Γεωγραφική κατανομή των ομιλητών της ελληνικής γλώσσας

Αυτό το άρθρο αναλύει την ιστορική και τρέχουσα γεωγραφική κατανομή των ομιλητών της ελληνικής γλώσσας, όπως διαμορφώνεται από τις κατά τόπους εγχώριες απογραφές. Η ελληνική γλώσσα αποτελεί επίσημη γλώσσα της Ελλάδας,^[1] της Κύπρου^[2] και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.^[3] Είναι επίσημη γλώσσα των δήμων Δρόπολης και Φοινίκης της Βόρειας Ηπείρου.^[4]

Ανά χώρα

Ευρώπη

Ελλάδα

Η ελληνική γλώσσα αποτελεί την κύρια και μοναδική επίσημη γλώσσα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η Ελλάδα αποτελεί κατοικία ομιλητών της ελληνικής γλώσσας για αρκετές χιλιετίες, με παρουσία από την 3η χιλιετία π.Χ.^[5] και πιθανώς νωρίτερα.^[6]

Στην Ελλάδα, οι ομιλητές της ελληνικής γλώσσας πλησιάζουν τα 11.000.000 άτομα.^[7][8] Εκτός από τους κατοίκους της Ελλάδας που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, σχεδόν όλοι οι μετανάστες με καταγωγή από άλλες χώρες γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα σε οποιοδήποτε βαθμό.

Ως αποτέλεσμα της ανταλλαγής πληθυσμών του 1923 και της σταδιακής αφομοίωσης των μεταναστών και άλλων κοινοτήτων, δεν υπάρχει κάποια σημαντική γλωσσική μειονότητα στην Ελλάδα, εκτός από τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.

Κύπρος

Δήμοι της Κύπρου ανά κυρίαρχη γλώσσα το 1960, πριν τη διαίρεση της Κύπρου.

Η Ελληνική γλώσσα είναι μία από τις δύο επίσημες γλώσσες της Κύπρου, μαζί με την τουρκική.^[9] Καθώς το ένα τρίτο της Κύπρου βρίσκεται υπό την κατοχή της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, σχεδόν όλα τα επίσημα έγγραφα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι στην ελληνική. Ωστόσο, η ελληνική είναι η κύρια γλώσσα ολόκληρου του νησιού. Η τοπική διάλεκτος ονομάζεται κυπριακή.^[10]

Στην Κύπρο, η ελληνική γλώσσα ομιλείται συνεχώς από τον 12ο-11ο αιώνα π.Χ. Στη ρωμαϊκή κατοχή του νησιού, η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούταν ευρέως από τη ρωμαϊκή διοίκηση.^[11] Πριν την τουρκική εισβολή του 1974, η ελληνική γλώσσα ομιλούταν ομοιόμορφα σε όλο το νησί, ενώ υπήρχαν και Τουρκοκύπριοι που ομιλούσαν μόνο την ελληνική.^[12][13][14] Σήμερα, αρκετοί τουρκοκύπριοι, κυρίως άτομα μεγαλύτερης ηλικίας γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα.^[15]

Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 679.833 Κύπριοι είχαν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική.^[16] Αρκετοί μετανάστες ομιλούν και την ελληνική γλώσσα.

Αλβανία

Κατανομή των γλωσσικών μειονοτήτων στην Αλβανία. Οι Έλληνες είναι η περιοχή χρωματισμένη με μπλε χρώμα.

Η ελληνική γλώσσα ομιλείται στη Βόρεια Ήπειρο από την αρχαιότητα. Σήμερα η Ελληνική γλώσσα ομιλείται σε περιοχές των νομών Αυλώνα^[17] Αργυροκάστρου, Κορυτσάς^[18] και Μπερατίου.^[19]

Η ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου αποτελεί ευαίσθητο θέμα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Έτσι ο ακριβής αριθμός των ομιλητών της ελληνικής γλώσσας στην Αλβανία είναι δύσκολο να εκτιμηθεί. Σύμφωνα με την απογραφή του οργανισμού Ομόνοια, στη Βόρεια Ήπειρο και μέρη της Ελλάδας υπάρχουν 287.000 Έλληνες και άρα σχεδόν 287.000 ομιλητές της ελληνικής.^[20]

Η κύρια τοπική διάλεκτος της ελληνικής στην Αλβανία είναι η χειμαρριώτικη και η αργυροκαστριώτικη. Λόγω της γεωγραφικής τους απομόνωσης από την υπόλοιπη Ελλάδα, τείνουν να είναι πιο συντηρητικές^[21] και έχουν περισσότερα δάνεια από την αλβανική. Άλλες διάλεκτοι είναι αυτοί της Νάρτας και της Σβέρνιτσας, οι οποίες ανήκουν στις βόρειες ελληνικές διαλέκτους.^[22]

Η ελληνόφωνη μειονότητα στην Αλβανία είναι συγκεντρωμένη στους νομούς Αυλώνα και Αργυροκάστρου^{[23][24][25][26]} και σε τέσσερις οικισμούς στα περίχωρα της Χειμάρρας^{[23][24][25][26][27]} όπου σχηματίζουν την πλειοψηφία του πληθυσμού.^[23][28] Κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα υπάρχουν Ελληνόφωνοι στον δήμο Πρεμετής.^[29][30] Ελληνόφωνοι υπάρχουν και στην επαρχία Κορυτσάς.^[31] Επίσης, υπάρχουν ελληνόφωνοι οικισμοί στα περίχωρα της Πρεμετής και Τεπελενίου.^[26] Εκτός από την περιοχή που ορίζεται ως Βόρειος Ήπειρος, υπάρχουν δύο παραλιακά ελληνόφωνα χωριά κοντά στον Αυλώνα.^[32][33] Λόγω εξαναγκασμένων και μη εξαναγκασμένων πληθυσμιακών μετακινήσεων κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής,^[26][34] ελληνόφωνες κοινότητες υπάρχουν και στις πόλεις Μπεράτ,^[35] Δυρράχιο, Καβάγια, Πετσίν, Ελμπασάν και Τιράνων, καθώς και στα περίχωρα των προαναφερθέντων πόλεων.^[26]

Η ελληνική γλώσσα είναι επίσημη γλώσσα στον δήμο Φοινίκης^[36] και στον δήμο Δρόπολης.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Επίσης, αρκετοί Αλβανοί ομιλούν την ελληνική ως δεύτερη ή τρίτη γλώσσα,^[37] λόγω παλαιότερης διαμονής στην Ελλάδα ή επιθυμίας να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Επίσης, η ελληνική γλώσσα διδάσκεται σε μειονοτικά σχολεία της χώρας. Η ελληνική είναι αναγνωρισμένη μειονοτική γλώσσα στην Αλβανία.^[38][39]

Τουρκία

Χάρτης του Ελληνισμού στην Εγγύς Ανατολή (1918) του Γεώργιου Σωτηριάδη (1852-1942).

Η ελληνική γλώσσα ομιλείται από διάσπαρτες κοινότητες, κυρίως στην Κωνσταντινούπολη και τον Πόντο. Οι ομιλητές της ποντιακής ανέρχονται περίπου στους 5.000,^[40] ενώ η νεοελληνική ομιλούταν από 3.600 άτομα το 2014.^[41][42]

Τα τελευταία 60 χρόνια, ο αριθμός των ομιλητών της ελληνικής γλώσσας έχει συρρικνωθεί. Σύμφωνα με την απογραφή του 1965, η ελληνική γλώσσα ήταν η μητρική γλώσσα 48.096 κατοίκων της Τουρκίας, ενώ μόνο 3.203 από αυτούς ήταν μονόγλωσσοι. Ακόμη, 78.941 ομιλούσαν την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα.^[43] Στην ίδια περιοχή, οι περισσότεροι ομιλητές βρίσκονταν σε τρεις επαρχίες, στις επαρχίες Κωνσταντινούπολης (35.097 μητρικοί ομιλητές της ελληνικές γλώσσας^[44]), Δαρδανελλίων (5.258 ομιλητές^[44]) και Τραπεζούντας (4.535 ομιλητές^[44]). Μικρότερες κοινότητες υπήρχαν στις επαρχίες Σμύρνης (898 ομιλητές ως μητρική γλώσσα^[44]) και Χατάι (767 ομιλητές ως μητρική γλώσσα^[44]).

Η ελληνική γλώσσα ομιλούνταν στη περιοχή της σημερινής Τουρκίας (Μικρασία) και στον Πόντο από την αρχαιότητα. Έως το 1923 (ανταλλαγή πληθυσμών σύμφωνα με τη συμφωνία της Λωζάνης) οι Έλληνες στο σημερινό έδαφος της Τουρκίας ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο. Σύμφωνα με την οθωμανική απογραφή του 1914, οι Έλληνες στην Αυτοκρατορία έφταναν τα 1.792.202 άτομα, δίνοντας περίπου 2.000.000 ομιλητές της ελληνικής γλώσσας στη χώρα.

Επίσης, άλλο ένα κέντρο της ελληνικής κοινότητας στην Τουρκία είναι τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, στην επαρχία Δαρδανελλίων. Στην Τουρκία, η ελληνική είναι αναγνωρισμένη μειονοτική γλώσσα.^[45] Στις επαρχίες Καρς, Ερζερούμ, Ιγντίρ και Αρνταχάν (αυτές οι επαρχίες πέρασαν στη Ρωσία σύμφωνα με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου) υπήρχε σημαντική κοινότητα Ελλήνων του Καυκάσου και Ποντίων, οι οποίοι μιλούσαν κυρίως ποντιακά.

Τα ποσοστά των ομιλητών της ελληνικής γλώσσας στην Τουρκία, σύμφωνα με την απογραφή του 1965

Ιταλία

Στην Ιταλία, η ελληνική γλώσσα ομιλείται κυρίως με τη μορφή της κατωιταλικής διαλέκτου,^[46] η οποία ομιλείται σε θύλακες στην Καλαβρία (διάλεκτος Γκρίκο), την Απουλία και τη χερσόνησο του Σαλέντο. Η παρουσία τους χρονολογείται από την αρχαιότητα, κατά τη διάρκεια μαζικών μεταναστεύσεων στη νότια Ιταλία και άλλες περιοχές της Ευρώπης.

Ο συνολικός πληθυσμός των Κατωιταλιωτών αριθμεί περί τα 60.000 άτομα.^[47][48] Η ελληνική ομιλείται και από Έλληνες μετανάστες στην Ιταλία. Στην Ιταλία η ελληνική είναι αναγνωρισμένη μειονοτική γλώσσα.^[49]

Γερμανία

Η ελληνική κοινότητα στη Γερμανία αριθμεί περί τα 400.000 άτομα. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών ομιλεί την ελληνική γλώσσα. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Στατιστικής φτάνουν τα 320.000 άτομα^[50] ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας ανεβάζει τον αριθμό τους στα 380.000 άτομα.^[51] Μεταξύ της ελληνικής κοινότητας της Γερμανίας, η ελληνική χρησιμοποιείται κυρίως στο σπίτι και σε συνευρέσεις ομοεθνών τους.

Ρωσία, ΕΣΣΔ και Ρωσική Αυτοκρατορία

Η Ελληνική γλώσσα ομιλείται από αρκετές χιλιάδες άτομα στη Ρωσία. Από τις 1 Ιανουαρίου 2017, η ελληνική γλώσσα διδάσκεται ως δεύτερη ξένη γλώσσα σε σχολεία της Ρωσίας,^[52] ξεκινώντας από τη σχολική χρονιά 2017-2018.^[53]

Οι περισσότεροι Ελληνόφωνοι της Ρωσίας ομιλούν τα Ποντιακά, με τους ομιλητές της να είναι περίπου 40.000 άτομα.

Σύμφωνα με τη ρωσική απογραφή του 2002, 56.473 κάτοικοι της Ρωσίας είχαν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική^[54] (0.04% του πληθυσμού της χώρας). Στην απογραφή του 2010 οι μητρικοί ομιλητές της ελληνικής στη Ρωσία μειώθηκαν αρκετά. Η μείωση τους έφτασε τα 13.955 άτομα ή 24.71%, φτάνοντας τους 42.518 ομιλητές. Επίσης το μερίδιο επί του πληθυσμού της χώρας μειώθηκε στο 0.03% του συνολικού πληθυσμού της χώρας.^[55]

Το κέντρο της ελληνόγλωσσης μειονότητας αποτελεί η Μόσχα και η νότια Ρωσία, η οποία γειτνιάζει με τη Μαύρη Θάλασσα. Στη Σεβαστούπολη, πόλη ομοσπονδιακής σημασίας στη Κριμαία (η οποία αμφισβητείται μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας), η ελληνική είναι η μητρική γλώσσα 326 κατοίκων της πόλης ή το 0.09% του πληθυσμού.^[56] Στην ειδική απογραφή του 2014 στη Κριμαία, 450 άτομα ανέφεραν την ελληνική ως μητρική τους γλώσσα (434 στη Δημοκρατία της Κριμαίας και 16 στη Σεβαστούπολη).^[57] Στη ρωσική απογραφή του 1897, 17.114 άτομα στο κυβερνείο Ταυρίδας (Κριμαία και ορισμένες περιοχές της νότιας Ουκρανίας ανατολικά της Χερσώνας) ανέφεραν την ελληνική ως μητρική τους γλώσσα (3,13% του πληθυσμού).^[58][59] Μικρή ελληνόφωνη κοινότητα υπήρχε και στη νήσο Σαχαλίνης στην άπω Ανατολή, σύμφωνα με την απογραφή του 1897, όπου 13 άτομα (όλοι τους άνδρες) δήλωσαν την ελληνική ως μητρική τους γλώσσα.^[60]

Αρκετοί ομιλητές της ελληνικής γλώσσας μένουν στο Κράι Κρασνοντάρ, όπου ζουν 22.000 από τους 85.000 Έλληνες που κατεγράφησαν στην απογραφή του 2010.^[61][62] Η ελληνική διδάσκεται σε ορισμένα σχολεία του κράι.^[53]

Στη ρωσική απογραφή του 1897, 186.925 άτομα δήλωσαν την ελληνική ως τη μητρική τους γλώσσα. Ομιλούσαν κυρίως τα ανατολικά ποντιακά, ενώ οι σημαντικότερες κοινότητες βρίσκονταν στην Κριμαία, τη νότια Ρωσία και βόρεια Γεωργία, αλλά και στην περιφέρεια Καρς (σήμερα αποτελεί μέρος της Τουρκίας, ενώ το έδαφος της περιφέρειας Καρς ανήκει στις επαρχίες Αρνταχάν, Ερζερούμ και Καρς).^[63] Στην περιφέρεια Καρς, 32.593 άτομα (το 11.2% των ερωτηθέντων) δήλωσαν τα ελληνικά ως τη μητρική τους γλώσσα (16.469 άνδρες και 16.124 γυναίκες).^[64] Η σημαντική ελληνόφωνη κοινότητα στο Καρς διαμορφώθηκε κυρίως από τις μεταναστεύσεις ή μετακινήσεις Ελλήνων του Καυκάσου, Αρμενίων και Ποντίων στα εδάφη της ρωσικής περιφέρειας του Καρς.^[65] Μάλιστα, σε ορισμένες περιοχές της περιφέρειας (όμπλαστ) του Καρς, οι ελληνόφωνοι αποτελούσαν πλειοψηφία. Στο κυβερνείο Αστραχάν, σύμφωνα με την απογραφή του 1897, εικοσιεφτά άτομα ομιλούσαν την ελληνική ως μητρική γλώσσα (20 άνδρες και 7 γυναίκες).^[66] Στο κυβερνείο Τόμπολσκ, σύμφωνα με την ίδια απογραφή, είκοσι τέσσερα άτομα μιλούσαν την ελληνική ως μητρική γλώσσα (22 άνδρες και 2 γυναίκες).^[67]

Στη Ρωσία, η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείται στο πρώτο κανάλι της κριμαϊκής τηλεόρασης^[68] σε δύο τηλεοπτικά προγράμματα, ενώ η ελληνική γλώσσα ομιλείται στην χερσόνησο για πάνω από 3 χιλιετίες και αποτελούσε κτήση του Βυζαντίου για εκατοντάδες χρόνια.

Ουκρανία

Οι Έλληνες της Ουκρανίας αριθμούν 91.548 άτομα, σύμφωνα με την ουκρανική απογραφή του 2001. Ωστόσο, λόγω της αφομοίωσης και του εκρωσισμού κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης, μόνο ένα μικρό μέρος των Ελλήνων της Ουκρανίας ομιλεί την ελληνική γλώσσα. Στις σοβιετικές απογραφές του 1970, 1979 και 1989 και την ουκρανική απογραφή του 2001, οι Έλληνες με μητρική γλώσσα τα ελληνικά αποτελούσαν το 6.7%, 8.9% και 18.5% του συνολικού πληθυσμού Ελλήνων της Ουκρανικής ΣΣΔ.^{[69][70][71][72]}

Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, μόνο το 23.4% των Ελλήνων της Ουκρανίας γνώριζε την ελληνική σε κάποιο βαθμό.^[73][74] Οι περισσότεροι ελληνόφωνοι Ουκρανοί βρίσκονται στην περιφέρεια Ντονέτσκ (όπου βρίσκονται οι Μαριούπολη). Στο χωριό Μπουγάς (πρώην Μαξίμοβκα), της επαρχίας Βολνόβαχα, το 22.29% των κατοίκων του χωριού ομιλούν την ελληνική ως μητρική γλώσσα.^[75][76]

Στην Ουκρανία, η ελληνική είναι αναγνωρισμένη ως μειονοτική γλώσσα.^[77]

Πολωνία

Σύμφωνα με την πολωνική απογραφή του 2002, η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούταν στο σπίτι από 3.166 άτομα, από τα οποία 2.759 είχαν αποκτήσει την πολωνική υπηκοότητα.^[78] Ο ελληνόφωνος πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατακόρυφα με την εισροή πολιτικών προσφύγων από τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο.

Σύμφωνα με τη ρωσική απογραφή του 1897 (βλέπε διαμελισμοί της Πολωνίας), 77 κάτοικοι της Βαρσοβίας μιλούσαν την ελληνική ως μητρική γλώσσα (64 άνδρες και 13 γυναίκες).^[79] Στο κυβερνείο Καλίς, 15 άτομα μιλούσαν την ελληνική ως μητρική γλώσσα (14 άνδρες και 1 γυναίκα).^[80]

Ηνωμένο Βασίλειο

Η ελληνική κοινότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο αριθμεί δεκάδες χιλιάδες μέλη λόγω της συνεχιζόμενης μετανάστευσης. Αρκετοί μετανάστες είναι ελληνοκύπριοι, ενώ κέντρο της ελληνόφωνης ελληνοκυπριακής κοινότητας είναι το Πάλμερς Γκρην,^[81][82] όπου 605 άτομα δήλωσαν την ελληνική ως μητρική τους γλώσσα.^[83] Σύμφωνα με έρευνα υπό τη χορηγία της Επιχείρισης της Πόλης του Λονδίνου,^[84] υπάρχουν 280.600 με 300.000 ομιλητές της ελληνικής γλώσσας στην περιοχή του μείζονος Λονδίνου.^[81]

Σουηδία

Η ελληνόφωνη κοινότητα στη Σουηδία δημιουργήθηκε προσφάτως.^[85][86] Οι περισσότεροι Έλληνες μετανάστες στη Σουηδία, ειδικά αυτοί που μετανάστευσαν τα πρόσφατα χρόνια, μπορούν να ομιλήσουν την ελληνική γλώσσα. Λόγω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, η ελληνόφωνη κοινότητα στη Σουηδία αυξάνεται γρήγορα.^[87][88]

Νορβηγία

Η ελληνόφωνη κοινότητα στη Νορβηγία αποτελεί μερικές δεκάδες μέλη. Το 2009 11 μαθητές είχαν τα ελληνικά ως μητρική γλώσσα.^[89]

Φινλανδία

Οι ομιλητές της ελληνικής γλώσσας στη Φινλανδία ξεπερνούν τις 1.000.^[90] Για στατιστικούς λόγους, η ελληνική γλώσσα ταξινομείται μαζί με τη λατινική, όπου αθροιστικά οι δύο γλώσσες έχουν 1.644 ομιλητές (0.03% του πληθυσμού). Σχεδόν όλοι οι προαναφερόμενοι 1.644 ομιλητές ανήκουν στην ελληνική, διότι η λατινική έχει ελάχιστους μητρικούς ομιλητές.

Ασία

Αρμενία

Στην Αρμενία, η ελληνική είναι αναγνωρισμένη ως μειονοτική γλώσσα.^[77] Στην ελληνική κοινότητα της Αρμενίας, η οποία αριθμεί 1.176 άτομα, αρκετά μέλη της (κυρίως ηλικιωμένοι) μπορούν να ομιλήσουν την ποντιακή διάλεκτο.^[91] Ο ακριβής αριθμός των ομιλητών της ελληνικής είναι άγνωστος.^[92] Η ρωσική απογραφή του 1897 ανέφερε ότι 1.323 άτομα στο κυβερνείο του Εριβάν ομιλούσαν την ελληνική ως μητρική γλώσσα.^[93] Στην Αρμενία, η ελληνική γλώσσα ομιλείται εκατοντάδες χρόνια από άτομα που μετανάστευσαν εκεί κατά την ελληνιστική, ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο ή και αργότερα. Ορισμένοι Ελληνόφωνοι ζούσαν και στο κυβερνείο Γκαντζά.^[94]

Αζερμπαϊτζάν

Η μικρή ελληνόφωνη κοινότητα στο Αζερμπαϊτζάν αποτελείται από απογόνους μεταναστών από τον Πόντο και νεότερους μετανάστες. Σύμφωνα με τη ρωσική απογραφή του 1897, στο κυβερνείο Ελιζαβετπόλ (με πρωτεύουσα την Ελιζαβετπόλ, σημ. Γκαντζά, αποτελούμενο κυρίως από περιοχές στο δυτικό Αζερμπαϊτζάν και γειτονικές περιοχές της Αρμενίας) 558 άτομα μιλούσαν την ελληνική ως μητρική γλώσσα (347 άνδρες και 211 γυναίκες).^[94]

Γεωργία

Στη Γεωργία, υπάρχει μια σημαντική ελληνόφωνη κοινότητα, κυρίως στην Αμπχαζία (αμφισβητούμενη περιοχή μεταξύ της Γεωργίας και της δημοκρατίας της Αμπχαζίας) και την Τσάλκα. Σύμφωνα με τη ρωσική απογραφή του 1897, στο κυβερνείο Κουτάισι (συμπεριλάμβανε και το Σουχούμι, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της Αμπχαζίας) ζούσαν 14.482 ελληνόφωνοι (8.215 άνδρες και 6.267).^[95]

Η ελληνική είναι μια από τις κυριότερες γλώσσες της Αμπχαζίας,^[96] ενώ ομιλείται για αρκετούς αιώνες στην περιοχή.

Ουζμπεκιστάν

Αρκετές εκατοντάδες ελληνοφώνων παραμένουν στο Ουζμπεκιστάν. Αυτοί ζουν κυρίως στην Τασκένδη, όπου μετακόμισαν πολιτικοί πρόσφυγες του ελληνικού εμφυλίου πολέμου και Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης οι οποίοι μεταφέρθηκαν χωρίς τη θέλησή τους από άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης.

Ωκεανία

Αυστραλία

Η ελληνική γλώσσα είναι μία από τις μεγαλύτερες, σε αριθμό ομιλητών, γλώσσες της Αυστραλίας. Το 2016, ελληνική ομιλούταν στο σπίτι από 237.588 Αυστραλούς, αντιπροσωπεύοντας μείωση κατά 5.8% από το 2011. Τα ελληνικά είναι η έβδομη μεγαλύτερη γλώσσα της Αυστραλίας σε αριθμό ομιλητών.^[97]

Το κέντρο της ελληνόγλωσσης μειονότητας στην Αυστραλία είναι η Μελβούρνη.

Παραπομπές

1. «Όλες οι χώρες μέλη της ΕΕ με λίγα λόγια | Ευρωπαϊκή Ένωση». europa.eu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
2. «Κύπρος | Ευρωπαϊκή Ένωση - Europa EU». europa.eu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
3. «Γλώσσες της ΕΕ | Ευρωπαϊκή Ένωση - Europa EU». europa.eu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
4. «Greek». Office of the High Commissioner for Human Rights. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2008.
5. Renfrew 2003, σελ. 35; Georgiev 1981, σελ. 192.
6. Gray & Atkinson 2003, σελίδες 437–438; Atkinson & Gray 2006, σελ. 102.
7. «2011 POPULATION AND HOUSING CENSUS» (PDF). HELLENIC STATISTICAL AUTHORITY. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 8 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
8. «Information from the 2001 Census: The Census recorded 762.191 persons normally resident in Greece and without Greek citizenship, constituting around 7% of total population. Of these, 48.560 are EU or EFTA nationals; there are also 17.426 Cypriots with privileged status» (PDF). Aei.pitt.edu. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2014.
9. «ΟΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΠΙΣΗΜΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ» (PDF). olc.gov.cy. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2019.^{[νεκρός σύνδεσμος]}
10. «Κυπριακή διάλεκτος και ελληνική γλώσσα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Κύπρος)». kathimerini.com.cy. 1 Μαρτίου 2016. http://www.kathimerini.com.cy/gr/apopseis/prosopikotites-stin-k/233057/?ctype=ar. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
11. «Η ελληνική γλώσσα στην Κύπρο κατά την αρχαιότητα - Sigmalive». sigmalive.com. 24 Ιανουαρίου 2015. https://simerini.sigmalive.com/article/2015/1/24/e-ellenike-glossa-sten-kupro-kata-ten-arkhaioteta/. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2019.
12. Beckingham 1957, σελ. 166:In Cyprus religious and linguistic divisions do not quite coincide. While many Turks habitually speak Turkish there are 'Turkish', that is, Muslim villages in which the normal language is Greek; among them are Lapithiou (P i), Platanisso (F i), Ayios Simeon (F i) and Galinoporni (F i). This fact has not yet been adequately investigated. With the growth of national feeling and the spread of education the phenomenon is becoming not only rarer but harder to detect. In a Muslim village the school teacher will be a Turk and will teach the children Turkish. They already think of themselves as Turks, and having once learnt the language, will sometimes use it in talking to a visitor in preference to Greek, merely as a matter of national pride. On the other hand many Turks, whose mother tongue is Turkish, learn Greek because they find it useful to understand the language of the majority, though it is much less common for them to write it correctly
13. Stavroula Varella (2006). Language Contact and the Lexicon in the History of Cypriot Greek, Peter Lang. σελ. 64.
14. Ozan Gülle (2014). «Structural Convergence in Cyprus - Inauguraldussertation zur Erlangung des Doktorgrades der Philosophie an der Ludwig-Maximilians-Universitat Munchen» (PDF). σελ. 149. it is historically well documented that Turkish Cypriots showed large differences in their frequency of communication in Cypriot Greek [...]: On one end of the spectrum are Turkish Cypriots who were probably monolingual Cypriot Greek speakers or had only little competency in Turkish, ..."
15. Ammon, Ulrich· Dittmar, Norbert· Mattheier, Klaus J.· Trudgill, Peter, επιμ. (2006). «Greece and Cyprus». Sociolinguistics: an international handbook of the science of language and society / Soziolinguistik: ein internationales Handbuch zur Wissenschaft von Sprache und Gesellschaft. Handbooks of linguistics and communication science / Handbücher zur Sprach- und Kommunikationswissenschaft. 3 (2nd έκδοση). Berlin: Walter de Gruyter. σελίδες 1881–1889.
16. «Population - Country of Birth, Citizenship Category, Country of Citizenship, Language, Religion, Ethnic/Religious Group, 2011». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2018.
17. Petiffer, James (2001). The Greek Minority in Albania – In the Aftermath of Communism (PDF). Surrey, UK: Conflict Studies Research Centre. σελ. 7. ISBN 1-903584-35-3. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 6 Ιουλίου 2011.
18. ,Miranda Vickers, James Pettifer (1997). Albania: from anarchy to a Balkan identity. London: C. Hurst & Co. Publishers. σελ. 187. ISBN 0-7156-3201-9.
19. Winnifrith, Tom (2002). Badlands, Borderlands A History of Northern Epirus-Southern Albania. Gerald Duckworth, Limited. σελ. 29. ISBN 978-0-7156-3201-7.
20. «OMONIA's Census: Greek minority constitutes 10% of population in Albania». Balkaneu.com. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2017.
21. Appendix A. History & Diatopy of Greek. Αρχειοθετήθηκε 2016-08-09 στο Wayback Machine. The story of pu: The grammaticalisation in space and time of a Modern Greek complementiser. Δεκέμβριος 1998. University of Melbourne. Nick Nicholas. p. 504: "Why Himara or Argyrokastro would have been significantly more archaic than any number of mountains in Northern Greece (not counting those where Aroumin is spoken!) is not clear"
22. «ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ ΑΥΛΩΝΑ» (PDF). Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 21 Αυγούστου 2018.
23. Nitsiakos, Vassilis (2010). On the border: Transborder mobility, ethnic groups and boundaries along the Albanian-Greek frontier. LIT Verlag. p. 99. "According to the latest census in the area, the Greek-speaking population is larger but not necessarily continuous and concentrated. The exclusively Greek-speaking villages, apart from Himarë, are Queparo Siperme, Dhërmi and Palasë. The rest are inhabited by Albanian-speaking Orthodox Christians (Kallivretakis 1995:25-58)."; pp. 129-130. "The Greek minority of Albania is found in the southern part of the country and it mostly constitutes a compact group of people. Apart from the cities (Gjirokastër, Sarandë), whose population is mixed, the villages of these two areas, which are officially recognized as minority areas, are in the vast majority of their population Greek and their historical presence in this geographical space, has led to an identification of the group with this place."
24. Winnifrith, 2002, pp. 24-25: "But in spite of the efforts of Greek schools and churches near Vlorë, Berat and Korçë, Greek speech only really exists today in the extreme south-west of Albania near Butrint and along the border as far as Kakavia, in three villages along the coast near Himarë, and in the Drinos valley near Gjirokastër. Even in these areas there are pockets of Albania speech, and almost all Greek-speakers are bilingual. Emigration to Greece has in the past ten years both emptied certain villages and increased the number of Greek-speakers. Pro-Greek feelings may have existed at other opportune times among people who spoke Albanian at home, but were Orthodox in religion and spoke Greek in commercial dealing or at church."
25. Kallivretakis, Leonidas (1995). "Η ελληνική κοινότητα της Αλβανίας υπό το πρίσμα της ιστορικής γεωγραφίας και δημογραφίας [The Greek Community of Albania in terms of historical geography and demography «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2017.." In Nikolakopoulos, Ilias, Kouloubis Theodoros A. & Thanos M. Veremis (eds). Ο Ελληνισμός της Αλβανίας [The Greeks of Albania]. University of Athens. pp. 51-58.
26. Berxholli Arqile, Sejfi Protopapa, & Kristaq Prifti (1994). "The Greek minority in the Albanian Republic: A demographic study". Nationalities Papers. 22. (2): 430. "Another factor contributing to the lower rate of increase in the Greek minority is the internal movement of the ethnic Greeks. The women who marry non-Greeks outside the minority areas often give up their Greek nationality. The same thing can be said about the ethnic Greeks, especially those with university training, who would be employed outside their villages. In particular, those working in large cities like Tirana very often would not declare their Greek nationality."; p. 431: "As can be seen from Table I, the preponderant number of Greek nationals, 57,602, live in southern Albania, south of the Shkumbin River. Only 1,156 ethnic Greeks reside outside of this region, principally in the cities of Tirana, Durres and Elbasan. Thus, in southern Albania, with an area of 13,000 square kilometers and a population of 1,377,810, the Greek minority makes up 4.18 percent of the overall population. But the highest concentration of the Greek minority is located in an area of I ,000 square kilometers in the enclaves of Pogon, Dropull and Vurg, specifically, the townships of Lower Dropull, Upper Dropull and Pogon, in the district of Gjirokastra; the townships of Vergo, Finiq, Aliko, Mesopotam and the city of Delvina in the district of Delvina; and the townships of Livadhja, Dhiver and the city of Saranda, in the district of Saranda. This concentration has a total population of 53,986 ethnic Greeks. In turn, these enclaves are within the districts of Gjirokastra, Delvina and Saranda, with an area of 2,234 square kilometers which contains a total of 56,452 ethnic Greeks, or 36.6 percent of the general population of 154,141 in the region."
27. Winnifrith, Tom (1995). «Southern Albania, Northern Epirus: Survey of a Disputed Ethnological Boundary». Farsarotul. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2015.
28. «Albania: The state of a nation». ICG Balkans Report N°111. σελ. 15. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 8 Αυγούστου 2010. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2010. The coastal Himara region of Southern Albania has always had a predominantly ethnic Greek population.
29. Dimitropoulos, Konstantinos (2011). «Social and political policies regarding Hellenism in Albania during the Hoxha period». Panteion University of Social and Political Sciences. σελ. 11. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2015.
30. Nitsiakos. On the border. 2010. pp. 249-263
31. Winnifrith, 2002, p. 133.
32. Nicholas Geoffrey Lemprière Hammond (1967). Epirus: the Geography, the Ancient Remains, the History and Topography of Epirus and Adjacent Areas. Clarendon Press. pp. 131-132.
33. Dimitropoulos. Social and political policies regarding Hellenism. 2011. p. 13.
34. p. 6. "In contrast, Albanian governments use a much lower figure of 58,000 which rests on the unrevised definition of "minority" adopted during the communist period. Under this definition, minority status was limited to those who lived in 99 villages in the southern border areas, thereby excluding important concentrations of Greek settlement in Vlora (perhaps 8000 people in 1994) and in adjoining areas along the coast, ancestral Greek towns such as Himara, and ethnic Greeks living elsewhere throughout the country. Mixed villages outside this designated zone, even those with a clear majority of ethnic Greeks, were not considered minority areas and therefore were denied any Greek-language cultural or educational provisions. In addition, many Greeks were forcibly removed from the minority zones to other parts of the country as a product of communist population policy, an important and constant element of which was to pre-empt ethnic sources of political dissent. Greek place-names were changed to Albanian names, while use of the Greek language, prohibited everywhere outside the minority zones, was prohibited for many official purposes within them as well."
35. Winnifrith, 2002, p. 29: "Berat was the seat of a Greek bishopric... and today Vlach- and even Greek-speakers can be found in the town and the villages near by".
36. «Αλβανία: Αντιδράσεις της ελληνικής μειονότητας για το ξήλωμα δίγλωσσων πινακίδων». =Τα Νέα. 5 Μαΐου 2019. https://www.tanea.gr/2019/05/05/greece/alvania-antidraseis-tis-ellinikis-meionotitas-gia-to-ksiloma-diglosson-pinakidon/. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
37. «Η ελληνική γλώσσα γίνεται καθομιλουμένη στην Αλβανία». Η Καθημερινή. 1 Ιανουαρίου 2003. https://www.kathimerini.gr/138922/article/epikairothta/politikh/h-ellhnikh-glwssa-ginetai-ka8omiloymenh-sthn-alvania. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
38. «Greek». Office of the High Commissioner for Human Rights. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2008.
39. Jeffries, Ian. Eastern Europe at the end of the 20th century. books.google.com. σελ. 69. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2013.
40. «Τ’ εμέτερον η καλατσή στο Δημοκρίτειο». Η Καθημερινή. 5 Νοεμβρίου 2018. https://www.kathimerini.gr/993198/article/epikairothta/ellada/t-emeteron-h-kalatsh-sto-dhmokriteio. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
41. Lewis, M. Paul (ed.) (2009). «Ethnologue report for Turkey (Europe)». Ethnologue: Languages of the World. SIL International. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2009.
42. Lewis, M. Paul (ed.) (2009). «Ethnologue report for Turkey (Asia)». Ethnologue: Languages of the World. SIL International. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2009.
43. Heinz Kloss & Grant McConnel, Linguistic composition of the nations of the world, vol,5, Europe and USSR, Québec, Presses de l'Université Laval, 1984, (ISBN 2-7637-7044-4)
44. Ahmet Buran Ph.D., Türkiye'de Diller ve Etnik Gruplar, 2012
45. Tsitselikis, Konstantinos (2013). «A surviving treaty: the Lausanne minority protection in Greece and Turkey». Στο: Kristin Henrard. The interrelation between the right to identity of minorities and their socio-economic participation. Leiden: Martinus Nijhoff. σελίδες 294–295.
46. PARDO-DE-SANTAYANA, MANUEL· Pieroni, Andrea· Puri, Rajindra K. (2010). Ethnobotany in the new Europe: people, health and wild plant resources. Berghahn Books. σελίδες 173–174. ISBN 978-1-84545-456-2. (ISBN 1-84545-456-1)" "The ethnic Greek minorities living in southern Italy today exemplify the establishment of independent and permanent colonial settlements of Greeks in history.
47. «Grecia Salentina official site» (στα Italian). www.greciasalentina.org.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2011. La popolazione complessiva dell'Unione è di 54278 residenti così distribuiti (Dati Istat al 31° dicembre 2005. Comune Popolazione Calimera 7351 Carpignano Salentino 3868 Castrignano dei Greci 4164 Corigliano d'Otranto 5762 Cutrofiano 9250 Martano 9588 Martignano 1784 Melpignano 2234 Soleto 5551 Sternatia 2583 Zollino 2143 Totale 54278
48. Bellinello, Pier Francesco (1998). Minoranze etniche e linguistiche. Bios. σελ. 53. ISBN 978-88-7740-121-2. (ISBN 88-7740-121-4)" "Le attuali colonie Greche calabresi; La Grecìa calabrese si inscrive nel massiccio aspromontano e si concentra nell'ampia e frastagliata valle dell'Amendolea e nelle balze più a oriente, dove sorgono le fiumare dette di S. Pasquale, di Palizzi e Sidèroni e che costituiscono la Bovesia vera e propria. Compresa nei territori di cinque comuni (Bova Superiore, Bova Marina, Roccaforte del Greco, Roghudi, Condofuri), la Grecia si estende per circa 233 kmq. La popolazione anagrafica complessiva è di circa 14.000 unità.
49. «Italy: The Greek Community». Hellenic Republic: Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2006. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
50. «Greece». Federal Foreign Office of Germany. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2009.
51. «Germany». Ministry of Foreign Affairs of Greece. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2009.
52. «Ρωσία: Τα παιδιά θα μπορούν να διδάσκονται ελληνικά». briefingnews.gr. 11 Δεκεμβρίου 2018. https://www.briefingnews.gr/rosia/rosia-ta-paidia-tha-mporoyn-na-didaskontai-ellinika. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
53. «Τα ελληνικά μπήκαν στα σχολεία της Ρωσίας – Εγκρίθηκαν τα βιβλία διδασκαλίας». pontos-news.gr. 4 Ιανουαρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-07-12. https://web.archive.org/web/20190712195428/http://www.pontos-news.gr/article/158463/ta-ellinika-mpikan-sta-sholeia-tis-rosias-egkrithikan-ta-vivlia-didaskalias. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
54. «Итоги Всероссийской переписи населения 2002. Распространение языков». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
55. «Итоги Всероссийской переписи населения 2010. Распространение языков». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
56. «Таблицы с итогами Федерального статистического наблюдения «Перепись населения в Крымском федеральном округе» 2014 года». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
57. Росстат: подавляющее большинство крымчан считают родным языком русский
58. Первая всеобщая перепись населения Российской Империи 1897 года. Распределение населения по родному языку и уездам 50 губерний Европейской России: Таврическая губерния (за вычетом Бердянского, Днепровского и Мелитопольского уездов, но включая Севастопольское градоначальство)
59. «Перепис 1897: Таврійська губернія». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2014.
60. «File:Перепись населения. т.77 кн.02 Остров Сахалин. Н.А.Тройницкий (ред.)(С.-Петербург, 1904).pdf» (PDF). upload.wikimedia.org. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2019.
61. «Официальный сайт Всероссийской переписи населения 2010 года. Информационные материалы об окончательных итогах Всероссийской переписи населения 2010 года». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
62. Всероссийская перепись населения 2010 года. Официальные итоги с расширенными перечнями по национальному составу населения и по регионам. Αρχειοθετήθηκε 2021-12-09 στο Wayback Machine.: см. Αρχειοθετήθηκε 2012-10-18 στο Wayback Machine.
63. Первая всеобщая перепись населения Российской Империи 1897 г. Распределение населения по родному языку, губерниям и областям (στα Ρωσικά). Demoscope Weekly. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2012.
64. «File:Перепись населения. т.64 кн.02 Карская область. Н.А.Тройницкий (ред.)(С.-Петербург, 1904).pdf» (PDF). Ν. Α. Τρόιτσκι. 1904. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2019.
65. Карсская область (περιφέρεια Καρς) στο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Μπρόκχαους και Έφρον (Ρωσικά)
66. «Первая всеобщая перепись населенiя Россiйской Имперiи. т.02 кн.02 Астраханская губерния.pdf» (PDF). upload.wikimedia.org. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019.
67. «Первая Всеобщая перепись населения Российской империи 1897 г. Вып. 78. Тобольская губерния. (1905).pdf» (PDF). upload.wikimedia.org. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019.
68. «Έλληνες στην Κριμαία: Η ζωή σήμερα, το πρόβλημα της βίζας και η ιστορία χιλιάδων ετών». sputniknews.gr. 12 Δεκεμβρίου 2018. https://sputniknews.gr/ellada/201812121557151-krimaia-ellines-rosia-koinotita/. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019.^{[νεκρός σύνδεσμος]}
69. http://2001.ukrcensus.gov.ua/results/nationality_population/nationality_popul1/
70. «Численность и состав населения СССР (По данным Всесоюзной переписи населения 1979 года)» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
71. «Перепис населення 1989 року. Розподіл населення за національністю та рідною мовою». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
72. Итоги Всесоюзной переписи населения 1970 года. Том IV — М., Статистика, 1973
73. Перепис 2001 року. Розподіл населення окремих національностей за іншими мовами, крім рідної, якими володіють
74. Перепис населення 2001 року. Розподіл населення за національністю та рідною мовою.
75. «Розподіл населення регіонів України за рідною мовою у розрізі адміністративно-територіальних одиниць». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2019.
76. «Розподіл населення за рідною мовою, Донецька область». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2021.
77. «List of declarations made with respect to treaty No. 148». Council of Europe. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2008.
78. Tę istotną informację, także ze spisu powszechnego 2002, pominiętą w roczniku statystycznym przytacza wydawnictwo Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN. Andrzej Gawryszewski, Ludność Polski w XX wieku, s. 317 Αρχειοθετήθηκε 2010-11-06 στο Wayback Machine.
79. «Перепись населения. т.51 Город Варшава. Н.А.Тройницкий (ред.)(С.-Петербург, 1904).pdf» (PDF). upload.wikimedia.org. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019.
80. «Перепись населения. т.52 Калишская губерния. Н.А.Тройницкий (ред.)(С.-Петербург, 1904).pdf» (PDF). upload.wikimedia.org. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019.
81. «Greek in Palmers Green». UKTV.
82. «Palmers Green». trustedplaces.com. Trusted Places. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Αυγούστου 2009.
83. «Palmers Green - UK Census Data 2011». Ukcensusdata.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2017.
84. Philip Baker & John Eversley, Multilingual Capital, commissioned by City of London Corporation, published by Battlebridge 2000.
85. Statistikdatabasen. «Utrikes födda i riket efter födelseland, ålder och kön. År 2000 - 2017-Statistikdatabasen». Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2019.
86. Statistiska centralbyrån (21 Μαρτίου 2018). «Folkmängd efter födelseland 1900–2017» (XLS). Befolkningsstatistik.
87. Statistikdatabasen. «Utrikes födda i riket efter födelseland, ålder och kön. År 2000 - 2017-Statistikdatabasen». Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2019.
88. Statistiska centralbyrån (21 Μαρτίου 2018). «Folkmängd efter födelseland 1900–2017» (XLS). Befolkningsstatistik.
89. Statistics Norway - the Stat Bank^{[νεκρός σύνδεσμος]}
90. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2019.
91. «De Jure Population (Urban, Rural) by Age and Ethnicity» (PDF). Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Αρμενίας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 30 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019.
92. http://armstat.am/file/article/sv_03_13a_520.pdf
93. «Первая всеобщая перепись населения Российской Империи 1897 г. Распределение населения по родному языку и уездам Российской Империи кроме губерний Европейской России - Эриваньская губерния». Demoscope Weekly. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019.
94. «Перепись населения. т.63 Елисаветопольская губерния. Н.А.Тройницкий (ред.)(С.-Петербург, 1904).pdf» (PDF). upload.wikimedia.org. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019.
95. «File:Перепись населения. т.66 Кутаисская губерния. Н.А.Тройницкий (ред.)(С.-Петербург, 1905).pdf» (PDF). upload.wikimedia.org. 1905. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2019.
96. «Nation Profile; Abkhazia». Nationalia. Ceimen: Centre Internationale Escarré per a les Minories Étniques i les Nacions. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2017.
97. Statistics, c=AU; o=Commonwealth of Australia; ou=Australian Bureau of. «Redirect to Census data page». Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2018.^{[νεκρός σύνδεσμος]}