From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Εδουαρδιανή εποχή ή Εδουαρδιανή περίοδος στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι η περίοδος που καλύπτει την βασιλεία του Εδουάρδου Ζ΄, από το 1901 έως το 1910.
1901–1914  Ο Εδουάρδος Ζ΄, ο οποίος έδωσε το όνομα του στην Εδουαρδιανή περίοδο. | |
| Ακολουθεί την | Βικτωριανή εποχή |
|---|---|
| Ακολουθείται από | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Αιώνας | {{{αιώνας}}}
|
| Περίοδος των Τυδόρ |  (1485–1603) |
|---|---|
| Ελισαβετιανή εποχή | .jpg){kind=small} (1558–1603) |
| Περίοδος των Στιούαρτ |  (1603–1714) |
| Ιακωβιανή εποχή | (1603–1625) |
| Καρολίνεια εποχή |  (1625–1642) |
| Γεωργιανή εποχή |  (1714–1830) |
| Βρετανική Αντιβασιλεία |  (1811–1820) |
| Βικτωριανή εποχή |  (1837–1901) |
| Εδουαρδιανή εποχή | (1901–1910) |
Ο θάνατος της Βικτωρίας τον Ιανουάριο του 1901 και η διαδοχή από το γιο της, Εδουάρδο, σήμαναν την αρχή ενός νέου αιώνα και το τέλος της Βικτωριανής εποχής. Ενώ η Βικτωρία απέφευγε την κοινωνία λόγω εκτεταμένου πένθους μετά το θάνατο του συζύγου της, ο Εδουάρδος ήταν ο ηγέτης μιας μοδάτης ελίτ η οποία δημιούργησε ένα ύφος επηρεασμένο από την τέχνη και τη μόδα της ηπειρωτικής Ευρώπης—ίσως επειδή ο Βασιλιάς αρεσκόταν να ταξιδεύει.
Η εποχή σημαδεύθηκε από σημαντικές μεταβολές στα πολιτικά καθώς μέρη της κοινωνίας που είχαν ευρέως αποκλεισθεί από την εξουσία στο παρελθόν, όπως οι κοινοί εργάτες και οι γυναίκες, έγιναν αυξανόμενα πολιτικοποιημένοι.[1]
Η Εδουαρδιανή περίοδος συχνά επεκτείνεται μετά τον θάνατο του Εδουάρδου το 1910 για να περιλάβει τα έτη έως την βύθιση του Τιτανικού το 1912, την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, ή συχνά έως το τέλος του πολέμου το 1918. Στο τέλος του πολέμου, η Εδουαρδιανή μορφή ζωής, με την έμφυτη δυσαναλογία πλούτου και εξουσίας της, είχε γίνει αυξανόμενα αναχρονιστική στα μάτια του πληθυσμού που είχε υποφέρει στο πρόσωπο του πολέμου και που εκτέθηκαν σε στοιχεία νέων μαζικών μέσων τα οποία επέκριναν την αδικία της ταξικής διαίρεσης.
Κοινωνικά, η Εδουαρδιανή εποχή ήταν μια περίοδος κατά την οποία το βρετανικό ταξικό σύστημα ήταν πολύ αυστηρό. Οι οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές δημιούργησαν ένα περιβάλλον κοινωνικής κινητικότητας, με αλλαγές που περιλάμβαναν την άνοδο του σοσιαλισμού, το ενδιαφέρον για τους φτωχούς και την κοινωνική θέση της γυναίκας, που περιλάμβανε το δικαίωμα ψήφου, παράλληλα με αυξημένες οικονομικές ευκαιρίες, ως αποτέλεσμα της γρήγορης βιομηχανοποίησης. Οι αλλαγές αυτές έγιναν πιο έντονες με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις, όπως και στις προηγούμενες περιόδους, διαχωρίζονταν από την αριστοκρατική κοινωνία και τον κόσμο των εμπόρων, και οι ζωές τους διέφεραν παρασάγγας από τη σχετική πολυτέλεια των άλλων τάξεων.
Οι ανώτερες τάξεις επιδίδονταν σε δραστηριότητες αναψυχής, που οδήγησαν σε πρόοδο τη μόδα, καθώς χρειάζονταν ρούχα πιο άνετα και ευκίνητα. Οι στενοί κορσέδες και τα μπούστα τροποποιήθηκαν και η καθημερινή τους χρήση αργότερα εγκαταλείφθηκε.
Η Εδουαρδιανή εποχή αντιστοιχεί στην αντίστοιχη Μπελ Επόκ της Γαλλίας. Η περίοδος χαρακτηρίζεται από το μοναδικό της αρχιτεκτονικό στυλ, μόδα και τρόπο ζωής. Δέχτηκε μεγάλη επιρροή από την αρ νουβώ. Οι καλλιτέχνες επηρεάστηκαν από την εμφάνιση των αυτοκινήτων και του ηλεκτρισμού, καθώς και από μια μεγαλύτερη επικέντρωση στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πρόκειται για μια περίοδο που εκδίδονταν και διαβάζονταν μεγάλος αριθμός μυθιστορημάτων και διηγημάτων, ενώ υπήρχε διάχυτη μια αρχική διάκριση ανάμεσα στη "λογοτεχνία των διανοουμένων" και τη "λαϊκή λογοτεχνία". Κύριοι εκπρόσωποι ήταν οι Τζ. Μ. Μπάρρυ, Άρνολντ Μπένετ, Γκ. Κ. Τσέστερτον, Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Τζόσεφ Κόνραντ, Ε. Μ. Φόρστερ, Τζον Γκάλσγουορθυ, Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, Ήντιθ Νέσμπιτ, Μπίατριξ Πόττερ, Χ. Τζ. Ουέλλς, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, και Π. Γκ. Γούντχαους.
Παράλληλα, ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες, συνήθως υπό την ιδιοκτησία βαρόνων του Τύπου, έγιναν σταδιακά απαραίτητες και σημαντικές.[2]
Οι ηχογραφήσεις της εποχής (κύλινδροι σε φωνογράφους), σύμφωνα με τα σύγχρονα πρότυπα, ήταν χαμηλής ποιότητας. Δημοφιλείς ήταν ζωντανές παραστάσεις, επαγγελματικές και ερασιτεχνικές. Στρατιωτικές ορχήστρες πνευστών συχνά έπαιζαν μουσική σε υπαίθριους χώρους, όπως πάρκα, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.[3] Κύριοι εκπρόσωποι ήταν οι Χένρυ Γουντ, Έντουαρντ Έλγκαρ, Γκούσταβ Χολστ, Ρέιφ Βων Ουίλλιαμς και Τόμας Μπήτσαμ.
Ο κινηματογράφος βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα και το κοινό προτιμούσε τις ζωντανές παραστάσεις από τις ταινίες. Δημοφιλείς και ιδιαίτερα διαδεδομένες ήταν οι μουσικές παραστάσεις.
Το θέατρο σημαδεύτηκε από την ανάδυση του Νέου Δράματος και έργων του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, του Χάρλεϋ Γκράνβιλ Μπάρκερ, καθώς και συγγραφέων της ηπειρωτικής Ευρώπης, όπως του Χένρικ Ίψεν και του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν.
Παρά την ευρεία ανάπτυξη της αρ νουβώ στην ηπειρωτική Ευρώπη, το αρχιτεκτονικό στυλ του εδουαρδιανού Μπαρόκ προτιμείτο στα δημόσια κτίρια. Η αλλαγή από το Βικτωριανό εκλεκτικό στυλ αντιστοιχούσε με τις τις ιστορικές αναβιώσεις της περιόδου, κυρίως νεοκλασικού στυλ του 18ου και 19ου αιώνα.
Η αλλαγή του αιώνα ήρθε με πολλές καινοτομίες. Εκπρόσωποι της ηπειρωτικής Ευρώπης παρήγαγαν κάποια από τα σημαντικότερα έργα τους, όπως ο Μαξ Πλανκ, ο Άλμπερτ Άινσταϊν και ο Σίγκμουντ Φρόυντ. Απονεμήθηκαν τα πρώτα Βραβεία Νόμπελ και ο Έρνεστ Ράδερφορντ εξέδωσε το βιβλίο του περί ραδιενέργειας. Στάλθηκαν τα πρώτα διατλαντικά ασύρματα μηνύματα από τον Γουλιέλμο Μαρκόνι και οι Αδελφοί Ράιτ πραγματοποίησαν την πρώτη τους πτήση.
Μέχρι το τέλος της εποχής, ο Λουί Μπλεριό διέσχισε αεροπορικώς το Στενό της Μάγχης, εξέπλευσε το παρθενικό του ταξίδι το μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου, το RMS Olympic, άρχισαν να κυκλοφορούν τα πρώτα αυτοκίνητα, ενώ για πρώτη φορά προσεγγίστηκε ο Νότιος Πόλος από την ομάδα του Ρόαλντ Άμουνδσεν κι έπειτα του Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ.
Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1908 διεξήχθησαν στο Λονδίνο. Η δημοφιλία των αθλημάτων ήταν και ανάλογη των κοινωνικών τάξεων: το ποδόσφαιρο διαδόθηκε στις πιο φτωχές τάξεις, ενώ στις ανώτερες το τέννις και η ιστιοπλοΐα.
Στα πρώτα χρόνια της Εδουαρδιανής εποχής, ο Β΄ Πόλεμος των Μπόερς στη Νότια Αφρική χώρισε τη χώρα στους πολέμιους και τους υποστηρικτές του. Μεγάλη επιρροή ασκούσαν εκπρόσωποι των Φιλελευθέρων, όπως ο Ντέιβιντ Λόυντ Τζορτζ, αν και την εξουσία είχε ο Συντηρητικός Τζόσεφ Τσέιμπερλαιν.
Η αυτοκρατορική πολιτική των Συντηρητικών αποδείχθηκε μη δημοφιλής κι έτσι στις Γενικές Εκλογές του 1906, οι Φιλελεύθεροι κέρδισαν με διαφορά. Ωστόσο, η Κυβέρνηση δεν μπορούσε να προχωρήσει στο σύνολο του ριζοσπαστικού της εκλογικού προγράμματος χωρίς την υποστήριξη της κυρίως Συντηρητικής Βουλής των Λόρδων.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
