skurcz

skurcz (język polski)

wymowa:

IPA: [skurt͡ʃ], AS: [skurč]

homofon: Skórcz

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) fizj. skrócenie się mięśni pod wpływem bodźca^[1]; zob. też skurcz mięśnia w Wikipedii

(1.2) zmniejszenie się objętości lub skrócenie się czegoś^[1]

czasownik, forma fleksyjna

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	skurcz	skurcze
dopełniacz	skurczu	skurczy / skurczów
celownik	skurczowi	skurczom
biernik	skurcz	skurcze
narzędnik	skurczem	skurczami
miejscownik	skurczu	skurczach
wołacz	skurczu	skurcze

(2.1) 2. os. lp rozk. od: skurczyć

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Od kilku dni dokuczają mi nocne skurcze w łydce.

(1.1) To nic, to tylko mały skurcz / Nie patrz tak, zaraz przejdzie / Ręce, nogi pozbieram / Odpoczywam po wierszu, co wykrzywił twarz / W dziki grymas i poszedł w cholerę.^[2]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) spastyka

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pokurcz mos/mzw

czas. kurczyć

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zob. też skurcz w Wikipedii

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cramp; (1.2) shrinkage
• bułgarski: (1.1) контракция ż
• hiszpański: (1.1) contracción ż, calambre m; (1.2) contracción ż
• nowogrecki: (1.1) κράμπα ż, συνολκή ż, νευροκαβαλίκεμα n; (1.2) συρρίκνωση ż, μείωση ż
• włoski: (1.1) contrazione ż, crampo m

źródła:

1.  Hasło „skurcz” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2. Mariusz Zadura Walc niezrównoważonych