Gran Premio do Brasil de 1989

O Gran Premio do Brasil de 1989 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 26 de marzo de 1989 no circuíto de Jacarepaguá do Río de Xaneiro. Foi a primeira carreira da tempada de 1989 e tamén foi o décimo oitavo Gran Premio do Brasil e o décimo que se celebrou en Jacarepaguá do Río de Xaneiro. A carreira disputouse sobre 61 voltas ao circuíto de cinco quilómetros para unha distancia da carreira de 307 quilómetros.

Gran Premio do Brasil de 1989

Nome oficial	XVIII Brazilian Grand Prix
Tipo	Gran Premio do Brasil
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1989
Distancia do evento	61
Localización  e  Datas
Localización	Autódromo Internacional Nelson Piquet (Río de Xaneiro) 22°58′32″S 43°23′42″O
País	Brasil
Data	26 de marzo de 1989
Competición
Primeiro posto	Nigel Mansell
Pole position	Ayrton Senna
Volta máis rápida	Riccardo Patrese

Informe

O equipo FIRST retirouse antes do comezo da tempada, xa que o coche fallara unha proba de choque obrigatoria da FIA na pretempada.

Philippe Streiff continuou como piloto principal de AGS para a tempada 1989, pero quedou paralítico nun accidente nunha proba pre-GP no circuíto, que puxo fin á súa carreira deportiva.

Ayrton Senna logrou a pole position na cualificación por diante de Riccardo Patrese, que bateu a marca de 177 aparicións nun Grand Prix, e Gerhard Berger no novo Ferrari 640, que contou coa primeira caixa de cambios semiautomática na Fórmula Un. Para Patrese en realidade era a súa primeira saída en primeira fila desde que comezou segundo no Gran Premio de Europa de 1983 en Brands Hatch, 81 carreiras despois. No seu debut con Ferrari, o compañeiro de equipo de Berger Nigel Mansell cualificou sexto. Logo da carreira Mansell chanceou que estaba tan convencido da falta de fiabilidade do seu novo coche que reservara un voo cedo a casa.^[1]

Johnny Herbert (Benetton) e Olivier Grouillard (Ligier) cualificáronse por primeira vez para unha carreira de Fórmula Un.

Na saída, Nicola Larini foi descualificado por unha saída ilegal. Mansell converteuse no primeiro home desde Mario Andretti en 1971 en gañar na súa debut na Fórmula Un con Ferrari, unha fazaña que non foi igualada ata que Kimi Räikkönen gañou con Ferrari no Gran Premio de Australia de 2007. Tamén foi a primeira carreira que gañada por un coche cunha caixa de cambios semiautomática. Mansell cortouse as mans co trofeo logo da carreira.^[2] Uníuselle no podio o McLaren de Alain Prost e o March de Maurício Gugelmin, na súa primeira aparición no podio. Johnny Herbert terminou cuarto e anotou puntos para Benetton no seu debut. Herbert, que aínda se recuperaba do seu horrible accidente na Fórmula 3000 en Brands Hatch seis meses antes, acabou 4º no debut a só 1´123 segundos detrás de Gugelmin e 7´748 segundos por diante do seu compañeiro de equipo Alessandro Nannini que terminou sexto.

A mala sorte da historia da carreira foi para o piloto de Arrows Derek Warwick. Houbo un problema ao axuste nunha roda traseira durante a súa segunda parada para cambiar os pneumáticos no que perderon máis de 25 segundos. Terminou en quinto lugar, a menos de 18 segundos por detrás de Mansell o que suxire que a parada en boxes puidolle custar a Warwick a súa vitoria no Gran Premio inaugural.

O compañeiro de equipo en Arrows de Warwick Eddie Cheever derrubouse logo de saír do seu coche trala colisión co Zakspeed de Bernd Schneider . Arrows en realidade tivo que modificar o coche de Cheevers despois de non pasar a comprobación de seguridade da FIA onde o piloto tiña 5 segundos para poder saír do seu coche. O novo deseño de Ross Brawn do Arrows A11 axustarase para acoller a altura do americano, que tivo problemas para adaptarse ao coche antes da práctica. Schneider, cuxo auto montaba o novo motor V8 de Yamaha, só se meteu en carreira logo do accidente de Philippe Streiff e a FIA permitira entrar 5 precualificados na pista principal en lugar de 4. Schneider non volveu a cualificar para outra carreira ata a penúltima proba da tempada en Xapón uns 7 meses despois. O seu novo compañeiro de equipo Aguri Suzuki fracasaría para cualificar nas 16 probas da tempada de 1989.

Esta foi a última carreira de Fórmula Un en Jacarepaguá. Desde 1990, o Gran Premio do Brasil disputouse nun acurtado Interlagos en Sao Paulo, a cidade natal de Ayrton Senna.

Clasificación

Pre Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Tempo	diferenza
1	7	Martin Brundle	Brabham-Judd	1:27.764
2	8	Stefano Modena	Brabham-Judd	1:28.147	+0.383
3	33	Gregor Foitek	EuroBrun-Judd	1:29.604	+1.840
4	17	Nicola Larini	Osella-Ford	1:29.679	+1.915
5	34	Bernd Schneider	Zakspeed-Yamaha	1:30.417	+2.653
6	21	Alex Caffi	Dallara-Ford	1:30.747	+2.983
7	18	Piercarlo Ghinzani	Osella-Ford	1:31.150	+3.386
8	39	Volker Weidler	Rial-Ford	1:31.964	+4.200
9	32	Pierre-Henri Raphanel	Coloni-Ford	1:32.019	+4.255
10	41	Joachim Winkelhock	AGS-Ford	1:32.982	+5.218
11	35	Aguri Suzuki	Zakspeed-Yamaha	1:33.079	+5.315
12	36	Stefan Johansson	Onyx-Ford	1:35.232	+7.468
13	37	Bertrand Gachot	Onyx-Ford	1:37.932	+10.168

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Equipo	Q1	Q2	Diferenza
1	1	Ayrton Senna	McLaren-Honda	1:26.205	1:25.302	—
2	6	Riccardo Patrese	Williams-Renault	1:26.172	7:12.732	+0.870
3	28	Gerhard Berger	Ferrari	1:26.271	1:26.394	+0.969
4	5	Thierry Boutsen	Williams-Renault	1:27.367	1:26.459	+1.157
5	2	Alain Prost	McLaren-Honda	1:27.095	1:26.620	+1.318
6	27	Nigel Mansell	Ferrari	1:27.249	1:26.772	+1.470
7	16	Ivan Capelli	March-Judd	1:27.525	1:27.035	+1.733
8	9	Derek Warwick	Arrows-Ford	1:27.937	1:27.408	+2.106
9	11	Nelson Piquet	Lotus-Judd	1:28.423	1:27.437	+2.135
10	20	Johnny Herbert	Benetton-Ford	1:27.626	1:27.754	+2.324
11	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	1:28.394	1:27.865	+2.563
12	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	1:27.956	1:28.581	+2.654
13	7	Martin Brundle	Brabham-Judd	1:29.138	1:28.274	+2.972
14	8	Stefano Modena	Brabham-Judd	1:28.621	1:28.942	+3.319
15	22	Andrea de Cesaris	Dallara-Ford	1:29.005	1:29.206	+3.703
16	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	1:30.077	1:29.435	+4.133
17	38	Christian Danner	Rial-Ford	1:30.460	1:29.455	+4.153
18	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	1:30.443	1:29.573	+4.271
19	17	Nicola Larini	Osella-Ford	1:31.341	1:30.146	+4.844
20	4	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	1:32.260	1:30.255	+4.953
21	12	Satoru Nakajima	Lotus-Judd	1:30.942	1:30.375	+5.073
22	26	Olivier Grouillard	Ligier-Ford	1:30.410	1:30.666	+5.108
23	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	1:30.702	1:30.643	+5.341
24	10	Eddie Cheever	Arrows-Ford	1:30.657	1:31.068	+5.355
25	34	Bernd Schneider	Zakspeed-Yamaha	1:32.346	1:30.861	+5.559
26	30	Philippe Alliot	Lola-Lamborghini	1:31.872	1:31.009	+5.707
27	29	Yannick Dalmas	Lola-Lamborghini	1:32.411	1:31.260	+5.958
28	25	René Arnoux	Ligier-Ford	1:34.232	1:31.376	+6.074
29	33	Gregor Foitek	EuroBrun-Judd	1:31.791	1:53.570	+6.489
30	31	Roberto Moreno	Coloni-Ford	1:32.561	1:34.894	+7.259

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	27	Nigel Mansell	Ferrari	61	1:38:58.744	6	9
2	2	Alain Prost	McLaren-Honda	61	+ 7.809	5	6
3	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	61	+ 9.370	12	4
4	20	Johnny Herbert	Benetton-Ford	61	+ 10.493	10	3
5	9	Derek Warwick	Arrows-Ford	61	+ 17.866	8	2
6	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	61	+ 18.241	11	1
7	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	60	+ 1 volta	18
8	12	Satoru Nakajima	Lotus-Judd	60	+ 1 volta	21
9	26	Olivier Grouillard	Ligier-Ford	60	+ 1 volta	22
10	4	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	59	+ 2 voltas	20
11	1	Ayrton Senna	McLaren-Honda	59	+ 2 voltas	1
12	30	Philippe Alliot	Lola-Lamborghini	58	+ 3 voltas	26
13	22	Andrea de Cesaris	Dallara-Ford	57	+ 4 voltas	15
14	38	Christian Danner	Rial-Ford	56	Caixa de cambios	17
Ret	6	Riccardo Patrese	Williams-Renault	51	Alternador	2
Ret	10	Eddie Cheever	Arrows-Ford	37	Colisión	24
Ret	34	Bernd Schneider	Zakspeed-Yamaha	36	Colisión	25
Ret	7	Martin Brundle	Brabham-Judd	27	Palier	13
Ret	16	Ivan Capelli	March-Judd	22	Suspensión	7
Ret	11	Nelson Piquet	Lotus-Judd	10	Sistema combustible	9
DSC	17	Nicola Larini	Osella-Ford	10	Dexcualificado	19
Ret	8	Stefano Modena	Brabham-Judd	9	palier	14
Ret	5	Thierry Boutsen	Williams-Renault	3	Motor	4
Ret	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	2	Chasis	16
Ret	28	Gerhard Berger	Ferrari	0	Colisión	3
Ret	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	0	Colisión	23
NSC	29	Yannick Dalmas	Lola-Lamborghini
NSC	25	René Arnoux	Ligier-Ford
NSC	33	Gregor Foitek	EuroBrun-Judd
NSC	31	Roberto Moreno	Coloni-Ford
NSCP	21	Alex Caffi	Dallara-Ford
NSCP	18	Piercarlo Ghinzani	Osella-Ford
NSCP	39	Volker Weidler	Rial-Ford
NScP	32	Pierre-Henri Raphanel	Coloni-Ford
NSCP	41	Joachim Winkelhock	AGS-Ford
NSCP	35	Aguri Suzuki	Zakspeed-Yamaha
NSCP	36	Stefan Johansson	Onyx-Ford
NSCP	37	Bertrand Gachot	Onyx-Ford
fonte:[3]

Líderes por volta

• Riccardo Patrese (17) 1-15, 21-22; Nigel Mansell (37) 16-20, 28-44, 47-61; Alain Prost (7) 23-27, 45-46

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Nigel Mansell 9 2 Alain Prost 6 3 Maurício Gugelmin 4 4 Johnny Herbert 3 5 Derek Warwick 2

Clasificación do campionato de construtores Pos. Construtor Puntos 1 Ferrari 9 2 McLaren-Honda 6 3 Leyton House-Judd 4 4 Benetton-Ford 4 5 Arrows-Ford 2

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Notas

1. Benson, Andrew (7 de outubro de 2009). "Pick your classic Brazilian Grand Prix". bbc.co.uk. Consultado o 12 de xullo de 2012.
2. "Do you remember when Mansell cut his hands on the podium?". F1 Racing (141) (Derwent Howard). December 2008. p. 39.
3. "1989 Brazilian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 January 2015. Consultado o 23 December 2015.

Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1988	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1989	Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 1989
Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 1988	Gran Premio do Brasil	Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1990

Ligazóns externas

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio do Brasil de 1989

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1