sesterc

sesterc (język polski)

sesterc (1.1)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sesterc	sesterce
dopełniacz	sesterca	sesterców
celownik	sestercowi	sestercom
biernik	sesterc	sesterce
narzędnik	sestercem	sestercami
miejscownik	sestercu	sestercach
wołacz	sestercu	sesterce

(1.1) hist. numizm. ważna rzymska moneta rozmienna i obrachunkowa, czwarta część denara^[1][2]; zob. też sesterc w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Za prostego niewolnika nabywca dał dwa tysiące sesterców.

(1.1) Handlarz Grek uważnie przyjrzał się wyłożonym sestercom.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) sestercjusz, sestercjus, sestercja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. sestertius < łac. semis tertius → półtrzecia (asa)

uwagi:

niepoprawnie używane dziś określenie „sestercja” stosowane w starożytności jedynie dla oznaczenia kwoty tysiąca sesterców^[3]; częste jako forma literacka

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) sestertius
• chorwacki: (1.1) sestercij m
• esperanto: (1.1) sesterco
• francuski: (1.1) sesterce m
• hiszpański: (1.1) sestercio m
• niderlandzki: (1.1) sestertie ż
• niemiecki: (1.1) Sesterz m
• portugalski: (1.1) sestércio m
• rosyjski: (1.1) сестерций m
• rumuński: (1.1) sesterț
• serbski: (1.1) сестерциј m
• ukraiński: (1.1) сесте́рцій m
• włoski: (1.1) sesterzio m

źródła:

1. Andrzej Mikołajczyk, Leksykon numizmatyczny, Warszawa–Łódź, 1994.
2.  Hasło „sesterc” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
3. Kazimierz Kumaniecki, Słownik łacińsko-polski, Warszawa 2002.