wyznacznik

wyznacznik (język polski)

${\displaystyle {\begin{vmatrix}a_{11}&a_{12}&a_{13}\\a_{21}&a_{22}&a_{23}\\a_{31}&a_{32}&a_{33}\end{vmatrix}}}$

wyznacznik (1.2)

wymowa:

IPA: [vɨˈznaʧ̑ʲɲik], AS: [vyznačʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wyznacznik	wyznaczniki
dopełniacz	wyznacznika	wyznaczników
celownik	wyznacznikowi	wyznacznikom
biernik	wyznacznik	wyznaczniki
narzędnik	wyznacznikiem	wyznacznikami
miejscownik	wyznaczniku	wyznacznikach
wołacz	wyznaczniku	wyznaczniki

(1.1) to, co wyznacza coś lub wskazuje na coś^[1]

(1.2) mat. jedna z funkcji w algebrze; wyróżnik, za pomocą którego prosto i krótko formułuje się reguły dotyczące istnienia i liczby rozwiązań układu algebraicznych równań liniowych^[1]; zob. też wyznacznik w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) determinant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wyznaczanie n, wyznaczenie n, znacznik mrz

czas. wyznaczać ndk., wyznaczyć dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. wyznaczać

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) determinant; (1.2) determinant
• bułgarski: (1.1) детерминанта ż; (1.2) детерминанта ż
• hiszpański: (1.2) determinante m
• niemiecki: (1.2) Determinante ż
• nowogrecki: (1.2) ορίζουσα ż
• słowacki: (1.1) determinant m; (1.2) determinant m

źródła:

1.  Hasło „wyznacznik” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.