bieszczadnik

bieszczadnik (język polski)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bieszczadnik	bieszczadnicy
dopełniacz	bieszczadnika	bieszczadników
celownik	bieszczadnikowi	bieszczadnikom
biernik	bieszczadnika	bieszczadników
narzędnik	bieszczadnikiem	bieszczadnikami
miejscownik	bieszczadniku	bieszczadnikach
wołacz	bieszczadniku	bieszczadnicy
depr. M. i W. lm: (te) bieszczadniki[1]

(1.1) człowiek zakochany w Bieszczadach, który związał z Bieszczadami swoje życie

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Nikt nie wiedział, z czego żyją, ale to nie było ważne, bo wystarczyło, aby bieszczadnik wszedł do knajpy, a wszyscy od razu chcieli mu stawiać, co chciał i ile chciał. Bo to był wielki zaszczyt dla takiego człowieka spoza Bieszczadów postawić bieszczadnikowi obiad, nie mówiąc już o tym, żeby się z nim napić piwa lub taniego wina. Dla Romka i mnie wejście do kasty bieszczadników wydawało się rzeczą absolutnie niemożliwą i nieosiągalną^[2].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Bieszczady nmos

forma żeńska bieszczadniczka ż

przym. bieszczadzki

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

1.  Hasło „bieszczadnik” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
2. Adam Wajrak: Oko w oko z duchami. Wajrak o zwierzętach w Bieszczadach, Wyborcza.pl, Duży Format, 16 października 2014