Συμμετοχή της Γερμανίας στη Eurovision

Η Γερμανία συμμετείχε επίσημα σε κάθε Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision από την αρχή του διαγωνισμού το 1956, εκτός από το 1996, όταν η συμμετοχή της δεν προκρίθηκε από τον ηχητικό προκριματικό γύρο και κατά συνέπεια δεν εμφανίστηκε στον τελικό μετάδοσης και δεν υπολογίζεται ως μία από τις 67 εμφανίσεις της Γερμανίας. Καμία άλλη χώρα δεν εκπροσωπήθηκε τόσο συχνά. Η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία και την Ιταλία, είναι μια από τις "Μεγάλες Πέντε" χώρες που προκρίνονται αυτόματα στον τελικό, λόγω του ότι είναι οι μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Ο τελικός μεταδίδεται στη Γερμανία από το εμβληματικό κανάλι του ARD, το Das Erste.

Γερμανία
Τηλεοπτ. φορέας	NDR (1996–) (ARD) Πρώην φορείς Μέλη της κοινοπραξίας ARD 1956–1978: HR 1979–1991: BR 1992–1995: MDR
Εθνικοί τρόποι επιλογής	Εθνικός τελικός 1956–1958 1960–1965 1969–1973 1975–1976 1978–1992 1996–2008 2010 2011 (τραγούδι) 2012–2019 2022–2023 Εσωτερική επιλογή 1959 1966–1968 1974 1977 1993–1995 2009 2011 (καλλιτέχνης) 2020–2021
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές	67
Διοργανώσεις	1957, 1983, 2011
Πρώτη συμμετοχή	1956
Καλύτερη θέση	1η: 1982, 2010
Χειρότερη θέση	Τελευταία: 1964, 1965, 1974, 1995, 2005, 2015, 2016, 2022, 2023
Μηδέν βαθμοί	1964, 1965, 2015
Επιπλέον σύνδεσμοι
Σελίδατου NDR
Η σελίδα της Γερμανίας στο Eurovision.tv

Η Γερμανία κέρδισε για πρώτη φορά τον διαγωνισμό στην 27η προσπάθεια το 1982 στο Χαρογκέιτ, όταν η Νικόλ κέρδισε με το "Ein bißchen Frieden". Η δεύτερη γερμανική νίκη ήρθε 28 χρόνια αργότερα στον διαγωνισμό του 2010 στο Όσλο, όταν η Λένα κέρδισε με το "Satellite". Η Κάτια Έπσταϊν, η οποία τερμάτισε τρίτη το 1970 και το 1971, στη συνέχεια δεύτερη το 1980, είναι η μόνη ερμηνεύτρια που μπήκε στην πρώτη τριάδα σε τρεις περιπτώσεις. Η Γερμανία έχει συνολικά 11 τερματισμούς στην πρώτη τριάδα, τερματίζοντας επίσης δεύτερη με τη Λένα Βαλάιτις (1981) και δύο φορές με το συγκρότημα Wind (1985 και 1987) και τερμάτισε τρίτη με τους Μαίρη Ρόος (1972), Mekado (1994) και Sürpriz (1999). Η Γερμανία τερμάτισε τελευταία εννέα φορές, λαμβάνοντας μηδέν βαθμούς το 1964, το 1965 και το 2015.

Αν και δεν είχε φτάσει στην πρώτη δεκάδα σε 13 από τους τελευταίους 18 διαγωνισμούς (2005–22), ο Μίχαελ Σούλτε πέτυχε το δεύτερο καλύτερο αποτέλεσμα της Γερμανίας του 21ου αιώνα, τερματίζοντας τέταρτος στο διαγωνισμό του 2018. Αν και οι Γερμανοί διαγωνιζόμενοι είχαν διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας, το ενδιαφέρον του κοινού παραμένει υψηλό και ο διαγωνισμός είναι ένα από τα γεγονότα με τις περισσότερες προβολές κάθε χρόνο.

Οργάνωση

Ο εκπρόσωπος της Γερμανίας στο διαγωνισμό επιλέγεται συνήθως μέσω μιας διαδικασίας εθνικής επιλογής, που μεταδίδεται στο δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι Das Erste και διοργανώνεται από έναν από τους εννέα περιφερειακούς δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς του ARD: από το 1956 έως το 1978 το Hessischer Rundfunk (HR), από το 1979 έως το 1991 το Bayerischer Rundfunk (BR), από το 1992 έως το 1995 το Mitteldeutscher Rundfunk (MDR) και από το 1996 το Norddeutscher Rundfunk (NDR). Μεταξύ 2010 και 2012 ο ιδιωτικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ProSieben συνεργάστηκε με το NDR.

Η ραδιοφωνική κάλυψη παρείχετο, αν και όχι κάθε χρόνο, από το Deutschlandfunk (DLF) και το Bayern 2 μεταξύ 1970 και 1979, από το hr3 μεταξύ 1980-1985, 1991-1994, καθώς και το 2007 και 2011 (και οι δύο σταθμοί το 1983), το NDR Radio2 μεταξύ 1986-1990, 1995-2006 και 2008-2013 και το WDR1LIVE το 2011.

Από το 2010 η παραγωγός εταιρεία Brainpool, η οποία έχει επίσης τη συμπαραγωγή του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision του 2011 στο Ντίσελντορφ και του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision του 2012 στο Μπακού, συνεργάστηκε με το NDR για τη διεξαγωγή των γερμανικών τελικών.

Η Γερμανία έχει συχνά αλλάξει τη διαδικασία επιλογής της συμμετοχής στο διαγωνισμό, είτε μέσω εθνικού τελικού, είτε με εσωτερική επιλογή (περιστασιακά ένας συνδυασμός και των δύο μορφών).

Ιστορία

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συμμετείχε στον διαγωνισμό από την ίδρυσή του το 1956. Η Γερμανία συμμετείχε στην πρώτη έκδοση το 1956, αλλά η θέση της στον διαγωνισμό δεν καταγράφηκε καθώς ανακοινώθηκε μόνο ο νικητής, η Ελβετία.^[1] Πριν από την επανένωση της Γερμανίας το 1990, η χώρα παρουσιαζόταν περιστασιακά ως "Δυτική Γερμανία". Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία) δεν συμμετείχε στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, και αντ' αυτού έλαβε μέρος στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Intervision.

Με μία νίκη (1982) και τέσσερα αποτελέσματα στη δεύτερη θέση (1980, 1981, 1985 και 1987), η Γερμανία είναι η δεύτερη πιο επιτυχημένη χώρα στον διαγωνισμό τη δεκαετία του 1980, πίσω από την Ιρλανδία, η οποία είχε δύο νίκες τη δεκαετία.

Απουσία του 1996

Το ARD είχε επιλέξει έναν καλλιτέχνη και ένα τραγούδι για να εκπροσωπήσει τη χώρα στο 1996, που θα διεξαγόταν στο Όσλο της Νορβηγίας. Λόγω της αύξησης των χωρών που επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στην Eurovision, διαπιστώθηκε αδυναμία να μετάσχουν όλες σε έναν ενιαίο τελικό και εισήχθη ο θεσμός των προκριματικών, ώστε οι συμμετοχές του τελικού να περιοριστούν σε 23 (από τις 30 χώρες που συμμετείχαν). Η Νορβηγία ως οικοδέσποινα χώρα προκρίθηκε αυτόματα κι έτσι τα υπόλοιπα 29 τραγούδια συμμετείχαν σε έναν ηχητικό, μη τηλεοπτικό προκριματικό γύρο, με τα κορυφαία 22 τραγούδια να προκρίνονται για το Όσλο. Η γερμανική συμμετοχή με το τραγούδι "Planet of Blue" του Λέον αποδείχτηκε ατυχής, καθώς απέτυχε να κερδίσει αρκετούς πόντους για να φτάσει στον τελικό, τερματίζοντας στην 24η θέση. Το ARD και η EBU δεν ήταν ικανοποιημένοι από αυτό, καθώς η Γερμανία ήταν ο μεγαλύτερος οικονομικός συντελεστής τότε. Το 1996 ήταν η μόνη χρονιά, που η Γερμανία απουσίασε από το διαγωνισμό.

Δεκαετία 2000

Στη δεκαετία του 2000 η Γερμανία ξεχώρισε με την υιοθέτηση μουσικών στυλ, που δεν είναι συνήθη στην Eurovision, όπως η κάντρι και western μουσική (Texas Lightning - "No No Never" το 2006) και σουίνγκ (Roger Cicero - "Frauen regier'n die Welt" το 2007 και ο Alex Swings Oscar Sings - "Miss Kiss Kiss Bang" το 2009). Η Γερμανία ισοβάθμησε στην τελευταία θέση στο διαγωνισμό του 2008, αλλά κέρδισε την 23η θέση από τους 25 όταν δημοσιεύτηκε το αποτέλεσμα. Το 2009 το ARD πραγματοποίησε εσωτερική επιλογή για πρώτη φορά από το 1995 λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος προβολής των γερμανικών εθνικών τελικών.^[2] Ο Άλεξ Κρίστενσεν και ο Όσκαρ Λόια επιλέχθηκαν για να εκπροσωπήσουν τη Γερμανία στο διαγωνισμό του 2009, όπου εμφανίστηκαν στη σκηνή με τη διάσημη burlesque καλλιτέχνη Ντίτα φον Τέεζε. Ωστόσο κατάφεραν να λάβουν μόνο 35 πόντους, τερματίζοντας 20οι από τις 25 χώρες.

Δεκαετία 2010

Το 2010 το ARD προσκάλεσε τον πρώην συμμετέχοντα και συνθέτη Στέφαν Ράαμπ και το ιδιωτικό δίκτυο ProSieben να συνεργαστούν για να βρουν μια ελπιδοφόρα συμμετοχή για τη χώρα. Έχει ειπωθεί ότι ο Ράαμπ προσεγγίστηκε λόγω των καλών του επιδόσεων στο διαγωνισμό, τερματίζοντας 5ος το 2000 καθώς και γράφοντας συμμετοχές το 1998 και το 2004, οι οποίες τερμάτισαν στην 7η και 8η θέση αντίστοιχα. Ο Ράαμπ συμφώνησε και διεξήγαγε μια τηλεοπτική εκπομπή που ονομάστηκε "Unser Star für Oslo" (Το αστέρι μας για το Όσλο) που μεταδόθηκε στο ARD και στο ProSieben. Η νικήτρια ήταν η Λένα Μάιερ-Λάντρουτ με το "Satellite", η οποία κέρδισε και τον διαγωνισμό. Δύο ακόμα συνεργασίες με το ProSieben έδωσαν τον δεύτερο και τον τρίτο συνεχόμενο τερματισμό στην πρώτη δεκάδα, το 2011 (Λένα Μάιερ-Λάντρουτ με το "Taken by a Stranger") και το 2012 (Ρόμαν Λομπ με το "Standing Still").

Το σερί των κατατάξεων στην κορυφαία δεκάδα διακόπηκε στο διαγωνισμό του 2013, όταν το τραγούδι "Glorious" της Cascada τερμάτισε 21ο με 18 πόντους, με τις χαμηλές κατατάξεις να συνεχίζονται και τα επόμενα χρόνια, αφού η ομάδα Elaiza το 2014, η Άν Σοφί το 2015, η Τζέιμι-Λί και η Λεβίνα τελείωσαν στις θέσεις 18, 27 (τελευταία), 26 (τελευταία) και 25 (προτελευταία) αντίστοιχα. Η Άν Σοφί έγινε η τρίτη συμμετοχή της χώρας που τερμάτισε με μηδέν βαθμούς, μετά τη Νόρα Νόβα το 1964 και την Ούλα Βίζνερ το 1965 και πρώτη από την εισαγωγή του σημερινού συστήματος βαθμολόγησης το 1975. Το αρνητικό σερί διακόπηκε μόλις το 2018 με την τέταρτη θέση του Μίχαελ Σούλτε με το τραγούδι "You Let Me Walk Alone".

Η τύχη της Γερμανίας άλλαξε το 2018, όταν ο Μίχαελ Σούλτε την επανέφερε στην πρώτη 5άδα για πρώτη φορά από το 2010 με το "You Let Me Walk Alone", τερματίζοντας στην τέταρτη θέση. Αυτή είναι η πρώτη φορά από το 2012 που περισσότερες από μία χώρες από τις "Μεγάλες Πέντε" μπαίνουν στην πρώτη δεκάδα (με την Ιταλία να τερματίζει πέμπτη) και η δεύτερη φορά (μετά το 2002) που δύο χώρες των "Μεγάλων Πέντε" μπαίνουν στην πρώτη πεντάδα από τη θέσπιση του κανόνα. Το επόμενο έτος, το ντουέτο Sisters με το τραγούδι "Sister" δεν μπόρεσε να επαναλάβει την ίδια επιτυχία, καθώς δεν έλαβε πόντους από την τηλεψηφοφορία, τερματίζοντας στην 25η θέση της γενικής κατάταξης με 24 βαθμούς.

Δεκαετία 2020

Δύο ακόμη αποτελέσματα στην τελευταία πεντάδα κατέγραψε η Γερμανία στην αρχή της δεκαετίας, αυτό των Γιέντρικ Ζίγκβαρτ το 2021 (επίσης δεν έλαβε βαθμούς από την τηλεψηφοφορία) και Μάλικ Χάρις το 2022 (δεν έλαβε βαθμούς από την κριτική επιτροπή).

Η Γερμανία και οι "Big Five" ("Μεγάλες Πέντε")

Κύριο λήμμα: Μεγάλοι Πέντε (Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision)

Από το 1999, η Γερμανία, μαζί με μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία, προκρίνονται αυτόματα στον τελικό της Eurovision ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά τους σε προηγούμενους διαγωνισμούς.^[3] Αυτές οι χώρες κέρδισαν αυτό το ειδικό καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην EBU και στη συνέχεια έγιναν γνωστές ως οι "Μεγάλες Τέσσερις". Το 2008, αναφέρθηκε ότι οι "Μεγάλοι Τέσσερις" θα μπορούσαν να χάσουν την ιδιότητά τους και να αναγκαστούν να αγωνιστούν στους ημιτελικούς,^[4] ωστόσο, αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ και ο κανόνας παρέμεινε σε ισχύ.^[5] Όταν η Ιταλία επέστρεψε στον διαγωνισμό το 2011, της δόθηκε το ίδιο άθικτο καθεστώς, αναβαθμίζοντας έτσι τις χώρες σε "Μεγάλες Πέντε".^[6][7]

Η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα των "Μεγάλων Πέντε" που κέρδισε το διαγωνισμό μετά την εισαγωγή του κανόνα, χάρη στην Λένα το 2010. Όσον αφορά την επιτυχία, αυτή τη στιγμή είναι δεύτερη πίσω από την Ιταλία, η οποία κέρδισε το 2021 με τους Måneskin και τερμάτισε δεύτερη το 2011 με τον Ραφαέλ Γκουαλάτσι και ξανά το 2019 με τον Μαχμούντ. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη την απουσία της Ιταλίας από τον διαγωνισμό για τα πρώτα έντεκα χρόνια ύπαρξης του κανόνα, η Γερμανία παραμένει η μόνη χώρα που έχει κερδίσει από τους αρχικούς "Μεγάλους Τέσσερις".

Συμμετοχές

Υπόμνημα

1	Νικητής
2	Δεύτερη θέση
3	Τρίτη θέση
	Τελευταία θέση
X	Αποχώρηση

Χρονιά	Καλλιτέχνης	Τραγούδι	Γλώσσα	Τελικός	Βαθμοί	Ημιτελικός	Βαθμοί
1956	Βάλτερ Αντρέας Σβαρτς[8]	"Im Wartesaal zum großen Glück"	Γερμανικά	2	—[lower-greek 1]	Όχι ημιτελικοί
	Φρέντι Κουίν[9]	"So geht das jede Nacht"	Γερμανικά	2
1957	Μάργκοτ Χίλσερ[10]	"Telefon, Telefon"	Γερμανικά[lower-greek 2]	4	8
1958	Μάργκοτ Χίλσερ	"Für zwei Groschen Musik"	Γερμανικά	7	5
1959	Άλις και Έλεν Κέσλερ[11]	"Heute Abend wollen wir tanzen geh'n"	Γερμανικά	8	5
1960	Βιν Χόοπ[12]	"Bonne nuit ma chérie"	Γερμανικά	4	11
1961	Λάλε Άντερσεν	"Einmal sehen wir uns wieder"	Γερμανικά	13	3
1962	Κόνι Φρόμπες[13]	"Zwei kleine Italiener"	Γερμανικά	6	9
1963	Χάιντι Μπριλ[14]	"Marcel"	Γερμανικά	6	9
1964	Νόρα Νόβα[15]	"Man gewöhnt sich so schnell an das Schöne"	Γερμανικά	13	0
1965	Ούλα Βίζνερ[16]	"Paradies, wo bist du?"	Γερμανικά	15	0
1966	Μάργκοτ Έσκενς[17]	"Die Zeiger der Uhr"	Γερμανικά	10	7
1967	Ίνγκε Μπρικ[18]	"Anouschka"	Γερμανικά	8	7
1968	Βένκε Μίρε[19]	"Ein Hoch der Liebe"	Γερμανικά[lower-greek 3]	6	11
1969	Σιβ Μάλμκβιστ[20]	"Primaballerina"	Γερμανικά	9	8
1970	Κάτια Έπσταϊν[21]	"Wunder gibt es immer wieder"	Γερμανικά	3	12
1971	Κάτια Έπσταϊν	"Diese Welt"	Γερμανικά	3	100
1972	Μαίρη Ρόος[22]	"Nur die Liebe läßt uns leben"	Γερμανικά	3	107
1973	Γκίτε[23]	"Junger Tag"	Γερμανικά	8	85
1974	Σίντι & Μπερτ[24]	"Die Sommermelodie"	Γερμανικά	14	3
1975	Τζόι Φλέμινγκ[25]	"Ein Lied kann eine Brücke sein"	Γερμανικά, Αγγλικά	17	15
1976	Les Humphries Singers[26]	"Sing Sang Song"	Γερμανικά	15	12
1977	Silver Convention[27]	"Telegram"	Αγγλικά	8	55
1978	Αϊρίν Σιρ[28]	"Feuer"	Γερμανικά	6	84
1979	Dschinghis Khan[29]	"Dschinghis Khan"	Γερμανικά	4	86
1980	Κάτια Έπσταϊν	"Theater"	Γερμανικά	2	128
1981	Λένα Βαλάιτις[30]	"Johnny Blue"	Γερμανικά	2	132
1982	Νικόλ	"Ein bißchen Frieden"	Γερμανικά[lower-greek 4]	1	161
1983	Χόφμαν & Χόφμαν[31]	"Rücksicht"	Γερμανικά	5	94
1984	Μαίρη Ρόος	"Aufrecht geh'n"	Γερμανικά	13	34
1985	Wind[32]	"Für alle"	Γερμανικά	2	105
1986	Ίνγκριτ Πέτερς[33]	"Über die Brücke geh'n"	Γερμανικά	8	62
1987	Wind	"Laß die Sonne in dein Herz"	Γερμανικά	2	141
1988	Μάικε & Κρις Γκέρτνερ[34]	"Lied für einen Freund"	Γερμανικά	14	48
1989	Νίνο ντε Άντζελο[35]	"Flieger"	Γερμανικά	14	46
1990[lower-greek 5]	Κρις Κέμπερς[36] & Ντάνιελ Κόβατς[37]	"Frei zu leben"	Γερμανικά	9	60
1991	Atlantis 2000[38]	"Dieser Traum darf niemals sterben"	Γερμανικά	18	10
1992	Wind	"Träume sind für alle da"	Γερμανικά	16	27
1993	Münchener Freiheit[39]	"Viel zu weit"	Γερμανικά	18	18	Kvalifikacija za Millstreet
1994	Mekado[40]	"Wir geben 'ne Party"	Γερμανικά	3	128	Όχι ημιτελικοί
1995	Stone & Stone[41]	"Verliebt in Dich"	Γερμανικά	23	1
1996	Λέον	"Planet of Blue"	Γερμανικά	Δεν προκρίθηκε[lower-greek 6]		24	24
1997	Μπιάνκα Σόμπουργκ[42]	"Zeit"	Γερμανικά	18	22	Όχι ημιτελικοί
1998	Γκίλντο Χορν[43]	"Guildo hat euch lieb!"	Γερμανικά	7	86[lower-greek 7]
1999	Sürpriz[44]	"Reise nach Jerusalem – Kudüs'e Seyahat"	Γερμανικά, Τουρκικά, Αγγλικά, Εβραϊκά	3	140
2000	Στέφαν Ράαμπ	"Wadde hadde dudde da?"	Γερμανικά, Αγγλικά	5	96
2001	Μισέλ[45]	"Wer Liebe lebt"	Γερμανικά, Αγγλικά	8	66
2002	Κορίνα Μέι[46]	"I Can't Live Without Music"	Αγγλικά	21	17
2003	Λου[47]	"Let's Get Happy"	Αγγλικά	11	53
2004	Μαξ	"Can't Wait Until Tonight"	Αγγλικά, Τουρκικά	8	93	Μέλος των "Big 4"
2005	Γκράσια[48]	"Run & Hide"	Αγγλικά	24	4
2006	Texas Lightning[49]	"No No Never"	Αγγλικά	14	36
2007	Ρότζερ Τσίτσερο[50]	"Frauen regier'n die Welt"	Γερμανικά, Αγγλικά	19	49
2008	No Angels[51]	"Disappear"	Αγγλικά	23	14
2009	Alex Swings[52] Oscar Sings![53]	"Miss Kiss Kiss Bang"	Αγγλικά	20	35
2010	Λένα	"Satellite"	Αγγλικά	1	246
2011	Λένα	"Taken by a Stranger"	Αγγλικά	10	107	Μέλος των "Big 5"
2012	Ρόμαν Λομπ	"Standing Still"	Αγγλικά	8	110
2013	Cascada	"Glorious"	Αγγλικά	21	18
2014	Elaiza	"Is It Right?"	Αγγλικά	18	39
2015	Άνν Σοφί	"Black Smoke"	Αγγλικά	27[lower-greek 8]	0
2016	Τζέιμι-Λι Κρίβιτς	"Ghost"	Αγγλικά	26	11
2017	Λεβίνα	"Perfect Life"	Αγγλικά	25	6
2018	Μίχαελ Σούλτε	"You Let Me Walk Alone"	Αγγλικά	4	340
2019	S!sters	"Sister"	Αγγλικά	25	24
2020	Μπεν Ντόλιτς	"Violent Thing"	Αγγλικά	Ακυρώθηκε[lower-greek 9] X
2021	Γιέντρικ Ζίγκβαρτ	"I Don't Feel Hate"	Αγγλικά[lower-greek 10]	25	3
2022	Μάλικ Χάρις	"Rockstars"	Αγγλικά	25	6
2023	Lord of the Lost	"Blood & Glitter"	Αγγλικά	26	18
2024	Ισαάκ	"Always on the Run"	Αγγλικά	12	117

Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision

Κύριο λήμμα: Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision

Χρονιά	Καλλιτέχνης	Τίτλος	Γλώσσα	2ος γύρος	Βαθμοί	1ος γύρος	Βαθμοί	Θέση (το 1982)	Βαθμοί (το 1982)
1982	Νικόλ	"Ein bißchen Frieden"	Γερμανικά	Δεν προκρίθηκε		7	106	1	161

Ιστορικό ψηφοφορίας

Μέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας της Γερμανίας έχει ως εξής:

Βαθμοί που έδωσε στους τελικούς μόνο Θέση Χώρα Βαθμοί 1 Σουηδία 222 2 Ηνωμένο Βασίλειο 205 3 Γαλλία 181 4 Τουρκία 170 5 Ιρλανδία 164

Βαθμοί που έδωσε σε τελικούς και ημιτελικούς Θέση Χώρα Βαθμοί 1 Σουηδία 310 2 Νορβηγία 220 3 Τουρκία 208 4 Ολλανδία 206 5 Ηνωμένο Βασίλειο 205

Βαθμοί που έλαβε Θέση Χώρα Βαθμοί 1 Ισπανία 237 2 Δανία 193 Ελβετία 3 Πορτογαλία 185 4 Ηνωμένο Βασίλειο 171 5 Βέλγιο 169

Διοργανώσεις

Οι παρουσιαστές του 2011

Χρονιά	Πόλη	Τοποθεσία	Παρουσιστές
1957	Φρανκφούρτη, Έσση	Großer Sendesaal des hessischen Rundfunks	Αναΐντ Ιπλικιάν
1983	Μόναχο, Βαυαρία	Rudi-Sedlmayer-Halle	Μαρλέν Σαρέλ
2011	Ντίσελντορφ, Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία	Esprit Arena	Άνκε Ενγκέλκε, Γιούντιτ Ράκερς και Στέφαν Ράαμπ

Βραβεία

Βραβείο Barbara Dex

Κύριο λήμμα: Βραβείο Barbara Dex

Χρονιά	Ερμηνευτής	Πόλη	Ref.
1998	Guildo Horn	Μπέρμινγχαμ	[55]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η Γερμανία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά	→ 12 βαθμοί	→ 10 βαθμοί	→ 8 βαθμοί
1956–1974	Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975	Φινλανδία	Ηνωμένο Βασίλειο	Ολλανδία
1976	Γαλλία	Αυστρία	Ηνωμένο Βασίλειο
1977	Γαλλία	Ηνωμένο Βασίλειο	Βέλγιο
1978	Ισραήλ	Γαλλία	Ηνωμένο Βασίλειο
1979	Ισπανία	Δανία	Ηνωμένο Βασίλειο
1980	Ιρλανδία	Ελβετία	Ολλανδία
1981	Γαλλία	Σουηδία	Πορτογαλία
1982	Ισραήλ	Νορβηγία	Λουξεμβούργο
1983	Σουηδία	Ισραήλ	Λουξεμβούργο
1984	Σουηδία	Ιρλανδία	Πορτογαλία
1985	Νορβηγία	Αυστρία	Σουηδία
1986	Λουξεμβούργο	Ολλανδία	Τουρκία
1987	Ιταλία	Ισλανδία	Ισραήλ
1988	Ελβετία	Ηνωμένο Βασίλειο	Τουρκία
1989	Ηνωμένο Βασίλειο	Ισπανία	Σουηδία
1990	Ισπανία	Γαλλία	Βέλγιο
1991	Σουηδία	Μάλτα	Γαλλία
1992	Ηνωμένο Βασίλειο	Ιρλανδία	Πορτογαλία
1993	Ελβετία	Νορβηγία	Σουηδία
1994	Ιρλανδία	Πολωνία	Γαλλία
1995	Σουηδία	Ισλανδία	Γαλλία
1996	Αποκλείστηκε
1997	Τουρκία	Ηνωμένο Βασίλειο	Ιρλανδία
1998	Τουρκία	Κροατία	Μάλτα
1999	Τουρκία	Κροατία	Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2000	Δανία	Τουρκία	Σουηδία
2001	Δανία	Εσθονία	Ελλάδα
2002	Λετονία	Μάλτα	Ηνωμένο Βασίλειο
2003	Πολωνία	Τουρκία	Ρωσία
2004	Τουρκία	Σερβία και Μαυροβούνιο	Κύπρος
2005	Ελλάδα	Τουρκία	Μάλτα
2006	Τουρκία	Φινλανδία	Ελλάδα
2007	Τουρκία	Ελλάδα	Σερβία
2008	Ελλάδα	Τουρκία	Σερβία
2009	Νορβηγία	Τουρκία	Ηνωμένο Βασίλειο
2010	Βέλγιο	Τουρκία	Ελλάδα
2011	Αυστρία	Ελλάδα	Ιρλανδία
2012	Σουηδία	Σερβία	Τουρκία
2013	Ουγγαρία	Δανία	Ισλανδία
2014	Ολλανδία	Πολωνία	Δανία
2015	Ρωσία	Σουηδία	Βέλγιο
2016	Ισραήλ Κ.Ε. Ρωσία T.	Σουηδία Κ.Ε. Πολωνία T.	Γεωργία Κ.Ε. Σουηδία T.
2017	Νορβηγία Κ.Ε. Πορτογαλία T.	Πορτογαλία Κ.Ε. Βέλγιο T.	Βουλγαρία Κ.Ε. Κροατία T.
2018	Σουηδία Κ.Ε. Ιταλία T.	Αυστρία Κ.Ε. Ισραήλ T.	Ιρλανδία Κ.Ε. Τσεχία T.
2019	Ιταλία Κ.Ε. Νορβηγία T.	Αυστραλία Κ.Ε. Ελβετία T.	Ολλανδία Κ.Ε. Ρωσία T.
2020	Ακυρωμένος διαγωνισμός[lower-greek 9]
2021	Γαλλία Κ.Ε. Λιθουανία T.	Ελβετία Κ.Ε. Γαλλία T.	Μάλτα Κ.Ε. Φινλανδία T.
2022	Ηνωμένο Βασίλειο Κ.Ε. Ουκρανία T.	Ουκρανία Κ.Ε. Μολδαβία T.	Ισπανία Κ.Ε. Πολωνία T.
2023	Σουηδία Κ.Ε. Φινλανδία T.	Εσθονία Κ.Ε. Ιταλία T.	Αυστραλία Κ.Ε. Αλβανία T.

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά	→ 12 βαθμοί	→ 10 βαθμοί	→ 8 βαθμοί
1961–1995	Όχι ημιτελικοί
1996	Σουηδία	Πολωνία	Εσθονία
1997–2003	Όχι ημιτελικοί
2004	Σερβία και Μαυροβούνιο	Ελλάδα	Αλβανία
2005	Πορτογαλία	Κροατία	Πολωνία
2006	Φινλανδία	Βοσνία και Ερζεγοβίνη	Τουρκία
2007	Τουρκία	Σερβία	Ελβετία
2008	Ελλάδα	Αρμενία	Αζερμπαϊτζάν
2009	Τουρκία	Αρμενία	Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2010	Βέλγιο	Πορτογαλία	Ελλάδα
2011	Αυστρία	Δανία	Ιρλανδία
2012	Σουηδία	Σερβία	Ολλανδία
2013	Ισλανδία	Ουγγαρία	Ελλάδα
2014	Πολωνία	Ελβετία	Ρουμανία
2015	Σουηδία	Λετονία	Ισραήλ
2016	Ισραήλ Κ.Ε. Πολωνία T.	Γεωργία Κ.Ε. Αυστραλία T.	Βέλγιο Κ.Ε. Ουκρανία T.
2017	Νορβηγία Κ.Ε. Βουλγαρία T.	Βουλγαρία Κ.Ε. Ουγγαρία T.	Ολλανδία Κ.Ε. Ισραήλ T.
2018	Σουηδία Κ.Ε. Πολωνία T.	Λετονία Κ.Ε. Δανία T.	Αυστραλία Κ.Ε. Ουγγαρία T.
2019	Βόρεια Μακεδονία Κ.Ε. Ελβετία T.	Ολλανδία Κ.Ε. Νορβηγία T.	Ελβετία Κ.Ε. Ολλανδία T.
2020	Ακυρωμένος διαγωνισμός[lower-greek 9]
2021	Σουηδία Κ.Ε. Λιθουανία T.	Μάλτα Κ.Ε. Ουκρανία T.	Ουκρανία Κ.Ε. Μάλτα T.
2022	Βόρεια Μακεδονία Κ.Ε. Πολωνία T.	Αζερμπαϊτζάν Κ.Ε. Σερβία T.	Ρουμανία Κ.Ε. Σουηδία T.
2023	Φινλανδία	Κροατία	Ελβετία

Σχετική συμμετοχή

Αρχηγοί αποστολών

Χρονιά	Αρχηγός αποστολής	Ref.
1996–2005	Γιούργκεν Μέιερ-Μπίιρ	[56]
2007–2008	Μάνφρεντ Βιτ	[57]
2015	Τόρστεν Αμαρέλ	[58]
2016–2017	Καρόλα Κόνζε	[59]
2018–2019	Κριστόφ Πελλάντερ	[60]
2020–σήμερα	Αλεξάνδρα Βόλφσλαστ	[61]

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμών

Κατά καιρούς ο διαγωνισμός παρουσιάστηκε στο ARD από διάφορους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς παρουσιαστές, όπως οι Άντο Σλιρ, Τόμας Γκότσαλκ, Γιαν Χόφερ, Βολφ Μίτλερ, Φριτς Έγκνερ και Βέρνερ Φάιγκελ. Ωστόσο, ο Πέτερ Ούρμπαν παρείχε το σχολιασμό για την ARD TV κάθε χρόνο από το 1997, ωστόσο λόγω των προβλημάτων υγείας του το 2009 αναγκάστηκε να παραιτηθεί από αυτή τη θέση και έτσι, ο Τιμ Φρίλινγκ ήταν ο σχολιαστής στη Μόσχα. Ο Ούρμπαν επέστρεψε στο σχολιασμό για τη Γερμανία το 2010.^[62] Το 2020, ο Michael Schulte ήταν έτοιμος να σχολιάσει τον διαγωνισμό μαζί με τον Ούρμπαν. Και οι δύο σχολίασαν την αντικατάσταση Eurovision: Europe Shine A Light, καθώς και την εκπομπή "Eurovision Song Contest 2020 - Das deutsche Finale" από το Elbphilharmonie στο Αμβούργο.^[63]

Χρονιά/ές	Σχολιαστής	Εκπρόσωπος βαθμολογίας	Ref.
1956	Βολφ Μίτλερ	Χωρίς εκπρόσωπο
1957		Γιοάχιμ Φούξμπεργκερ
1958		Κλάουντια Ντόρεν
1959	Έλενα Γκέρχαρτ	Βάλτερ Αντρέας Σβαρτς
1960	Βολφ Μίτλερ
1961		Χάιντς Σενκ
1962	Ρουτ Κάπελσμπεργκερ	Κλάους Χάφενσταϊν
1963	Χανς-Γιοάχιμ Φρίντριχς	Βέρνερ Φάιγκελ
1964	Χέρμαν Ρόκμαν	Λία Βερ
1965
1966	Χανς-Γιοάχιμ Ράουσενμπαχ	Βέρνερ Φάιγκελ
1967		Κάριν Τίτσε-Λούντβιχ
1968		Χανς-Ότο Γκρίνεφελτ
1969
1970	Μαρί-Λουίζε Στάινμπαουερ
1971	Χανς Φέρες	Χωρίς εκπρόσωπο
1972
1973
1974	Βέρνερ Φάιγκελ	Άγνωστο
1975
1976		Μαξ Σάουτσερ
1977
1978		Ούτε Φερχόλεν
1979	Άντο Σλιρ και Γκάμπι Σνέλε	Λότι Όνεσοργκε
1980	Άντο Σλιρ	Γκάμπι Σνέλε
1981
1982
1983		Κάρολιν Ράιμπερ
1984		Κέρστιν Σβάιγκχεφερ (Schweighöfer)
1985		Κρίστοφ Ντόιμλινγκ
1986
1987	Κρίστοφ Ντόιμλινγκ και Λότι Όνεζοργκε	Κέρστιν Σβάιγκχεφερ
1988	Νικόλ και Κλάους Έριχ Μπέτσκες	Λότι Όνεζοργκε
1989	Τόμας Γκότσαλκ	Κέρστιν Σβάιγκχεφερ
1990	Φριτς Έγκνερ
1991	Μαξ Σάουτσερ	Κρίστιαν Έκχαρντ
1992	Γιαν Χόφερ	Κάρμεν Νέμπελ
1993
1994
1995	Χόρστ Σένκερ
1996	Ουλφ Άνσοργκε	Δε συμμετείχε
1997	Πέτερ Ούρμπαν	Κριστίνα Μεντς	[62]
1998		Νένα	[62]
1999		Ρενάν Ντεμιρκάν	[62]
2000		Άξελ Μπούλτχαουπτ (Bulthaupt)	[62]
2001			[62]
2002			[62]
2003			[62]
2004		Τόμας Άντερς	[62]
2005		Τόμας Χέρμανς	[62]
2006			[62]
2007			[62]
2008			[62]
2009	Τιμ Φρίλινγκ	Τόμας Άντερς	[62]
2010	Πέτερ Ούρμπαν	Χάπε Κέρκελινγκ	[62]
2011		Ίνα Μίλερ	[62]
2012		Άνκε Ένγκελκε
2013		Λένα Μάιερ-Λάντρουτ
2014		Χελένε Φίσερ
2015		Μπάρμπαρα Σένεμπεργκερ (Schöneberger)
2016
2017
2018
2019
2020	Πέτερ Ούρμπαν, Μίχαελ Σούλτε	Δεν ανακοινώθηκε πριν την ακύρωση	[64][65]
2021	Πέτερ Ούρμπαν	Μπάρμπαρα Σένεμπεργκερ	[66][67]
2022			[68][69][70][71][72]

Διευθυντές ορχηστρών

Χρονιά	Μαέστρος[lower-greek 11]	Μουσική διεύθυνση	Σημ.	Ref.
1956	Φερνάντο Πάγκι	N/A	[lower-greek 12]	[73]
1957	Γουίλι Μπέρκινγκ	Γουίλι Μπέρκινγκ	[lower-greek 13]
1958	Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν	N/A	[lower-greek 12]
1959	Φρανκ Πουρσέλ
1960	Φραντς Γιόζεφ Μπρόιερ
1961	Φρανκ Πουρσέλ		[lower-greek 12]
1962	Ρολφ Χανς Μίλερ
1963	Γουίλι Μπέρκινγκ
1964
1965	Άλφρεντ Χάουζε
1966	Γουίλι Μπέρκινγκ
1967	Χανς Μπλουμ
1968	Χορστ Γιανκόφσκι
1969	Χανς Μπλουμ
1970	Κρίστιαν Μπρουν			[74]
1971	Ντίτερ Τσίμερμαν
1972	Πάουλ Κουν
1973	Γκούντερ Έρικ Τένερ
1974	Βέρνερ Σαρφενμπέργκερ
1975	Ράινερ Πιτς
1976	Λες Χάμφρις
1977	Ρόνι Χέζλχερστ		[lower-greek 12]
1978	Ζαν Φρανκφούρτερ
1979	Νόρμπερτ Ντάουμ
1980	Βόλφγκανγκ Ρέντελμπεργκερ			[75]
1981
1982	Νόρμπερτ Ντάουμ
1983	Ντίτερ Ράιτ	Ντίτερ Ράιτ
1984	Πιέρ Καό	N/A	[lower-greek 12]
1985	Ράινερ Πιτς
1986	Χανς Μπλουμ
1987	Λάσλο Μπένκερ
1988	Μάικλ Θάτσερ
1989	Όχι μαέστρος
1990	Ράινερ Πιτς
1991	Χέρμαν Βάιντορφ
1992	Νόρμπερτ Ντάουμ
1993
1994
1995	Χέρμαν Βάιντορφ
1997	Όχι μαέστρος
1998	Στέφαν Ράαμπ		[lower-greek 14]

Άλμπουμ

• 
  Η Μάργκοτ Χίλσερ στο Χίλφερσουμ (1958)
• 
  Η Κάτια Έπσταϊν στο Άμστερνταμ (1970)
• 
  Ο Ρότζερ Τσίτσερο στο Ελσίνκι (2007)
• 
  Οι No Angels στο Βελιγράδι (2008)
• 
  Ο Όσκαρ Λόια στη Μόσχα (2009)
• 
  Η Λένα στο Όσλο (2010)
• 
  Η Λένα στο Ντίσελντορφ (2011)
• 
  Ο Ρόμαν Λομπ (μέση) στο Μπακού (2012)
• 
  Η Cascada στο Μάλμε (2013)
• 
  Οι Elaiza στην Κοπενχάγη (2014)
• 
  Η Αν Σοφί στη Βιέννη (2015)
• 
  Η Τζέιμι-Λι Κρίβιτς στη Στοκχόλμη (2016)
• 
  Η Λεβίνα στο Κίεβο (2017)
• 
  Ο Μίχαελ Σούλτε στη Λισαβόνα (2018)
• 
  Οι S!sters στο Τελ Αβίβ (2019)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• OGAE Γερμανίας
• Επίσημος ιστότοπος της Eurovision

Δείτε επίσης

• Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2010
• Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2014
• Γερμανία

Σημειώσεις και παραπομπές

Σημειώσεις

1. Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.
2. Το τραγούδι περιέχει λέξεις στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ιταλικά και στα Ισπανικά.
3. Περιέχει φράσεις στα Γαλλικά, στα Αγγλικά και στα Ισπανικά.
4. Περιείχε Αγγλικές, Γαλλικές και Ολλανδικές φράσεις στη νικητήρια ερμηνεία.
5. Από το 1956 ως το 1990 η χώρα συμμετείχε ως Δυτική Γερμανία. Από το 1991 και μετά την επανένωση της Γερμανίας (3 Οκτωβρίου 1990) συμμετέχει ως Γερμανία.
6. Το 1996, η Γερμανία απέτυχε να προκριθεί στο διαγωνισμό μέσω του προκριματικού γύρου. Ο επίσημος ιστότοπος της Eurovision δεν μετράει τη συμμετοχή του 1996 στη λίστα των συμμετοχών της Γερμανίας. Αυτή είναι η μοναδική χρονιά που η Γερμανία δεν ήταν παρούσα στον τελικό του διαγωνισμού.
7. Η Ισπανία είχε αρχικά δώσει 12 βαθμούς στο Ισραήλ και 10 στη Νορβηγία. Μετά τη μετάδοση αναγγέλθηκε ότι ο ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός κατέγραψε εσφαλμένα τις ψηφοφορίες και ότι η Γερμανία έπρεπε να έχει πάρει τους κορυφαίους βαθμούς - 12 βαθμούς - αντί να μην λάβει βαθμούς, όπως συνέβη. Το λάθος διορθώθηκε και η Γερμανία τέθηκε 7η, πάνω από τη Νορβηγία. Το Ισραήλ και η Νορβηγία έλαβαν δύο πόντους λιγότερα από ό, τι αρχικά και η Κροατία, η Μάλτα, η Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, η Εσθονία και η Τουρκία έλαβαν ένα βαθμό λιγότερο από ότι δόθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής.
8. Όταν η Αυστρία και η Γερμανία τερμάτισαν και οι δύο χωρίς βαθμούς, η Αυστρία φαίνεται να τερμάτισε πάνω από τη Γερμανία λόγω του συστήματος σπασίματος ισοπαλίας που ευνοεί το τραγούδι που εκτελείται νωρίτερα στη σειρά εκτέλεσης.^[54]
9. Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
10. Περιέχει δύο προτάσεις στα γερμανικά.
11. Όλοι οι μαέστροι είναι Γερμανοί εκτός αν έχουν σημαία
12. Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
13. Ο Μπέρκινγκ διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές του Βελγίου, του Λουξεμβούργου και της Ελβετίας.
14. Μπορεί το τραγούδι να μην ερμηνεύτηκε με την ορχήστρα, ο Ράαμπ όμως έλαβε το παραδοσιακό χειροκρότημα των μαέστρων ως ο παραγωγός, ο συνθέτης και ο στιχουργός του τραγουδιού.

Παραπομπές

1. «Eurovision 1956 Results: Voting & Points». Eurovisionworld. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2020.
2. Floras, Stella (16 Δεκεμβρίου 2008). «Germany: No national final for 2009». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2009.
3. O'Connor, John Kennedy (2005). The Eurovision Song Contest 50 Years The Official History. London: Carlton Books Limited. ISBN 1-84442-586-X.
4. Murray, Gavin (28 Μαΐου 2008). «Big 4 (France: Germany; Spain; United Kingdom): May lose automatic place in Eurovision final». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2008.
5. Viniker, Barry (14 Σεπτεμβρίου 2008). «Eurovision 'Big Four' final spots confirmed». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2008.
6. «SERBIA - Svante Stockselius meets members of OGAE Serbia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009.
7. Fulton, Rick (2007-05-14). «The East V West Song Contest». Daily Record. http://www.dailyrecord.co.uk/news/editors-choice/2007/05/14/the-east-v-west-song-contest-86908-19098830/. Ανακτήθηκε στις 2009-05-24.
8. (Walter Andreas Schwarz, 2 Ιουν. 1913 - 1 Απρ. 1992)
9. (Αυστριακός, Freddy Quinn, γ. 27 Σεπτ. 1931)
10. (Margot Hielscher, 29 Σεπτ. 1919 - 20 Αυγ. 2017)
11. (Alice & Ellen Kessler, δίδυμες, γ. 20 Αυγ. 1936)
12. (Wyn Hoop, γ. 29 Σεπτ. 1936)
13. (Conny Froboess, γ. 28 Οκτ. 1943)
14. (Heidi Brühl, 30 Ιαν. 1942 - 8 Ιουν. 1991). Απεβίωσε από καρκίνο του μαστού.
15. (Nora Nova, 8 Μαΐου 1928 - 9 Φεβρ. 2022). Βουλγαρικής καταγωγής, η πρώτη Βουλγάρα που πήρε μέρος στην Γιουροβίζιον (εκπροσωπώντας τη Δυτική Γερμανία).
16. (Ulla Wiesner, γ. 12 Δεκ. 1940)
17. (Margot Eskens, γ. 12 Αυγ. 1939 - θ. 29 Ιουλ. 2022)
18. (Inge Brück, γ. 12 Οκτ. 1936)
19. (Wencke Myhre, Νορβηγίδα, γ. 15 Φεβρ. 1947)
20. (Siw Malmkvist, Σουηδή, γ. 31 Δεκ. 1936)
21. Katja Ebstein (γ. 9 Μαρτ. 1945)
22. (Mary Roos, γ. 9 Ιαν. 1949) (1η φορά)
23. (Gitte Hænning από Δανία, γ. 29 Ιουν. 1946)
24. Ντουέτο αποτελούμενο από τη Γιούτα Γκούζενμπουργκερ (γ. 26 Ιαν. 1948) και τον Νόρμπερτ Μπέργκερ (12 Σεπτ. 1945 - 14 Ιουλ. 2012).
25. (γεννήθηκε ως Έρνα Ράαντ, 15 Νοεμ. 1944 - 27 Σεπτ. 2017)
26. Συγκρότημα που συστάθηκε το 1969 και διαλύθηκε το 1980. Μέλη: Λες Χάμφρις (10 Αυγ. 1940 - 26 Δεκ. 2007), Λίντα Τόμπσον (γ. 21 Σεπτ. 1948), Λιζ Μίτσελ (γ. 12 Ιουλ. 1952), Τζον Λότον (γ. 11 Ιουλ. 1946) και άλλοι.
27. Συγκρότημα της eurodisco, ενεργό από το 1974 ως το 1979. Μέλη: Λίντα Τόμπσον, Πένι Μακ Λιν (γ. 4 Νοεμ. 1946), Τζάκι Κάρτερ, Ραμόνα Γουλφ, Ζέντα Τζακς, Ρόντα Χιθ.
28. (Ireen Sheer, Γερμανοβρετανίδα, γ. 25 Φεβρ. 1949)
29. Συγκρότημα της ποπ, ενεργό από το 1979 ως τα μέσα της δεκαετίας του '80 και από το 2005 ως σήμερα. Μέλη: Βόλφγκανγκ Χάιχελ (γ. 4 Νοεμ. 1950), Χενριέτε Χάιχελ (γ. 13 Νοεμ. 1953), Εντίνα Ποπ (γ. 4 Φεβρ. 1941). Ιδρυτικά μέλη ήταν επίσης ο Στιβ Μπέντερ, που πέθανε από καρκίνο (2 Νοεμ. 1946 - 7 Μαΐου 2006), ο Λούις Χέντρικ Πόντγκιτερ, που απεβίωσε από AIDS (4 Απρ. 1951 - Αύγουστος 1993) και ο Λέσλι Μάντοκι.
30. (Lena Valaitis, γερμανολιθουανή, γ. 7 Σεπτ. 1943)
31. Ντουέτο αποτελούμενο από τους αδερφούς Μίχαελ Χόφμαν (γ. 3 Δεκ. 1950) και Γκίντερ Χόφμαν (4 Οκτ. 1951 - 15 Μαρτ. 1984). Ο Γκίντερ αυτοκτόνησε στη Βραζιλία, πέφτοντας από μπαλκόνι.
32. Συγκρότημα που συστάθηκε το 1985 από τον Αλεξάντερ Χάιλερ. Σημερινά μέλη: Αντρέας Λέμπινγκ, Κάρολιν Φρέλιαν και Γιάσμιν Κνέπκενς. (1η φορά)
33. (Ingrid Peters, γ. 19 Απρ. 1954)
34. Ντουέτο αποτελούμενο από τη Μάικε (γ. 29 Ιουν. 1974) και τη μητέρα της Κρις Γκέρτνερ (γ. 29 Δεκ. 1950)
35. (Nino de Angelo, γ. 18 Δεκ. 1963)
36. (Chris Kempers , γ. 7 Ιαν. 1965)
37. (Daniel Kovac, σλοβένος, γ. 27 Σεπτ. 1956)
38. Βραχύβιο συγκρότημα του 1990-91 που συστάθηκε από τον παραγωγό Άλφονς Βάιντορφ (γ. 1962) και το συνθέτη Χέλμουτ Φράι.
39. Συγκρότημα της ποπ ροκ που συστάθηκε το 1980. Μέλη: Τραγούδι-πλήκτρα: Στέφαν Τσάουνερ (γ. 20 Ιουν. 1952), Κιθάρα: Άρον Στρόμπελ (γ. 26 Ιαν 1958). Πρόσθετα μέλη: Μίχαελ Κούντσι (γ. 27 Αυγ. 1958), Αλεξάντερ Γκρίνβαλντ (γ. 7 Σεπτ. 1954) και Ρέναρντ Χένρι Χάτσκε (γ. 30 Νοεμ. 1955).
40. Γυναικείο συγκρότημα αποτελούμενο από τις Μέλανι Μπέντερ (γ. 7 Δεκ. 1974), Κάτι Κάρνεϊ και Ντόρκας Κίφερ (γ. 21 Ιουν. 1972).
41. Ντουέτο αποτελούμενο από τους συζύγους Γκλεν Πένιστον και Τατιάνα Σεγιέν Πένιστον.
42. Bianca Shomburg (γ. 17 Σεπτ. 1974).
43. Guildo Horn (γ. 15 Φεβρ. 1963).
44. Γερμανοτουρκικό συγκρότημα. Μέλη: Cihan „Chicco“ Özden (γ. 9. Ιουν. 1976), Deniz Filizmen (γ. 30 Ιαν. 1978), Yasemin „Jazz“ Akkar (γ. 5 Οκτ. 1982), Filiz Zeyno (γ. 28 Ιουλ. 1969), Savaş Uçar (γ. 26 Απρ. 1967) και Bülent Ural (γ. 24 Ιαν. 1973)
45. Ψευδώνυμο της Τάνια Χέβερ (γ. 15 Φεβρ. 1972).
46. Corinna May (γ. 10 Οκτ. 1970)
47. Marie-Luise Hoffner (γ. 27 Οκτ. 1963)
48. Καλλιτεχνικό όνομα της Gracia Arabella Baur (γ. 18 Νοεμ. 1982)
49. Γερμανικό κουαρτέτο (συσταθέν το 2000) της κάντρι. Μέλη: Όλι Ντίτριχ (γ. 20 Νοεμ. 1956), Τζέιν Κάμερφορντ (γ. 1 Ιαν. 1959), Γιόν Όλσεν, Μάρκους Σμιτ, Ούβε Φρέντσελ
50. Roger Cicero (γ. 6 Ιουλ. 1970 – π. 24 Μαρτίου 2016)
51. Γυναικείο ποπ συγκρότημα ενεργό το 2000–2003 και το 2007–2014. Μέλη: Νάντια Μπενάισα (γ. 26 Απρ. 1982), Λούσι Ντιακόφσκα (γ. 2 Απρ. 1976), Σάντι Μέλινγκ (γ. 27 Απρ. 1981), Βανέσα Πετρούο (γ. 23 Οκτ. 1979) και Τζέσικα Βαλς (γ. 2 Φεβρ. 1977)
52. Alex Christensen (γ. 7 Απρ. 1967)
53. Oscar Loya, Αμερικανός τραγουδιστής (γ. 12 Ιουν. 1979).
54. «Rules for the Eurovision Song Contest 2009» (PDF). European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2009.
55. Adams, William Lee (9 Ιουλίου 2015). «Poll: Who was the worst dressed Barbara Dex Award winner?». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
56. Rau, Oliver (23 Μαΐου 2005). «Jürgen Meier-Beer withdraws». esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2019.
57. «Eurovision Rewrites the Rule Book». dw.com. 7 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2019.
58. Granger, Anthony (6 Σεπτεμβρίου 2015). «Germany: Carola Conze New Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
59. Granger, Anthony (1 Νοεμβρίου 2017). «Germany: Carola Conze Steps Down as Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
60. Granger, Anthony (2 Μαρτίου 2019). «Germany: Christoph Pellander To Step Down as Head of Delegation in July». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
61. Kourouvanis, Fotis (5 Δεκεμβρίου 2019). «Germany: New Head of Delegation». eurovisionfun.com. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2019.
62. «Dr. Peter Urban kommentiert». duesseldorf2011.de (στα Γερμανικά). 17 Δεκεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2011.
63. «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2011.
64. Bayer, Felix (27 Φεβρουαρίου 2020). «Professionell - aber auch originell?» (στα Γερμανικά). Spiegel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2020.
65. NDR. «ESC 2020: Ben Dolic bei "Unser Lied für Rotterdam"». eurovision.de (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2020.
66. «Barbara Schöneberger verkündet ESC-Punkte aus Deutschland». eurovision.de (στα Γερμανικά). 13 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2021.
67. NDR. «Barbara Schöneberger moderiert "Countdown für Rotterdam"». eurovision.de (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2021.
68. «Wo, wann, was? Alle Sendungen zum ESC 2022». eurovision.de (στα Γερμανικά). ARD. 18 Νοεμβρίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2021.
69. «ESC 2022: Shows aus Turin barrierefrei sehen und hören». www.eurovision.de (στα Γερμανικά). ARD. 7 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2022.
70. Granger, Anthony (18 Απριλίου 2022). «Germany: Peter Urban to Commentate on Eurovision 2022». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2022.
71. Granger, Anthony (19 Απριλίου 2022). «Germany: Deutsche Welle Broadcasting the Grand Final of Eurovision 2022». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2022.
72. «Die deutsche Jury für den ESC 2022 in Turin». eurovision.de (στα Γερμανικά). NDR. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2022.
73. Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6.
74. Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9.
75. Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9.