prowokator

prowokator (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌprɔvɔˈkatɔr], AS: [provokator], zjawiska fonetyczne: akc. pob.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	prowokator	prowokatorzy
dopełniacz	prowokatora	prowokatorów
celownik	prowokatorowi	prowokatorom
biernik	prowokatora	prowokatorów
narzędnik	prowokatorem	prowokatorami
miejscownik	prowokatorze	prowokatorach
wołacz	prowokatorze	prowokatorzy

(1.1) osoba dokonująca prowokacji

(1.2) tajny agent działający w jakiejś organizacji, który jej szkodzi

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Jan jest płatnym prowokatorem na usługach policji i pobiera za to regularne apanaże zupełnie bez skrupułów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) podżegacz, podjudzacz, judziciel; przest. instygator

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. prowokacja ż, prowokacyjność ż, prowokatorstwo n, prowokowanie n, sprowokowanie n

forma żeńska prowokatorka ż

czas. prowokować ndk., sprowokować dk.

przym. prowokacyjny, prowokatorski

przysł. prowokacyjnie, prowokatorsko, prowokująco

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. provocateur

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) agent provocateur
• białoruski: (1.1) правакатар m
• czeski: (1.1) provokatér m
• duński: (1.1) provokatør w; (1.2) provokatør w
• francuski: (1.1) provocateur m
• hiszpański: (1.1) provocador m; (1.2) provocador m, agitador m
• łaciński: (1.1) provocator m
• niemiecki: (1.1) Provokateur m
• nowogrecki: (1.1) προβοκάτορας m; (1.2) προβοκάτορας
• rosyjski: (1.1) провокатор m, подстрекатель m; (1.2) провокатор m, υπονομευτής m
• ukraiński: (1.1) провокатор m; (1.2) провокатор m
• węgierski: (1.1) provokátor

źródła: