutivas desde 1957 até 1966) e nove campionatos da NBA. Cun total de 16 aneis nun período de 29 anos (1957-1986), Auerbach é a personalidade máis exitosas da historia da NBA.[2] Foi notable o seu traballo á hora de formar varias xeracións de persoais campioas nos Celtics, en especial a primeira dinastía da franquía con Russell liderando oito campionatos consecutivos (1959-1966). Como "general manager", creou dous novos e exitosos equipos, primeiro nos 70 con Dave Cowens á cabeza e posteriormente nos 80 con Larry Bird de líder.[2]
Ademais de adestrador foi un gran mentor; varios xogadores dirixidos por Auerbach máis tarde convertéronse en adestradores de éxito. Russell gañou dous títulos como sucesor de Red, Tom Heinsohn gañou outros dous cos Celtics na década dos 70, K.C. Jones dous novos aneis nos 80 e Bill Sharman un cos Lakers en 1972. Ademais, foi un dos pioneiros en dar importancia ao rol do sexto home, sendo John Havlicek e Don Nelson os exemplos máis claros. Este último, aínda que non gañou nunca un anel, sería nomeado posteriormente un dos "dez mellores adestradores na historia da NBA". Na honra a Auerbach, en 1985 os Celtics retiraron o dorsal 2 co nome de "AUERBACH", expresando que é a segunda persoa máis importante na historia da franquía, por detrás do fundador Walter Brown, en cuxo honra esta retirado o dorsal 1 co nome de "BROWN".
Nos seus inicios como adestrador de baloncesto, Auerbach estaba convencido de que o contraataque, no que un equipo despraza rapidamente o balón cara ao campo contrario sen que ao rival lle dese tempo de organizar a defensa, era unha potente táctica ofensiva. Esta nova estratexia demostrou ser letal para os rivais.[2] Ademais, Auerbach fixo énfase no traballo en equipo e non nas individualidades, dándolle os seus froitos en forma de campionatos. Tamén inventou o concepto de rol do xogador e o sexto home,[2] declarando: "As honras individuais son agradables, pero non foi nunca o obxectivo de ningún xogador dos Celtics. De feito, gañamos sete aneis sen colocar a un só xogador entre o dez mellores anotadores do campionato. O noso orgullo nunca estivo nas estatísticas".[4]
Auerbach tamén foi coñecido polas súas guerras psicolóxicas, a miúdo provocando a xogadores rivais ou árbitros con mala linguaxe. Debido ao seu forte carácter, foi expulsado e sancionado máis veces que ningún outro adestrador na historia da liga.[6] Con respecto ao seu equipo, Red era máis suave. Earl Lloyd, o primeiro xogador afroamericano en xogar na NBA, dixo sobre el: "Red Auerbach convencía aos seus xogadores de que os amaba polo que todo o que eles facían era para compracerlle".[6]
Auerbach foi autor de sete libros. O primeiro, Basketball for the Player, the Fan and Coach, foi traducido a sete idiomas, e é o libro de baloncesto máis vendido de todos os tempos.[2] O seu segundo libro, co-escrito con Paul Sann, foi titulado Winning the Hard Way. Tamén escribiu un par de libros con Joe Fitzgerald: Red Auerbach: An Autobiography e Rede Auerbach On and Off the Court. En outubro de 1991, lanzou M.B.A.: Management by Auerbach, co-escrito con Ken Dooley, e en 1991, Seeing Red con Dan Shaughnessy. En outubro de 2004 sacou o seu último libro, Let Me Tell You A Story, coa colaboración do xornalista deportivo John Feinstein.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
