Βασιλέας της Γαλλίας From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας ή Λουδοβίκος ο Άγιος (γαλλικά: Louis IX ή Saint-Louis, 25 Απριλίου 1214 - 25 Αυγούστου 1270) από τον Οίκο των Καπετιδών ήταν βασιλιάς της Γαλλίας (1226-1270). Ήταν ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Λουδοβίκου Η΄ του Λέοντος και της Λευκής της Καστίλης, εγγονός από πατέρα του Φιλίππου Β΄ Αυγούστου και, από μητέρα, του Αλφόνσου Η΄ της Καστίλης.
Ο Λουδοβίκος Θ΄ ήταν εννέα ετών όταν πέθανε ο παππούς του και δώδεκα ετών όταν πέθανε ο πατέρας του.[10] Μετά τον θάνατο του πατέρα του στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας στον καθεδρικό ναό της Ρενς, υπό την κηδεμονία της μητέρας του, Λευκής της Καστίλης (1234).[11] Η δυναμική μητέρα του εξακολουθούσε να είναι ο πραγματικός κυβερνήτης της Γαλλίας και μετά την ενηλικίωση του Λουδοβίκου μέχρι τον θάνατο της (1252). Η Λευκή της Καστίλης είχε τόσο έντονη επιθυμία να παραμείνει ο γιος της πιστός χριστιανός που ακούστηκε ότι του είπε τη φράση: "Σε αγαπώ όπως κάθε μητέρα το παιδί της αλλά θα προτιμούσα να σε δω νεκρό παρά με κάποιο θανάσιμο αμάρτημα".[12] Η μητέρα του σύμφωνα με τις περισσότερες πληροφορίες είχε τον ολοκληρωτικό έλεγχο του βασιλείου μέχρι τη χρονιά που έγινε ο Λουδοβίκος 20 ετών (1234).[13] Μετά την ενηλικίωση του βασιλιά του εξακολουθούσε να έχει ισχυρή επίδραση πάνω του μέχρι τον θάνατό της (1252).[11] [14] Ο Λουδοβίκος έχρισε τον μικρότερο αδελφό του Κάρολο τον Ανδεγαυό κόμη του Ανζού. Ο Κάρολος θα καταλάβει τη Σικελία και θα ιδρύσει τη Β΄ Ανδεγαυική δυναστεία. Η τυχοδιωκτική δράση του Καρόλου και αργότερα των απογόνων του δεν στάθηκε εμπόδιο στις προσπάθειες για αγιοποίηση του Λουδοβίκου που τελικά πραγματοποιήθηκε.
Ο Λουδοβίκος παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα της Προβηγκίας (1234), αδελφή της Ελεονώρας της Προβηγκίας συζύγου του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας. Η μεγάλη θρησκευτική πίστη της συζύγου του έκανε τον Λουδοβίκο και τη Μαργαρίτα πολύ ταιριαστό ζευγάρι· ο Λουδοβίκος της παρουσίαζε με μεγάλη ευχαρίστηση τα φιλανθρωπικά του έργα και η Μαργαρίτα πρόσεχε πολύ την άσχημη υγεία του συζύγου της. Διάβαζαν μαζί βιβλία, έκαναν ιππασία και άκουγαν μουσική. Οι πολύ καλές σχέσεις του βασιλικού ζεύγους προκάλεσαν τη ζήλια της μητέρας του Λουδοβίκου Λευκής της Καστίλης, που προσπαθούσε να την κρατήσει μακριά του όσο μπορούσε. Έκαναν μαζί συνολικά 11 παιδιά, μαζί με αυτά που δεν επέζησαν. Τα τελευταία χρόνια της ζωής τους ωστόσο, αποξενώθηκαν.[15]
Η μητέρα του υπέγραψε με τον κόμη της Τουλούζης, Ραϊμόνδο Ζ΄, συνθήκη που έβαζε τέλος στη Σταυροφορία των Αλβιγηνών (1229). Στη συνθήκη αυτή ξεκαθάρισε ότι ο σύζυγος της έσφαλε.[16] Ο Ραϊμόνδος Ζ' είχε κατηγορηθεί για τη δολοφονία ενός ιερέα σε κάποια αποστολή του για τον προσηλυτισμό των Καθαρών.[17] Ο Λουδοβίκος ξεκαθάρισε τελικά ότι οι υποχρεώσεις του ως πιστού Χριστιανού ήταν σπουδαιότερες από τις υποχρεώσεις του ως βασιλιά (1248), γι'αυτό αποφάσισε να αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του στις Σταυροφορίες. Η βάση των Μουσουλμάνων είχε μετακινηθεί στην Αίγυπτο γι'αυτό και ο Λουδοβίκος μετακίνησε στην Αίγυπτο τη βάση και των δικών του επιχειρήσεων του από τους Αγίους Τόπους. [18] Ο Λουδοβίκος ο Άγιος συμμετείχε στη Ζ΄ Σταυροφορία (1248) και στην Η΄ Σταυροφορία (1270). Και οι δύο σταυροφορίες κατέληξαν τελικά σε αποτυχία. Η Αθήνα μετετράπη σε δουκάτο, ο τίτλος του δούκα απενεμήθη στον Γκυ Α΄ ντε λα Ρος, διάδοχο του πρώτου Κύρη των Αθηνών Όθων ντε λα Ρος (1259), η περιοχή της Αττικής, της Βοιωτίας και της Μεγαρίδας ονομάσθηκε δουκάτο των Αθηνών.
Με την έναρξη της Ζ' Σταυροφορίας ο Λουδοβίκος με τον στρατό του στρατοπέδευσαν στην Αίγυπτο στις 5 Ιουνίου 1249. Πρώτη πράξη ήταν η γρήγορη άλωση της Δαμιέτας. [18][19]. Η άλωση αυτή προκάλεσε σοβαρές ταραχές στους Μουσουλμάνους. Την ίδια εποχή ο σουλτάνος Αλ - Σαλίχ Αγιούμπ της δυναστείας των Αγιουβιδών ήταν ετοιμοθάνατος. Η πορεία από τη Δαμιέτα προς το Κάιρο έγινε στη συνέχεια με πολλά προβλήματα αφού η άνοδος της στάθμης του Νείλου δυσκόλεψε πολύ τον στρατό.[20] Ο σουλτάνος Αλ - Σαλίχ Αγιούμπ πέθανε και τη διοίκηση των μουσουλμάνων ανέλαβε η σύζυγος του Σαζάρ αλ - Ντούρ η οποία αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους Σταυροφόρους. Στην κρίσιμη μάχη του Αλ Μανσούρα στις 6 Απριλίου 1250 οι Σταυροφόροι συνετρίβησαν από τους Μουσουλμάνους.[21] Ο βασιλιάς Θ΄ συνελήφθη αιχμάλωτος, απελευθερώθηκε με ανταλλάγματα 400.000 λίβρες ως λύτρα και την παράδοση της πόλης της Δαμιέτας.[22]
Μετά την απελευθέρωση του από την αιχμαλωσία ο Λουδοβίκος πέρασε τα επόμενα τέσσερα χρόνια στα Λατινικά βασίλισσα της Άκρας, της Καισάρειας και της Γιάφας με σκοπό να ενισχύσει την άμυνα των Σταυροφόρων.[23] Χρησιμοποίησε τα πλούτη του και τις διπλωματικές του ικανότητες, επέστρεψε στη Γαλλία μαζί με τον στρατό του την άνοιξη του 1254.[18] Την περίοδο αυτή ο Λουδοβίκος είχε ανταλλάξει πολλές επιστολές με τους Μογγόλους ηγεμόνες, το 1248 αντάλλαξε επιστολές με τον Μογγόλο ηγεμόνα στην Αρμενία και την Περσία Ελζιζιδέι.[24] Ο Ελζιζιδέι συμβούλευσε τον Γάλλο βασιλιά να στρατοπεδεύσει στην Αίγυπτο, ο ίδιος ο Ελζιζιδέι θα βρισκόταν στη Βαγδάτη εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα τις δυνάμεις των Σαρακηνών. Ο Λουδοβίκος έστειλε έναν Δομινικανό ιερέα, τον Ανδρέα του Λονγκζιμώ, απεσταλμένο στον μεγάλο αυτοκράτορα των Μογγόλων Γκουγιούκ Χαν με αίτημα να ζητήσει βοήθεια κατά των Σαρακηνών (Αράβων) αλλά ο αυτοκράτορας πέθανε την ίδια χρονιά πριν φτάσει ο ιερέας, η χήρα του αυτοκράτορα απέρριψε την πρόταση.[25] Οι Μογγόλοι ανέβασαν στον θρόνο τους νέα δυναστεία υπό τον Γκουγιούκ Χάν τέταρτο γιο του Τζένγκις Χαν (1251). Ο Λουδοβίκος έστειλε στην αυλή του νέου Μογγόλου αυτοκράτορα τον Φραγκισκανό Γουλιέλμο του Ρουμπρούκ. Ο απεσταλμένος αφού έζησε πολλά χρόνια στην αυλή του Μογγόλου αυτοκράτορα δέχτηκε πρόταση από τον κυβερνήτη του δυτικότερου τμήματος για την υποταγή του Λουδοβίκου (1259).[26] Ο ίδιος αυτοκράτορας απέρριψε την πρόταση του αλαζόνα κυβερνήτη, δέχτηκε να στείλει βοήθεια αλλά το γράμμα του δεν έφτασε ποτέ στη γαλλική αυλή.[27]
Στη συνεδρίαση του γαλλικού Κοινοβουλίου στις 24 Μαΐου 1267 ο Λουδοβίκος και τρεις από τους γιους του αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν νέα σταυροφορία στην περιοχή της Τύνιδας, ζήτησε και από τον μικρότερο αδελφό του Κάρολο τον Ανδεγαυό να συμμετέχει και να τους βοηθήσει. Στη σταυροφορία συμμετείχε και ο διάδοχος της Αγγλίας Εδουάρδος, ο στρατός έφτασε στην Καρχηδόνα στις 25 Αυγούστου 1270, αμέσως μετά την άφιξη μεγάλο κύμα πανώλης θέρισε το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού, θύμα και ο ίδιος ο βασιλιάς που πέθανε από αυτό.[28] [29]
Πήρε σοβαρά τον ρόλο του ως "απεσταλμένος του Θεού στη γη" και οργάνωσε δύο σταυροφορίες. Αν και οι δυο σταυροφορίες ήταν αποτυχημένες αυξήθηκε σημαντικά η αίγλη του επειδή έκανε τα πάντα για τη δόξα του θεού και για το καλό του λαού του. Προστάτευε τον λαό διακρίθηκε για τη μεγάλη αγάπη του για τον συνάνθρωπο του ακόμα και για τους επαναστάτες, όταν του πρότειναν να θανατώσει κάποιον πρίγκηπα επειδή ακολούθησε τον πατέρα του στην εξέγερση απάντησε: "Ένας γιος δεν μπορεί να αρνηθεί να υπακούσει τον πατέρα του".[12] Υπάρχει πληθώρα στοιχείων σχετικά με τη ζωή και τη δράση του που έρχονται ιδιαίτερα από τρία οικεία σε αυτόν πρόσωπα: τον βιογράφο του Ιωάννη του Τζόινβιλλ προσωπικό φίλο και σύμβουλο του, τον εξομολογητή του Γοδεφρείδο του Μπωλί και τον ιερέα Γουλιέλμο του Σαρτρ. Υπάρχει και μια τέταρτη πηγή ο Γουλιέλμος του Σαιν - Παθί, οι μαρτυρίες του δεν προέρχονται από προσωπική επαφή αλλά από αναφορές του πάπα. Η βασιλεία και η ζωή του Λουδοβίκου υμνήθηκαν από όλους τους συγγραφείς και τους ποιητές. Πολύ πιστός χριστιανός και Καθολικός, ανέλαβε την πρωτοβουλία για το κτίσιμο του Αγίου Παρεκκλησίου στα βασιλικά ανάκτορα (τώρα Μέγαρο Δικαιοσύνης) στο κέντρο του Παρισιού. Ήταν τέλειο υπόδειγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής και κτίσθηκε ως λατρευτικό ιερό περιέχοντας το ακάνθινο στεφάνι, τμήμα του Τίμιου Σταυρού και σημαντικά αντικείμενα της ζωής του Ιησού. Τα αντικείμενα αυτά τα αγόρασε ο Άγιος Λουδοβίκος (1239 - 1241) από τον μακρινό ξάδελφό του, Βαλδουίνο Β΄ της Κωνσταντινούπολης, με το αστρονομικό ποσό των 135.000 λιβρών, ενώ το κτίσιμο ολόκληρου του ναού στοίχισε 60.000 λίβρες. Η αγορά έγινε προκειμένου να εδραιώσει τη φήμη του Παρισιού ως ενός από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα στον κόσμο και να του δώσει παγκόσμια για την εποχή του αξία.
Στην προσπάθεια του να συγκεντρώσει χρήματα για να ανταποκριθεί στα έξοδα της Ζ' Σταυροφορίας, διέταξε την απέλαση των υπεύθυνων για την τοκογλυφία Εβραίων, δήμευσε και τις περιουσίες τους. Με την πράξη του αυτή κατάφερε να ανταποκριθεί οικονομικά στα έξοδα της Σταυροφορίας. Το 1230 ένας Ιουδαίος που είχε ασπαστεί τον χριστιανισμό ο Νίκολας Ντόνιν μετέφρασε το Ταλμούδ. Ο Ντόνιν κατηγορήθηκε από τον πάπα Γρηγόριο Θ' ότι βλαστήμησε τον Ιησού, τη Θεοτόκο και τον Χριστιανισμό με 35 κατηγορίες, αφορμή η σκηνή που έδειχνε τον Ιησού στην κόλαση και μια παράγραφος που έγραφε ότι ένας Ιουδαίος μπορεί να σκοτώνει αλλόφυλο του. Ο Λουδοβίκος συγκάλεσε τη Σύνοδο των Παρισίων (1240), κάλεσε τον ραβίνο Γεχιέλ ο οποίος τόνισε ότι η μετάφραση του Ταλμούδ σε άλλες γλώσσες εκτός της Ιουδαϊκής είναι για τους ίδιους τους Ιουδαίους σοβαρό παράπτωμα. Το Ταλμούδ καταδικάστηκε κατόπιν από τον Γάλλο βασιλιά, ο Λουδοβίκος διέταξε να καούν 12.000 αντίγραφά του στο Παρίσι.[30] Παράλληλα ασχολήθηκε με την καταπολέμηση των αιρέσεων όπως οι Καθαροί στη Νότια Γαλλία, δημεύοντας την περιουσία τους.[17] Οι διώξεις έφτασαν στο αποκορύφωμα τους λίγο πριν την κήρυξη της Ζ' Σταυροφορίας (1248) αλλά μειώθηκαν στη συνέχεια.
Ο 13ος αιώνας στον οποίο βασίλεψε ο Λουδοβίκος Θ' ονομάστηκε «Χρυσός αιώνας του Αγίου Λουδοβίκου». Ο Λουδοβίκος ήταν ο σημαντικότερος Ευρωπαίος ηγεμόνας του 13ου αιώνα, με το πιο ισχυρό και εύρωστο βασίλειο και τον ισχυρότερο στρατό. Ήταν προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών, η τέχνη του Αγίου Λουδοβίκου με τη Γοτθική αρχιτεκτονική είχε σημαντική επίδραση σε όλους τους Ευρωπαίους της εποχής του. Οι κόρες του Αγίου Λουδοβίκου έγιναν οι πιο περιζήτητες νύφες στις βασιλικές αυλές της Ευρώπης. Η τεράστια φήμη που είχε αποκτήσει ως βασιλιάς στηριζόταν περισσότερο στη μόρφωση και στον χαρακτήρα του, στον στρατιωτικό τομέα αντίθετα δεν στάθηκε τόσο ικανός με αποτέλεσμα να ηττηθεί και στις δυο Σταυροφορίες. Είναι ο ιδρυτής του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (1257) του κορυφαίο ευρωπαϊκό πανεπιστημίου μέχρι τις μέρες μας.[31] Ο Λουδοβίκος ήταν ο πρώτος Γάλλος βασιλιάς που οργάνωσε στην αυλή του ειδικό δικαστικό σώμα, ειδικό οικονομικό σώμα και το ελεγκτικό συμβούλιο. Για τους περισσότερους Καθολικούς της εποχής λόγω του υποδειγματικού τρόπου ζωής ενσάρκωνε στο πρόσωπό του ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, οι υπόλοιποι βασιλιάδες τον χρησιμοποιούσαν σαν δικαστή για να λύσουν τις διαφορές τους.[32] Ενσάρκωνε την προσωποποίηση του χριστιανισμού και της χριστιανικής θρησκείας γι'αυτό οι προσπάθειες του να αγιοποιηθεί ξεκίνησαν από την εποχή που ζούσε.
Νυμφεύτηκε το 1234 τη Μαργαρίτα του Οίκου της Βαρκελώνης, κόρη του Ραϋμόνδου-Βερεγκάριου Δ΄ κόμη της Προβηγκίας και είχε τέκνα:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg)
