From Wikipedia, the free encyclopedia
Το έθνος κράτος (ή έθνος-κράτος) είναι το κράτος όπου η μεγάλη πλειονότητα του λαού που το απαρτίζει μοιράζεται την ίδια νοοτροπία και είναι συνειδητό. Το έθνος-κράτος είναι ιδανικό στο οποίο τα πολιτιστικά σύνορα ταιριάζουν με τα πολιτικά.[1] Σύμφωνα με έναν ορισμό, "το έθνος-κράτος είναι κυρίαρχο κράτος, του οποίου τα περισσότερα θέματα είναι ενωμένα επίσης από παράγοντες που ορίζονται ένα έθνος όπως η γλώσσα ή η κοινή καταγωγή."[2] Είναι πιο ακριβής έννοια από τη "χώρα", δεδομένου ότι μια χώρα δεν πρέπει να έχει μια κυρίαρχη εθνοτική ομάδα.
.jpg)
Ένα έθνος, με την έννοια μιας κοινής εθνοτικής καταγωγής, μπορεί να περιλαμβάνει μια διασπορά ή πρόσφυγες που ζουν έξω από το έθνος-κράτος. μερικά έθνη αυτής της έννοιας δεν έχουν κράτος όπου κυριαρχούν. Σε μια πιο γενική έννοια, το έθνος-κράτος είναι απλά μια μεγάλη, πολιτικά κυρίαρχη χώρα ή διοικητική επικράτεια. Ένα έθνος-κράτος μπορεί να αντιπαραβληθεί με:
Η σχέση ανάμεσα σε ένα έθνος (με την εθνοτική έννοια) και ένα κράτος μπορεί να είναι περίπλοκη. Η παρουσία του κράτους μπορεί να ενθαρρύνει την εθνογένεση, και μια ομάδα με προϋπάρχουσα εθνική ταυτότητα μπορεί να επηρεάσει την κατάρτιση των εδαφικών ορίων ή να διαφωνήσει για την πολιτική νομιμότητα.
Αυτός ο ορισμός του "έθνους-κράτους" δεν είναι καθολικά αποδεκτός. "Όλες οι προσπάθειες για την ανάπτυξη ορολογικής συναίνεσης γύρω από το "έθνος" οδήγησαν σε αποτυχία", καταλήγει ο ακαδημαϊκός Βαλέρι Τισκόφ.[6]
Ο Ουόλκερ Κόνορ[7] περιγράφει τις εντυπώσεις που περιβάλλει τους χαρακτήρες του "έθνους", του "(κυρίαρχου) κράτους", του "κράτους-έθνους" και του "εθνικισμού".
Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ασυνήθιστο παράδειγμα ενός έθνους-κράτους, λόγω του ισχυριζόμενου καθεστώτος "χώρες εντός της χώρας". Το Ηνωμένο Βασίλειο σχηματίζεται από την ένωση με την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία. Είναι ενιαίο κράτος που σχηματίστηκε αρχικά από τη συγχώνευση δύο ανεξάρτητων βασιλείων, του Βασιλείου της Αγγλίας (που περιλάμβανε και την Ουαλία) και το Βασίλειο της Σκωτίας, αλλά η Συνθήκη της Ένωσης (1707) έδινε τη δυνατότητα συνέχισης σε ορισμένες υπηρεσίες των πρώην δύο βασιλείων, συμπεριλαμβανομένων ξεχωριστών νομικών συστημάτων και χωριστές εθνικές εκκλησίες.[8][9][10]
Το 2003, η Βρετανική Κυβέρνηση περιέγραψε το Ηνωμένο Βασίλειο ως "χώρες στο εσωτερικό της χώρας".[11] Ενώ η Εθνική Στατιστική υπηρεσία και άλλοι περιγράφουν το Ηνωμένο Βασίλειο ως "έθνος-κράτος",[12][13] άλλοι, συμπεριλαμβανομένου του τότε Πρωθυπουργού, το περιγράφουν ως ένα "πολυεθνικό κράτος"[14][15][16] και ο όρος Έθνη του Σπιτιού χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις τέσσερις εθνικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα έθνη του Ηνωμένου Βασιλείου (Αγγλία, Βόρεια Ιρλανδία, Σκωτία, Ουαλία).[17] Ορισμένοι αναφέρονται σε αυτήν ως "Ένωση Κρατών".[18][19]
Υπήρξε ακαδημαϊκή συζήτηση για το κατά πόσον το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να διαλυθεί νομικά καθώς συνήθως θεωρείται ενιαίο έθνος-κράτος. Ο Α.Β. Ντίκεϊ αναφέρει επίσης οποιαδήποτε αλλοίωση στις Πράξεις της Ένωσης του 1707 θα είναι πολιτική τρέλα.[20]
Ένα παρόμοιο ασυνήθιστο παράδειγμα είναι το Βασίλειο των Κάτω Χωρών. Από τις 10 Οκτωβρίου 2010 το Βασίλειο των Κάτω Χωρών αποτελείται από τέσσερις χώρες:[21]
Κάθε περιοχή χαρακτηρίζεται ρητώς ως λαντ στην ολλανδική νομοθεσία στο Χάρτη για το Βασίλειο των Κάτω Χωρών.[22] Σε αντίθεση με τα γερμανικά Ομόσπονδα κράτη και τα Αυστριακά ομόσπονδα κρατίδια, τα λάντεν μεταφράζονται ως "χώρες" από την ολλανδική κυβέρνηση.[23][24][25]
Το Ισραήλ ιδρύθηκε ως Εβραϊκό κράτος το 1948. Η "Βασική Νομοθεσία" το περιγράφει ως Εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος. Ο Βασικός Νόμος: Το Ισραήλ σαν Έθνος-Κράτος του Εβραϊκού Λαού (2018) ρητά ορίζει τη φύση του Κράτους του Ισραήλ ως έθνος-κράτος του Εβραϊκού λαού. Σύμφωνα με την Κεντρική Στατιστική υπηρεσία του Ισραήλ, το 75.7% του ισραηλινού πληθυσμού είναι Εβραίοι.[26] Οι Άραβες αποτελούν μέχρι και το 20.4% του πληθυσμού, αποτελώντας τη μεγαλύτερη εθνοτική μειονότητα στο Ισραήλ. Το Ισραήλ έχει επίσης πολύ μικρότερες κοινότητες Αρμενίων, Κιρκασίων, Ασσύριοι, Σαμαρείτες, και άτομα με κάποια Εβραϊκή κληρονομιά. Υπάρχουν επίσης ορισμένοι μη-Εβραίοι σύζυγοι των Ισραηλινών Εβραίων. Ωστόσο, οι κοινότητες αυτές είναι πολύ μικρές, και συνήθως περιορίζονται σε εκατοντάδες με μερικές χιλιάδες.
Το Πακιστάν έχει εθνοτική πολυμορφία και είναι επίσημα ομοσπονδία, αλλά θεωρείται ως έθνος-κράτος[27], λόγω της ιδεολογικής βάσης πάνω στην οποία ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Βρετανική Ινδία ως ανεξάρτητο κράτος και όχι ως μέρος της ενωμένης Ινδίας. Οι διαφορετικές εθνοτικές ομάδες στο Πακιστάν είναι έντονα συνδεδεμένες με την κοινή Μουσουλμανική ταυτότητα, τις κοινές πολιτιστικές και κοινωνικές αξίες, την κοινή ιστορική κληρονομιά, την εθνική lingua franca (Ούρντου) και τα κοινά πολιτικά, στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα.[27][28]
Η πιο προφανής απόκλιση από το ιδεώδες του "ενός έθνους, ενός κράτους" είναι η παρουσία μειονοτήτων, ιδιαίτερα των εθνικών μειονοτήτων που σαφώς δεν είναι μέλη του πλειοψηφικού έθνους. Ένας εθνοτικός εθνικιστικός ορισμός ενός έθνους είναι απαραιτήτως αποκλειστικός: τα εθνοτικά έθνη συνήθως δεν έχουν ανοιχτή συμμετοχή. Στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχει μια σαφής ιδέα ότι τα γύρω έθνη είναι διαφορετικά και αυτό περιλαμβάνει τα μέλη των εθνών που ζουν στην «λανθασμένη πλευρά» των συνόρων. Ιστορικά παραδείγματα ομάδων που έχουν επισημανθεί ως κάτοικοι της λανθασμένης πλευράς των συνόρων είναι οι Ρομά και οι Εβραίοι στην Ευρώπη.
Οι αρνητικές συμπεριφορές σε μειονότητες εντός του εθνικού κράτους κυμαίνονται από την πολιτιστική αφομοίωση που επιβάλλεται από το κράτος, μέχρι την απέλαση, τη δίωξη, τη βία και την εξόντωση. Οι πολιτικές αφομοίωσης συνήθως επιβάλλονται από το κράτος, αλλά η βία κατά των μειονοτήτων δεν γίνεται πάντοτε με πρωτοβουλία του κράτους: Μπορεί να συμβεί με τη μορφή βίας σε όχλους, όπως λιντσάρισμα ή πογκρόμ. Τα έθνη κράτη είναι υπεύθυνα για μερικά από τα χειρότερα ιστορικά παραδείγματα βίας κατά των μειονοτήτων που δεν θεωρούνται μέρος του έθνους.
Ωστόσο, πολλά εθνικά κράτη αποδέχονται συγκεκριμένες μειονότητες ως μέρος του έθνους και ο όρος εθνική μειονότητα χρησιμοποιείται συχνά με αυτή την έννοια. Οι Σόρβοι στη Γερμανία είναι ένα παράδειγμα: εδώ και αιώνες έζησαν σε γερμανόφωνες πολιτείες, περιβαλλόμενες από πολύ μεγαλύτερο γερμανικό πληθυσμό και δεν έχουν άλλη ιστορική επικράτεια. Γενικά, τώρα θεωρούνται ότι αποτελούν μέρος του γερμανικού έθνους και γίνονται δεκτοί έτσι από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία εγγυάται συνταγματικά τα πολιτιστικά τους δικαιώματα. Από τις χιλιάδες εθνοτικές και πολιτιστικές μειονότητες των εθνικών κρατών ανά τον κόσμο, μόνο λίγες έχουν αυτό το επίπεδο αποδοχής και προστασίας. Επίσης, άλλο ένα παράδειγμα είναι το Βέλγιο, όπου αν και υπάρχει μια γερμανική μειονότητα που φτάνει περίπου τα 80.000 άτομα, τα γερμανικά είναι επίσημα σε όλη τη χώρα.
Η πολυπολιτισμικότητα είναι επίσημη πολιτική σε πολλά κράτη, καθιερώνοντας το ιδανικό της ειρηνικής ύπαρξης ανάμεσα σε πολλές εθνικές, πολιτιστικές και γλωσσικές ομάδες. Πολλά έθνη έχουν νόμους που προστατεύουν τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Όταν υπάρχουν κρατικά σύνορα που δεν ταιριάζουν με τα εθνικά σύνορα, όπως στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ασία, οι εθνοτικές εντάσεις, σφαγές και γενοκτονίες εμφανίζονται μερικές φορές ιστορικά (βλ. Σερβική γενοκτονία, βοσνιακή γενοκτονία και εθνικές συγκρούσεις στη Νότια Κιργιζία το 2010).
Στην ιδανική περίπτωση, τα σύνορα ενός εθνικού κράτους εκτείνονται αρκετά μακριά για να συμπεριλάβει όλα τα μέλη του έθνους και όλη την εθνική πατρίδα. Και πάλι, στην πράξη ορισμένοι από αυτούς ζουν πάντα στην «λανθασμένη πλευρά» των συνόρων. Μέρος της εθνικής πατρίδας μπορεί να βρίσκεται και εκεί, και μπορεί να κυβερνάται από το «λάθος» έθνος. Η απάντηση στη μη συμπερίληψη της επικράτειας και του πληθυσμού μπορεί να πάρει τη μορφή αλυτρωτισμού: απαιτώντας την παράδοση ανακτηθέντων εδαφών και την ενσωμάτωσή τους στο εθνικό κράτος.
Οι ισχυρισμοί των αλυτρωτιστών βασίζονται συνήθως στο γεγονός ότι ένα αναγνωρίσιμο τμήμα της εθνικής ομάδας ζει πέρα από τα σύνορα. Εντούτοις μπορούν να συμπεριλάβουν διεκδικήσεις σε έδαφος όπου δεν κατοικεί το έθνος τους, επειδή ζούσαν εκεί στο παρελθόν, η εθνική γλώσσα μιλιέται σε αυτή την περιοχή, ο εθνικός πολιτισμός τους την έχει επηρεάσει, η γεωγραφική ενότητα με την υπάρχουσα επικράτεια ή μια μεγάλη ποικιλία άλλων λόγων. Τα παράπονα για το παρελθόν συνήθως εμπλέκονται και μπορούν να προκαλέσουν επανένταξη.
Η διάκριση αλυτρωτισμού και πανεθνικισμού είναι μερικές φορές δύσκολη, καθώς αμφότερες οι θεωρίες ισχυρίζονται ότι όλα τα κράτη ενός εθνοτικού και πολιτιστικού έθνους ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο κράτος. Ο εθνικισμός είναι λιγότερο πιθανό να ορίσει το έθνος ως εθνοτικό. Παραδείγματος χάριν, οι παραλλαγές του πανγερμανισμού έχουν διαφορετικές ιδέες για το τι αποτελούσε η Μεγάλη Γερμανία, περιλαμβανομένου και του συγχέοντας όρου Γκροσντόιτσλαντ, ο οποίος στην πραγματικότητα συνεπαγόταν τη συμπερίληψη τεράστιων σλαβικών μειονοτήτων από την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.
Τυπικά, οι αλυτρωτικές διεκδικήσεις αρχικά γίνονται από μέλη μη κρατικών εθνικιστικών κινημάτων. Όταν υιοθετούνται από ένα κράτος, συνήθως προκαλούνται εντάσεις και οι πραγματικές προσπάθειες προσάρτησης θεωρούνται πάντοτε casus belli, αιτία για πόλεμο. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ισχυρισμοί αυτοί οδηγούν σε μακροχρόνιες εχθρικές σχέσεις μεταξύ γειτονικών κρατών. Τα κινήματα αλυτρωτισμού κυκλοφορούν χάρτες με τις διεκδικούμενες περιοχές, το μεγαλύτερο εθνικό κράτος. Η περιοχή αυτή, η οποία είναι συχνά πολύ μεγαλύτερη από την υπάρχουσα πολιτεία, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην προπαγάνδα τους.
Ο αλυτρωτισμός δεν πρέπει να συγχέεται με διεκδικήσεις για αποικίες στο εξωτερικό, οι οποίες γενικά δεν θεωρούνται μέρος της εθνικής πατρίδας. Ορισμένες γαλλικές υπερπόντιες αποικίες θα ήταν μια εξαίρεση: η γαλλική εξουσία στην Αλγερία ανεπιτυχώς αντιμετώπισε την αποικία ως διαμέρισμα της Γαλλίας.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
