wstać

wstać (język polski)

wymowa:

IPA: [fstat͡ɕ], AS: [fstać], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​^?/i

znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. wstawać)

forma		liczba pojedyncza			liczba mnoga
		1. os.	2. os.	3. os.	1. os.	2. os.	3. os.
bezokolicznik		wstać
czas przyszły prosty		wstanę	wstaniesz	wstanie	wstaniemy	wstaniecie	wstaną
czas przeszły	m	wstałem	wstałeś	wstał	wstaliśmy	wstaliście	wstali
	ż	wstałam	wstałaś	wstała	wstałyśmy	wstałyście	wstały
	n	wstałom	wstałoś	wstało
tryb rozkazujący		niech wstanę	wstań	niech wstanie	wstańmy	wstańcie	niech wstaną
pozostałe formy czas zaprzeszły m wstałem był wstałeś był wstał był wstaliśmy byli wstaliście byli wstali byli ż wstałam była wstałaś była wstała była wstałyśmy były wstałyście były wstały były n wstałom było wstałoś było wstało było forma bezosobowa czasu przeszłego wstano tryb przypuszczający m wstałbym, byłbym wstał wstałbyś, byłbyś wstał wstałby, byłby wstał wstalibyśmy, bylibyśmy wstali wstalibyście, bylibyście wstali wstaliby, byliby wstali ż wstałabym, byłabym wstała wstałabyś, byłabyś wstała wstałaby, byłaby wstała wstałybyśmy, byłybyśmy wstały wstałybyście, byłybyście wstały wstałyby, byłyby wstały n wstałobym, byłobym wstało wstałobyś, byłobyś wstało wstałoby, byłoby wstało imiesłów przysłówkowy uprzedni wstawszy rzeczownik odczasownikowy wstanie, niewstanie

(1.1) aspekt dokonany od: wstawać

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Tymczasem Alfa wstał, przyniósł butelkę piwa z baru i szklankę, nalewa, pije^[1].

(1.1) - Pójdę zobaczyć, czy lekarz przyszedł. - Ela nagle wstała^[2].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. wstawać, postawić

rzecz. wstanie n

związki frazeologiczne:

wstać lewą nogą

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: wstawać

• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)

źródła:

1. Sławomir Mrożek, Teatr 2 (Alfa 1984, Letni dzień 1983, Ambasador 1981, Pieszo 1980), 1980, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
2. Krystyna Kofta, Wióry, 1980, Narodowy Korpus Języka Polskiego.