chudzielec

chudzielec (język polski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	chudzielec	chudzielcy
dopełniacz	chudzielca	chudzielców
celownik	chudzielcowi	chudzielcom
biernik	chudzielca	chudzielców
narzędnik	chudzielcem	chudzielcami
miejscownik	chudzielcu	chudzielcach
wołacz	chudzielcu / chudzielcze	chudzielcy
depr. M. i W. lm: (te) chudzielce

(1.1) pot. chudy człowiek^[1][2]

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) I rzeczywiście siedziało jakieś licho w tym chudzielcu o długich nogach^[3].

(1.1) Niesiem miski tłustej jagły, / By se chudzielce podjadły!^[4]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) chudeusz, chudzina, chuderlak; st.pol. chudoba; reg. pozn. ogigiel; skóra i kości, chodzący kościotrup, żywy kościotrup, kościotrup, chudy jak szczapa, szczapa, chudy jak szkielet, szkielet, chudy jak patyk, patyk, wieszak, mizerak

antonimy:

(1.1) grubas

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. chudy m

przym. chudy, chudzieńki, chudziutki

przysł. chudo

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. chudy + -elec

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bryt. weed
• hiszpański: (1.1) madeja ż
• wilamowski: (1.1) śtejł m
• włoski: (1.1) acciuga ż, fuscello m, grissino m, mingherlino m, stecco m

źródła:

1.  Hasło „chudzielec” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2.  Hasło „chudzielec” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
3. Henryk Sienkiewicz, Organista z Ponikły.
4. Władysław Stanisław Reymont, Chłopi.