From Wikipedia, the free encyclopedia
Назва «Ваенна-марскі флот СССР» канчаткова замацавалася ў афіцыйных дакументах з 1938 года, пасля падпісання Пастановы ЦВК і СНК СССР ад 30 снежня 1937 года «Аб утварэнні Народнага камісарыята Ваенна-Марскога Флоту СССР». Да гэтага моманту ВМФ СССР насіў назву «Марскія сілы Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі Саюза ССР»[1] і «Ваенна-Марскія Сілы РСЧА СССР».
.JPEG)
Ваенна-марскі флот СССР з моманту ўтварэння Саюза Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік у снежні 1922 года[2], і да моманту распаду СССР у снежні 1991 года[3] ахоўваў і абараняў марскія граніцы Савецкага Саюза.
ВМФ СССР арганізацыйна складаўся з наступных родаў сіл:
У яго склад уваходзілі таксама караблі і суда дапаможнага флоту, падраздзяленні і часткі спецыяльнага прызначэння (СпП) і розныя службы.
Галоўнымі родамі сіл з’яўляліся падводныя лодкі і марская авіяцыя. Акрамя таго, у складзе ВМФ СССР меліся часці і ўстановы тылу.
Галоўны штаб ВМФ СССР — горад Масква.
Узначальваў ВМФ СССР Галоўнакамандуючы ВМФ (Камандуючы, Начальнік Марскіх сіл Рэспублікі, Народны камісар, Міністр), які з’яўляўся намеснікам Міністра абароны СССР. Яму падпарадкоўваліся Галоўны штаб і ўпраўленні ВМФ.
Ваенна-марскі сцяг СССР уяўляў сабой прамавугольнае палотнішча белага колеру з суадносінамі бакоў 2:3, з вузкай паласой сіняга колеру ўздоўж ніжняй абзы. Над сіняй паласой у левай частцы сцяга была намалёвана чырвоная зорка, а ў правай — чырвоныя серп і молат. Сцяг быў прыняты 27 мая 1935 года пастановай ЦВК і СНК СССР № 1982/341 «Аб ваенна-марскіх сцягах Саюза ССР».
22 чэрвеня 1941 года, у тры гадзіны ночы, ваенна-паветраныя сілы нацысцкай Германіі здзейснілі авіяцыйныя налеты на галоўную базу Чарнаморскага флоту ВМФ СССР у Севастопалі і на горад Ізмаіл.
У 03:06 22 чэрвеня 1941 года начальнік штаба Чарнаморскага флоту контр-адмірал І. Д. Елісееў загадаў адкрыць агонь[4] па нямецкім самалетам, якія ўварваліся далека ў паветраную прастору СССР[5], чым і ўвайшоў у гісторыю: гэта быў самы першы баявы загад даць адпор напаўшым на Савецкі Саюз нацыстам у ходзе Вялікай Айчыннай вайны[6][7].
У Севастопалі, з мэтай заблакаваць Чарнаморскі флот, на ўваходны фарватэр базы і ў Паўночнай бухце былі скінутыя электрамагнітныя міны. Авіяцыю праціўніка сустрэў агонь зенітнай артылерыі і караблёў Дунайскай флатыліі. Паветраным нападам падвергнуліся таксама Ліепайская і Рыжская ваенна-марскія базы. Магнітныя міны былі скінутыя з самалетаў у раене Кронштадта. Бамбілі і галоўную базу Паўночнага флоту — Палярнае. 22 чэрвеня, праінфармаваўшы ў Крэмль аб налеце на Севастопаль, адмірал Кузняцоў, не чакаючы ўказанняў зверху, загадаў усім флатам: «неадкладна пачаць пастаноўку мінных загарод па плану прыкрыцця».
Галоўным праціўнікам флоту з пачаткам вайны сталі не марскія, а паветраныя і сухапутныя сілы праціўніка. Галоўным у баявой дзейнасці флоту стала садзейнічанне прыморскаму флангу сухапутных войскаў у абароне і наступленні (за гады вайны да 85 % боезапасу карабельнай артылерыі было выдаткавана па берагавых мэтах і да 40 % самалёта-вылетаў марской авіяцыі было ажыццяўлена для нанясення удараў па сухапутным войскам).
Другая па значнасці група задач — парушэнне марскіх камунікацый праціўніка, абарона сваіх камунікацый, знішчэнне сіл праціўніка ў моры, нанясенне ўдараў па аб’ектах на яго ўзбярэжжы і тэрыторыі. Вырашаючы гэтыя задачы, РСЧФ правёў 88 ваенных аперацый, з іх 23 разы прыцягваўся да ўдзелу ў армейскіх і франтавых аперацыях.
Лёс Другой сусветнай і Вялікай Айчыннай войнаў вырашаўся на сухапутным фронце, таму планы флоту і яго дзеянні падпарадкоўваліся часцяком інтарэсам груповак сухапутных войскаў на прыморскіх напрамках. У гады вайны Ваенна-марскі флот СССР накіраваў на сухапутныя франты звыш 400 тысяч чалавек[8].
Многія транспартныя і дапаможныя суда, пераабсталяваныя ў баявыя караблі, увайшлі ў склад РСЧФ.
У склад сіл флоту (стратэгічных і агульнага прызначэння) ўваходзіла больш за 100 эскадраў і дывізій, а агульная колькасць асабовага складу ВМФ СССР складала каля 450 000[9] (у тым ліку 12,6 тыс. у марской пяхоце)[10]. Выдаткі на ВМФ СССР у 1989 годзе склалі 12,08 млрд рублёў (пры агульным ваенным бюджэце ў 77,294 млрд рублёў), з іх 2993 млн рублёў на закупку караблёў і катэраў і 6531 млн на тэхнічнае абсталяванне)[10]. У баявым страі флоту знаходзілася 160 надводных караблёў акіянскай і далекай марской зоны, 83 стратэгічных атамных падводных ракетаносцаў другога пакалення, 113 шматмэтавых атамных падводных лодак і 254 дызель-электрычных[9].
А. С. Паўлаў прыводзіць наступныя дадзеныя па складу ВМФ СССР на канец 1980-х гадоў: 64 атамныя і 15 дызельных падводных лодак з балістычнымі ракетамі[11], 79 падводных лодак з крылатымі ракетамі (у тым ліку 63 атамныя)[12], 80 шматмэтавых тарпедных атамных падводных лодак[13] (усе дадзеныя па ПЛ на 1 студзеня 1989 года), чатыры авіянясучых карабля, 96 крэйсераў, эсмінцаў і ракетных фрэгатаў, 174 вартавых і малых супрацьлодкавых карабля, 623 катэры і тральшчыка, 107 дэсантных караблёў і катэраў. Усяго 1380 баявых караблёў (не лічачы дапаможных судоў), 1142 баявых самалета (усе дадзеныя па надводным караблям на 1 ліпеня 1988 г.)[10].
На 1991 год на суднабудаўнічых прадпрыемствах СССР будавалася: два авіяносца (у тым ліку адзін атамны), 11 атамных падводных лодак з балістычнымі ракетамі, 18 шматмэтавых атамных падводных лодак, сем дызельных падводных лодак, два ракетныя крэйсеры (у тым ліку адзін атамны), 10 эскадраных мінаносцаў і вялікіх супрацьлодкавых караблёў і інш[14].
У 1985 годзе савецкі флот дасягнуў піка сваёй магутнасці, меў у сваім складзе 1561 карабель у суме і па колькасці караблёў і баявым патэнцыяле займаў другое месца ў свеце пасля ВМФ ЗША[15].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
