słuchacz

słuchacz (język polski)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	słuchacz	słuchacze
dopełniacz	słuchacza	słuchaczy / rzad. słuchaczów[1]
celownik	słuchaczowi	słuchaczom
biernik	słuchacza	słuchaczy / rzad. słuchaczów[1]
narzędnik	słuchaczem	słuchaczami
miejscownik	słuchaczu	słuchaczach
wołacz	słuchaczu	słuchacze

(1.1) osoba, która słucha kogoś lub czegoś

(1.2) osoba, która uczęszcza na wyższą uczelnię, kursy itp.

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Występ śpiewaka wzbudził zachwyt słuchaczy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) słuchacz radiowy

(1.2) słuchacz historii / prawa

synonimy:

(1.2) student

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) radiosłuchacz

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. słuch m, słuchanie n, słuchawka ż, słuchowisko n

forma żeńska słuchaczka ż

przym. słuchowy

przysł. słuchowo

czas. słuchać ndk.

związki frazeologiczne:

wolny słuchacz

etymologia:

(1.1) pol. słuchać + -acz

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) listener
• baskijski: (1.1) entzule; (1.2) entzule
• białoruski: (1.1) слухач m; (1.2) слухач m
• duński: (1.1) lytter w, tilhører w
• hiszpański: (1.1) oyente; (1.2) oyente
• kaszubski: (1.1) słëchińc m
• norweski (bokmål): (1.1) lytter m, tilhører m
• rosyjski: (1.1) слушатель m; (1.2) слушатель m
• słowacki: (1.1) poslucháč m; (1.2) poslucháč m
• ukraiński: (1.1) слухач m; (1.2) слухач m

źródła:

1. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-0113111-X, s. 937.