powstaniec

powstaniec (język polski)

powstańcy (1.1)

wymowa:

IPA: [pɔˈfstãɲɛt͡s], AS: [pofstãńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	powstaniec	powstańcy
dopełniacz	powstańca	powstańców
celownik	powstańcowi	powstańcom
biernik	powstańca	powstańców
narzędnik	powstańcem	powstańcami
miejscownik	powstańcu	powstańcach
wołacz	powstańcu / powstańcze	powstańcy

(1.1) uczestnik powstania zbrojnego, insurekcji

(1.2) daw. gwara więz. chłopiec-żebrak^[1]

(1.3) daw. gwara więz. nowicjusz w rzemiośle złodziejskim^[1]

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Pomnik „Mały powstaniec” to symbol udziału dzieci i młodzieży walczących w powstaniu warszawskim.

(1.1) Był powstańcem styczniowym i w ramach represji odebrano mu majątek i zesłano na Syberię.

składnia:

kolokacje:

(1.1) powstaniec warszawski • powstaniec listopadowy • powstaniec styczniowy

synonimy:

(1.1) insurgent

(1.2) pętak^[1]

(1.3) pętak^[1]

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. powstanie n, powstawanie n

czas. powstawać ndk., powstać dk.

przym. powstańczy, powstaniowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) insurgent
• białoruski: (1.1) паўстанец m
• bułgarski: (1.1) четник m
• czeski: (1.1) povstalec m
• francuski: (1.1) insurgé m
• kazachski: (1.1) көтерілісші
• niemiecki: (1.1) Aufständische m
• rosyjski: (1.1) повстанец m
• ukraiński: (1.1) повстанець m
• włoski: (1.1) insorto m

źródła:

1. Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 298.