herbatnik

herbatnik (język polski)

herbatniki (1.1)

wymowa:

IPA: [xɛrˈbatʲɲik], AS: [χerbatʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kulin. suche, dość twarde ciastko pszenne w kształcie ząbkowanego prostokąta, podawane zwykle do herbaty lub kawy; zob. też herbatniki w Wikipedii

(1.2) gw. (Poznań) czajnik^[1]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	herbatnik	herbatniki
dopełniacz	herbatnika	herbatników
celownik	herbatnikowi	herbatnikom
biernik	herbatnik	herbatniki
narzędnik	herbatnikiem	herbatnikami
miejscownik	herbatniku	herbatnikach
wołacz	herbatniku	herbatniki

(2.1) więz. kumpel z celi, osoba, która herbatnikuje

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Na stole leżała otwarta paczka herbatników.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) ciastko

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. herbacina ż, herbaciarnia ż, herbata ż, herbaciarz m, herbaciarka ż

czas. herbatnikować ndk.

przym. herbatnikowy, herbaciany

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. herbata + -nik

uwagi:

zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) biscuit
• arabski: (1.1) بسكويت
• esperanto: (1.1) biskvito
• francuski: (1.1) petit four m, biscuit m
• hiri motu: (1.1) biskit
• interlingua: (1.1) biscuit
• kataloński: (1.1) galeta ż
• niemiecki: (1.1) Biskuit m
• portugalski: (1.1) bolacha ż
• romansz: (1.1) biscuit m
• rosyjski: (1.1) печенье n
• slovio: (1.1) pecxik (печик)
• węgierski: (1.1) keksz
• wilamowski: (1.1) typłacła n

źródła:

1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 248.