Początkowa, akcentowana samogłoska „i” w końcówce tworzy rozziew z głoską [e] rdzenia, otrzymując akcent graficzny („eí”).
Gdy jest akcentowana, rdzenna głoska [e] przechodzi w samogłoskę „í” z akcentem graficznym, tworząc rozziew z nastepującą samogłoską (czasy presente de indicativo i subjuntivo oraz 2. os. lp. imperativo (tú)).
Rdzenna głoska [e] przechodzi w samogłoskę „i” w 3. os. pret. perf. simple, we wszystkich czasach modo subjuntivo oraz w gerundio ; dodatkowo zanika początkowa, nieakcentowana samogłoska „i” w końcówce fleksyjnej.
Zgodnie z regułą pisowni nie akcentuje się wyrazów jednosylabowych: frio, friais.
istnieją dwie możliwe formy imiesłowu biernego: nieregularna, częściej spotykana „frito” oraz regularna „freído”; w funkcji przydawkowej używa się wyłącznie formy nieregularnej: „huevo frito”[2]
formy frio, friais mogą być wymawiane jako jednosylabowe (Meksyk i Ameryka Środkowa) albo też jako dwusylabowe (Hiszpania i wiele krajów Ameryki Płd.); od 2010 wyrazy te zawsze należy pisać bez akcentu graficznego