Imperio Italiano
From Wikipedia, the free encyclopedia
O colonialismo italiano iniciouse en 1882 coa posesión do porto de Assab, na futura Colonia eritrea e alcanzou a súa máxima expansión na época fascista, nos primeiros meses de 1940, cando as posesións coloniais italianas incluían catro territorios de África (Libia, Somalia, Etiopía e Eritrea), as illas do Dodecaneso (grupo de illas gregas no extremo leste do mar Exeo, xunto á costa suroeste de Turquía), Albania e a pequena concesión chinesa na cidade de Tianjin.
 | Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde maio de 2017) |
| Lema | «FERT (pt)  »  | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Localización | |||||
| |||||
| Capital | Roma | ||||
| Poboación | |||||
| Lingua oficial | lingua italiana | ||||
| Datos históricos | |||||
| Creación | 1882 | ||||
| Disolución | 1960 | ||||
| Organización política | |||||
| Membro de | |||||
.svg)
.svg)
Tras a conquista italiana de Etiopía, o 9 de maio de 1936, cuñouse a expresión Imperio colonial italiano ou, simplemente Imperio Italiano, cando se declarou a soberanía plena do Reino de Italia sobre o imperio de Eiopía e a asunción por parte do rei de Italia Vítor Manuel III do título de emperador de Etiopía.[1]
Este imperio colonial caeu como consecuencia dos fracasos de Italia durante a segunda guerra mundial.
Na posguerra, soamente a Somalia italiana permaneceu baixo administración fiduciaria de Italia até o ano de 1960, cando se declarou a independencia deste país e a súa unión coa Somalia británica.
Inmediatamente despois da unificación de Italia, o Reino de Italia comezou a ambicionar posesións coloniais.
O colonialismo italiano iniciouse coa toma de posesión dos portos de Assab e Massaua na costa africana do mar Vermello no último decenio do século XIX e terminou coa derrota do Eixe na segunda guerra mundial, que comportou a perda de todas as colonias italianas (excepto a Somalia italiana, que permaneceu como Administración fiduciaria da ONU.
Porén, sendo Somalia de facto un protectorado italiano até 1960, algúns consideran esta data como o fin do colonialismo Italiano.
As colonias italianas foron:
En África: Eritrea, a Somalia italiana, Libia (conquistada ao imperio Otomán en 1912) e a Etiopía italiana (conquistada e anexionada en 1936);
En Europa: o Dodecaneso e Albania (ocupada polas tropas italianas en 1939).
Os territorios baixo a soberanía de Italia no continente africano alcanzaron a súa máxima extensión no verán de 1940, cando foi ocupada tamén a Somalia británica (do 3 ao 19 de agosto), zonas nos arredores de cidades sudanesas (como Carey) e Kenya (Moyale) e algunhas localidades exipcias cerca da fronteira con Libia (setembro): o imperio alcanzou en África, a principios de 1941, máis de 4,1 millóns de km².
A diferenza das outras potencias coloniais europeas, Italia non tivo posesións coloniais estábeis noutros continentes fóra de África e Europa, se excluímos a pequena concesión italiana de Tianjin, na China (e a ocupación italiana da Anatolia suroccidental).
Italia pretendía establecer o seu dominio sobre a veciña Tunisia, país mediterráneo na costa oposta, onde se establecera desde había algúns anos unha gran comunidade de compatriotas.
Porén, Francia alegou, no Schiaffo di Tunisi en 1881,[2] provocando unha áspera reacción do goberno italiano e un punto de inflexión na política exterior italiana. Pola acción repentina de Francia, Italia emprendeu contactos diplomáticos con Alemaña e Austria-Hungría que levaron á sinatura da Tripla Alianza en 1882; porén, esta alianza tiña un punto feble: a hostilidade de Italia contra Austria-Hungría, debida á interrupción do proceso de reunificación nacional cos territorios irredentos de Trentino-Tirol do Sur, e a Venecia Xulia (cos terrritorios reclamados de Gorizia, Trieste, Istria e Dalmacia), aínda en poder do Imperio austríaco.
Outras friccións con Francia foron, durante o mesmo período, tamén en Alxeria, onde en Bona (actual Annaba) había unha comunidade italiana moi activa na pesca de corais.
Coa vista posta en Asia, e a concesión en Sabah (Borneo)
Nas dúas décadas posteriores á súa unificación, Italia ambicionaba a posesión dos poucos territorios asiáticos que permanecían aínda libres doutras potencias coloniais, en particular Tailandia, Birmania, o Sultanato de Aceh e as illas de Andaman e Nicobar. En 1880, o barón von Overbeck, cónsul do Imperio Austrohúngaro en Hong Kong, dada a negativa do goberno de Viena a axudalo na súa pretensión de establecer unha concesión no norte de Borneo, no actual estado de Sabah (Malaisia), preguntoulle ao goberno italiano se estaba interesado na adquisición da súa concesión, e crear así a primeira colonia italiana en Asia (Borneo), pero o proxecto fracasou pola negativa de Roma a intervir, deixando as mans libres á Gran Bretaña, que foi ocupando pouco a pouco a concesión, incorporándoa á Malaisia británica.
Por outra parte, a finais de 1869, o explorador Emilio Cerruti foi enviado a Nova Guinea para establecer relacións coa poboación local, obtendo bos resultados para a creación dunha eventual colonia comercial e/ou unha colonia penal, pero o temor do goberno italiano a provocar a inimizade de Inglaterra e Holanda fixo que fracasase o proxecto.[3] Cerruti volveu en 1870 a Florencia con borradores de tratados asinados polos sultáns das illlas de Aru e Kai, entre outros, en Nova Guinea, onde foi aceptada a soberanía italiana (Cerruti tomara posesión dalgunhas zonas do norte e o oeste da costa de Nova Guinea en nome de Italia).[4]
Primeiras tentativas en África
En África, a finais de 1861, co goberno de Cavour, houbo un pouco coñecido intento —abortado axiña polos británicos e os franceses— de crear unha pequena colonia, inicialmente comercial, na costa de Nixeria e na illa portuguesa do Príncipe. Porén, os primeiros intentos de adquirir posesións coloniais reais remóntanse á época dos gobernos de esquerda de Agostino Depretis e Francesco Crispi, aínda que algúns gobernos anteriores apoiaran, se ben non explicitamente, algunhas iniciativas privadas, tales como a adquisición da baía de Assab pola compañía de navegación de Rubattino. Durante os anos oitenta do século XIX foron enviados polo goberno italiano polo menos tres oficiais para intentar ocupar un porto no mar Vermello que podería servir de apoio a un futuro imperio colonial en Asia ou en África.
No Corno de África: Eritrea e Somalia
- Artigos principais: Eritrea italiana e Somalia italiana.
Os primeiros pasos de Italia en Assab leváronse a cabo en 1869, inmediatamente despois da apertura do canal de Suez, coa compra de terras polo misioneiro Giuseppe Sapeto, o que estimulou a compañía navieira de Raffaele Rubattino.[5] A empresa italiana de navegación comprou a baía de Assab a uns sultáns para construír un porto para os servizos da súa frota comercial.
O 10 de marzo de 1882, o goberno italiano adquiriu a terra de Assab da empresa italiana.[6]
Ademais de comprar Assab á compañía Rubattino (en 1882), o Estado italiano intentou adquirir e ocupar o porto de Zeila (no golfo de Adén, hoxe en Somalilandia), nese momento controlado polos exipcios, pero sen resultado ningún. Cando os exipcios tiveron que retirarse do corno de África en 1884, os diplomáticos italianos acordaron con Gran Bretaña a ocupación do porto de Massaua que, xunto co de Assab, formaron as primeiras posesións italianas no mar Vermello (desde 1890 coñecidas co nome de Colonia eritrea).
Para os gobernos Crispini, a cidade de Massaua converteuse no punto de partida para un proxecto que debía servir para o control de todo o Corno de África. Ao inicio da década de 1880 esta zona estaba habitada por tribos afar, etíopes, somalís e oromo, autónomas ou sometidas a diversos gobernos: os exipcios (ao longo das costas do mar Vermello), varios sultanatos (Harar, Hobyo e Zanzíbar, os máis importantes), emires ou líderes tribais. A diferenza do caso de Etiopía, gobernada daquela polo Negus Neghesti ("rei de Reis") Xoán IV, pero coa presenza dun segundo Negus (rei) nos territorios do sur: Menelik II.
Sudán
A China e a concesión de Tianjin
A conquista de Libia
Os anos 20 (Anatolia) e 30 (Abisinia)
Outra miras do goberno italiano
A conquista de Etiopía e o nacemento do imperio
Ambicións do réxime fascista
Fin do imperio
Eritrea (1882-1947)
Somalia italiana (1890-1960)
Libia (1911-1943)
Abisinia (1936-1941)
Albania (1939-1943)
O Dodecaneso (1912-1943)
Anatolia (1919-1922)
Tianjin (China) (1901-1947)
Bandeira do Reino de Italia e do Impero Italiano
Bandeira dos gobernadores das colonias
A tricolor italiana, usada na Administración fiduciaria italiana de Somalia
Escudo da África Oriental Italiana
_crowned.svg)
Escudo da Colonia eritrea
Escudo da Libia italiana
Escudo da Somalia italiana
Escudo utilizado na Administración fiduciaria italiana de Somalia
.svg)
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
