prezbiter

prezbiter (język polski)

prezbiter (1.1)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	prezbiter	prezbiterzy / prezbitrzy / prezbiterowie / prezbitrowie
dopełniacz	prezbitera / prezbitra	prezbiterów / prezbitrów
celownik	prezbiterowi / prezbitrowi	prezbiterom / prezbitrom
biernik	prezbitera / prezbitra	prezbiterów / prezbitrów
narzędnik	prezbiterem / prezbitrem	prezbiterami / prezbitrami
miejscownik	prezbiterze / prezbitrze	prezbiterach / prezbitrach
wołacz	prezbiterze / prezbitrze	prezbiterzy / prezbitrzy / prezbiterowie / prezbitrowie

(1.1) rel. duchowny drugiego stopnia święceń w chrześcijaństwie; zob. też prezbiter w Wikipedii

odmiana:

(1.1)^[1]

 

przykłady:

(1.1) Do biskupa dołączyli prezbiterzy i diakoni.

(1.1) Prezbiter ubrany był w albę, stułę i czerwony ornat.

(1.1) Kiedy prezbiterowi wolno udzielić bierzmowania?

składnia:

kolokacje:

(1.1) wyświęcić na prezbitera

synonimy:

(1.1) kapłan, ksiądz, duszpasterz

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) duchowny

hiponimy:

(1.1) neoprezbiter, proboszcz, wikary, kapelan

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. neoprezbiter m, prezbiterium n, prezbiterat m, prezbiterianin m, prezbiterianka ż, prezbiterianizm m

przym. prezbiterialny, prezbiteriański

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. presbyter < gr. πρεσβύτερος → starszy

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) presbyter
• baskijski: (1.1) presbitero
• chorwacki: (1.1) prezbiter m
• czeski: (1.1) presbyter m
• francuski: (1.1) presbytre m
• hiszpański: (1.1) presbítero m
• rosyjski: (1.1) пресвитер m
• ukraiński: (1.1) пресвітер m
• węgierski: (1.1) presbiter
• włoski: (1.1) presbitero m

źródła:

1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.