ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน

ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน (อังกฤษ: ASEAN Football Federation Championship) หรือ อาเซียน มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ (ASEAN Mitsubishi Electric Cup) หรือเรียกย่อกันว่า อาเซียนคัพ เป็นการแข่งขันฟุตบอลระหว่างประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จัดขึ้นโดย สหพันธ์ฟุตบอลอาเซียน (ASEAN Football Federation) หรือ เอเอฟเอฟ (AFF) เริ่มการแข่งขันครั้งแรกในปี ค.ศ. 1996 ภายใต้ชื่อ ไทเกอร์คัพ (Tiger Cup) เนื่องจากมีผู้สนับสนุนหลักคือ เบียร์ไทเกอร์ จากประเทศสิงคโปร์ ภายหลังในปี ค.ศ. 2007 เบียร์ไทเกอร์ได้ยกเลิกการสนับสนุน จึงเปลี่ยนชื่อเป็น อาเซียนฟุตบอลแชมเปียนชิพ แต่เปลี่ยนชื่อได้ 1 ปี ซูซูกิ ก็เข้ามาเป็นผู้สนับสนุนใหม่ จึงเปลี่ยนชื่อเป็น เอเอฟเอฟ ซูซูกิ คัพ (AFF Suzuki Cup) สืบมาจนถึงปี ค.ศ. 2022 มิตซูบิชิ อิเล็กทริค จึงเข้ามาเป็นผู้สนับสนุนใหม่แทน และเปลี่ยนชื่อเป็น เอเอฟเอฟ มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ (AFF Mitsubishi Electric Cup) และใช้ชื่อนี้เพียงครั้งเดียวก่อนเปลี่ยนเป็น อาเซียน มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ มาจนถึงปัจจุบัน การแข่งขันจะจัดขึ้นในทุก ๆ 2 ปี ยกเว้นปี 2007 และปี 2020

ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน

ผู้จัด	เอเอฟเอฟ
ก่อตั้ง	พ.ศ. 2539; 28 ปีที่แล้ว (2539)
ภูมิภาค	เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
จำนวนทีม	10 (รอบสุดท้าย) 12 (ทีมที่มีสิทธิ์เข้าร่วม)
ทีมชนะเลิศปัจจุบัน	ไทย (ชนะเลิศครั้งที่ 7)
ทีมที่ประสบความสำเร็จที่สุด	ไทย (ชนะเลิศ 7 ครั้ง)
เว็บไซต์	aseanutdfc.com
ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2024
การแข่งขัน 1996 1998 2000 2002 2004 2007 2008 2010 2012 2014 2016 2018 2020 2022 2024

ผู้ชนะเลิศฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียนทั้ง 14 ครั้งนั้นมีทีมชนะเลิศเพียง 4 ชาติคือ ไทย 7 ครั้ง สิงคโปร์ 4 ครั้ง เวียดนาม 2 ครั้ง และมาเลเซีย 1 ครั้ง โดยไทยและสิงคโปร์ เป็น 2 ทีมที่สามารถป้องกันแชมป์ได้ โดยไทยสามารถป้องกันแชมป์ได้ในปี 2002 2016 และ 2022 ส่วนสิงคโปร์ป้องกันแชมป์ได้ในปี 2007

การแข่งขันรายการนี้ ถือเป็นหนึ่งรายการที่มีผู้คนรับชมและติดตามมากที่สุดในภูมิภาค รายการนี้ยังได้รับการยอมรับว่าเป็นการแข่งขันนานาชาติระดับ "A" โดยฟีฟ่า และยังมีการคิดคะแนนอันดับโลกฟีฟ่า ตั้งแต่ปี 1996^[1] และมีแผนในอนาคตในการนำทีมที่ชนะจากรายการนี้ ไปแข่งขันในรายการฟุตบอลชิงถ้วย เอเอฟเอฟ–อีเอเอฟเอฟ ร่วมกับทีมที่ชนะจากรายการฟุตบอลชิงแชมป์เอเชียตะวันออก

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ออสเตรเลีย เข้าร่วมเอเอฟเอฟ ตั้งแต่วันที่ 27 สิงหาคม 2013 ออสเตรเลียก็ไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันชิงแชมป์อาเซียนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลงเบื้องต้น^[2]

ประวัติ

ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียนครั้งแรก เกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2539 โดยมีสมาชิกผู้ก่อตั้งสหพันธ์ฟุตบอลอาเซียน 6 ประเทศประกอบด้วย ไทย บรูไน ฟิลิปปินส์ มาเลเซีย สิงคโปร์ และอินโดนีเซีย ร่วมกับอีก 4 ประเทศรับเชิญในภูมิภาคที่ไม่เป็นสมาชิกในขณะนั้นคือ กัมพูชา เมียนมา ลาว และเวียดนาม โดยในรอบชิงชนะเลิศไทยกลายเป็นแชมป์ชาติแรกของรายการเมื่อสามารถเอาชนะมาเลเซีย 1–0 ในนัดชิงชนะเลิศที่สิงคโปร์^[3] ในยุคแรกประเทศที่อยู่ใน 4 อันดับแรก จะผ่านเข้ารอบสุดท้ายโดยอัตโนมัติ ส่วนที่เหลือจะต้องไปเล่นในรอบคัดเลือกก่อน

ผู้สนับสนุน

ในครั้งแรก รายการใช้ชื่อว่า ไทเกอร์คัพ (Tiger Cup) หลังจากที่เบียร์ไทเกอร์จากสิงคโปร์สนับสนุนการแข่งขันตั้งแต่เปิดตัวในปี 1996 จนถึงปี 2004 จนถอนตัวไปในปี 2007 รายการจึงใช้ชื่อว่า เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพ (AFF Championship) ในปี 2008 บริษัทรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่น ซูซูกิ ซื้อลิขสิทธิ์การตั้งชื่อการแข่งขัน และการแข่งขันได้รับการตั้งชื่อว่า เอเอฟเอฟ ซูซูกิ คัพ (AFF Suzuki Cup) จนถึงปี 2020^[4] ในปี 2022 ได้ประกาศข้อตกลงการสนับสนุนชื่อใหม่กับบริษัทญี่ปุ่นอย่างมิตซูบิชิ อิเล็กทริค และการแข่งขันได้รับการตั้งชื่อว่า เอเอฟเอฟ มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ (AFF Mitsubishi Electric Cup)^[5] จนมาในปี 2024 ทาง เอเอฟเอฟ และมิตซูบิชิ อิเล็กทริค ซึ่งเป็นพันธมิตรหลักของการแข่งขันชิงแชมป์เปิดตัวโลโก้ใหม่และอัตลักษณ์ของรายการแบบใหม่ ในฐานะส่วนหนึ่งของการรีแบรนด์การแข่งขันชั้นนำของภูมิภาคซึ่งเดิมเรียกว่าและเปลี่ยนชื่อเป็น อาเซียน มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ (ASEAN Mitsubishi Electric Cup)^[6]

ปี	ผู้สนับสนุน	ชื่อการแข่งขัน
1996-2004	เบียร์ไทเกอร์	ไทเกอร์คัพ
2007	ไม่มีชื่อผู้สนับสนุน	เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพ
2008-2020	ซูซูกิ	เอเอฟเอฟ ซูซูกิ คัพ[7]
2022	มิตซูบิชิ อิเล็กทริค	เอเอฟเอฟ มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ[8]
2024-ปัจจุบัน		อาเซียน มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ[9]

รูปแบบการแข่งขัน

ตั้งแต่ปี 2004 การแข่งขันรอบแพ้คัดออกจะเล่นแบบสองนัดในรูปแบบเหย้าและเยือน ตั้งแต่ปี 2007 จะไม่มีการแข่งขันรอบชิงที่สาม ผู้เข้ารอบรองชนะเลิศจะแสดงรายการตามลำดับตัวอักษร กฎประตูทีมเยือนถูกนำมาใช้กับรอบแพ้คัดออกตั้งแต่ปี 2010 ยกเว้นในปี 2020 เนื่องจากการแข่งขันทั้งหมดจัดขึ้นในสนามกลางที่สิงคโปร์

ตั้งแต่ปี 2018 เป็นต้นมา ได้มีการนำรูปแบบใหม่มาใช้ โดยทีมที่มีอันดับสูงสุดเก้าทีมจะผ่านเข้ารอบโดยอัตโนมัติ ในขณะที่ทีมอันดับ 10 และ 11 จะเล่นในรอบคัดเลือกแบบสองนัด เมื่อได้ครบ 10 ทีมแล้ว ทั้ง 10 ทีมแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มละ 5 ทีมและเล่นในระบบพบกันหมด ทีมที่อยู่สองอันดับแรกของแต่ละกลุ่มจะได้เข้าไปเล่นรอบรองชนะเลิศ แล้วทั้ง 4 ทีมจะจับคู่ไขว้กัน และเล่นในระบบเหย้าเยือน ประตูรวมใครมากกว่าจะเข้ารอบชิงชนะเลิศ หากรวมกันแล้วเสมอประตูเยือนใครมากกว่าจะเข้ารอบชิงชนะเลิศ หากยังเสมอกันอีกจะต้องดวลจุดโทษตัดสินจนกว่าจะได้ทีมที่เข้าไปเล่นในรอบชิงชนะเลิศ และในรอบชิงชนะเลิศก็ยังคงเล่นในระบบเหย้าเยือน ประตูรวมใครมากกว่าจะเป็นแชมป์ของรายการ หากรวมกันแล้วเสมอประตูเยือนใครมากกว่าจะเป็นแชมป์ และหากยังเสมอกันอีกจะต้องดวลจุดโทษตัดสินจนกว่าจะได้ทีมที่เป็นแชมป์^[10]

ผลการแข่งขัน

ปี	เจ้าภาพ		นัดชิงชนะเลิศ				นัดชิงอันดับ 3				จำนวนทีม	จำนวนนัดที่เล่น	จำนวนประตูที่ทำในการแข่งขัน
			ชนะเลิศ	ผลการแข่งขัน	รองชนะเลิศ		อันดับที่ 3	ผลการแข่งขัน	อันดับที่ 4
1996	สิงคโปร์		ไทย	1–0	มาเลเซีย		เวียดนาม	3–2	อินโดนีเซีย		10	24	93
1998	เวียดนาม		สิงคโปร์	1–0	เวียดนาม		อินโดนีเซีย	3–3 (ต่อเวลา) (ดวลลูกโทษ 5–4)	ไทย		8	16	55
2000	ไทย		ไทย	4–1	อินโดนีเซีย		มาเลเซีย	3–0	เวียดนาม		9	20	67
2002	อินโดนีเซีย  สิงคโปร์		ไทย	2–2 เวลาปกติ (4–2) ดวลลูกโทษ	อินโดนีเซีย		เวียดนาม	2–1	มาเลเซีย		9	20	92
ปี	เจ้าภาพรอบแบ่งกลุ่ม		นัดชิงชนะเลิศ				รอบรองชนะเลิศอันดับ 3 หรือ แพ้รอบรองชนะเลิศ				จำนวนทีม	จำนวนนัดที่เล่น	จำนวนประตูที่ทำในการแข่งขัน
			ชนะเลิศ	ผลการแข่งขัน	รองชนะเลิศ		อันดับที่ 3	ผลการแข่งขัน	อันดับที่ 4
2004	มาเลเซีย  เวียดนาม		สิงคโปร์	3–1 2–1	อินโดนีเซีย		มาเลเซีย	2–1	พม่า		10	27	113
			ผลการแข่งขันรวม 5–2
2007	สิงคโปร์  ไทย		สิงคโปร์	2–1 1–1	ไทย		มาเลเซีย และ  เวียดนาม				8	18	50
			ผลการแข่งขันรวม 3–2
2008	อินโดนีเซีย  ไทย		เวียดนาม	2–1 1–1	ไทย		อินโดนีเซีย และ  สิงคโปร์				8	18	56
			ผลการแข่งขันรวม 3–2
2010	อินโดนีเซีย  เวียดนาม		มาเลเซีย	3–0 1–2	อินโดนีเซีย		ฟิลิปปินส์ และ  เวียดนาม				8	18	51
			ผลการแข่งขันรวม 4–2
2012	มาเลเซีย  ไทย		สิงคโปร์	3–1 0–1	ไทย		มาเลเซีย และ  ฟิลิปปินส์				8	18	48
			ผลการแข่งขันรวม 3–2
2014	สิงคโปร์  เวียดนาม		ไทย	2–0 2–3	มาเลเซีย		ฟิลิปปินส์ และ  เวียดนาม				8	18	65
			ผลการแข่งขันรวม 4–3
2016	พม่า  ฟิลิปปินส์		ไทย	1–2 2–0	อินโดนีเซีย		พม่า และ  เวียดนาม				8	18	50
			ผลการแข่งขันรวม 3–2
2018	อาเซียน		เวียดนาม	2–2 1–0	มาเลเซีย		ฟิลิปปินส์ และ  ไทย				10	26	80
			ผลการแข่งขันรวม 3–2
2020[a]	สิงคโปร์[b]		ไทย[c]	4–0 2–2	อินโดนีเซีย[c]		สิงคโปร์ และ  เวียดนาม				10	26	88
			ผลการแข่งขันรวม 6–2
2022	อาเซียน		ไทย	2–2 1–0	เวียดนาม		อินโดนีเซีย และ  มาเลเซีย				10	26	90
			ผลการแข่งขันรวม 3–2
2024	อาเซียน										10
			ผลการแข่งขันรวม

หมายเหตุ

1. การแข่งขันได้ถูกเลื่อนการแข่งขันเนื่องจากสถานการณ์ การระบาดทั่วของโควิด-19
2. เมื่อวันที่ 28 กันยายน 2021 ได้มีการประกาศว่าสิงค์โปร์จะเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขัน ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2020 โดยจะจัดการแข่งขันเพียงประเทศเดียว^[11]
3. เนื่องจากการไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไขที่กำหนดโดย องค์กรต่อต้านการใช้สารต้องห้ามโลก (WADA), ไทยและอินโดนีเซีย จะไม่ได้รับอนุญาตให้แสดงตัวด้วยธงประจำชาติของพวกเขา^[12][13] โดยจะมีผลตั้งแต่เดือนตุลาคม 2021^[14]โดยไทยเลือกใช้โลโก้ของทีมชาติแทนธงชาติ ขณะที่อินโดนีเซียเลือกใช้ตราแผ่นดิน.

• ตั้งแต่ปี 2004 การแข่งขันรอบแพ้คัดออกใช้ระบบ 2 เลกโดยผลัดกันเป็นเหย้า - เยือน
• ตั้งแต่ปี 2007 ได้ยกเลิกการแข่งขันนัดชิงที่ 3 โดยจะเรียงผู้ผ่านเข้ารอบตามลำดับตัวอักษร จนในปี 2010 ได้เริ่มใช้กฎประตูทีมเยือนแทน
• การแข่งขันปี 2018 ได้ปรับรูปแบบการแข่งขันใหม่คือ ทีมอันดับที่ 1 - 9 ที่จะไปรออยู่ในรอบแบ่งกลุ่มโดยอัตโนมัติส่วน 2 ทีมในอันดับสุดท้ายตามการจัดอันดับของการแข่งขันเมื่อปี 2016 มาแข่งกันก่อนในรอบคัดเลือกแบบ เหย้า – เยือนเพื่อหาตัวแทนให้ครบ 10 ทีมจากนั้นก็แบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 5 ทีม แต่ละทีมจะได้เล่นเป็นทีมเหย้า 2 นัดและเยือนอีก 2 นัด^[15]

สรุปทำเนียบแชมป์

ทีม	ชนะเลิศ	รองชนะเลิศ	อันดับที่สาม / รอบรองชนะเลิศ	อันดับที่สี่	รวม 4
ไทย	7 (1996, 2000, 2002, 2014, 2016, 2020, 2022)	3 (2007, 2008, 2012)	1 (2018)	1 (1998)	12
สิงคโปร์	4 (1998, 2004, 2007, 2012)	-	2 (2008, 2020)	-	6
เวียดนาม	2 (2008, 2018)	2 (1998, 2022)	7 (1996, 2002, 2007, 2010, 2014, 2016, 2020)	1 (2000)	12
มาเลเซีย	1 (2010)	3 (1996, 2014, 2018)	5 (2000, 2004, 2007, 2012, 2022)	1 (2002)	10
อินโดนีเซีย	-	6 (2000, 2002, 2004, 2010, 2016, 2020)	3 (1998, 2008, 2022)	1 (1996)	10
ฟิลิปปินส์	-	-	4 (2010, 2012, 2014, 2018)	-	4
พม่า	-	-	1 (2016)	1 (2004)	2
รวม	14	14	21	5	52

* รอบรองชนะเลิศ (ยกเลิกการแข่งขันนัดชิงที่ 3 ตั้งแต่ปี 2007)

ความสำเร็จในการแข่งขัน

ทีม	1996 (10)	1998 (8)	2000 (9)	2002 (9)	2004 (10)	2007 (8)	2008 (8)	2010 (8)	2012 (8)	2014 (8)	2016 (8)	2018 (10)	2020 (10)	2022 (10)	2024 (10)	รวม
ออสเตรเลีย[note 1]	ไม่ใช่สมาชิก เอเอฟเอฟ									×	×	×	×	×	×	0
บรูไน	GS	•	×	×	×	•	•	×	•	•	•	•	×	GS	•	2
กัมพูชา	GS	•	GS	GS	GS	•	GS	•	•	•	GS	GS	GS	GS	GS	10
อินโดนีเซีย	4th	3rd	2nd	2nd	2nd	GS	SF	2nd	GS	GS	2nd	GS	2nd	SF	GS	15
ลาว	GS	GS	GS	GS	GS	GS	GS	GS	GS	GS	•	GS	GS	GS	GS	14
มาเลเซีย	2nd	GS	3rd	4th	3rd	SF	GS	1st	SF	2nd	GS	2nd	GS	SF	GS	15
พม่า	GS	GS	GS	GS	4th	GS	GS	GS	GS	GS	SF	GS	GS	GS	GS	15
ฟิลิปปินส์	GS	GS	GS	GS	GS	GS	•	SF	SF	SF	GS	SF	GS	GS	SF	15
สิงคโปร์	GS	1st	GS	GS	1st	1st	SF	GS	1st	GS	GS	GS	SF	GS	SF	15
ไทย	1st	4th	1st	1st	GS	2nd	2nd	GS	2nd	1st	1st	SF	1st	1st	SF	15
ติมอร์-เลสเต	ส่วนหนึ่งของอินโดนีเซีย			×	GS	•	•	•	•	•	•	GS	GS	•	GS	4
เวียดนาม	3rd	2nd	4th	3rd	GS	SF	1st	SF	GS	SF	SF	1st	SF	2nd	SF	15

ตำแหน่ง

1st – ชนะเลิศ / แชมเปี้ยน 2nd – รองชนะเลิศ 3rd – อันดับที่ 3 4th – อันดับที่ 4 SF – รอบรองชนะเลิศ

GS – รอบแบ่งกลุ่ม q – ผ่านเข้ารอบในการแข่งขันปัจจุบัน  ••  — ผ่านเข้ารอบแต่ถอนตัว  •  – ไม่ผ่านรอบคัดเลือก  ×  – ไม่ได้เข้า / ถอนตัว / ห้าม    – เจ้าภาพ

หมายเหตุ

1. นับตั้งแต่เข้าร่วม เอเอฟเอฟ ในปี 2013, ออสเตรเลีย ไม่เคยเข้าร่วมการแข่งขัน ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน อย่างไรก็ตาม ออสเตรเลียได้เข้าแข่งขันใน ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติเอเชียตะวันออก ในปี 2013.

รางวัล

ปี	ผู้เล่นทรงคุณค่า	ผู้ทำประตูสูงสุด	ประตู	ผู้เล่นเยาวชนประจำรายการ	รางวัลแฟร์เพลย์
1996	Zainal Abidin Hassan	เนติพงษ์ ศรีทองอินทร์	7	N/A (มอบครั้งแรกปี 2020)	บรูไน
1998	Nguyễn Hồng Sơn	มโย ไลง์ วีน	4		ไม่ได้รับรางวัล
2000	เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง	Gendut Doni Christiawan	5		มาเลเซีย
		วรวุฒิ ศรีมะฆะ
2002	เทิดศักดิ์ ใจมั่น	Bambang Pamungkas	8		ไม่ได้รับรางวัล
2004	Lionel Lewis	Ilham Jaya Kesuma	7
2007	โนห์ อลัม ชาห์	โนห์ อลัม ชาห์	10
2008	Dương Hồng Sơn	Budi Sudarsono	4		ไทย
		Agu Casmir
		ธีรศิลป์ แดงดา
2010	Firman Utina	Safee Sali	5		ฟิลิปปินส์
2012	Shahril Ishak	ธีรศิลป์ แดงดา	5		มาเลเซีย
2014	ชนาธิป สรงกระสินธ์	Safiq Rahim	6		เวียดนาม
2016	ชนาธิป สรงกระสินธ์	ธีรศิลป์ แดงดา	6		ไทย
2018	เหงียน กวาง หาย	อดิศักดิ์ ไกรษร	8		มาเลเซีย
2020	ชนาธิป สรงกระสินธ์	ธีรศิลป์ แดงดา	4	ปราตามา อาร์ฮัน	อินโดนีเซีย
		ชนาธิป สรงกระสินธ์
		Bienvenido Marañón
		Safawi Rasid
2022	ธีราทร บุญมาทัน	ธีรศิลป์ แดงดา เหงียน เตี๋ยน ลิญ	6	มาร์เซลิโน เฟอร์ดินัน	มาเลเซีย

ผู้ฝึกสอนที่ชนะเลิศ

ปี	ทีม	ผู้ฝึกสอน
1996	ไทย	ธวัชชัย สัจจกุล
1998	สิงคโปร์	Barry Whitbread
2000	ไทย	ปีเตอร์ วิธ
2002	ไทย
2004	สิงคโปร์	Radojko Avramović
2007	สิงคโปร์
2008	เวียดนาม	Henrique Calisto
2010	มาเลเซีย	K. Rajagopal
2012	สิงคโปร์	Radojko Avramović
2014	ไทย	เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง
2016	ไทย
2018	เวียดนาม	พัก ฮัง-ซอ
2020	ไทย	อาเลชังดรี ปอลกิง
2022	ไทย

ตารางอันดับตลอดกาล

ณ วันที่ 16 มกราคม 2023

อันดับ	ทีม	เข้าร่วม	เล่น	ชนะ	เสมอ	แพ้	ประตูได้	ประตูเสีย	ผลต่าง	คะแนน	ผลงานที่ดีที่สุด
1	ไทย	14	85	54	21	10	195	68	+127	183	ชนะเลิศ (1996, 2000, 2002, 2014, 2016, 2020, 2022)
2	เวียดนาม	14	79	41	22	16	161	77	+84	145	ชนะเลิศ (2008, 2018)
3	อินโดนีเซีย	14	76	37	18	21	182	107	+75	129	รองชนะเลิศ (2000, 2002, 2004, 2010, 2016, 2020)
4	มาเลเซีย	14	75	34	15	26	129	88	+41	117	ชนะเลิศ (2010)
5	สิงคโปร์	14	66	33	16	17	118	68	+50	115	ชนะเลิศ (1998, 2004, 2007, 2012)
6	พม่า	14	52	15	11	26	78	110	-32	56	รอบรองชนะเลิศ (2004, 2016)
7	ฟิลิปปินส์	13	53	11	9	33	55	115	–60	42	รอบรองชนะเลิศ (2010, 2012, 2014, 2018)
8	กัมพูชา	9	34	6	0	28	39	110	–71	18	รอบแบ่งกลุ่ม (8 ครั้ง)
9	ลาว	13	45	2	6	37	32	170	–138	12	รอบแบ่งกลุ่ม (12 ครั้ง)
10	บรูไน	2	8	1	0	7	3	37	–34	3	รอบแบ่งกลุ่ม (1996)
11	ติมอร์-เลสเต	4	12	0	0	12	6	50	–44	0	รอบแบ่งกลุ่ม (2004, 2018, 2020)

บันทึกและสถิติ

ผู้ทำประตูสูงสุดโดยรวม

ณ วันที่ 7 ธันวาคม 2024

อันดับ	ผู้เล่น	ประตู
1	ธีรศิลป์ แดงดา	25
2	โนห์ อลัม ชาห์	17
3	วรวุฒิ ศรีมะฆะ	15
	เล กง วิญ
5	เล ฮหวี่ญ ดึ๊ก	14
6	กูร์นียาวัน ดวี ยูลียันโต	13
	อดิศักดิ์ ไกรษร
8	Bambang Pamungkas	12
	เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง
10	Agu Casmir	11

• ตัวหนา หมายถึงผู้เล่นที่ยังเล่นให้แก่ฟุตบอลทีมชาติอยู่

แชมป์มากที่สุด

•  ไทย – 7 ครั้ง (1996, 2000, 2002, 2014, 2016, 2020, 2022)

แชมป์ติดต่อกัน

•  ไทย – 3 ครั้ง (2000 และ 2002, 2014 และ 2016, 2020 และ 2022)
•  สิงคโปร์ – 1 ครั้ง (2004 และ 2007)

ชนะครั้งใหญ่ที่สุด

•  อินโดนีเซีย 13–1  ฟิลิปปินส์ (ณ วันที่ 23 ธันวาคม 2002 ที่ สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน ใน จาการ์ตา)

ผู้ฝึกสอนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด

• Radojko Avramović – 3 ครั้ง ( สิงคโปร์, 2004, 2007 และ 2012)

ผู้เล่นที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด

• สารัช อยู่เย็น – 4 ครั้ง ( ไทย, 2014, 2016, 2020, 2022)

ผู้ทำประตูสูงสุดในการแข่งขันครั้งเดียว

• Noh Alam Shah – 10 ประตู ( สิงคโปร์, 2007)

ผู้ทำประตูสูงสุดในนัดเดียว

• Noh Alam Shah – 7 ประตู (ในนัด  สิงคโปร์ vs  ลาว, 2007)

ผู้ทำประตูในการแข่งขันสูงสุด

• ธีรศิลป์ แดงดา – 4 ครั้ง ( ไทย, 2008, 2012, 2016 และ 2020)

แฮตทริกครั้งแรกสุด

• K. Sanbagamaran – 53 นาที (ในนัด  มาเลเซีย vs  ฟิลิปปินส์ ณ วันที่ 4 กันยายน 1996)

แฮตทริกเร็วที่สุด

• ศรายุทธ ชัยคำดี – 4 นาที (ในนัด  ไทย vs  ติมอร์-เลสเต ณ วันที่ 12 ธันวาคม 2004)

ผู้เล่นที่อายุน้อยที่สุด

• Zenivio – 16 ปี 7 เดือน 13 วัน (ในนัด  ติมอร์-เลสเต vs  ไทย ณ วันที่ 5 ธันวาคม 2021)

ผู้ทำประตูอายุน้อยที่สุด

• Marselino Ferdinan – 18 ปี 3 เดือน 24 วัน (ในนัด  อินโดนีเซีย vs  ฟิลิปปินส์ ณ วันที่ 2 มกราคม 2023)

ผู้เล่นที่อายุมากที่สุด

• Hassan Sunny – 38 ปี 9 เดือน 1 วัน (ในนัด  สิงคโปร์ vs  มาเลเซีย ณ วันที่ 3 มกราคม 2023)

ผู้ทำประตูอายุมากที่สุด

• Aleksandar Đurić – 42 ปี 3 เดือน 7 วัน (ในนัด  สิงคโปร์ vs  มาเลเซีย ณ วันที่ 25 พฤศจิกายน 2012)

สถิติอื่น ๆ

ดูเพิ่ม: รายชื่อผู้ทำแฮตทริกในฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน

• อินโดนีเซีย (2004), ไทย (2008) และเวียดนาม (2022) ไม่เสียประตูเลย แม้แต่ลูกเดียวในรอบแบ่งกลุ่มในปีที่ระบุ
• ในฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2002 รอบชิงชนะเลิศ ยังคงเป็นรอบชิงชนะเลิศเพียงรายการเดียวที่ตัดสินแชมป์ด้วยลูกโทษ

การตลาด

ลูกฟุตบอลอย่างเป็นทางการในแต่ละปี

ปี	ชื่อลูกฟุตบอลอย่างเป็นทางการ	ผู้ผลิต
1996	Adidas Questra	อาดิดาส
1998	Adidas Tricolore	อาดิดาส
2000	Adidas Tricolore	อาดิดาส
2002	Adidas Fevernova	อาดิดาส
2004	Adidas Roteiro	อาดิดาส
2007	Nike Total 90 Aerow II (Yellow winter)	ไนกี้
2008	Nike Total 90 Omni (Yellow winter)	ไนกี้
2010	Nike Total 90 Tracer (Yellow winter)	ไนกี้
2012	Nike Maxim (Yellow winter)	ไนกี้
2014	Mitre Delta V12S	ไมเตอร์
2016	Mitre Delta Fluo Hyperseam (Yellow winter)	ไมเตอร์
2018	Grand Sport Primero Mundo X Star	แกรนด์สปอร์ต
2020	Warrix Asean Pulse	วอริกซ์
2022	Warrix Bersatu	วอริกซ์
2024	Adidas Tiro Pro	อาดิดาส

ผู้สนับสนุนในปัจจุบัน
พันธมิตรที่ปรากฎในชื่อการแข่งขัน	พันธมิตรการนำเสนอ	ผู้จัดอย่างเป็นทางการ	ผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการ
มิตซูบิชิ อิเล็กทริค	ช้อปปี้	อาดิดาส	เอซคุก เวียดนาม โพคารี่สเวท

ดูเพิ่ม

• ฟุตบอลหญิงชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน
• เอเชียนคัพ
• ฟุตบอลชิงแชมป์เอเชียใต้
• ฟุตบอลชิงแชมป์เอเชียตะวันออก
• ฟุตบอลชิงแชมป์เอเชียตะวันตก
• ฟุตบอลชิงแชมป์เอเชียกลาง

อ้างอิง

1. Isu Mata FIFA Ranking Dalam Sejarah Kejohanan Piala AFF (ในภาษามลายู) - Football Tribe, 13 November 2016.
2. Bossi, Dominic (31 January 2019). "Socceroos seeking entrance into 2020 Suzuki Cup". The Sydney Morning Herald. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 January 2019. สืบค้นเมื่อ 27 January 2019.
3. "About AFF". aseanfootball.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 May 2020. สืบค้นเมื่อ 15 April 2019.
4. "Global News News.2008 | Global Suzuki". www.globalsuzuki.com. สืบค้นเมื่อ 2022-10-04.
5. "AFF Announces Mitsubishi Electric As The New Title Sponsor Of AFF Mitsubishi Electric Cup 2022". www.affmitsubishielectriccup.com (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2022-05-24.
6. "ฟุตบอลอาเซียน คัพ เปลี่ยนชื่อพร้อมรีเบรนด์โลโก้". พีพีทีวี. 29 กุมภาพันธ์ 2024. สืบค้นเมื่อ 17 เมษายน 2024.{{cite news}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
7. "Global News News.2008 | Global Suzuki". www.globalsuzuki.com. สืบค้นเมื่อ 2022-10-04.
8. "AFF Announces Mitsubishi Electric As The New Title Sponsor Of AFF Mitsubishi Electric Cup 2022". www.affmitsubishielectriccup.com (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2022-05-24.
9. "ฟุตบอลอาเซียน คัพ เปลี่ยนชื่อพร้อมรีเบรนด์โลโก้". พีพีทีวี. 29 กุมภาพันธ์ 2024. สืบค้นเมื่อ 17 เมษายน 2024.{{cite news}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
10. "New format for AFF Suzuki Cup 2018". AFF – The Official Website Of The Asean Football Federation (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 December 2022. สืบค้นเมื่อ 2023-03-07.
11. Noronha, Anselm (28 September 2021). "Singapore to host AFF Suzuki Cup 2020: Teams, how to watch & more | Goal.com". Goal.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-05-03. สืบค้นเมื่อ 29 September 2021.
12. "Thailand loses right to host tournaments". Bangkok Post. Bangkok Post Public Co. Ltd. สืบค้นเมื่อ 25 November 2021. The country has also been denied the right to display its national flag at any such events (international football events).
13. "Chairman Of PSSI: Regarding The Flag At AFF 2020, We Will Follow Whatever The Decision Is". VOI – Waktunya Merevolusi Pemberitaan (ภาษาอังกฤษ). 24 November 2021. สืบค้นเมื่อ 25 November 2021.
14. "WADA confirms non-compliance of five Anti-Doping Organizations (7 October 2021)". World Anti-Doping Agency (ภาษาอังกฤษ). 7 October 2021. สืบค้นเมื่อ 4 December 2021.
15. "New format confirmed for AFF Suzuki Cup". Football Channel Asia. 14 March 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 March 2016. สืบค้นเมื่อ 12 December 2016.

แหล่งข้อมูลอื่น

• เว็บไซต์ทางการ
• AFF Cup ที่ RSSSF.com