- wymowa:
- ?/i, IPA: [ˈzakɔ̃n], AS: [zakõn], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
Więcej informacji przypadek, liczba pojedyncza ...
Zamknij
Więcej informacji przypadek, liczba pojedyncza ...
Zamknij
- (1.1) rel. organizacja religijna osób duchownych lub świeckich związanych ślubami, działająca według ścisłych reguł[1], realizująca określone przez Kościół cele religijne, gospodarcze, polityczne lub militarne; zob. też zakon w Wikipedii
- (1.2) st.pol. wiara, wyznanie, religia[2]
- (1.3) daw. Pismo Święte (Stary i Nowy Testament), słowo boże[2]
- (1.4) st.pol. świątobliwość, bogobojność, religijność[2]
- (1.5) st.pol. powinność prawna bądź moralna[2]
- (1.6) st.pol. stan prawny, zawód, położenie (np. małżeński, wdowi, dworski)[2]
- (1.7) daw. prawo ogłoszone przez Mojżesza[3]
- odmiana:
- (1.1-2)
- (1.3-7) blm
- przykłady:
- (1.1) Benedyktyni to najstarszy zakon mnisi. Założony został w 529 roku przez św. Benedykta z Nursji.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) zakon męski / żeński • zakon rycerski • zakon kawalerów mieczowych • zakon krzyżacki / krzyżowy / niemiecki • zakon joannitów • trzeci zakon • zakon klauzurowy • zakon kontemplacyjny • zakon żebraczy / żebrzący • zakon kaznodziejski • zakon franciszkanów / benedyktynów / kapucynów / cystersów / … • iść / pójść do zakonu
- synonimy:
- (1.1) kongregacja, konwent, klasztor, zgromadzenie zakonne
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- (1.1) zakonnik, zakonnica, rycerz zakonu, dama zakonu, mnich, mniszka
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. zakonodawca mos, zakonnik m, zakonnica ż; daw. zakonnictwo n, zakonność ż
- przym. pozakonny, zakonny; daw. zakonowy, zakonniczy
- przysł. zakonnie, daw. zakonno, zakonniczo
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- prasł. *zakonъ
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
Hasło „zakon” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, Warszawa 1900–1927, s. 129.
Kazimierz Bukowski, Biblia a literatura polska, WSiP, Warszawa 1984, s. 100.