twierdzenie

twierdzenie (język polski)

wymowa:

IPA: [tfʲjɛrˈd͡zɛ̃ɲɛ], AS: [tfʹi ̯erʒẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal.• -ni…• i → j 

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	twierdzenie	twierdzenia
dopełniacz	twierdzenia	twierdzeń
celownik	twierdzeniu	twierdzeniom
biernik	twierdzenie	twierdzenia
narzędnik	twierdzeniem	twierdzeniami
miejscownik	twierdzeniu	twierdzeniach
wołacz	twierdzenie	twierdzenia

(1.1) rzecz. odczas. od twierdzić

(1.2) zdanie oznajmujące określające czyjeś przeświadczenie o czymś

(1.3) mat. zdanie logiczne, będące elementem teorii matematycznej

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.2) To twierdzenie jest najbardziej wiarygodne.

(1.3) Pierre de Fermat zanotował na marginesie książki, że znalazł zadziwiający dowód swojego twierdzenia, ale niestety margines jest za mały aby go zapisać. Twierdzenie pozostało nieudowodnione przez kolejne 350 lat, a znaleziony w końcu dowód jest pięć razy dłuższy niż cała tamta książka.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) teza

antonimy:

hiperonimy:

(1.2) sąd

hiponimy:

(1.2) antyteza, argument, wniosek, założenie^[1]

holonimy:

(1.2) teoria

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. twierdzić ndk., stwierdzać ndk., stwierdzić dk.

rzecz. utwierdzenie n, stwierdzenie

przym. twierdzący

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) claim, assertion, proposition, theorem
• arabski: (1.2) مبرهنة
• bułgarski: (1.3) теорема ż
• esperanto: (1.3) teoremo
• hiszpański: (1.1) afirmación ż; (1.2) afirmación ż; (1.3) teorema m
• kataloński: (1.2) afirmació ż
• nowogrecki: (1.2) κατάφαση ż; (1.3) θεώρημα n
• szwedzki: (1.2) påstående n; (1.3) sats n
• ukraiński: (1.2) твердження n
• włoski: (1.2) dichiarazione ż; (1.3) teorema m

źródła:

1.  Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.