Remove ads
From Wikipedia, the free encyclopedia
Les Potencies de la Exa, mientres la Segunda Guerra Mundial, yeren el bandu batallosu que lluchaba contra los Aliaos, tando integráu y lideráu por Alemaña, l'Imperiu de Xapón y el Reinu d'Italia, amás de l'ayuda d'otros países.
Potencies de la Exa na Segunda Guerra Mundial | |
---|---|
alianza militar | |
Historia | |
November 20, 1940, Romania formally joined the Axis alliance (Germany, Italy, and Japan) (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg | 20 payares 1940 |
Disolución | 1945 |
Participación empresarial | |
Formáu por |
Alemaña nazi Reinu d'Italia Imperiu del Xapón Reinu d'Hungría Reinu de Rumanía Reinu de Bulgaria Reinu de Yugoslavia República Eslovaca Estáu Independiente de Croacia |
Diches naciones formaron un Pactu Tripartitu que darréu derivó no que se llamó'l Bloque Berlín-Roma-Tokiu». Esti nuevu bloque llogró'l so establecimientu por cuenta de les coincidencies qu'esistíen ente los sistemes de gobiernu, económicu ya ideolóxicu de los trés países. Otramiente, compartíen tres coincidencies de connotación negativa: fueron los países menos beneficiaos pol Tratáu de Versalles.
El términu Exa Roma-Berlín foi utilizáu per primer vegada por Benito Mussolini en payares de 1936, cuando refiriéndose al tratáu d'amistá robláu'l 25 d'ochobre de 1936 ente'l Reinu d'Italia y l'Alemaña nazi, diz que los dos países formaríen un Exa alredor del cual xiraríen los otros estaos d'Europa. Esti pactu d'amistá forxar a iniciativa d'Italia, que se taba enfrentando a una fuerte oposición na Sociedá de Naciones por cuenta de les sos guerres d'ocupación en Somalia y Abisinia (Etiopía), consiguiendo con ello'l sofitu d'Alemaña que yá abandonara la Sociedá de Naciones en 1933. Darréu, en mayu de 1939, esta rellación aportaría na alianza denomada Pactu d'Aceru y finalmente integraría tamién a Xapón tres la firma del Pactu Tripartitu'l 27 de setiembre de 1940. Amás de los trés grandes potencies que dan nome al pactu, xuntar al mesmu: Reinu d'Hungría, Reinu de Rumanía, Reinu de Bulgaria y Eslovaquia, yá dixebrada del restu de Checoslovaquia, en virtú de los alcuerdos de Múnich de 1938.
Otru país, consideráu polos aliaos como parte de la Exa foi Finlandia, anque nunca robló'l tratáu. Na so rellación colos nazis, Finlandia considerábase como co-batallosu, un términu que englobaba a países rexíos por gobiernos títeres de los nazis como Croacia, el Gobiernu de Salvación Nacional de Serbia, el Estáu Independiente de Montenegru o la Francia de Vichy. Siam foi otru estáu co-batallosu, que sofitó al Imperiu de Xapón, quien tenía de la mesma una serie de gobiernos títeres tales como Manchukuo (el gobiernu establecíu pol Imperiu de Xapón en Manchuria), Mengjiang, la China nacionalista de Nanking, la Segunda República Filipina, la Birmania de Ba Maw o'l Gobiernu Provisional de la India Llibre. El Reinu d'Italia tenía a Albania y Abisinia como estaos títeres.
En 1927 Mussolini llegara a proponer la formación d'un llamáu «Bloque Llatín» qu'arrexuntara a Italia, Francia, España, y Portugal y que constituyiría una alianza basada na civilización llatina y la cultura común ente estes naciones.[1] Anque la propuesta foi aldericada públicamente ente los gobiernos d'Italia, España y la Francia de Vichy mientres la Segunda Guerra Mundial,[2] nunca llegó a formalizase nenguna alianza d'esti tipu.
El términu nazi ye una forma embrivida de nacionalsocialismu n'alemán. Esta ideoloxía foi institucionalizada nel Partíu Nacionalsocialista Obreru Alemán (NSDAP), tamién conocíu como Partíu Nazi.
El Tercer Reich ye'l periodu y utilízase como sinónimu pa l'Alemaña nazi. El términu foi introducíu pola propaganda nazi, que cuntaba al Sacru Imperiu Romanu Xermánicu como'l Primer Reich o Imperiu, al Imperiu alemán (1871-1918) como'l segundu y al so propiu réxime como'l terceru. Esto foi fechu pa suxerir una vuelta gloriosa de l'Alemaña anterior tres la República de Weimar instaurada en 1919 y que, sicasí, nunca foi eslleida oficialmente pol nuevu réxime.
El Partíu Nazi procuró combinar símbolos tradicionales d'Alemaña con símbolos del Partíu Nazi, siendo un símbolu únicu, la esvástica el más representativu del réxime, nun esfuerciu por reforzar la idea d'unidá ente los sos ideales y Alemaña.
L'Imperiu de Xapón (大日本帝国; Dai-Nippon/-Nihon Teikoku) comúnmente refierse a Xapón dende la Restauración Meiji hasta'l fin de la Segunda Guerra Mundial. Políticamente, cubre'l periodu dende la imposición d'establecer prefeutures en llugar de dominios feudales el 14 de xunetu de 1871, pasando pola espansión de Xapón pol Pacíficu y l'océanu Índicu, hasta la rindición formal el 2 de setiembre de 1945 cuando se robló'l Preséu de Rindición. Constitucionalmente, referir al periodu del 29 de payares de 1890 al 3 de mayu de 1947.
El país foi renombráu como l'Imperiu del Xapón, una y bones los clanes feudales anti-Tokugawa, Satsuma y Chōshū formaron la base del so nuevu gobiernu tres la Restauración Meiji, cola so intención de dexalo como un imperiu.
Anque l'Imperiu del Gran Xapón ye la traducción lliteral del títulu en xaponés, según la Constitución del Imperiu del Xapón (大日本帝国憲法; Dai-Nippon/-Nihon Teikoku Kenpō), nomar «Imperiu xaponés» y «Xapón Imperial» son comúnmente conocíos y usaos, refiriéndose a la mesma entidá.
En Xapón, los nomes «Nippon» (日本; 'Xapón'), «Dai-Nippon» (大日本; 'Gran Xapón'), «Dai-Nippon/-Nihon Koku» (大日本国; 'Nación del Gran Xapón'), «Nihon Teikoku» (日本帝国; 'Imperiu del Xapón') fueron usaos toos y nun foi hasta 1936 que'l títulu apropiáu del país foi estandarizado.
En 1946, un añu dempués del términu de la guerra, Xapón reestructuróse como parte de la so derrota, y el títulu del país foi una vegada más correxíu a «L'Estáu del Xapón» (日本国; Nihon Koku) nel borrador dientro de la Constitución de Xapón.
El fascismu n'Italia (qu'anició la llamada Italia fascista) foi un movimientu políticu del sieglu XX que surdió n'Italia al rematar la Primer Guerra Mundial al traviés del Partíu Nacional Fascista fundáu por Benito Mussolini.
Nació en parte como reacción a la Revolución Bolxevique de 1917 y a les fuertes engarradielles sindicales de trabayadores y braceros que remató nel bieniu coloráu, en parte como polémica al respective de la sociedá lliberal-democrática que salió maltrecha de la esperiencia de la Primer Guerra Mundial.
El nome deriva de la pallabra italiana fascio (llatín: fascis). La pallabra, na antigua Roma, yera usada como símbolu de la unión de los lluchadores. El símbolu fascista ye'l fasces romanu que significaba'l poder del réximesobremanera'l poder xurisdiccional.
A partir de 1943, cola invasión aliada de la Península Itálica, produzse la cayida y detención de Mussolini y faise l'allugamientu del gobiernu de Pietro Badoglio colos aliaos, esto provoca de la mesma la invasión alemana d'Italia, la lliberación de Benito Mussolini qu'establez la República Social Italiana o República de Salò na zona qu'ocupen los alemanes. Mientres, na zona lliberada polos aliaos, sigue'l Reinu d'Italia esta vegada a favor de los aliaos, cola consecuente guerra civil ente italianos. Dempués de la Rindición en 1943 y a consecuencia del sofitu del rei Víctor Manuel III a Mussolini, ésti abdica a finales de 1943 escontra'l so fíu Humberto II, qu'actuó como rexente hasta'l final de la guerra y en 1946 proclamóse rei d'Italia hasta la realización del referendu na que s'establez l'actual República d'Italia.
Dende 1920, l'almirante Miklós Horthy fuera rexente d'Hungría. Por aciu el Tratáu de Trianon, esi país perdiera'l 72 % del so territoriu históricu a favor del Reinu de Rumanía, Checoslovaquia y el Reinu de Yugoslavia. La medría de la influencia alemana sobre los Balcanes antes de la guerra, motivaron a Horthy a xunir Hungría al Pactu Tripartitu en payares de 1940, depués de recibir territorios de Checoslovaquia y el Reinu de Rumanía mientres los Arbitraxes de Viena (1938 y 1940).
Darréu, los exércitos húngaros participaron na invasión de Yugoslavia, recibiendo más territoriu por esto. La eventual participación del Reinu d'Hungría na invasión de la Xunión Soviética foi necesaria pa compensar la influencia que'l Reinu de Rumanía empezaba a tener sobre Alemaña. Les deportaciones masives de xudíos húngaros a los campos d'estermín empecipiar a entamos de 1944, pero p'aquel entós, la población xudía yá fuera desaposiada de los sos derechos básicos por aciu l'aplicación de lleis raciales.
Cuando'l cursu de la guerra voltióse definitivamente contra Alemaña nazi, Horthy intentó axustar un armisticiu por separáu colos soviéticos, siendo'l so fíu'l so representante. Hitler enterar de los planes d'Horthy y unvió un comandu lideráu por Otto Skorzeny a secuestrar al so fíu. La maniobra funcionó y Hungría permaneció al llau d'Alemaña hasta'l final de la guerra. Sicasí, Horthy foi reemplazáu por Ferenc Szálasi, filogermano del Partíu de la Cruz Flechada.
Dempués de la batalla de Budapest, el gobiernu húngaru colapsó y Hungría foi ocupada pol Exércitu Coloráu, que convirtió'l país nun estáu socialista. Toles anexones húngares mientres la guerra fueron declaraes nules y Hungría recuperó les sos antigües fronteres, sacante unes villes que fueron cedíes a Checoslovaquia. Depués de la guerra, Horthy llogró atopar abellugu en Portugal, onde morrió. Szálasi nun corrió la mesma suerte, yá que foi xulgáu y executáu poles autoridaes comunistes.
Dende la so llegada al tronu rumanu en 1930, Carol II empecipiara una serie de midíes dictatoriales y represives, siendo sofitáu pol movimientu fascista la Guardia de Fierro. En mayu de 1939, los principales miembros de la Guardia de Fierro son arrestaos por Carol II, que al cuntar con suficiente poder había ilegalizado aquel movimientu violentu y pro-alemán en 1933. Carol II tamién aboliera los partíos políticos y empecipiara l'aplicación de midíes antisemites nel so gobiernu, anque nun s'aliara con Alemaña, nun intentu de repitir la relativamente esitosa política de neutralidá de Rumanía mientres la Primer Guerra Mundial. Sicasí, les rápides derrotes aliaes en Polonia y Francia dexaron a Rumanía nuna posición delicada, yá que nun cuntaba con aliaos nuna rexón controlada por Alemaña.
Una vegada que la Xunión Soviética, el Reinu d'Hungría y el Reinu de Bulgaria tomaron en 1940 un terciu del territoriu rumanu, el reináu de Carol II debilitóse. Esta debilidá foi aprovechada por Horia Torca, líder de la Guardia de Fierro, y el xeneral Ion Antonescu pa obligar al rei a abdicar el 6 de setiembre de 1940. Antonescu tomó entós tol poder y, sofitáu pola Guardia de Fierro, convidó a les tropes alemanes a ocupar Rumanía; selmanes más tarde, Antonescu afilió'l so país a la Exa.
Dempués d'una revuelta de la Guardia de Fierro en xineru de 1941, Antonescu unvió a munchos de los sos miembros al exiliu y sofitóse cada vez más nel Exércitu pa siguir nel poder. Tamién siguió coles midíes de segregación racial de Carol II y, al avanzar la guerra, empecipióse una persecución brutal, más non xeneral, de los xudíos rumanos. Por esta razón, munches poblaciones xudíes nun sumieron en delles rexones de Rumanía, anque los sos derechos básicos sí fueron negaos.
En payares de 1940, Hitler anunciólu a Antonescu la so intención d'invadir la Xunión Soviética. Diez díes antes del entamu de la invasión, Hitler solicitó-y a Antonescu la participación de les sos tropes na campaña; poro, el Reinu de Rumanía unvió a casi mediu millón de soldaos a la Gran Guerra Patria, anque munchos mal entrenaos y forníos. Esto quedó claro na operación Uranu, qu'abrasó a les fuercies rumanes y creó'l tarrecible Kessel de Stalingráu.
Aproximao en mayu de 1944, l'Exércitu Coloráu crució la frontera col Reinu de Rumanía. La proximidá del enemigu, la destrucción de dos exércitos rumanos, la tarrecible inflación y el bombardéu de la USAAF de los pozos petrolíferos rumanos, amenaciaron con convertir a Rumanía nun campu de batalla, polo que'l 23 d'agostu, el rei Miguel I dio un golpe d'Estáu y destituyó a Ion Antonescu. Darréu, les tropes alemanes fueron espulsaes del Reinu de Rumanía y los Balcanes abrir a los soldaos de la Xunión Soviética, que se dedicaron al pillaje y saquéu.
El Reinu de Rumanía nun foi tratáu como aliáu polos Aliaos y, anque recuperó'l territoriu perdíu ante Hungría nel branu de 1940, nun repunxo'l vencíu a la Xunión Soviética y nin a Bulgaria. Ion Antonescu foi xulgáu y executáu, y l'embaxador alemán, Manfred von Killinger, responsable d'una serie d'otomíes cometíes nel Reinu de Rumanía, suicidóse. Rumanía quedó controlada pola Xunión Soviética dempués de la guerra y la monarquía abolir en 1947.
Dende 1930, el zar Boris III empecipiara una serie de midíes griespes a la Sociedá de Naciones, siguiendo l'exemplu alemán, como la creación d'una fuercia aérea búlgara. En febreru de 1940, Bogdan Filov ocupa'l cargu de primer ministru. Tanto'l zar como'l primer ministru yeren germanófilos ya intentaron recuperar les fronteres perdes nos trataos de Bucuresti y de Neuilly. N'efeutu, en setiembre de 1940, el Reinu de Bulgaria llogró recuperar la Dobruja meridional del Reinu de Rumanía nos Alcuerdos de Craiova.
Anque Bulgaria averárase a Alemaña mientres les negociaciones pola Dobruja, los gobernantes de Bulgaria entá esperaben poder caltener la so neutralidá nel conflictu européu. Sicasí, les sos esperances atayáronse embaxo cuando les fuercies alemanes averar a la so frontera y solicitaron permisu pa cruciales para invadir Grecia a entamos de 1941. El zar aceptó y dende entós el Reinu de Bulgaria consideróse miembru de la Exa. Finalmente, el 1 de marzu, el Reinu de Bulgaria xuntar al Pactu Tripartitu y la so alianza con Alemaña convertir n'oficial. Sicasí, la participación búlgara na guerra foi llindada, anque terminó amestándose territoriu griegu y yugoslavu y llogrando recuperar la so salida al mar Exéu.
El Gobiernu búlgaru refugó participar na invasión de la Xunión Soviética en xunu de 1941, una ofensiva que nun yera popular ente la población eslava del país. N'agostu de 1943, Boris morrió mientres s'atopaba n'Alemaña y el so socesor, Simeón II, yera entá un neñu de seis años, polo que'l poder recayó nel Conseyu de Rexencia conformáu pol príncipe Cirilo, l'antiguu presidente del Conseyu de Ministros Filov y el ministru de la Guerra Michov. Estos homes yeren d'estrema derecha y les sos decisiones quedaron suxetes a Alemaña. Sicasí, Bulgaria siguió calteniendo rellaciones cola Xunión Soviética y, anque'l Gobiernu búlgaru aportó a la deportación masiva de xudíos a campos de concentración, na práutica, la midida nunca s'aplicó, sacante pocos casos, una y bones los mesmos axentes gubernamentales entorpecieron el llabor de deportación, executada por alemanes. Nun pasó lo mesmo colos comunistes, munchos d'ellos escorríos y encarcelaos.
El 5 de setiembre de 1944, la Xunión Soviética empecipió la invasión del país; trés díes depués, Bulgaria camudó de bandu y los rexentes fueron depuestos. Bulgaria empezó entós a combatir llucha contra Alemaña, unviando mediu millón d'homes a Yugoslavia. Les fuercies búlgares pasaron al norte, a Austria y a Hungría, onde tomaron contautu con unidaes britániques el 8 de mayu de 1945.
Dempués de la guerra, instauróse un réxime socialista nel país y el zar y la familia real fueron unviaos al exiliu. Nel Tratáu de París de 1947, Bulgaria devolvió los territorios tomaos de Yugoslavia y de Grecia, pero caltuvo la Dobruja meridional de Rumanía.
Anexada al Imperiu rusu en 1808, Finlandia llogró la so independencia cientu diez años dempués (con un curtiu periodu monárquicu, el del Reinu de Finlandia), aprovechando'l caos de la guerra civil rusa, xunto con Polonia, Ucrania y los Estaos bálticos.
En 1939 la Xunión Soviética amestara la metá oriental de Polonia y Finlandia tarrecía pola so autonomía. El 30 de payares de 1939, Finlandia foi invadida pol Exércitu Coloráu, pero la resultancia nun foi l'esperáu. Finlandia punxo en xaque a delles unidaes enemigues y, anque finalmente foi ganada, ganó'l derechu d'axustar un Tratáu de Paz, pol que perdió casi 10 % del so territoriu (vease Guerra d'Iviernu).
La derrota finlandesa, la falta de sofitu internacional y la continua intromisión soviética nos asuntos internos del país, motivó la so participación na invasión alemana de la Xunión Soviética en 1941, como métodu de saldar cuentes col so vecín.
Nesta nueva guerra, llamada Guerra de Continuación, la participación finlandesa xunto a Alemaña foi voluntaria, y por esta razón, les unidaes finlandeses nun taben subordinaes a los oxetivos xermanos, y llindáronse a avanzar un pocu más allá de les fronteres previes a 1940. Amás, los finlandeses oponer a la implementación de midíes racistes na so sociedá y dexóse la participación de xudíos na guerra, a pesar de les simpatíes esistentes nel país por Hitler y el fascismu.[3] El líder finlandés, Carl Gustaf Mannerheim, tenía les sos razones pa nun confiar n'Alemaña, una y bones éstos nun fixeren nada p'ayudar na Guerra d'Iviernu; ello ye que nel Pactu Ribbentrop-Mólotov, Hitler aprobara la invasión de Finlandia.
A entamos de xunu de 1944, los alemanes fueron barríos del llagu Ladoga y les tropes alemanes aparcaes en Finlandia prepararon la so retirada d'aquel país. N'efeutu, unos meses antes, Mannerheim alvirtiéra-y a Alemaña que si los alemanes perdíen el control d'Estonia, Finlandia axustaría la paz por separáu colos soviéticos. Les amenaces finlandeses yeren series y el 19 de setiembre axustaron un armisticiu. Los alemanes esplegaos en Finlandia bater en retirada por Laponia y afararon Rovaniemi como represalia pol cambéu de bandu finlandés.
Al rematar la guerra, Finlandia recuperó definitivamente les fronteres de 1940 salvu por unes perda adicionales, como la salida al mar de Barents. Mientres la guerra, Finlandia perdió unos 86 000 soldaos, pero llogró caltener la so independencia de la Xunión Soviética.
Tailandia foi un especial aliáu de Xapón, pos vio nesa alianza una oportunidá d'espulsar a los ingleses y franceses d'Asia, a pesar de que vía en Xapón un nuevu esclavizador. Pero a finales de 1944 dempués de la destitución del primer ministru Plaek Pibulsonggram, Tailandia decidió xunise a los Aliaos de manera formal contra Xapón.
Dende 1928, el sah de Persia, Riza Pahlavi, intentara embrivir la influencia británica nel so país. En 1932, Riza atayó un alcuerdu cola Anglu-Persian Oil Company pero, al ser primíu pol Reinu Xuníu, robló rápido otru. Sicasí, adulces, Irán foi estrechando les sos rellaciones comerciales con Alemaña, en perxuiciu del Imperiu británicu.
La invasión de la Xunión Soviética en 1941 convirtió a Irán nun corredor estratéxicu pa llevar recursos a El Cáucasu. Sicasí, el sah negar a dexar el tresporte d'armes a la Xunión Soviética pol so territoriu, alegando neutralidá. El 25 d'agostu, los británicos y soviéticos invadieron Irán, alegando de la mesma que los alemanes nel so territoriu yeren espíes y que'l sah entamaba vender petroleu puramente a l'Alemaña nazi.
Obligar a Riza a abdicar y, dempués de pasar un periodu en Mauriciu, viaxó a Sudáfrica, onde morrió en xunetu de 1944. Mohammad Reza Pahlevi foi coronáu'l 16 de setiembre de 1941 en llugar del so padre y dexó l'encruz de materiales de guerra pol so territoriu escontra'l norte pol restu de la guerra. En setiembre de 1943, Irán declaró-y la guerra a Alemaña como requisitu pa formar parte de les Naciones Xuníes. Mientres la Conferencia de Teḥrán, los Estaos Xuníos garantizáron-y al nuevu sah que'l so país taría llibre de tropes estranxeres al rematar la guerra, sicasí, la Xunión Soviética proclamó dos pequeñes repúbliques socialistes coles provincies iranines d'Azerbaixán Meridional en 1945. En mayu de 1946, la Xunión Soviética abandonó les provincies mentaes dempués de recibir concesiones de petroleu. Sicasí, depués de que les provincies fueron anexonaes nuevamente per Irán, les concesiones fueron revocaes.
A entamos de la Segunda Guerra Mundial, el Reinu d'Iraq yera gobernáu pol rexente Abdul Ilah, una y bones el futuru rei, Faysal II, yera menor d'edá. Anque Iraq llograra la so independencia en 1932, los británicos calteníen les sos bases militares nel país y los sos efectivos podíen movilizase ensin restricciones. Amás, el reinu tenía responsabilidaes comerciales col Reinu Xuníu, ensin recibir gran beneficiu por ello.
Por causa de esto, un fuerte sentimientu antibritánico surdió nel país, especialmente nel Exércitu, y cuatro xenerales nacionalistes empezaron a conspirar pa derrocar al Gobiernu probritánico. El 3 d'abril de 1941, los xenerales iraquinos dieron un golpe d'Estáu y derrocaron al rexente, anque respetaron el sistema monárquicu. El xeneral Rashid Ali foi nomáu primer ministru y darréu solicitó sofitu militar a Alemaña pa poder compensar l'inminente ataque británicu. Los iraquinos sitiaron la base de la RAF británica en Habbaniya, pero los sitiaos llograron llevantar el cercu. L'ayuda alemana llindar a unviar unos bombarderos de la Luftwaffe para bombardiar Habbaniya, ensin resultancies decisives. El 18 d'abril empecipióse un desembarcu británicu en Basora y más tropes llegaron dende Trexordania.
A finales de mayu, Bagdag cayó en manes britániques y Rashid Alí y el so Gobiernu escaparon a Irán y depués a Alemaña. El 31 de mayu roblóse un armisticiu y el Gobiernu iraquín probritánico foi restauráu. Al decatase de que los aviones alemanes recargaren nel El Líbanu y Mandatu francés de Siria Siria mientres la Guerra Anglu-Iraquina, los británicos dieron en ocupar tamién eses colonies, hasta entós sol control de la Francia de Vichy. Les tropes britániques abandonaron el Reinu d'Iraq en 1947.
Rashid Alí tornó a Iraq en 1958 al ser abolida finalmente la monarquía. Ellí intentó derrocar a Abdul Karim Qasim, pero falló y foi sentenciáu a muerte; sicasí, foi perdonáu.
Mientres la invasión de Sicilia, el rei Víctor Manuel III decidir a actuar contra'l primer ministru Benito Mussolini. Dempués de que'l Gran Conseyu Fascista aprobara un votu de censura, Mussolini foi arrestáu'l 25 de xunetu de 1943. El so socesor, Pietro Badoglio, asegurólu a Hitler que'l Reinu d'Italia nun abandonaría a Alemaña, pero'l 8 de setiembre, el Reinu d'Italia anunció la firma d'un armisticiu colos Aliaos. L'Exércitu Alemán ocupó entós el centru y norte d'Italia y diose la orde de rescatar a Mussolini, prindáu nel Gran Sasso. El famosu SS Otto Skorzeny rescató-y el 12 de setiembre y ésti proclamó la creación de la República Social Italiana, tamién conocida como República de Saló, yá que la so capital taba allugada nesta llocalidá.
Mussolini empecipió la creación d'unes nueves Fuercies Armaes Italianes, que nun superaron los cinco divisiones, sol mandu del mariscal Rodolfo Graziani. Nel Procesu de Verona, cinco miembros del Gran Conseyu Fascista que votara contra Mussolini fueron xulgaos y executaos, incluyendo'l so xenru, Galeazzo Ciano. L'autoridá real de Mussolini foi escasa y nun tardó n'entendelo, una y bones toles decisiones importantes yeren tomaes dende Berlín. Dempués de la derrota alemana en Francia, cayó nun estáu d'ánimu depresivu que s'acentuó nos siguientes meses, yá que se decató de la inevitable derrota.
El 25 d'abril de 1945, españó una revuelta xeneral partisana nel norte d'Italia y la posición de Mussolini fíxose insostenible. Dempués de que los partisanos declararen la pena de muerte pa tolos xerarques fascistes, Mussolini eslleió'l so Gobiernu y trató d'escapar a Suiza amarutáu de soldáu alemán. Sicasí, un grupu de partisanos reconocer y prindó el 27 d'abril; executóse-y a otru día xunto con dellos de los sos ministros, que lu acompañaben na so atayada fuxida. El 29 d'abril de 1945, el mariscal Graziani, que fuera prindáu polos Aliaos, robló por poderes la llamada rindición de Caserta, capitulación oficial de les tropes alemanes n'Italia, según del Exércitu de la República Social Italiana (siendo esti últimu puntu'l de incumbencia de Graziani). Esti documentu selló'l fin de la república fascista.
«Francia de Vichy» o «réxime de Vichy» ye'l nome con que informalmente conocer al réxime instauráu en parte del territoriu francés y na totalidá de les sos colonies tres la firma del armisticiu cola Alemaña nazi nel marcu de la Segunda Guerra Mundial.
El Gobiernu de Vichy que'l so xefe d'Estáu foi l'antiguu héroe de la Primer Guerra Mundial, el mariscal Philippe Pétain, quedó apoderáu primeramente por Pierre Laval hasta avientu de 1940, cuando les intrigues de los collaboracionistes franceses provocaron el so arrenunciu y asocedió-y l'almirante François Darlan, d'enclinos tamién proalemanas. Ello ye que Pétain calteníase como xefe d'Estáu gracies al so gran prestíu popular, polo cual los nazis aportunaron en caltenelo como líder máximu del réxime. La Francia de Vichy gociaba d'una autonomía práutica bastante amenorgada por cuenta de que la Zona Ocupada de Francia tomaba los centros industriales estratéxicos, les ciudaes más poblaes, y les zones de mayor producción industrial y agrícola; amás d'ello, Hitler designó un embaxador especial ante Vichy, Otto Abetz, pa curiar que la política interior de Vichy caltuviérase conforme colos oxetivos trazaos per Alemaña.
El nome oficial con que se denominó'l réxime foi «Estáu Francés» (État Français) porque formalmente constituyó una interrupción de la III República francesa (en tanto'l nome «República» sume de les actes oficiales del réxime) polos cambeos constitucionales que liquidaron la democracia parllamentaria y establecieron un réxime autoritariu. El sistema políticu encuadrar nos rexímenes autoritarios de la dómina, y yera debedor del corporativismu, amosando simpatía visible escontra la ideoloxía del fascismu.
Pa caltener l'apariencia d'un gobiernu autónomu, Laval decidió instalar la sede alministrativa del Gobiernu collaboracionista en dalguna gran urbe de la Francia non ocupada, pero ello nun foi posible por cuestiones de seguridá y por presión alemana, de cuenta que, col pasu de los meses, determinóse tácitamente que Vichy constituyía la sede del Gobiernu na práutica, anque nunca foi declarada oficialmente como «capital». Darréu'l réxime impunxo una serie de midíes d'inspiración fascista, escorriendo a la masonería y refugando públicamente l'alianza col Reinu Xuníu y la democracia parllamentaria de la III República Francesa; el 10 de xunetu de 1940 establecióse una nueva estructura del réxime, suspendiéronse numberosos artículos de la Constitución de 1875, y camudóse el nome oficial del país a Estáu Francés» (État Français) pa evitar la denominación de «República». Philippe Pétain foi proclamáu «xefe del Estáu Francés» y Laval ocupó'l cargu de presidente del Conseyu de Ministros.
De toes formes, Vichy perdió la poca autonomía de la que disponía dempués de que la zona ensin ocupar fuera invadida por tropes alemanes ya italianes el 11 de payares de 1942, colo cual les tropes de la Wehrmacht enllantaron el so control direutu sobremanera'l territoriu francés y movieron del mandu a l'alministración civil francesa, magar se caltuvo a ésta (y al Gobiernu de Pétain) pa caltener la ficción d'una Francia independiente y porque pa los intereses nazis convenía que l'Alministración siguiera en manes de franceses collaboradores d'Alemaña por cuenta de los costos humanos y materiales d'instalar una burocracia puramente alemana. La seguridá interna y la policía quedaron dafechu so mandu de la Gestapo nazi y sumió la poca independencia qu'entá podía exhibir el réxime de Pétain.
Sicasí, la duración d'esti Gobiernu nun foi más allá de la presencia de les tropes alemanes en Francia y la so disolución asocedió n'agostu de 1944, pocu dempués de la Lliberación de París, cuandos los alemanes treslladaron a Pétain, Laval y los demás collaboracionistes de Vichy a la llocalidá alemana de Sigmaringen, onde permanecieron como abellugaos hasta'l fin de la guerra, lo que punxo fin al réxime collaboracionista. La conclusión de la guerra llevó apareyada la condena a muerte de Petain, conmutada depués por cadena perpetua pol xeneral Charles de Gaulle; morrió presu na isla de Yeu en 1951. Laval fuxó a España, pero foi apurríu al Gobiernu gaullista y fusiláu por traición n'ochobre de 1945.
Dempués de la ocupación alemana de los Sudetes n'ochobre de 1938, el gobiernu checoslovacu perdió poder, y el movimientu independentista eslovacu ganó autoridá, auspiciado polos alemanes. El 15 de marzu, un día dempués de la secesión d'Eslovaquia, Hitler declaró'l Protectoráu de Bohemia y Moravia, qu'incluyía la mayor parte del territoriu de l'actual República Checa, sacante los Sudetes.
El Protectoráu foi gobernáu nominalmente por Emil Hácha, pero ésti nun tener nengún poder real. Hácha protestó primeramente contra les midíes autoritaries del Reichsprotektor Konstantin von Neurath, pero'l posterior arrestu de munchos de los sos amigos y collaboradores, según la futilidad de la so oposición, acabaríen cola voluntá de Hácha, que terminaría convirtiéndose nuna marioneta del gobiernu alemán.
A diferencia del so presidente, la resistencia checa intentó lliberar viviegamente de los invasores alemanes y entamó diverses operaciones nel so territoriu. La más conocida ye la Operación Antropoide, onde foi asesináu'l Reichsprotektor Reinhard Heydrich, moteyáu «El Carniceru de Praga». En 1943 el Reichsprotektor Karl Hermann Frank unvió a decenes de miles d'obreros checos a Alemaña pa trabayar como esclavos na industria armamentista. Poco dempués foi prohibida cualquier actividá industrial non rellacionada cola guerra.
El 11 de mayu de 1945 Praga foi ocupada pol Exércitu Coloráu (vease Batalla de Praga) y Hácha foi arrestáu, morriendo seis selmanes dempués por cuenta del so fráxil salú. La República Checa recibió los Sudetes y foi xunida a Eslovaquia de nuevu, formándose otra vegada Checoslovaquia, esta vegada como un estáu socialista. Al rematar la guerra, casi tola población xudía de la República Checa fuera asesinada (unos 120 000) xunto con decenes de miles de checos (ente 36 000 y 55 000).
Mientres el periodu d'enteguerres la República de China taba somorguiada nuna sangrienta guerra civil ente los señores de la guerra, el Kuomintang y el Partíu Comunista Chinu. Esti periodu de caos internu foi aprovecháu pola Xunión Soviética y l'Imperiu de Xapón pa siguir la so llucha pol control de Manchuria. L'únicu oponente chinu en Manchuria, Zhang Zuolin, foi asesináu polos xaponeses en 1928, al faer españar el so tren.
El Incidente de Mukden ye utilizáu per Xapón como escusa pa invadir Manchuria en 1931 y declarar el Gran estáu Manchú'l 18 de febreru de 1932 como una entidá independiente de China. L'últimu Emperador de China, Puyi, foi asitiáu al mandu del nuevu país, que foi renombráu Gran Imperiu Manchukuo en 1934. La Sociedá de Naciones negar a reconocer a Manchukuo, y Xapón desafía al organismu retirándose del mesmu.
Manchukuo sirvió de suministru de materies primes a Xapón y de base pa les sos campañes contra China y la Xunión Soviética antes y mientres la Segunda Guerra Mundial (vease Segunda Guerra Sino-Xaponesa y Batalla de Khalkhin Gol respeutivamente).
El 8 d'agostu de 1945 la Xunión Soviética empecipió la invasión de Manchukuo, coincidiendo colos bombardeos atómicos sobre Hiroshima y Nagasaki de parte d'Estaos Xuníos. L'Emperador Puyi nun tener nengún poder sobre les tropes nipones y manchúes nel so territoriu, y llindóse a permanecer nel so palaciu mientres la invasión. Cuando la derrota foi inminente, Puyi arrenunció al tronu pero nun escapó. El 8 de setiembre l'Exércitu Coloráu detener en Corea, dempués d'ocupar a Manchukuo na so totalidá. Puyi foi arrestáu y unviáu a una "escuela de reeducación" onde permaneció hasta 1960.
El Gobiernu nacionalista de Nankín (chinu tradicional: 南京国民政府; pinyin: Nánjīng Guó Mín Zhèngfǔ), tamién llamáu Gobiernu de Wang Jingwei, foi un gobiernu títere del Imperiu xaponés na República de China, creáu en marzu de 1940 y sol lideralgu de Wang Jingwei. El so nome oficial foi República de China (中華民國, Zhōnghuá Mínguó), pero tamién ye llamada dacuando como la República de China-Nankín. Otros nomes emplegaos frecuentemente pola historiografía son "Réxime Wang Jingwei" (汪精卫政权, Wāng Jīngwèi Zhèngquán) o a cencielles "Réxime de Nankín".
El Gobiernu de Wang Jingwei foi unu de los varios "estaos títeres" de los xaponeses mientres la Segunda guerra sino-xaponesa (1937-1945), y un rival pal gobiernu de Chiang Kai-shek, que foi, col mesmu nome, Gobernador Nacional de la República de China en Chongqing. Wang Jingwei yera un miembru de l'ala esquierda del Kuomintang (KMT), que s'esgazara del gobiernu de Chiang en marzu de 1940 refugando a los invasores xaponeses. Reclamando ser el llexítimu gobiernu de la República de China, enarboló la mesma bandera ya incluyó l'mesmu emblema que'l Gobiernu Nacional de Chiang Kai-Shek, Sicasí, ye reconocíu de forma mayoritaria como un estáu títere y nun goció de reconocencia diplomática, sacante ente los estaos del Pactu Antikomintern.
El Gobiernu Nacionalista de Nankín foi en teoría una reintegración de delles entidaes que Xapón estableciera nel norte y centru de China, incluyendo la Gobiernu Reformáu de la República de China del este, el Gobiernu Provisional de la República China del norte, y el Gobiernu Mengjiang na Mongolia Interior. Sicasí, tanto'l norte de China como Mongolia Interior permanecieron relativamente llibres de la so influencia.
Mengjiang (en Chinu: 蒙疆, en Pinyin: Měngjiāng, Wade-Giles: Meng-chiang, Trescripción del sistema postal chinu: Mengkiang), oficialmente denomináu como Gobiernu Autónomu Xuníu de Mengjiang, foi un estáu títere creáu por tropes de Xapón nel norte de China en 1936 y qu'esistió hasta'l fin de la Segunda Guerra Mundial.
Mengjiang taba compuesta poles antigües provincies chines de Chahar y Suiyuan que correspuenden a la parte central de la Mongolia Interior contemporánea; Mengjiang foi llamada polos xaponeses Mengkukuo o Mongokuo, un amiestu ente Manchukuo (otru estáu títere anterior en China) y Mongkyo el so nome en xaponés. El gobernante foi l'aristócrata mongol Demchugdongrub, so control total de asesores militares nipones. La capital del gobiernu yera la llocalidá de Kalgan, anguaño Hohhot. Pa enfatizar el nacionalismu mongol que presuntamente trataba d'aguiyar Xapón establecer en Mengjiajng el nome d'era Genghiskhan (en conmemoración a Genghis Khan)
Anque l'oxetivu de Xapón, al dexar la creación de Mengjiang, yera utilizar nel so favor al nacionalismu mongol en desterciu de China, la población del estáu taba conformada na so mayoría por chinos d'etnia han (aproximao'l 80 %).
Reprimíu mientres el periodu d'enteguerres, el partíu nacionalista croata Partíu Croata polos Derechos convertir nun movimientu terrorista conocíu como Ustachá. Tres la invasión de Yugoslavia a entamos de 1941, per Alemaña, Hungría ya Italia, estes naciones dieron en partise'l país. El Ustachá, lideráu por Ante Pavelić, consiguió de les naciones victorioses el permisu pa formar un estáu croata, qu'incluyía a Bosnia y Herzegovina y gran parte de l'actual Croacia.
Entós, los ustachá empecipien la disolución del gobiernu serbiu. En respuesta a la represión alemana y croata surden dos grupos armaos: los chetniks (serbios monarquícos) y los partisanos (comunistes). Los chetniks depués de radicalizar la so postura, escorreríen y asesinaríen a musulmanes y, especialmente, a los croates. Los partisanos, lideraos por Tito, llograríen llograr el sofitu británicu, quien al rematar la guerra apurriríen-yos a funcionarios gubernamentales y soldaos del Ustachá xunto coles sos families. Los partisanos someter a una llarga marcha de la muerte, conocida como la masacre de Bleiburg. Nesti xenocidiu fueron asesinaes más de 200 000 persones, incluyíos muyeres y neños. Atopáronse cabianes de más de 3 quilómetros de llargu, onde yeren soterraes les víctimes depués de ser executaes.
Ante Pavelić llogró escapar a Arxentina, onde vivió hasta 1957, cuando foi tirotiáu na cai pola policía secreta del gobiernu yugoslavu. Pavelić sobrevivió al ataque, pero tuvo qu'escapar a España, onde morrió dos años dempués, al complicase les sos firíes.
Depués de que los alcuerdos de Múnich desaposiaren a Checoslovaquia de territoriu críticu pa la defensa de les sos fronteres, el gobiernu checoslovacu quedó debilitáu. Esta debilidá foi aprovechada polos partíos eslovacos, lideraos pol Primer Ministru, monseñor Josef Tiso, pa esixir mayor autonomía dientro de la recién renombrada República de Checu-Eslovaquia. Agafaos poles sos continues demandes, les autoridaes cheques deponer, y Tiso fuxó a Alemaña.
El 13 de marzu de 1939 Tiso foi llamáu a la Cancillería del Reich d'emerxencia por Hitler, y ellí, Joachim von Ribbentrop presentó informes falsos onde s'indicaba la aglomeración de tropes húngares na frontera eslovaca, que'l so oxetivu final yera la división d'Eslovaquia ente Polonia y Hungría. Encamentóse-y a Tiso la necesidá de proclamar la nacencia del Estáu Eslavaco, protexíu per Alemaña, coles mires de detener esta agresión virtual. Tiso nun quixo tomar esta decisión pola so cuenta y viaxó de momentu a Eslovaquia, onde la Dieta eslovaca, dempués de lleer los falsos reportes, proclamó'l 14 de marzu la secesión eslovaca de Checoslovaquia. Tiso foi proclamáu primer ministru y a otru día l'Estáu checu-eslovacu dexó d'esistir al crease'l Protectoráu de Bohemia y Moravia que tomaba la parte checa del antiguu país.
L'Estáu Eslovacu, pocu dempués renombráu República Eslovaca, dependió siempres d'Alemaña. Debíu al "Tratáu de Proteición Mutua ente l'Imperiu Alemán y l'Estáu Eslovacu" la política esterior y l'exércitu eslovacu fueron controlaos per Alemaña. D'esta manera, Eslovaquia unvió soldaos a la guerra contra Polonia, la Xunión Soviética, y declaró la guerra al Reinu Xuníu y los Estaos Xuníos. Sicasí, el territoriu eslovacu permaneció casi tola so esistencia llibre de tropes alemanes, sacante una franxa de tierra na frontera con Alemaña.
Dempués del fallíu Llevantamientu Nacional Eslovacu de 1944 contra los alemanes, éstos ocuparon militarmente'l país, polo que la poca autonomía d'Eslovaquia sumió. El Exércitu Coloráu, sofitáu por grupos de rumanos y checos emburriaron a los alemanes al Oeste. La cayida de Bratislava en manes soviétiques el 4 d'abril de 1945 determinó'l fin de la República Eslovaca, que darréu foi anexonada a Checoslovaquia de nuevu.
Depués de la invasión de Yugoslavia, Alemaña tomó'l control de la mayor parte del territoriu qu'anguaño correspuende a Serbia, incluyendo la Serbia central y la metá oriental de Voivodina. Pa facilitar l'alministración d'estos territorios estableció un gobiernu d'alministración rexonal conocíu como'l Gobiernu de la Salvación Nacional, encabezáu pol xeneral Milan Nedić, que sospechosamente, tuviera al mandu de les tropes yugoslaves mientres la invasión alemana unes selmanes tras. L'estáu serbiu esmolecer polos prisioneros de guerra y refuxaos yugoslavos, ente los que s'atopaba Milan Kučan, y aportunó na lliberación de munchos de los primeres, algamando resultancies favorables. Sicasí, esti estáu serbiu dexó l'aplicación de les lleis raciales nel so territoriu y, eventualmente, los serbios xudíos fueron esterminaos.
L'oeste del territoriu serbiu foi ocupáu en 1941 pola acabante formar y curtia República d'Ožice, onde los Partisanos Yugoslavos y los Chetniks intentaron cooperar ensin ésitu. Los alemanes entartallaron la so curtia república, pero esto nun significó'l fin de los sos movimientos, que se fortaleceríen col tiempu. Calcúlase qu'unos 200.000 serbios morrieron na guerra, na so mayoría por represalies alemanes, yá que s'ordenar asesinar a 100 serbios per cada soldáu alemán muertu.
Dende 1943 los partisanos punxeron a los serbios collaboracionistes en xaque, pero'l gobiernu foi finalmente desarticuláu'l 4 d'ochobre de 1944, cuando l'Exércitu Coloráu, sofitáu polos partisanos, tomó'l control de Serbia. Munchos serbios collaboracionistes escaparon a Eslovenia y a Austria, pero ellí fueron prindaos y unviaos a prisiones. El mesmu xeneral Milan Nedić foi prindáu polos británicos, que lo devolvieron a Yugoslavia. Oficialmente, Milan Nedić suicidóse saltando d'una ventana nuna prisión en Belgráu.
Dempués de la Segunda Guerra de los Balcanes, l'Imperiu otomanu perdió'l control d'Albania; Austria-Hungría, Serbia y Italia deseyaron estender la so influencia nel nuevu estáu o a lo menos llindar la influencia de les otres naciones. D'esta manera, establecióse Albania como un Principáu, que depués evolucionó a una República gracies a un golpe d'estáu.
En 1925 Ahmet Zogu foi nomáu Primer Ministru y trés años dempués declaróse rei sol nome de Zog I, anque'l sistema democráticu siguió vixente nel país. Los primeros años del reináu de Zog I fueron d'estabilidá política, pero'l rei decidió averase a Italia, yá apoderada por Benito Mussolini. Para 1934 Italia apoderaba la economía d'Albania, según munchos de los sos órganos gubernamentales. Amás, l'exércitu albanés yera entrenáu por italianos y amontárase el númberu d'italianos que s'establecíen n'Albania a manera de colonos. Zog I decidió entós menguar la influencia italiana nel so país y espulsó a los instructores italianos, amás, nacionalizó los colexos católicos italianos nel país.
El 7 d'abril de 1939 les tropes italianes invadieron Albania, y Zog I fuxó cola so familia. Cinco díes dempués el Parllamentu d'Albania ufiertó la corona al rei italianu Víctor Manuel III, y Albania convertir nun protectoráu. Tolos ministerios albaneses fueron fundíos colos italianos, según l'exércitu. Poco dempués, formóse una milicia albanesa sol control de los Camises negres.
Albania tuvo subordinada dende entós a les decisiones d'Italia al respective de política esterior, retirándose de la Sociedá de Naciones el 15 d'abril de 1939. El 10 de xunu de 1940 Albania declaró la guerra a Francia y al Reinu Xuníu, y sirvió de base pa la invasión italiana de Grecia a finales de 1940. Ello ye que al fracasar ésta, la tercer parte d'Albania foi ocupada per Grecia hasta que los alemanes llegaron a la zona y ganaron a Grecia. Dempués de la invasión de Yugoslavia en 1941, Albania recibió partes del territoriu de l'actual Montenegru. Depués, el rei Víctor Manuel III, en nome d'Albania, declaró-y la guerra a la Xunión Soviética y a los Estaos Xuníos en 1941 y 1942, respeutivamente.
En 1943, depués del armisticiu d'Italia, Víctor Manuel III arrenunció a la corona albanesa y los alemanes ocuparon Albania. Voluntarios albaneses fueron integraos entós a la 21ª Waffen División de Monte SS Skanderbeg de les Waffen-SS alemanes, que llucharon principalmente contra los partisanos comunistes d'Enver Hoxha.
Al rematar la guerra Enver Hoxha tomó'l poder d'Albania, convirtiéndola nun estáu socialista. Curiosamente, Albania foi l'únicu país ocupáu per Alemaña qu'esperimentó una crecedera de la población xudía. La población albanesa escondió a munchos xudíos, y apurriéronse-yos documentos falsos en dellos casos. Intentóse esplicar, que por cuenta de que los albaneses son musulmanes, nun consideraben a los xudíos como «un problema», esto ye, l'antisemitismu nun taba estendíu na población.
Mientres munchos sieglos, Montenegru, como Principáu de Zeta, foi gobernáu por una socesión de dinastíes, llogrando'l so estatutu internacional como nación independiente nel Congresu de Berlín, convirtiéndose depués nun reinu. Tres la Primer Guerra Mundial, Montenegru llogró un alcuerdu con Serbia pa formar una federación que remataría cola formación del estáu conocíu como'l Reinu de Serbios, Croates y Eslovenos. Col fin de la Segunda Guerra Mundial, dichu reinu pasó a convertise na República Federal Socialista de Yugoslavia, na que permanecería hasta la so disgregación en 1992. Con esti cambéu, Montenegru dexó de depender direutamente de Serbia (como asocedió ente 1918 y 1941) llogrando cierta autonomía como la República Socialista de Montenegru. Por cuenta de les sos carauterístiques como la más pequeña de los seis repúbliques que conformaben Yugoslavia, Montenegru recibió grandes apurras del gobiernu federal volviéndose un estáu parcialmente prósperu.
Mientres la Segunda Guerra Mundial Montenegru foi ocupáu por Italia, qu'amestó a Dalmacia el territoriu de la Badea de Kotor (la veneciana Cattaro) hasta setiembre de 1943 y amás estableció'l Estáu Independiente de Montenegru en 1941. Esti estáu fascista (que duró dende 1941 hasta 1944) foi teatru d'una sangrienta guerra civil, especialmente cuando pasó a ser controláu pola Alemaña nazi a finales de 1943.
A pesar de les semeyances ideolóxiques ente dambos rexímenes, Francisco Franco y Adolf Hitler nunca pudieron llegar a un alcuerdu pa la entrada efectiva d'España na guerra. La xunta que tuvieron en Hendaya resultó un completu fracasu, yá que nin el Führer taba dispuestu a vencer al Caudiellu'l Marruecos francés nin este a arrenunciar a les sos reclamaciones. A pesar d'ello, les presiones internes promovieron que s'unviara a la División Azul, presuntamente formada por voluntarios, pa sofitar a Alemaña nel frente oriental. Hai que dicir que, pela so parte, los republicanos que sobrevivieron a la Guerra Civil emprestaron el so sofitu a los Aliaos y a la Xunión Soviética. En rematando la Segunda Guerra Mundial, España foi un destín recurrente pa numberosos fascistes como abellugu de los procesos xudiciales que s'abrir.
Mientres la Segunda Guerra Mundial el gobierno y la monarquía luxemburguesa fueron unviaos al exiliu pola invasión alemana del 10 de mayu de 1940, anque les tropes alemanes realmente ocuparon la ciudá mientres la nueche del 9 de mayu. Mientres la guerra, la Gran Duquesa Charlotte tresmitió mensaxes, al traviés de la BBC, pa dar esperanza a la xente de Luxemburgu. L'estáu foi puestu so ocupación militar hasta agostu de 1942, cuando foi amestáu formalmente pol Tercer Reich como parte del Gau Moselland. Los luxemburgueses fueron declaraos ciudadanos alemanes y 13.000 fueron reclutados pal serviciu militar. Sobre 2.848 luxemburgueses morrieron eventualmente lluchando nel exércitu alemán. Les midíes p'acallantar la oposición luxemburguesa a esta anexón fueron siguíes de resistencia pasiva de primeres, como'l Spéngelskrich (llit. "Guerra de les Anfileres"), y refugando falar alemán. Ente que el francés foi prohibíu, munchos luxemburgueses recurrieron a la reutilización de les vieyes pallabres luxemburgueses, que conducieron a una renacencia de la llingua. Otres midíes incluyeron la deportación, los trabayos forzaos, el reclutamiento forzosu y, más drásticos, l'internamientu y la deportación a los campos de concentración y la execución. La última midida foi aplicada dempués de la fuelga xeneral del 1 de setiembre al 3 de setiembre de 1942, que paralizó l'alministración, l'agricultura, la industria y la educación como respuesta a la declaración de reclutamiento forzosu pola alministración alemana'l 30 d'agostu de 1942. Foi suprimida violentamente: 21 güelguistes fueron executaos y dellos cientos más fueron deportaos a campos de concentración. L'alministrador civil de Luxemburgu naquel momentu, el Gauleiter Gustav Simon, declarara necesariu'l reclutamiento pa sofitar l'esfuerciu alemán na guerra. A la fin, foi una de los dos úniques fuelgues masives en contra de la maquinaria de guerra alemana na Europa occidental.
El Reinu de Yugoslavia solamente perteneció al Pactu Tripartitu por dos díes, una y bones un golpe d'estáu derrocó al rexente.
El 9 d'ochobre de 1934, el rei Alejandro I de Yugoslavia foi asesináu por un radical macedoniu[4] y foi asocedíu por Pedro II. Sicasí, por ser solo un neñu, Pedro II gobernó con un rexente, el so tíu Pablo Karađorđević, quien inda gobernaba'l país a entamos de la Segunda Guerra Mundial.
Dempués del fracasu italianu en Grecia, Hitler decidió allegar n'ayuda de Benito Mussolini, pero como los exércitos alemanes nun podíen travesar Yugoslavia pa llegar a Grecia, el rexente Pablo foi primíu por que se adheriera al Pactu Tripartitu. Naquel momentu, tolos vecinos de Yugoslavia aliárense a Alemaña, sacante Grecia, polo que'l rexente Pablo aportó'l 25 de marzu de 1941.
Dos díes depués, el 27 de marzu, un golpe cívicu-militar serbiu derrocó a Pablo, y Pedro II foi declaráu finalmente rei. Anque'l golpe fuera disparáu pola actitú pro-xermana de Pablo, los golpistes se adherieron al Pactu Tripartitu de toes formes, pero nun consiguieron aselar a Hitler, qu'ordenó la invasión del país (vease Invasión de Yugoslavia).
Los exércitos yugoslavos fueron ganaos en 11 díes, y Belgráu foi bombardiada. El 17 d'abril, l'Exércitu Real Yugoslavu rindióse incondicionalmente. Yugoslavia foi estremada ente les naciones que participaron na batalla: Alemaña, Bulgaria, Italia y Hungría. Sicasí, dexóse la creación de tres estados dientro del territoriu yugoslavu, que escarecíen d'autonomía: Croacia, Serbia y Montenegru.
El 23 d'agostu de 1939, l'Alemaña nazi y la Xunión Soviética roblaron un pactu de non agresión, que partíase a Polonia en dos partes: una pa cada quien. El 1 de setiembre, Hitler invadió Polonia pel oeste y el 17 de setiembre, la URSS pel este.
El 30 de payares, la Xunión Soviética invadió Finlandia pa defender Leningráu d'un posible ataque alemán, pero los finlandeses llograron frenar la meyora, pero tuvo que vence-y territorios a la Xunión Soviética. El 14 y 17 de xunu de 1940, la Xunión Soviética amestó los países bálticos y el 28 de xunu y 4 de xunetu Besarabia y Bucovina.
Cuando n'ochobre de 1940, Reinu Xuníu ganó a Alemaña na batalla d'Inglaterra, Hitler camuda de frente y afítase na Xunión Soviética polos sos inmensos recursos naturales y el so vastu territoriu p'asina suministrar al Tercer Reich. Entós, el 18 d'avientu executó'l Direutoriu Non.21 el cual ordenó invadir la Xunión Soviética por aciu la Operación Barbarossa.
Finalmente, el 22 de xunu de 1941, Alemaña y los sos estaos satélites invadieron a la Xunión Soviética, que terminaría nun desastre pol iviernu rusu.
Divisiones de les Waffen-SS escandinavos.
|
|}
Otres unidaes
Dempués de la invasión de Yugoslavia en 1941, el coronel Draža Mihajlović foi nomáu xefe de la resistencia yugoslava contra los alemanes pol gobiernu yugoslavu nel exiliu. Mihajlović fundó'l Real Exércitu Yugoslavu na Patria, más conocíu como los Chetniks, por que llucharen contra los invasores. Los Chetniks, nacionalistes y monárquicos, taben conformaos principalmente por serbios y montenegrinos, y llograron llograr el sofitu de los Aliaos, lo que significó armes y suministros.
Tou esto camudó pocos meses más tarde, yá que tres la invasión de la Xunión Soviética, formóse un grupu de resistencia comunista lideráu por Josip Broz Tito. Magar primeramente los Chetniks collaboraron colos partisanos de Tito, depués opunxéronse-yos, y en delles rexones llegaron a collaborar colos alemanes pa combatir a los partisanos. Peor entá, cuando en 1943 los Aliaos enterárense que los Chetniks taben collaborando na llimpieza étnica de bosnios en Bosnia-Herzegovina, los Chetniks perdieron el sofitu aliáu, y los partisanos fueron reconocíos como la fuercia de resistencia llexítima yugoslava.
En 1944, Mihajlović recibió la orde real d'unificar les sos fuercies coles partisanes contra Alemaña, pero él, xuntó cola mayoría de les sos tropes, negóse. Cuando en 1945, los partisanos llograron espulsar a los invasores cola ayuda del Exércitu Coloráu, los Chetniks retirar a Austria ya Italia (a les provincies de Fiume, Liubliana y Pola en Istria, nes actuales Croacia y Eslovenia), escondiéndose munchos n'Eslovenia. Munchos Chetniks apurrir a los británicos, pero estos fueron devueltos al so país, onde los principales oficiales fueron xulgaos y sentenciaos a muerte o a prisión per traición a la patria y por crímenes de guerra, poles acabante establecer autoridaes comunistes. El mesmu Mihajlović foi prindáu en Bosnia en 1946 y foi executáu pocu dempués. Póstumamente, el presidente d'Estaos Xuníos Harry Truman apurrió-y la Lexón de Méritu al coronel Mihajlović, pero foi fechu de callao pa nun ofender al gobiernu de Yugoslavia.
Dempués de la operación Barbarossa, millones de prisioneros de guerra soviéticos fueron unviaos campos de concentración alemanes. En munchos casos, estos campos nun yeren más que cortiles al campu arrodiaes con alambre d'escayos, que nun ufiertaben nenguna proteición al iviernu rusu. Munchos prisioneros morrieron por cuenta de la baxa ingesta de caloríes, la poca hixene y el fríu, según a les tortures y maltratos solmenaos polos guardias.[ensin referencies] Estes dures condiciones motivaron a munchos prisioneros rusos a aceptar cualquier proposición enemiga que-yos dexara escapar de los campos de prisioneros.
Dempués del so destacáu papel na batalla de Moscú, el xeneral Andrey Vlasov foi condecoráu cola Orde de la Bandera Colorada y convirtióse nuna celebridá. Vlasov foi unviáu pocu dempués a intentar llevantar el sitiu de Leningráu xunto col 2º Exércitu de Choque. Esta vegada nun corrió con bona fortuna y les sos fuercies fueron arrodiaes y destruyíes. Vlasov refugó escapar y escondióse nun monte cercanu hasta que foi prindáu polos alemanes diez díes dempués. En cautiverio, Vlasov declaró la so intención de liderar un exércitu rusu pro-alemán, yá que llegara a la conclusión de que Stalin y los bolxeviques yeren los causantes de les penuries del pueblu soviéticu y fundó'l Comité de Lliberación Rusu, que'l so oxetivu yera tomar voluntarios rusos de los campos de prisioneros de guerra pa formar un exércitu que derrocara a Stalin pa formar una república rusa democrática[ensin referencies]. Estos voluntarios seríen integraos nel Exércitu de Lliberación Rusu, o ROA, poles sos sigles en rusu.
La inminente derrota alemana nel frente oriental a mediaos de 1944, motivaron a Heinrich Himmler a solicitar a Hitler la creación del ROA, como alternativa pa detener a los soviéticos. El ROA esistía solamente como propaganda, yá qu'Hitler prohibiera que Vlasov comandara delles tropes. Los voluntarios recibieron un uniforme con un parche del ROA, pero nunca fueron al campu de batalla como unidá, sinón a realizar otros llabores entemecíos n'unidaes d'otres nacionalidaes.
El 11 de febreru de 1945, dos divisiones del ROA enfrentar al Exércitu Coloráu nes veres del ríu Oder, pero al ser ganaes, les fuercies de Vlasov retirar ensin permisu escontra Praga. Ellí combatieron coles SS, que deseyaben reprimir a la población que se taba alzando, pero depués tuvieron que retirase ante la proximidá de la meyora soviética. Los soldaos del ROA esvalixáronse entós, y munchos apurriéronse a los británicos y estauxunidenses, anque fueron devueltos a los soviéticos. El mesmu Vlasov apurrióse'l 10 de mayu a los aliaos occidentales, pero foi repatriáu a encomalo dos díes depués. Vlasov y once oficiales del ROA fueron condergaos a muerte por un tribunal militar, por traición a la patria y crímenes de guerra, siendo executaos el 1 d'agostu de 1946.
El propósitu principal de la creación del Exércitu Nacional d'Ucraína yera la integración de toles unidaes ucraínes de llucha na Alemaña nazi, so un solu comandu. El tamañu del exércitu, que tomaba toles unidaes ucraínes subordinaes al Oberkommando de Heeres foi de 220 mil soldaos. Sicasí, dos meses antes del final de la guerra, Shandruk pudo axuntar solo unos 50 mil soldaos.
En realidá, Shandruk foi capaz de comandar namái la 1ᵉʳ División UNA y dellos elementos de la 2ª División UNA. El 7 de mayu, so la so influencia, la división foi allugada nel oeste d'Austria dempués de movese amodo por Eslovenia (febreru de 1945), retirándose entá más de les fuercies del Exércitu Coloráu. L'Exércitu» agora estremóse en dellos grupos, unu con direición a la frontera italiana apurrir al 15º Grupu d'Exércitu Británicu y otros emigraron escontra les fronteres alemán y suizu y apurriéronse al 6º Grupu d'Exércitu de los EE.XX. Los soldaos de la UNA fueron internaos nel norte d'Italia, na zona controlada por fuercies del II Cuerpu polacu. Dempués de la capitulación, Shandruk solicitó una xunta col xeneral polacu Wladyslaw Anders en Londres, y pidió-y que protexera l'exércitu contra la deportación a la Xunión Soviética. A pesar de la presión soviética, Anders xestionó pa protexer a los soldaos ucraínos como a antiguos ciudadanos de la Segunda República de Polonia. Shandruk y el gruesu de les sos fuercies maniobraron pa permanecer nel oeste, y munchos de los ex soldaos UNA xuniéronse a la Lexón Estranxera Francesa.
Otros grupos, estazaos, apurrir a la Xunión Soviética o los aliaos occidentales, afronatando la repatriación, con dellos centenares internaos en Suiza. L'UNA tenía una mala rellación col xeneral rusu Andréi Vlásov del Exércitu de Lliberación (KONR) y nunca se subordinaron a él.
Tamién cosacos ucraínos llibres del coronel Tereshchenko, la Brigada de Reserva del Coronel Hudyma, la Brigada de Reserva del Coronel Malets y los restos del Exércitu de Lliberación d'Ucraína (UVV) sumar a les files de la UNA. Fixéronse planes con al respective de la inclusión del Exércitu ucranianu Llibre (120 mil soldaos), les divisiones militares de los cosacos de Kuban y xeorxanos.
Mientres la Guerra Civil Española, l'Alemaña Nazi y la Italia fascista fueron unos de los principales aliaos del xeneral Francisco Franco. El xeneral Franco convertir en caudiellu d'España mientres unos 40 años, y caltendría cierta amistá colos países de la Exa mientres la Segunda Guerra Mundial.
Anque na Entrevista d'Hendaia decidióse qu'España nun entraría na guerra, Franco y el so Ministru de Rellaciones Esteriores Ramón Serrano Súñer, deciden entamar la unviada d'una fuercia de voluntarios, que daría llugar a la División Azul. Voluntarios españoles unviaos a Alemaña pa combatir pola Wehrmacht contra'l Exércitu Coloráu na invasión alemana de la Xunión Soviética.
Magar a la so llegada a Alemaña los voluntarios fueron entrenaos, armaos, entamaos y vistíos con uniformes de la Wehrmacht, una y bones la unidá (la 250. Einheit spanischer Freiwilliger) formaba parte de la estructura militar alemana, como forma d'estremase munchos d'ellos solíen usar les camises azules de los falanxistes, polo que s'empezar a ser conocida como la División Azul. En total, unos 47 000 soldaos sirvieron na División Azul na Xunión Soviética, particularmente nel Sitiu de Leningráu. Ente 4500 y 5000 d'ellos atoparon la muerte, y más de 8000 fueron mancaos. 321 fueron fechos prisioneros de guerra pol exércitu soviéticu.
Tres la disolución en 1943 de la División Azul, fórmase la Lexón Azul, un grupu d'unos 3000 voluntarios falanxistes que decidieron siguir lluchando nes files del Tercer Reich hasta la so cayida.
Paralelamente, los aviadores voluntarios formaron la Escuadrilla Azul, compuesta por 95 aviadores que baltaron 156 aviones soviéticos, perdiendo a 19 pilotos.[5]
Cuando en 1939 el gobernante británicu de la India colonial, Victor Hope, declaró la guerra a Alemaña ensin consultar al Congresu de la India, el líder independentista Subhas Chandra Bose empecipió una serie de protestes y revueltes contra los ocupantes británicos por tol país. La respuesta británica foi rápida y Bose foi arrestáu. En xineru de 1941 Bose escapó a Alemaña, onde tuvo hasta 1943, cuando los xaponeses llamar de vuelta, yá que se preparar pa empecipiar una campaña escontra la India, específicamente escontra Imphal y Kohima. Los xaponeses pensaben que la presencia de Bose otorgaría-y llexitimidá a la entrada de tropes nipones a la India y que'l pueblu indiu nun lu consideraría como un cambéu de réxime colonial. La collaboración local yera esencial, una y bones Xapón nun cuntaba con fuercies p'apoderar a la inmensa colonia británica.
El 21 d'ochobre de 1943 declaróse'l Gobiernu Provisional de la India Llibre o Yangon, que cuntó con un exércitu, l'Exércitu Independiente de la India, conformáu por prisioneros de guerra hindús que llucharen al llau de los británicos. El 29 d'avientu, Bose viaxó a les Islles Andamán y Nicobar, que fueren prindaes polos xaponeses en xineru de 1942, y ellí recibió'l control de les islles nuna ceremonia. Sicasí, Bose retirar a los pocos díes, y les islles siguieron so control xaponés hasta'l final de la guerra.
Mientres les batalles en Imphal y Kohima, nel segundu trimestre de 1944, les fuercies del Exércitu Independiente de la India llucharon xunto a los xaponeses contra los británicos, nun intentu de prindar territoriu en suelu hindú. Los xaponeses esperaben que cola captura de les dos provincies fronterices de la India, la población alzar contra los británicos, quien tendríen que replegase. La derrota xaponesa atayó los planes independentistes de Bose, y les sos fuercies tuvieron que retirase de vuelta a Birmania. Una derrota definitiva en Yangon en 1945, sentenció al movimientu independentista de Bose, quien tuvo qu'escapar escontra Tokiu, pero'l so avión sumió sobre Taiwán.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.