Тэорыя струн заснавана на гіпотэзе[5], што ўсе элементарныя часціцы і іх фундаментальныя ўзаемадзеянні ўзнікаюць у выніку ваганняў і ўзаемадзеянняў ультрамікраскапічных квантавых струн на маштабах парадку планкаўскай даўжыні 10−35 м[2]. Дадзены падыход, з аднаго боку, дазваляе пазбегнуць такіх цяжкасцей квантавай тэорыі поля, як перанарміроўка[6], а з другога боку, прыводзіць да больш глыбокага погляду на структуру матэрыі і прасторы-часу[6]. Квантавая тэорыя струн узнікла ў пачатку 1970-х гадоў у выніку асэнсавання формул Габрыэле Венецыяна[7], звязаных са струннымі мадэлямі будовы адронаў. Сярэдзіна 1980-х і сярэдзіна 1990-х адзначыліся бурным развіццём тэорыі струн, чакалася, што ў бліжэйшы час на аснове тэорыі струн будзе сфармулявана так званая «адзіная тэорыя», або «тэорыя ўсяго»[4], пошукам якой Эйнштэйн беспаспяхова прысвяціў дзесяцігоддзі[8]. Але, нягледзячы на матэматычную строгасць і цэласнасць тэорыі струн, пакуль не знойдзены спосабы яе эксперыментальнага пацверджання[2]. Тэорыя, якая ўзнікла для апісання адроннай фізікі, але не зусім падышла для гэтага, аказалася ў свайго роду «эксперыментальным вакууме».
Адна з асноўных праблем пры спробе апісаць працэдуру рэдукцыі струнных тэорый з размернасцей 26 ці 10[9] ў нізкаэнергетычную фізіку размернасці 4 заключаецца ў вялікай колькасці варыянтаў кампактыфікацый дадатковых вымярэнняў на мнагастайнасці Калабі — Яу і на арбістайнасці, якія, верагодна, з'яўляюцца асобнымі гранічнымі выпадкамі прастор Калабі — Яу[10]. Вялікая колькасць магчымых рашэнняў з канца 1970-х — пачатку 1980-х гадоў стварыла праблему, вядомую пад назвай «праблема ландшафту»[11], у сувязі з чым некаторыя навукоўцы сумняваюцца, ці заслугоўвае тэорыя струн статусу навуковай[12].
Нягледзячы на гэтыя цяжкасці, распрацоўка тэорыі струн падштурхнула развіццё матэматычных фармалізмаў, у асноўным — алгебраічнай і дыферэнцыяльнай геаметрыі, тапалогіі, а таксама дала магчымасць глыбей зразумець структуру папярэдніх тэорый квантавай гравітацыі[2]. Развіццё тэорыі струн працягваецца, і ёсць надзея[2], што элементы струнных тэорый, якіх не хапае, і адпаведныя праявы будуць знойдзены ў найбліжэйшай будучыні, у тым ліку ў выніку эксперыментаў на Вялікім адронным калайдары[13].