1η διοργάνωση του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision του 1956 ήταν η πρώτη έκδοση του ετήσιου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, που διοργανώθηκε από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) και τους διοργανωτές ραδιοτηλεοπτικούς φορείς την Ελβετική Ραδιοφωνική Εταιρεία (SRG SSR) και τη Radiotelevisione svizzera (RSI). Ο διαγωνισμός, με αρχικό τίτλο Grand Prix Eurovision de la Chanson Européenne 1956 (ιταλικά: Gran Premio Eurovisione 1956 della Canzone Europea,[1] ελληνικά: Γκραν Πρι του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision, αγγλικά: Grand Prix of the Eurovision Song Competition[2]), πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 24 Μαΐου 1956 στην στο Teatro Kursaal στο Λουγκάνο της Ελβετίας, με παρουσιαστή τον Ελβετό τηλεοπτικό παρουσιαστή Λόενγκριν Φιλιπέλλο, η οποία παραμένει η μοναδική φορά που ο διαγωνισμός έχει φιλοξενηθεί από σόλο άνδρα παρουσιαστή.
| Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1956 | |
|---|---|
 | |
| Ημερομηνίες | |
| Τελικός | 24 Μαΐου 1956 |
| Διοργάνωση | |
| Χώρος διεξαγωγής | Teatro Kursaal Λουγκάνο, Ελβετία |
| Παρουσιαστές | Λόενγκριν Φιλιπέλλο |
| Μουσική διεύθυνση | Φερνάντο Πάγκι |
| Σκηνοθέτης | Φράνκο Μαράτζι |
| Εκτελεστικός επόπτης | Ρολφ Λίμπερμαν |
| Διοργανωτής | Radiotelevisione svizzera di lingua italiana (RTSI) |
| Ιστοσελίδα | Επίσημος ιστότοπος |
| Ενδιάμεση πράξη | Les Joyeux Rossignols & Les Trois Ménestrels |
| Συμμετέχοντες | |
| Αριθμός συμμετοχών | 14 (7 χώρες παρουσίασαν από 2 τραγούδια η καθεμιά) |
| Πρώτη εμφάνιση | |
 | |
| Ψηφοφορία | |
| Σύστημα ψηφοφορίας | Κάθε χώρα είχε μια κριτική επιτροπή αποτελούμενη από δύο μέλη, η οποία απένεμε δύο βαθμούς στα δύο αγαπημένα της τραγούδια |
| Νικητής |  Ελβετία"Refrain" |
Εμπνευσμένος κυρίως από το Ιταλικό Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1951, η ιδέα ενός τηλεοπτικού ευρωπαϊκού διαγωνισμού τραγουδιού, που προτάθηκε αρχικά από τον ιταλικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RAI, διατυπώθηκε από μια επιτροπή της EBU με επικεφαλής τον Ελβετό ραδιοτηλεοπτικό φορέα και στέλεχος Μαρσέλ Μπεζανσόν. Μετά την έγκριση στη Γενική Συνέλευση της EBU το 1955, συμφωνήθηκαν οι κανόνες και η δομή του διαγωνισμού. Αρκετοί από τους κανόνες που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτόν τον πρώτο διαγωνισμό θα τροποποιηθούν στη συνέχεια για μελλοντικές εκδόσεις και παραμένει η μόνη έκδοση στην οποία κάθε χώρα εκπροσωπήθηκε από δύο τραγούδια, με μόνο σόλο ερμηνευτές να μπορούν να διαγωνιστούν και μια διαδικασία ψηφοφορίας που διεξήχθη μυστικά και όπου οι κριτές μπορούσαν να ψηφίσουν για τις συμμετοχές από τη χώρα τους.
Επτά χώρες συμμετείχαν στην εναρκτήρια έκδοση του διαγωνισμού και η πρώτη νικήτρια ήταν η διοργανώτρια χώρα Ελβετία, με το τραγούδι "Refrain" που ερμήνευσε η Λιζ Άσια. Το αποτέλεσμα καθορίστηκε από μια συγκεντρωμένη κριτική επιτροπή αποτελούμενη από δύο κριτές από κάθε χώρα, με κάθε κριτή να κατατάσσει κάθε τραγούδι μεταξύ 1 και 10 πόντων. Μόνο η νικήτρια χώρα και το τραγούδι ανακοινώθηκαν στο τέλος της εκδήλωσης, με άγνωστα τα αποτελέσματα των υπολοίπων συμμετεχόντων. Αν και υπήρξε μετάδοση στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο μέσω του δικτύου της Eurovision σε δέκα χώρες, δεν είναι γνωστό να υπάρχει βίντεο της εκδήλωσης, με εξαίρεση την επανάληψη του νικητήριου τραγουδιού μετά την ανακοίνωση του νικητή. Ωστόσο, η πλειοψηφία της εκπομπής είναι διαθέσιμη σε ηχητικά κομμάτια.
Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) ιδρύθηκε το 1950 μεταξύ 23 οργανισμών με στόχο τη διευκόλυνση της δημιουργικής συνεργασίας και της ανταλλαγής τηλεοπτικών προγραμμάτων.[3][4] Η λέξη "Eurovision" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως όρος τηλεπικοινωνιών στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1951, σε σχέση με ένα πρόγραμμα της Βρετανικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (BBC) που μεταδόθηκε από την ολλανδική τηλεόραση και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος για τη νέα μετάδοση της ένωσης του δικτύου κατά τη δημιουργία του το 1954.[5][6] Μετά τη σύσταση της EBU, μια σειρά από αξιοσημείωτα γεγονότα μεταδόθηκαν μέσω των δικτύων της σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δυτική Γερμανία, η Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μια σειρά από διεθνή προγράμματα ανταλλαγών οργανώθηκαν στη συνέχεια για το 1954, με αυτή την "Ευρωπαϊκή Τηλεοπτική Σεζόν" να μεταδίδεται ζωντανά σε όλη την Ευρώπη μέσω του δικτύου της Eurovision.[3][5][7]
Μετά από αυτή τη σειρά εκπομπών, συστάθηκε μια "Επιτροπή Προγράμματος" εντός της EBU για τη διερεύνηση νέων πρωτοβουλιών για συνεργασία μεταξύ ραδιοτηλεοπτικών φορέων κάθε χρόνο, με τον Μαρσέλ Μπεζανσόν της Ελβετικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (SRG SSR) να υπηρετεί ως ο πρώτος πρόεδρος της επιτροπής. Αυτή η επιτροπή συμφώνησε να μελετήσει την ιδέα για έναν νέο τηλεοπτικό διαγωνισμό ευρωπαϊκού τραγουδιού κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης τον Ιανουάριο του 1955, μια ιδέα που προτάθηκε αρχικά από τον ιταλικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RAI και εμπνεύστηκε από το Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο του ραδιοτηλεοπτικού φορέα, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1951.[5][8] Ο νέος ευρωπαϊκός διαγωνισμός εγκρίθηκε στη συνέχεια στην ετήσια Γενική Συνέλευση της EBU τον Οκτώβριο του 1955, οδηγώντας στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Γκραν Πρι.[5][9][10]
: Διοργανώτρια πόληΟ πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision πραγματοποιήθηκε στο Λουγκάνο της Ελβετίας, με τη χώρα να παίρνει τον διαγωνισμό τον Οκτώβριο του 1955 στη Γενική Συνέλευση της EBU μετά από προσφορά της Ελβετικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (SRG SSR) να διοργανώσει την εκδήλωση.[3][10] Επιπλέον, η Ελβετία έκανε μια λογική επιλογή από τεχνική άποψη για τη φιλοξενία ενός πειράματος σε ζωντανές, ταυτόχρονες, διασυνοριακές μεταδόσεις, καθώς η γεωγραφική της κεντρική θέση στην Ευρώπη διευκόλυνε τις επίγειες εκπομπές σε όλη την ήπειρο, καθώς και ως χώρα υποδοχής για τα κεντρικά γραφεία της EBU.[3][11]
Παίρνοντας την έμπνευση του από το Ιταλικό Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο και το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού της Βενετίας, έναν παρόμοιο διαγωνισμό τραγουδιού που θα πραγματοποιούταν από την EBU το 1955 και θα μεταδιδόταν στο ραδιόφωνο, στο Λουγκάνο στο ιταλόφωνο καντόνι του Τιτσίνο, επιλέχθηκε ως η πρώτη διοργανώτρια πόλη από την SRG SSR, με το ιταλόφωνο μέλος της εκπομπής Radiotelevisione svizzera (RSI) υπεύθυνο για την παραγωγή.[9][11][12] Ο επιλεγμένος χώρος για τον διαγωνισμό ήταν το Teatro Kursaal, ένα καζίνο και πρώην θέατρο που βρίσκεται στη Λίμνη Λουγκάνο.[12][13] Το θέατρο, σχεδιασμένο από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ακίλε Σφοντρίνι, χρησιμοποιούνταν για θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, χορούς και άλλα σόου, έκλεισε λίγο μετά την τελευταία του παράσταση τον Απρίλιο του 1997 προτού κατεδαφιστεί το 2001 για να δημιουργηθεί χώρος για την επέκταση του καζίνο. Το νέο κτίριο του καζίνου στη θέση του, εγκαινιάστηκε στις 29 Νοεμβρίου 2002.[14][15]
.jpg)
Μια υποομάδα σχεδιασμού, με επικεφαλής τον Έντουαρτ Χας της SRG SSR, σχηματίστηκε στη συνέχεια μετά την υπογραφή της οργάνωσης της εκδήλωσης για την οικοδόμηση των κανόνων του διαγωνισμού. Έχοντας έμπνευση από το Μουσικό Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού της Βενετίας ως βάση για τον σχεδιασμό του νέου διαγωνισμού, το συγκρότημα έκανε αρκετές τροποποιήσεις και προσθήκες σε αυτούς τους κανόνες για να ταιριάζουν στη διεθνή του φύση.[3][13][11] Οι ιδέες που προτάθηκαν αλλά τελικά απορρίφθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης σχεδιασμού περιελάμβαναν κάθε τραγούδι για δεύτερη φορά με συνοδεία πιάνου αντί για ορχηστρική υποστήριξη, καθώς και τεχνικές πρωτοβουλίες όπως ένας ξεχωριστός παραγωγός από κάθε συμμετέχουσα χώρα που συμμετέχει στη διοργάνωση του διαγωνισμού. Το χρηματικό έπαθλο για τους νικητές αποκλείστηκε επίσης σε αυτό το στάδιο.[3][10] Οι κανόνες του διαγωνισμού οριστικοποιήθηκαν και διανεμήθηκαν στα μέλη της EBU στις αρχές του 1956. Οι κανόνες καθόρισαν λεπτομερώς τα κριτήρια για τα τραγούδια και τους ερμηνευτές που συμμετείχαν, λεπτομέρειες και απαιτήσεις παραγωγής, χρονοδιαγράμματα για την υποβολή υλικού από τους συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, τη μέθοδο με την οποία θα καθοριστεί το νικητήριο τραγούδι, λεπτομέρειες σχετικά με τη χρηματοδότηση της εκδήλωσης και τις ευθύνες που βαρύνουν τον οικοδεσπότη και τους συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικούς φορείς.[16][17]
Σύμφωνα με τους κανόνες του διαγωνισμού, κάθε συμμετέχουσα χώρα, εκπροσωπούμενη από έναν οργανισμό μέλος της EBU, υπέβαλε στον διαγωνισμό έως δύο τραγούδια διάρκειας από τριάμισι λεπτά, τα οποία πρέπει να είναι αποκλειστικά πρωτότυπες συνθέσεις.[3][17] Κάθε συμμετέχων οργανισμός είχε την αποκλειστική διακριτική ευχέρεια σχετικά με τον τρόπο επιλογής των συμμετοχών του για το διαγωνισμό, αλλά ενθαρρύνθηκαν έντονα από την EBU να διοργανώσουν τους δικούς τους εθνικούς διαγωνισμούς για να καθορίσουν τους εκπροσώπους τους.[17] Μόνο σόλο καλλιτέχνες επιτρεπόταν να διαγωνιστούν.[17] Μετά την εκτέλεση όλων των τραγουδιών, ο νικητής ορίστηκε από κριτική επιτροπή από κάθε χώρα αποτελούμενη από δύο άτομα, με κάθε μεμονωμένο μέλος να βαθμολογεί κρυφά κάθε τραγούδι μεταξύ ενός και δέκα βαθμών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εκπροσωπούν τη χώρα τους, με υψηλότερες βαθμολογίες σε τραγούδια που εκτιμούν περισσότερο.[17] Η κριτική επιτροπή παρακολούθησε τον διαγωνισμό σε ξεχωριστή αίθουσα στον ίδιο χώρο στο Λουγκάνο μέσω μιας μικρής οθόνης τηλεόρασης, αναπαράγοντας τις συνθήκες όσο το δυνατόν πιο κοντά στον τρόπο με τον οποίο οι θεατές στο σπίτι θα παρακολουθούσαν τον διαγωνισμό. Το νικητήριο τραγούδι ήταν επομένως αυτό που κέρδισε την υψηλότερη βαθμολογία από τις ψήφους όλων των μελών της κριτικής επιτροπής.[3][17] Τα μέλη της κριτικής επιτροπής από το Λουξεμβούργο δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τον διαγωνισμό στο Λουγκάνο και στη συνέχεια η EBU επέτρεψε σε δύο Ελβετούς υπηκόους να ψηφίσουν στη θέση τους.[12][18] Αυτός θα παρέμενε ο μόνος διαγωνισμός στον οποίο θα χρησιμοποιηθούν πολλοί από αυτούς τους κανόνες και αρκετές αλλαγές έγιναν πριν από τον διαγωνισμό του 1957. Αυτά περιελάμβαναν τον περιορισμό κάθε χώρας σε ένα μόνο τραγούδι, την επέκταση του αριθμού των ερμηνευτών που επιτρέπεται να συμμετέχουν για κάθε χώρα, την εισαγωγή ενός πιο ορατού συστήματος ψηφοφορίας και τον περιορισμό κάθε χώρας από το να ψηφίσει για τη δική της συμμετοχή.[19]
Κάθε τραγούδι συνοδευόταν από μια ορχήστρα 24 κομματιών, με μέλη της Radiosa Orchestra συμπληρωμένα από έγχορδα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ιταλικού Ελβετικού Ραδιοφώνου, υπό την προεδρία του μουσικού διευθυντή του διαγωνισμού, Φερνάντο Πάγκι.[3][17] Σε κάθε συμμετέχουσα χώρα επετράπη να συμπληρώσει την ορχήστρα με τον δικό της μουσικό διευθυντή για τις παραστάσεις της χώρας τους.[3] Οι συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έπρεπε να υποβάλουν στην EBU έως τις 10 Μαΐου 1956 παρτιτούρες για τα συμμετέχοντα τραγούδια για χρήση από την ορχήστρα, ηχογραφήσεις για κάθε συμμετέχον τραγούδι και αντίγραφα των στίχων του τραγουδιού για κάθε τραγούδι στην πρωτότυπη γλώσσα, καθώς και μεταφράσεις σε Γαλλικά ή Αγγλικά για να βοηθήσουν τα μέλη της κριτικής επιτροπής και τους σχολιαστές.[3][10][17] Η επιβεβαιωμένη επιλογή του μουσικού διευθυντή κάθε χώρας (αν είναι ξεχωριστή από εκείνη του οικοδεσπότη) έπρεπε να κοινοποιηθεί μεταξύ 21 και 24 Μαΐου.[17]
Οι πρόβες στον χώρο του διαγωνισμού με τους διαγωνιζόμενους καλλιτέχνες και την ορχήστρα ξεκίνησαν στις 21 Μαΐου 1956 και ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στις 24 Μαΐου 1956, με έναρξη στις 21:00 CET (20:00 UTC) με κατά προσέγγιση διάρκεια 1 ώρα και 40 λεπτά.[3][12] Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στα ιταλικά από τον Λόενγκριν Φιλιπέλλο.[12] Αυτή παραμένει η μοναδική φορά κατά την οποία ο διαγωνισμός φιλοξενήθηκε από έναν μόνο άνδρα παρουσιαστή και ένας από τους δύο μόνο διαγωνισμούς που δεν συμπεριέλαβε γυναίκα παρουσιάστρια, παράλληλα με τον διαγωνισμό του 2017 που πραγματοποιήθηκε 61 χρόνια αργότερα.[10][20] Επιπλέον, αυτός θα παρέμενε ο μόνος διαγωνισμός που είχε έναν άνδρα παρουσιαστή για 22 χρόνια, όταν ο διαγωνισμός του 1978 παρουσίαζε ένα ντουέτο ανδρών και γυναικών.[21] Κατά το διάστημα μεταξύ της τελικής διαγωνιστικής πράξης και της ανακοίνωσης του νικητή, οι παραστάσεις των Les Joyeux Rossignols και Les Trois Ménestrels εμφανίστηκαν για να διασκεδάσουν το κοινό.[22] Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ανακοινώθηκε μόνο το νικητήριο τραγούδι, με την πλήρη ανάλυση των ψήφων της κριτικής επιτροπής να μην αποκαλύπτεται.[12] Ο νικητής καλλιτέχνης επέστρεψε στη σκηνή για μια επανάληψη του νικητηρίου τραγουδιού για να τερματίσει τη μετάδοση.[17][23]
Τα δύο μέλη κάθε κριτικής επιτροπής ταξίδεψαν στο Λουγκάνο για να καταθέσουν τις ψήφους τους, εκτός από του Λουξεμβούργου που δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Η EBU διοργάνωσε μια μυστική ψηφοφορία και ένα σύστημα τα οποία επέτρεπαν στις κριτικές επιτροπές να ψηφίσουν τα δύο τραγούδια που εκπροσωπούσαν τη χώρα τους, καθώς και στην ελβετική επιτροπή να ψηφίσει εκ μέρους του Λουξεμβούργου. Κάποιοι μάλιστα κατηγόρησαν την ελβετική επιτροπή πως χρησιμοποίησε αυτές τις διαδικασίες για να νικήσει.[24] Το σύστημα αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε πάλι, ενώ από τον επόμενο διαγωνισμό, η ψηφοφορία ήταν φανερή, απαγορεύτηκε στις επιτροπές να ψηφίζουν την χώρα τους, ενώ η ύπαρξη κριτικής επιτροπής από κάθε συμμετέχουσα χώρα ήταν υποχρεωτική.[12]
Ενώ ο διαγωνισμός παρουσιάστηκε και καταγράφηκε για τηλεοπτικές μεταδόσεις σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες (οι τηλεοράσεις ήταν κάπως σπάνιες ακόμα εκείνη την εποχή), δεν διασώθηκαν αντίγραφα, με εξαίρεση τις επαναληπτικές ερμηνείες της Λιζ Άσια στο τέλος του διαγωνισμού. Αυτός του 1956, είναι ο ένας από τους δύο διαγωνισμούς (ο άλλος είναι του 1964 όπου οι κασέτες καταστράφηκαν σε πυρκαγιά τη δεκαετία του 1970) που δεν έχουν διασωθεί κασέτες οπτικής καταγραφής.
Επτά χώρες συμμετείχαν σε αυτόν τον πρώτο διαγωνισμό – το Βέλγιο, η Γαλλία, η Ελβετία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία και η Δυτική Γερμανία (που προσδιορίζονται απλώς ως "Γερμανία" στον διαγωνισμό). Η Αυστρία και η Δανία πιστεύεται ότι ενδιαφέρθηκαν επίσης να συμμετάσχουν. Ωστόσο, οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς από αυτές τις χώρες φέρεται να έχασαν την προθεσμία υποβολής των συμμετοχών.[12] Αυτές οι δύο χώρες, καθώς και το Ηνωμένο Βασίλειο, θα μεταδώσουν τον διαγωνισμό μαζί με τις συμμετέχουσες χώρες, με το βρετανικό BBC να έχει επιλέξει να μην στείλει συμμετοχή για αυτήν την εκδήλωση υπέρ της διοργάνωσης του δικού τους διαγωνισμού, του "Φεστιβάλ Βρετανικών Δημοφιλών Τραγουδιών" "αγγλικά: Festival of British Popular Song".[3][10][25] Η σειρά με την οποία εκτελέστηκαν οι χώρες και τα τραγούδια καθορίστηκε καλλιτεχνικά από τους ελβετικούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, με τη συμβολή και την υποστήριξη των μουσικών διευθυντών από κάθε χώρα.[3][17]
Όπως ορίζεται στους κανόνες του διαγωνισμού, κάθε χώρα είχε δικαίωμα να προτείνει τον δικό της μουσικό διευθυντή για να ηγηθεί της ορχήστρας κατά τη διάρκεια της παράστασης των συμμετοχών της χώρας τους, με τον οικοδεσπότη μουσικό διευθυντή να διευθύνει επίσης για εκείνες τις χώρες που δεν πρότειναν τον δικό τους μουσικό διευθυντή.[3][17] Οι μουσικοί διευθυντές που αναφέρονται παρακάτω διηύθυναν την ορχήστρα και στις δύο παραστάσεις για τις υποδεικνυόμενες χώρες.[23][26]
Ολλανδία – Φερνάντο Πάγκι[lower-greek 1] Ελβετία – Φερνάντο Πάγκι
Βέλγιο – Λίο Σουρί
Γερμανία – Φερνάντο Πάγκι
Γαλλία – Φρανκ Πουρσέλ
Λουξεμβούργο – Ζακ Λασρί
Ιταλία – Γκιάν Στελάρι.jpg)
Δύο από τους ερμηνευτές, η Λιζ Άσια της Ελβετίας και η Μισέλ Αρνό από το Λουξεμβούργο, ερμήνευσαν και τις δύο συμμετοχές για τις αντίστοιχες χώρες τους.[28] Η Άσια, καθώς και η Κόρι Μπρόκεν της Ολλανδίας και ο Φιντ Λεκλέρ του Βελγίου, θα επέστρεφαν για να διαγωνιστούν στον διαγωνισμό σε μελλοντικές εκδόσεις, με τους Άσια και Μπρόκεν να επιστρέφουν και οι δύο το 1957 και το 1958 και τον Λεκλέρ το 1958, το 1960 και το 1962.[29][30][31]
Το νικητήριο τραγούδι ήταν το "Refrain", σε σύνθεση του Τζέο Βουμάρ, γραμμένο από τον Εμίλε Γκαρντάζ, ερμηνευμένο από τη Λιζ Άσια και εκπροσωπώντας τη διοργανώτρια χώρα, την Ελβετία.[32] Κατά τη διάρκεια της επανάληψης του νικητηρίου τραγουδιού, η Άσια έγινε συναισθηματική και υπέστη ένα σφάλμα στη μνήμη των στίχων του τραγουδιού, ζητώντας στη συνέχεια μια επανεκκίνηση από την ορχήστρα.[23]
Τα πλήρη αποτελέσματα του διαγωνισμού δεν αποκαλύφθηκαν και δεν διατηρήθηκαν από την EBU. Οι προσπάθειες ανασυγκρότησης της ψηφοφορίας μέσω συνεντεύξεων με μέλη της κριτικής επιτροπής απέτυχαν επίσης να αποκαλύψουν ένα αξιόπιστο αποτέλεσμα.[12] Ένα άρθρο στην ιταλική εφημερίδα La Stampa που δημοσιεύτηκε στις 25 Μαΐου 1956, την επόμενη μέρα του διαγωνισμού, ανέφερε ότι η νικητήρια συμμετοχή της Ελβετίας έλαβε 102 βαθμούς συνολικά, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώθηκε από τους διοργανωτές του διαγωνισμού.[33] Το βιβλίο του Σάιμον Μπάρκλεϊ The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010 περιλαμβάνει έναν πίνακα με το ποια μπορεί να ήταν τα αποτελέσματα, αλλά ο συγγραφέας δεν δίνει μια πηγή και κάτω από τον πίνακα γράφει ότι "οι ψήφοι δεν έχουν αποκαλυφθεί ποτέ".[34] Σύμφωνα με τον συγγραφέα Γιαν Φέντερσεν, το "Im Wartesaal zum großen Glück" είχε βγει δεύτερο.[24]
| Σειρά | Χώρα[23][28][35] | Καλλιτέχνης | Τραγούδι | Γλώσσα[36][37] | Θέση[lower-greek 2][38] |
|---|---|---|---|---|---|
| 01 | Ολλανδία |
Γιέτι Περλ | "De vogels van Holland" | Ολλανδικά | 2 |
| 02 | Ελβετία |
Λιζ Άσια | "Das alte Karussell" | Γερμανικά | 2 |
| 03 | Βέλγιο |
Φιντ Λεκλέρ | "Messieurs les noyés de la Seine" | Γαλλικά | 2 |
| 04 | Γερμανία |
Βάλτερ Αντρέας Σβαρτ | "Im Wartesaal zum großen Glück" | Γερμανικά | 2 |
| 05 | Γαλλία |
Ματέ Αλτερί | "Le Temps perdu" | Γαλλικά | 2 |
| 06 | Λουξεμβούργο |
Μισέλ Αρνό | "Ne crois pas" | Γαλλικά | 2 |
| 07 | Ιταλία |
Φράνκα Ραϊμόντι | "Aprite le finestre" | Ιταλικά | 2 |
| 08 | Ολλανδία |
Κόρι Μπρόκεν | "Voorgoed voorbij" | Ολλανδικά | 2 |
| 09 | Ελβετία |
Λιζ Άσια | "Refrain" | Γαλλικά | 1 |
| 10 | Βέλγιο |
Μόνυ Μαρκ | "Le Plus beau jour de ma vie" | Γαλλικά | 2 |
| 11 | Γερμανία |
Φρέντυ Κουίν | "So geht das jede Nacht" | Γερμανικά | 2 |
| 12 | Γαλλία |
Ντανί Ντομπερσόν | "Il est là" | Γαλλικά | 2 |
| 13 | Λουξεμβούργο |
Μισέλ Αρνό | "Les Amants de minuit" | Γαλλικά | 2 |
| 14 | Ιταλία |
Τονίνα Τοριέλι | "Amami se vuoi" | Ιταλικά | 2 |
Κάθε συμμετέχων ραδιοτηλεοπτικός φορέας έπρεπε να μεταδώσει τον διαγωνισμό μέσω των δικτύων του. Οι μη συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικοί φορείς της EBU μπόρεσαν επίσης να αναμεταδώσουν τον διαγωνισμό ως "παθητικοί συμμετέχοντες".[17] Εκτός από τα τηλεοπτικά κανάλια των επτά συμμετεχόντων ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και των τριών μη συμμετεχόντων παθητικών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, ο διαγωνισμός μεταδόθηκε επίσης ζωντανά σε επτά ραδιοφωνικά δίκτυα και ηχογραφήθηκε για μετέπειτα μετάδοση από άλλα 13.[3][13] Το BBC του Ηνωμένου Βασιλείου μετέδωσε μόνο μερική ζωντανή μετάδοση της εκδήλωσης, συμμετέχοντας 45 λεπτά στον διαγωνισμό και δείχνοντας μόνο το δεύτερο σύνολο συμμετοχών από κάθε χώρα.[2][3] Οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ήταν σε θέση να στείλουν σχολιαστές για να παρέχουν κάλυψη του διαγωνισμού στη μητρική τους γλώσσα και να μεταδώσουν πληροφορίες για τους καλλιτέχνες και τα τραγούδια στους τηλεθεατές τους. Γνωστές λεπτομέρειες για τις εκπομπές σε κάθε χώρα, συμπεριλαμβανομένων των συγκεκριμένων σταθμών εκπομπής και των σχολιαστών, εμφανίζονται στους παρακάτω πίνακες.
Δεν είναι γνωστό να υπάρχει βίντεο ολόκληρου του διαγωνισμού, με το μόνο γνωστό υλικό να είναι αποσπάσματα της επανάληψης του νικητήριου τραγουδιού μέσω ειδήσεων και άλλων ηχογραφήσεων. Ως εκ τούτου, αυτή είναι μία από τις δύο μόνο εκδόσεις του διαγωνισμού, μαζί με τον διαγωνισμό του 1964, όπου δεν διασώζονται εγγραφές βίντεο από το πλήρες συμβάν.[39] Ωστόσο, ο ήχος του μεγαλύτερου μέρους του διαγωνισμού έχει επιβιώσει, χωρίς ένα μέρος της ενδιάμεσης πράξης, με τις προσπάθειες εύρεσης οπτικοακουστικού υλικού που σχετίζεται με τον διαγωνισμό να έχουν αποφέρει κάποια αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης κρύπτης φωτογραφιών και ορισμένων πλάνων από βίντεο που τραβήχτηκαν από τον Ελβετό φωτογράφος Vincenzo Vicari από το εσωτερικό του χώρου.[40][41][42]
Οι συμμετέχοντες εθνικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έστειλαν σχολιαστές για τον διαγωνισμό στην δική τους γλώσσα. Στον παρακάτω πίνακα φαίνονται λεπτομέρειες για τους σχολιαστές εκείνους.[43]
| Ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και σχολιαστές στις συμμετέχουσες χώρες | ||||
|---|---|---|---|---|
| Χώρα | Ραδιοτηλεοπτικός φορέας | Κανάλι | Σχολιαστές | Ref(s) |
 Βέλγιο |
INR | INR | Ζανίν Λαμπότ | [44][45] |
| NIR | NIR | Ναντ Μπερτ | [45] | |
 Γαλλία |
RTF | RTF | Μισέλ Ρεμπέλ | [3][46][47] |
| Paris-Inter | Άγνωστο | |||
| Γερμανία |
ARD | Deutsches Fernsehen | Βολφ Μίτλερ | [45][48] |
 Ελβετία |
SRG SSR | SRG | Άγνωστο | [32][46][49] |
| TSR | Ζωρζ Αρντί | |||
| Radio Beromünster | Άγνωστο | |||
| Radio Sottens | Άγνωστο | |||
| Radio Monte Ceneri | Άγνωστο | |||
| Ιταλία |
RAI | Programma Nazionale, Secondo Programma | Φράνκο Μαράτσι | [50][51][52] |
| Λουξεμβούργο |
CLT | Télé-Luxembourg | Ζακ Ναβαντίκ | [53][54] |
| Ολλανδία |
NTS | NTS | Πιτ τε Νούιλ | [27][45][55] |
| Ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και σχολιαστές σε μη-συμμετέχουσες χώρες | ||||
 Αυστρία |
ORF | Άγνωστο | Βολφ Μίτλερ | [12] |
 Δανία |
Statsradiofonien | Statsradiofonien TV | Γκούναρ Χάνσεν | [56] |
 Ηνωμένο Βασίλειο |
BBC | BBC Television Service | Ουίλφρεντ Τόμας | [2][23] |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
