Gran Premio de Australia de 1986

O Gran Premio de Australia de 1986 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 26 de outubro de 1986 nun circuíto urbano na cidade de Adelaida. Foi a 51º carreira na historia combinada do Gran Premio de Australia, que remontase ás 100 Miles Road Race de 1928 e a primeira que se celebrou nas rúas de Adelaida nunha presentación deseñada especificamente para o debut do Campionato do Mundo en Australia. O Gran Premio de Australia foi a décimo sexta e última carreira da tempada de 1986. A carreira disputouse sobre 82 voltas aos 3´780 quilómetros do circuíto para unha distancia total de carreira de 310 quilómetros.

Gran Premio de Australia de 1986

Nome oficial	LI Foster's Australian Grand Prix
Tipo	Gran Premio de Australia
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1986
Distancia do evento	82
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto urbano de Adelaida (Adelaide (en) ) 34°55′50″S 138°37′14″L
País	Australia
Data	26 de outubro de 1986
Competición
Primeiro posto	Alain Prost
Pole position	Nigel Mansell
Volta máis rápida	Nelson Piquet

A carreira decidiu unha pelexa a tres bandas polo campionato de pilotos. Os pilotos na pelexa polo título eran Nigel Mansell, Nelson Piquet, ambos dos cales corrían co equipo Williams - Honda, e Alain Prost co McLaren.

Mansell logrou a pole position, pero unha mala saída habilitou a seu compañeiro Piquet, a Ayrton Senna e Keke Rosberg para adiantalo e quedar cuarto a finais da primeira volta.

Logo dun par de voltas, o finlandés Keke Rosberg, no seu último Gran Premio, tomou o liderado de Piquet. Con todo, o finlandés retirouse cunha picada na volta 63, devolvendo o liderado de novo a Piquet e deixando a Mansell no terceiro lugar, o que sería suficiente para que o inglés lograra o campionato. Unha volta máis tarde, a carreira de Mansell terminou cando o seu pneumático traseiro esquerdo explotou na recta principal a falta de 19 voltas para o final. O título quedou entón entre Piquet e Prost co francés necesitando terminar por diante do brasileiro para defender con éxito o seu título. Tralos fracasos dos pneumáticos de Rosberg e Mansell, o equipo Williams chamou a Piquet para facer un cambio de pneumáticos por precaución, saíndo 15 segundos atrás. Fixo unha última carga para pechar a brecha de 4,2 segundos, pero Prost levouse a vitoria e gañar o segundo dos seus catro títulos.

Non foi ata o Gran Premio do Brasil de 2007 que houbo de novo tres posibles pilotos aspirantes ao título na última carreira da tempada.

Antecedentes

Ao inicio da carreira, tres pilotos tiñan a oportunidade de gañar o título. O piloto británico Nigel Mansell era o líder do campionato, seis puntos por detrás estaba o campión da tempada anterior Alain Prost, e un punto detrás de Prost estaba o compañeiro de equipo de Mansell en Williams, Nelson Piquet. Cuarto era Ayrton Senna, que tiña garantido terminar nesa posición. Prost tiña o obxectivo de converterse no primeiro piloto desde Jack Brabham en 1959 e 1960 en gañar dou Campionatos Mundiais de Pilotos consecutivos.

Os Williams de Mansell e Piquet eran moi superiores en velocidade ao McLaren de Prost. Con todo, a consistencia de Prost permitíralle acumular puntos durante todo o ano, mentres que os Williams loitaran un co outro e os seus xogos erosionaron o que houbera sido unha tempada dominante para o equipo.

Para gañar o campionato Mansell necesitaba a terceira posición ou superior, ou que Prost e Piquet terminaran no segundo lugar ou inferior. Para gañar o campionato Prost ou Piquet, tiñan que gañar a carreira, e que Mansell rematara en cuarta posición ou inferior.

A diferenza do Campionato de Pilotos, o Campionato de Construtores xa se decidira a favor de Williams, xa que tiñan unha vantaxe de 48 puntos sobre McLaren. O lugar de McLaren como subcampión estaba asegurado, con 30 puntos de vantaxe sobre o terceiro clasificado, Lotus.

Resumo da carreira

Mansell logrou a pole position cun tempo de 1 minuto 18.403 segundos. O seu compañeiro de equipo, Nelson Piquet, e Ayrton Senna no Lotus foron os únicos pilotos no mesmo segundo de tempo de Mansell. O terceiro aspirante ao título, Alain Prost, estaba na segunda fila da grella, cuarto.

A perspectiva dunha batalla a tres bandas para o Campionato de pilotos atraeu a unha multitude de 150 mil espectadores, no estreito pero rápido circuíto de Adelaida.^[1]

Mansell comezou desde a pole position, pero cedeu o liderado ao Lotus de Ayrton Senna na segunda curva da 1ª volta e caeu detrás de Piquet e Keke Rosberg na mesma volta. Piquet tamén superou a Senna na 1ª volta para tomar o liderado, pero que ía a durar só seis voltas xa que na volta 7, Rosberg púxose por diante de Piquet e comezou a construír unha brecha considerable entre el e o resto dos participantes.

Na 23ª volta Piquet trompeou, aínda que o seu coche non sufriu danos, e continuou a carreira malia perder de novo varias posicións. Prost sufriu unha picada un par de voltas máis tarde e descendeu ao cuarto lugar logo de ter que parar en boxes. Piquet atacou de novo, pasando a Mansell polo segundo lugar na volta 44, Prost quedou entre os dous monoprazas de Williams e, a falta de 25 voltas para o final, os tres aspirantes ao título corrían xuntos nas posicións 2ª, 3ª e 4ª.

A batalla foi polo liderado na volta 63 cando Rosberg sufriu un fallo no pneumático traseiro dereito e retirouse da carreira. Máis tarde Rosberg revelou que de todos os xeitos el nunca gañaría a carreira, a menos de que Prost non lograr terminar ou tivera problemas que non le permitiran competir polo título, prometeralle a Prost e ao equipo que axudaría ao seu compañeiro de equipo no seu intento de gañar dous campionatos consecutivos.^[2][3] Prost púxose terceiro que se converteu en segundo cando Rosberg retirouse, con Piquet agora líder. Mansell só necesitaba un terceiro lugar para gañar o campionato.

Mansell aínda estaba en terceira posición cando, na volta 64, o seu pneumático traseiro esquerdo rebentou a 290 km/h na recta Brabham de alta velocidade cando dobraba ao Ligier de Philippe Alliot, deixando unha choiva de faíscas detrás del e danando gravemente a súa suspensión traseira esquerda. O Williams continuou en inercia ata deterse na zona de escape de final da recta, Mansell pilotou para evitar chocar con nada. Temendo que sucedera o mesmo co segundo coche, Williams chamou a Piquet a boxes e Prost tomou o liderado. Piquet faría un último ataque, pechando a brecha de 15.484 segundos con 2 voltas para o final a apenas 4.205 segundos na meta e Prost logrou tanto a carreira como o campionato do mundo. Prost tiña tan pouco combustible que se detivo a poucos metros máis aló da liña de meta.

Na súa última carreira con Ferrari, Stefan Johansson completou o podio en terceira posición, aínda que cunha volta perdida con Prost e Piquet. Martin Brundle quedou sen combustible mentres cruzaba a meta en cuarto lugar no seu Tyrrell - Renault. O seu compañeiro de equipo Philippe Streiff terminou quinto con 2 voltas perdidas, mentres que Johnny Dumfries terminou sexto no seu Lotus-Renault.

Esta foi a última carreira do motor turbo de Renault, a compañía francesa foi a pioneira na turboalimentación na F1 en 1977, así como a última carreira de Fórmula Un de Renault como fornecedor de motores ata o seu regreso con Williams no Gran Premio do Brasil de 1989. Tamén foi a última carreira de Fórmula Un para o Campión Mundial de 1980 Alan Jones e do seu compañeiro de equipo Patrick Tambay, e a última carreira do Equipo Haas Lola, onde pilotaban tanto Jones como Tambay. Tamén foi a última carreira para o piloto de Lotus Johnny Dumfries, Berg Allen de Osella, Huub Rothengatter de Zakspeed e do Campión do Mundo de 1982 Keke Rosberg.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	Diferenza
1	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	1:19.255	1:18.403	—
2	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	1:20.088	1:18.714	+0.311
3	12	Ayrton Senna	Lotus-Renault	1:21.302	1:18.906	+0.503
4	1	Alain Prost	McLaren-TAG	1:19.785	1:19.654	+1.251
5	25	René Arnoux	Ligier-Renault	1:20.491	1:19.976	+1.573
6	20	Gerhard Berger	Benetton-BMW	1:22.260	1:20.554	+2.151
7	2	Keke Rosberg	McLaren-TAG	1:21.295	1:20.778	+2.375
8	26	Philippe Alliot	Ligier-Renault	1:22.765	1:20.981	+2.578
9	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:21.709	1:21.747	+3.306
10	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Renault	1:23.262	1:21.720	+3.317
11	23	Andrea de Cesaris	Minardi-Motori Moderni	1:23.476	1:22.012	+3.609
12	28	Stefan Johansson	Ferrari	1:22.050	1:22.309	+3.647
13	19	Teo Fabi	Benetton-BMW	1:22.584	1:22.129	+3.726
14	11	Johnny Dumfries	Lotus-Renault	1:23.786	1:22.664	+4.261
15	15	Alan Jones	Lola-Ford	24:46.383	1:22.796	+4.393
16	3	Martin Brundle	Tyrrell-Renault	1:24.061	1:23.004	+4.601
17	16	Patrick Tambay	Lola-Ford	1:24.584	1:23.008	+4.605
18	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	1:25.593	1:23.052	+4.649
19	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	1:23.396	1:23.230	+4.827
20	8	Derek Warwick	Brabham-BMW	1:23.552	1:23.313	+4.910
21	14	Jonathan Palmer	Zakspeed	1:24.509	1:23.476	+5.073
22	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	1:24.768	1:24.295	+5.892
23	29	Huub Rothengatter	Zakspeed	1:25.746	1:25.181	+6.778
24	17	Christian Danner	Arrows-BMW	1:25.296	1:25.233	+6.831
25	21	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	3:03.680	1:25.257	+6.855
26	22	Allen Berg	Osella-Alfa Romeo	1:28.912	1:27.208	+8.806

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	1	Alain Prost	McLaren-TAG	82	1:54:20.388	4	9
2	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	82	+ 4.205	2	6
3	28	Stefan Johansson	Ferrari	81	+ 1 volta	12	4
4	3	Martin Brundle	Tyrrell-Renault	81	+ 1 volta	16	3
5	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Renault	80	Sen combustible	10	2
6	11	Johnny Dumfries	Lotus-Renault	80	+ 2 voltas	14	1
7	25	René Arnoux	Ligier-Renault	79	+ 3 voltas	5
8	26	Philippe Alliot	Ligier-Renault	79	+ 3 voltas	8
9	14	Jonathan Palmer	Zakspeed	77	+ 5 voltas	21
10	19	Teo Fabi	Benetton-BMW	77	+ 5 voltas	13
NC	16	Patrick Tambay	Lola-Ford	70	Non clasificado	17
Ret	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	63	Pneumático	1
Ret	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	63	Eléctrico	19
Ret	2	Keke Rosberg	McLaren-TAG	62	Pneumático	7
NC	22	Allen Berg	Osella-Alfa Romeo	61	Non clasificado	26
Ret	8	Derek Warwick	Brabham-BMW	57	Freos	20
Ret	17	Christian Danner	Arrows-BMW	52	Motor	24
Ret	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	50	Motor	22
Ret	12	Ayrton Senna	Lotus-Renault	43	Motor	3
Ret	23	Andrea de Cesaris	Minardi-Motori Moderni	40	Mecánica	11
Ret	20	Gerhard Berger	Benetton-BMW	40	Motor	6
Ret	29	Huub Rothengatter	Zakspeed	29	Suspensión	23
Ret	15	Alan Jones	Lola-Ford	16	Motor	15
Ret	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	10	Accidente	18
Ret	21	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	2	Transmisión	25
Ret	27	Michele Alboreto	Ferrari	0	Colisión	9
Fonte:[4]

Líderes por volta

Nelson Piquet 8 (1–6, 63–64), Keke Rosberg 56 (7–62), Alain Prost 18 (65–82)

Posicións logo da carreira

• Texto en negra indican ao Campión Mundial.

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Putos 1 Alain Prost 72 (74) 2 Nigel Mansell 70 (72) 3 Nelson Piquet 69 4 Ayrton Senna 55 5 Stefan Johansson 23

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 Williams-Honda 141 2 McLaren-TAG 96 3 Lotus-Renault 58 4 Ferrari 37 5 Ligier-Renault 29

• Nota: só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.

Notas

1. "Australian classic – Adelaide, 1986". Official Formula One website. 31 March 2006. Arquivado dende o orixinal o 13/11/2014. Consultado o 13 November 2014.
2. "Ask Nigel: May 23". AutoSport. 23 May 2001. Consultado o 13 November 2014.
3. "Heartbreak for Mansell in dramatic Adelaide finale". F1Fanatic. 18 October 2007. Consultado o 13 November 2014.
4. "1986 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 13 November 2014. Consultado o 23 December 2015.

Véxase tamén

Ligazóns externas

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio de Australia de 1986

Carreira anterior: Gran Premio de México de 1986	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1986	Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1987
Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1985	Gran Premio de Australia	Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1987