romantyzm

romantyzm (język polski)

wymowa:

IPA: [rɔ̃ˈmãntɨsm̥], AS: [rõmãntysm̦], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	romantyzm	romantyzmy
dopełniacz	romantyzmu	romantyzmów
celownik	romantyzmowi	romantyzmom
biernik	romantyzm	romantyzmy
narzędnik	romantyzmem	romantyzmami
miejscownik	romantyzmie[1]	romantyzmach
wołacz	romantyzmie[1]	romantyzmy

(1.1) liter. szt. epoka w historii sztuki i literatury, trwająca od lat 90. XVIII wieku do lat 40. XIX wieku, charakteryzująca się zainteresowaniem sferą indywidualnych uczuć, kulturą ludową i historią, zaprzeczająca racjonalizmowi, głosząca swobodę twórczą i odrzucająca sztywne kanony klasycyzmu; zob. też romantyzm w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm,

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) epoka romantyzmu

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. romantyczność ż, romantyka ż, romantyk mos, romantyczka ż

przym. romantyczny

przysł. romantycznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. romantisme < łac. romanticus lub łac. romanus^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Romanticism
• arabski: (1.1) رومانسية ż, إبداعية ż
• aragoński: (1.1) romanticismo m
• białoruski: (1.1) рамантызм m
• bośniacki: (1.1) romantizam m
• bułgarski: (1.1) романтизъм m
• chorwacki: (1.1) romantizam m
• czeski: (1.1) romantismus
• francuski: (1.1) romantisme m
• hiszpański: (1.1) romanticismo m
• interlingua: (1.1) romanticismo
• japoński: (1.1) ロマン主義(ロマンしゅぎ)
• jidysz: (1.1) ראָמאַנטיק ż (romantik)
• niemiecki: (1.1) Romantik ż
• nowogrecki: (1.1) ρομαντισμός m
• rosyjski: (1.1) романтизм m
• słoweński: (1.1) romanticizem
• turecki: (1.1) coşumculuk, romantizm
• ukraiński: (1.1) романтизм m

źródła:

1. Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „‑zmie” wymawia się alternatywnie jako „‑zmie” albo „‑źmie”.
2. Stanisław Makowski, Romantyzm, WSiP, Warszawa 1995, s. 15.