dobroczyńca

dobroczyńca (język polski)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dobroczyńca	dobroczyńcy
dopełniacz	dobroczyńcy	dobroczyńców
celownik	dobroczyńcy	dobroczyńcom
biernik	dobroczyńcę	dobroczyńców
narzędnik	dobroczyńcą	dobroczyńcami
miejscownik	dobroczyńcy	dobroczyńcach
wołacz	dobroczyńco	dobroczyńcy

(1.1) książk. osoba świadcząca innym dobro^[1][2], osoba dobroczynna^[1]

odmiana:

(1.1)^[3]

 

przykłady:

(1.1) Dnia 31 marca 1888 r. zmarł w Turynie we Włoszech siedemdziesięciotrzyletni starzec, ksiądz Jan Bosco, dobroczyńca młodzieży, prawdziwy apostoł i założyciel zakonu św. Franciszka Salezego całkowicie poświęcającego się wychowaniu młodzieży zaniedbanej, osieroconej i opuszczonej^[4].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) książk. filantrop; przest. dobrodziej, łaskawca, wspomożyciel

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) ofiarodawca

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dobroczynność ż

przym. dobroczynny

przysł. dobroczynnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) benefactor
• baskijski: (1.1) ongile
• białoruski: (1.1) дабрачынец m, дабрадзей m
• esperanto: (1.1) bonfaranto
• hiszpański: (1.1) benefactor m, bienhechor m
• litewski: (1.1) labdarys m
• nowogrecki: (1.1) ευεργέτης m
• rosyjski: (1.1) благодетель m, благотворитель m
• szwedzki: (1.1) välgörare, gynnare, befrämjare, filantrop
• ukraiński: (1.1) благодійник m

źródła:

1.  Hasło „dobroczyńca” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2.  Hasło „dobroczyńca” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
3.  Hasło „dobroczyńca” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
4. Josef Flekáček, Drobné povídky dějepisné.